Hoi lezers,

Dan voor het eerst sinds vier maanden China uit... mijn in HongKong verkregen visum van drie maanden heb ik een keer voor een maand in China kunnen verlengen maar liep nu af. Het plan om via JingHong naar Laos te gaan bleek om twee redenen niet te houden. In de eerste plaats geeft China op dit moment in aangrenzende landen alleen maar 30 dagen toeristen visa uit. In de tweede plaats is Brian nog niet in JingHong. Zijn vriendin Jo brak de dag voor ze DaLi zouden verlaten haar pols, waarop ze met stoom en kokend water naar KunMing zijn gereist om daar in het ziekenhuis de boel te laten herstellen. Zij blijven in KunMing totdat Jo naar de bruiloft van haar broer in Zuid-Afrika gaat. Brian vertrekt daarna pas naar JingHong. Hetgeen er toe leidt dat ik, terwijl ik het eerste deel van dit verhaal schrijf, op het internationale deel van KunMing airport zit te wachten op mijn vlucht naar Chiang Mai, Thailand. Daar kan ik wel een 90 dagen visum krijgen en het is bovendien weer eens wat anders, nietwaar? Weekje Chiang Mai schijnt geen straf te zijn.

Wat wel een straf leek was onze ontmoeting met Toni. Toni is een zelfverklaard homofiele, bipolaire Servische zigeuner die we in DaLi tegen het lijf liepen terwijl we van de muziek van twee flamenco gitaristen aan het genieten waren. Een Kazachstani en een Oeigoer... het blijft interessant hier. Toni leek op het eerste gezicht een van de vele maffe maar ongevaarlijke gevallen van onaangepastheid die Zuid-Oost Azie en Zuid-China bevolken, maar na aankomst in KunMing ontwikkelde de situatie rondom hem zich snel tot een van spanning en sensatie. Nadat hij een Amerikaan had mishandeld tot het punt dat de stakker zijn arm in het gips zag gedaan, werd hij het hostel uitgegooid en kregen we zolangzamerhand allemaal wel door dat dit een flink gestoord geval was waar we ondanks zijn verwijdering uit het hostel moeilijk af gaan komen. Alle mannen in zijn omgeving valt ‘ie lastig met homoseksuele avances, de meest waanzinige leugens komen zijn mond uit, heel, heel, heel raar. De meest surrealistische ontmoeting van mijn leven tot nu toe. Ik hoor ook nu nog dat er in KunMing rondom hem nog van alles te beleven valt maar ik kies er voor om hem uit de weg te gaan. Zolang hij in KunMing is, ga ik er niet meer heen. Brrr...

De orde van de dag hier in Chiang Mai echter is er een van rust. Het Chinese consulaat was de eerste dag van mijn verblijf gesloten in verband met een Thaise feestdag zodat mij niet anders restte dan me te vermaken. Het weer is een graadje of dertig, niet al te vochtig dus zeer aangenaam, de in het zwembad aangelegde 'waterval' in mijn hotel maakt een lekker ontspannen kabbelend watergeluidje, mijn maatje Eddie kwam in de loop van de tweede dag aan in Chiang Mai, het leven is mooi... Mijn eerste wandeling door de stad leverde een zeer hete squidsalad en een koud biertje op. Verder leverde het ook het aangezicht van teveel Westerse toeristen op, meest 'backpacksetjes' van het type waarover ik een aantal maanden geleden in JingHong ook al schreef. Allebei een rugzakje met angst op de rug, je mocht je camera, computer, scheerapparaat en andere zogenaamde belangrijke zaken eens kwijtraken, tempo erin en lopen, fietsen, brommen maar. Alles zien en niks beleven. Het verschil met een weekje Costa del Sol is echt niet zo groot als je denkt wanneer je Azie op die manier beleeft. Wat me hier in Chiang Mai verder voor het eerst echt opvalt, het sluit wel aan bij gevoelens die ik eerder had maar ik had het nog nooit expliciet gemaakt voor mezelf, is het feit dat negen van de tien jonge, Westerse vrouwen minstens tien kilo te zwaar is. Toegegeven, ook sommige mannen kunnen hun lid niet meer zien omdat het onder een afdakje hangt, maar het zijn toch de vrouwen die hier de gouden medaille winnen. Waarom is dat? En het rare is, zelfs de mannen die zelf (nog?) niet te dik zijn, lijken er geen moeite mee te hebben dat hun vriendinnen, laten we het netjes houden voor nu, ietwat zwaarlijvig zijn. Ik snap er echter niks van. Ik weet het, toen ik tussen de twintig en vijfendertig was, was ik ook veel te zwaar... mijn standaarden en meningen zijn kennelijk verandert, gelukkig maar.

Na een aantal zeer, zeer rustige dagen aan het zwembad en in de gym van mijn hotel, afgewisseld met onrustige nachten, meestal samen met Eddy doorgebracht in de vele restaurants en barretjes in Chiang Mai, heb ik eindelijk mijn visum voor China geregeld. Twee keer drie maanden met een verplicht uitstapje buiten China na de eerste drie. 'Eddy?', hoor ik jullie denken. Eddy. Amsterdammer, een hele echte, concludeerde ik nadat ik hem de Amsterdammer-test had afgenomen (je laat iemand 'zak patat' zeggen en je weet het), jaartje werken, jaartje reizen, mijn leeftijd plus een aantal jaren, was een maand of drie bij ons in DaLi blijven plakken. Zijn eerste vertrekpoging na een kleine maand strandde omdat hij zijn enkel verstuikte. Na een paar biertjes. Zijn tweede vertrekpoging een week of twee later, strandde omdat hij van een barkruk viel en zes hechtingen in zijn hoofd kreeg. Na een paar biertjes. Een paar dagen na de hechtingen zag ik hem in een put langs de weg vallen, swoesj, weg was 'falldown Eddy' zoals we hem gingen noemen. Na een paar... Toen heeft hij de moed maar opgegeven om te vertrekken voor zijn drie maanden geldige visum afliep. Wat gelijk met mij was, dus zitten we nu samen in Chiang Mai, dat hij goed kent omdat hij hier aan het begin van dit jaar ook een aantal maanden heeft doorgebracht. We brengen het begin van de avonden door in het restaurant van Robby, een aangespoelde Engelsman die hier al een jaar of twaalf woont. Mooi figuur, lekker droge Engelse humor en, omdat hij in zijn restaurant een heel aangename vibe creert, er komen een hoop interessante figuren voorbij tijdens die avondjes. En oh ja, het eten is er ook goed te doen.

De komende dagen ga ik wat meer de hort op, wat sightseeing in de buurt doen, beetje fotograferen waarvan ik jullie het resultaat wel laat zien. Verder denk ik er hard over na om in Thailand te blijven omdat Max deze kant op komt over een week of twee. Ik weet het nog niet helemaal zeker omdat ik eigenlijk in DaLi mijn verjaardag had willen vieren met een feest in de bar en dat moet ik dan cancelen. Keuzes, keuzes...