Beng! Een droge klap op onze voordeur. Als ik die daarop opendoe staat Meneer Wang daar, een meter zestig groot en evenzo rond. Hij zal een jaar of tien jonger zijn dan ik maar lijkt er tien ouder. Hij komt binnen en begint te praten. Met de subtiliteit van een stoomhamer zoals veel Chinezen doen. Hij is een bekende van Meneer Li, onze huisbaas, en heeft gewerkt als chef voor de brandweer van Jinghong en omstreken. Kent daardoor iedereen van betekenis binnen de lokale overheid en dat kan ons nog wel eens van pas komen. De avond ervoor heeft hij een diner afspraak tussen ons en een hem bekende aannemer afgezegd. Waarna hij er geen been in zag wel onze vertaalster te bellen en haar uit te nodigen voor een diner-a-deux. Vreemd.

Het is tien uur 's ochtends, ik ben net opgestaan na een late avond op 'the Strip' zoals ik Menglong Lu ben gaan noemen, de straat waar alle drie de op Westerlingen gerichte cafe's aan liggen. Brian ligt nog in bed, Joachim zit te werken. Ik wil net mijn bordje muesli gaan makenals hij voor de deur staat. In mijn pasgeleerde steenkolenchinees houd ik hem bezig terwijl ik tegelijkertijd probeer Brian te wekken om te komen vertalen. Meneer Wang blijft maar naar Xiao Tian, onze vertaalster, vragen. Om haar adres nota bene. Vertelt dat hij haar al een paar keer heeft gebeld. We verzinnen excuses om het adres niet te geven terwijl ik haar een sms stuur met het advies haar telefoon uit te zetten. Aangezien ze tot vier uur 's ochtends met ons heeft zitten praten en drinken weet ik dat ze waarschijnlijk nog ligt te slapen.

Meneer Wang doet de voordeur open en vraagt zijn maatje om binnen te komen. Meneer Zhang is even kort maar graatmager. Hij is een aannemer, oorspronkelijk uit Guangdong. Guangdongers staan bekend om hun harde werken, geen slechte eigenschap voor een aannemer. Brian vertelt ze wat er aan werk gebeuren moet. We hebben al een aannemer gevonden waar we veel vertrouwen in hebben maar een keuze uit één is geen keuze, spreekt de manager. Een uurtje later vertellen de heren ons dat we mee moeten gaan lunchen. We worden meegetroond naar een veel te grote, nieuwe en dure auto. In Nederland is het niet handig om een te grote auto te laten zien aan je opdrachtgever, hier is het een must. Via een lange omweg, ze zijn in Jinghong op zestien plaatsen tegelijk met de weg bezig, komen we aan bij een appartementencomplex. 'We gaan toch niet bij hem thuis eten?' vraagt Brian zich af. 'Kom binnen, kom binnen.' Het appartement is zeer Chinees qua stijl maar het werk ziet er goed uit, Meneer Zhang vertelt honderduit over hoe hij alles zelf heeft gedaan. En dat is natuurlijk de reden om ons hier binnen te brengen.

We eindigen in een Guangdong vis- en schaaldieren restaurant. Groot, veel marmer, kleurig beschilderde houten vissen hangen aan het plafond. We nemen plaats aan de grote tafel met de 'lazy Susie', een grote glazen schijf die draait. Daar komt het eten op, je draait de schijf totdat het gerecht van keuze voorbij komt. De Susie wordt overladen met gestoomde garnalen, gestoomde krab, een heel, heel erg grote gegrilde vis, een paar groentegerechten, een paar schalen noedels en een schaal extreem spicy beef. En een hoop bier. Het is dan twaalf uur. 'Oh shit, daar gaan we' zeg ik tegen Brian wanneer ik het bier zie komen. Geen ontkomen aan. De eigenaar van het restaurant wordt erbij gesleept om ons te vertellen hoe goed Meneer Zhang het restaurant wel niet heeft gebouwd. We worden tijdens de maaltijd door het restaurant heen gesleept om de private rooms te bekijken. En er moet natuurlijk geproost worden, veel en vaak. Zodat we twee uur later enigszins schommelend het restaurant verlaten.

Ondertussen wordt de druk om te beslissen over een naam groter. Via David, een Engelse journalist die in Jinghong is neergestreken, wordt ik geinterviewd voor een artikel over de snelle groei van het toerisme in Jinghong en Xishuangbanna. Het artikel is voor the South China Morning Post, China's grootste onafhankelijke krant, die in Hongkong wordt uitgegeven. Om voor de hand liggende redenen. En het is natuurlijk wel prettig om daar met onze uiteindelijke naam in genoemd te worden. Na een week of twee heen en weer gestuiter met allerlei ideeen en namen, blijft uiteindelijk The Balcony hangen. Het is een goede naam want uit een klein onderzoekje onder familie, vrienden en bekenden blijkt dat The Balcony precies het gevoel en het idee veroorzaakt waar we naar op zoek zijn: uitzicht, open atmosfeer, klein beetje 'sophistication'. Dus dat gaat ‘m worden.

Nadat we de interview vragen hebben beantwoord via een mooi en zeer 'gespind' verhaal, Brian en Jo zijn daar meesters in, vragen we David of hij ons kan helpen ons verhaal te verkopen aan de SCMP. Hij brengt ons in contact met een redacteur van het Post Magazine en Brian stuurt hem de eerste alinea's van het eerste verhaal dat hij schreef over onze wederwaardigheden. Om vervolgens terug te krijgen 'Ja, hoor, geen probleem. Schrijf maar twee double features, stuur foto's mee en het komt goed.' Feest in huize Balcony! Zesduizend woorden, foto's en als klap op de vuurpijl de toezegging dat de SCMP reisredactie een reviewer stuurt wanneer we open zijn. De eerste 'buzz' is een feit...

'Keep throwing stones at the protagonist', 'Blijf je hoofdpersoon bestoken met problemen'. Belangrijk onderdeel van een spannend verhaal. Naast alle mooie dingen komen de stenen die momenteel naar mij gegooid wordenaardig hard aan. Het gedoe met Sophie heeft grote impact maar levert nieuw inzicht in mezelf op, ik leer er een boel van. Daarnaast is de Bondsrepubliek Duitsland niet erg aardig voor ons, het verkrijgen van de zeer noodzakelijke gelegaliseerde kopien van onze paspoorten blijkt lastig te organiseren met de Duitsers. Er moet iemand voor naar Duitsland. Gelukkig moet Nico uberhaupt nog terug om dingen te regelen zodat hij dat kan gaan doen. Maar dat levert wel weer een hoop tijdverlies op. Onze huisbaas kan zijn vergunningen niet opzeggen omdat het restaurant er ook onder werkt. Zodat onze consultant en advocate veel extra research moeten doen naar hoe dit in goede banen te leiden. Wat extra centjes kost. Verder fungeer ik als 'da ge', zeg maar 'grote broer', voor onze vertaalster met liefdesverdriet, vraagt Brian een hoop aandacht doordat hij en Greg, de eigenaar van Mekong Cafe die ons zeer behulpzaam is, niet erg goed samengaanwanneer de heren beiden een glaasje op hebben, probeer ik tussendoor een halve werkweek te vullen met Chinees leren en train ik voor een halve marathon eind mei. En lol maken op 'the Strip' moet ook gebeuren. En dat telt als werk want het aan jan en alleman vertellen over onze plannen is een onderdeel van het creeren van buzz. Genoeg te doen dus. Ik heb een keuze gemaakt voor een ander leven. Een interessanter leven, maar beslist niet gemakkelijker.