Bloemen op tafel, de koelkast gevuld met etenswaren en bier – vooral dat laatste is natuurlijk heel belangrijk in het klimaat van Jinghong – de boel keurig aan kant en schoon. Ik voel me erg welkom bij terugkomst hier. Tian Tian had dat allemaal geregeld en ik ben blij dat ik wat moeite en centjes heb besteed aan een paar leuke cadeau's voor haar.

Even daarvoor, in de taxi van het vliegveld naar huis, word ik overvallen door een wat melancholisch gevoel. En door twijfel. Ik zie alle chaotische verkeerstaferelen om me heen, ik zie vieze gebouwen, rokende vrachtauto's, gaten in het wegdek. Ik herinner me het keurig opgeruimde Nederland. Het comfort van schoonheid en netheid. En vraag me gedurende de tien minuten die de rit duurt af of dit echt is wat ik wil. Leven op het platteland in China, met alle ongemakken die daarmee gepaard gaan. Dezelfde twijfel was ook in Nederland op zekere momenten al bij me opgekomen, ook al wilde ik graag terug. Ik neem gemakkelijk besluiten, ook zeer ingrijpende zoals het besluit om te emigreren, maar twijfel daar natuurlijk net zoveel over als mensen die eenzelfde besluit na ampele overweging nemen. Denk ik.

Maar dan zie ik de palmen. De zon schijnt. En dat blijft die zon de komende zes maanden iedere dag doen. Een prachtige vrouw zit naast me op de achterbank van de taxi. Ik denk ook aan al het gezever op de Nederlandse televisie en in de kranten. De bekrompen taal om me heen op het terras. Die ik in Nederland helaas kan verstaan in tegenstelling tot hier, al zal dat hopelijk snel veranderen. Het vooruitzicht me eventueel in Nederland weer in management opdrachten te moeten begeven geeft me een ongemakkelijk gevoel. Vanwege de blootstelling daarin aan zoveel politiek en incompetentie – en daardoor stress. De twijfel valt weg en maakt plaats voor zekerheid: ja, dit is wat ik op dit moment in mijn leven wil. Voor hoe lang? Wie zal het zeggen. Ik weiger om ver vooruit te plannen. Naast “It's just a ride” zou ik ook “I'll cross that bridge when I get there” op mijn lichaam kunnen tatoeëren, als uitdrukking daarvan. Zal ik niet doen, hoor. Maar ik heb liever een interessant leven met grote onzekerheden dan mijn oude leven weet ik nu. Mijn oude leven, waarin de zekerheden volgens mij voor een belangrijk deel hersenschimmen waren.

Dan wachten de praktische zaken. De laatste papieren regelen. Kijken hoe Wang Tian Shu erbij staat na bijna drie maanden. Gelegde contacten aanhalen, in eerste instantie via mail en telefoon. Chinese les organiseren.

Tian Tian legt me uit dat ze mij de twee Belangrijke Papieren die me in Nederland ontbraken om mijn business visum aan te kunnen vragen niet kon toesturen omdat ik als eerste stap hier een gezondheidsverklaring moet aanvragen. Het lijkt logisch dat dat in persoon moet. Na een halve dag zoeken waar dat aanvragen ergens moet gebeuren, komen we rond vijf uur 's middags terecht in de, vrij vertaald, “kliniek voor reizigers”. Zoals dat gaat hier wordt me eerst verteld dat het te laat is: “Kom morgen maar terug”. Tian Tian babbelt wat, er wordt gelachen, het woord “laowai” valt een paar keer en dan moet ik op een weegschaal annex meetlat gaan staan die ergens in een hoek staat. 184 centimeter en 89 kilo. Had net in Nederland mijn vetpercentage op 11 laten vaststellen dus dat is prima, de gevolgen van het sportschoolbezoek laten zich gelden. Vervolgens moet ik op een kruk gaan zitten en krijg de bloeddruk armband omgegord. 139/62, beetje aan de hoge kant. Net een sigaret gerookt en aardig zenuwachtig voor wat er nog komen gaat – bloedafname in een Chinese plattelandskliniek – dus ook dat is goed.

In het hokje voor de bloedafname staan vijf giechelende Chinese jongedames. Het hokje is kaal, een glazen wand scheidt de ruimte voor het lijdend voorwerp van de ruimte voor de leed-toebrengers. In de glazen wand een uitsparing waar een arm doorheen kan. En moet. Een van de dames behangt zich met een witte laboratoriumjas en begint twee paar plastic handschoenen over elkaar heen aan te trekken. Handschoenen van het type waarmee Chinese jongedames 's avonds rond elf uur tijdens het bier drinken normaal gesproken eendekoppen en kippevoeten verorberen. Eerst wordt mijn linkerarm geïnspecteert, daarna de rechter. Toch maar weer terug naar de linker. De vijf dames kloppen om de beurt op de binnenkant van mijn elleboog en besluiten er dan voor te gaan. De goed gehandschoende hand van de dame in de witte jas pakt een naald uit de verpakking en steekt toe. Mis. Nog een keer. Weer mis. De dames overleggen. Giechelend. Ik zit intussen behoorlijk te zweten maar houd me verder in. Het woord “onvermijdelijk” dreunt voortdurend door mijn hoofd. De dame in de witte jas wordt na afloop van het beraad resoluut terzijde geschoven door een van de andere dames. Die zonder op- of om te kijken en zonder witte jas of zelfs maar één paar handschoenen, de naald pakt, toesteekt en raak steekt. Twee buisjes druppelen vol en dan is het gedaan. Resultaat: een flinke blauwe plek daar waar dame-in-witte-jas mis stak.

De dag erna moet ik alsnog terugkomen. De arts die de röntgenfoto's van mijn borstkas moet maken was al naar huis. Ik weet niet hoe vaak ik “gezapt” ben maar het was zeker meer dan een keer. Ik hoop dat het geen industrieel röntgenapparaat was. Was het dat wel, is er misschien volgend jaar op de foto's wel wat te zien... Dit jaar in ieder geval niet, behalve een “enorm groot hart”. Zal wel aan al het wielrennen en hardlopen van de afgelopen jaren liggen. Resultaat: een mooi, rood boekje waarin de lezer wordt uitgelegd dat de drager ervan gezond is. Geen HIV, ook.

Dat rode boekje is het entree-bewijs voor een werkvergunning, het eerste ontbrekende Belangrijke Papiertje. Ook dat is een boekje, bruin van kleur. Gewapend met deze twee bescheiden kan ik op zoek naar de plek waar ik de “Z-visa notification letter” kan aanvragen, het tweede en laatste Belangrijke Papier. Die is nodig omdat dat het document is waarmee ik bij een Chinese ambassade ergens in de wijde wereld, behalve in China zelf natuurlijk, een business visum of “Z-visa” kan aanvragen. Want zonder Z-visa geen verblijfsvergunning. Aangezien geen enkele Chinese overheidsdienst een andere vertrouwt is 'verdeel en heers” de geldende strategie. Gevolg: overlappende jurisdicties en catch-22 situaties die worden opgelost via het verstrekken van tijdelijke documenten die na een volgende stap in het proces worden omgezet in een definitief document.

De Z-visa notification letter blijkt uit Kunming te moeten komen. Lokale autoriteiten zijn niet langer gemachtigd deze te verstrekken dus de provinciale zijn aan zet. Nadat de eerste week van oktober is gepasseerd – een nationale vakantieweek waarin niets gebeurd dat een overheidsstempel nodig heeft – gaat mijn adviseur in Kunming rondvragen en komen terug bij me met de opmerking: “We zijn er niet gelukkig mee, maar de betreffende dienst eist 300.000 Renminbi – ongeveer 35.000 euro – op een bankrekening die daar drie maanden op moet staan en dan krijg je de brief. Nieuwe regels. Door de betreffende dienst verzonnen, er is geen relevante wetgeving.” Kut.

Doorpratend met Pietro, de adviseur, overgehouden aan het hotelproject, vraagt hij me hoe de werkvergunning eruit ziet die ik heb gekregen. “Een bruin boekje”, antwoord ik. “Okay, in dat geval heeft het Labour department een fout gemaakt”, zegt hij, “ze hadden je een tijdelijke werkvergunning in de vorm van een brief moeten geven die vervolgens wordt omgezet in de definitieve nadat je terugkomt met een Z-visa in je paspoort. Ik zou maar gewoon proberen bij de vreemdelingenpolitie een verblijfsvergunning aan te vragen, zou best eens kunnen lukken.” Wanneer ik het probleem en de mogelijke oplossing voorleg aan Gerard, mijn partner in Wang Tian Shu, zegt hij: “Ik ken de baas van de visa-sectie van de vreemdelingenpolitie behoorlijk goed. Ik zal haar bellen om te vragen of ze je kan helpen.” En dat kan ze. Bij binnenkomst in haar kantoor is de eerste vraag of ik een Z-visa heb. De moed zinkt me in de schoenen wanneer ik ontkennend antwoord. Wanneer ze daarna doorvraagt naar welke papieren ik dan wel heb en wanneer blijkt dat ik alles rond heb, inclusief definitieve werkvergunning, graaft ze wat in haar computer en zegt “Geen probleem, in dat geval kan ik het ook zonder Z-visa regelen.” Geen idee of het nu geldend beleid is of dat er voor mij een uitzondering is gemaakt. Het maakt me ook niet uit. Ik krijg mijn papiertje zonder er nog weer voor naar Bangkok te hoeven reizen. Omgekeerd kafkaësk, zoal een vriend van me zei. En dat is het.

Gedurende de weken dat ik bezig ben met de papierwinkel ben ik ook druk in de weer met Wang Tian Shu. Het restaurant blijkt er heel behoorlijk bij te staan. Tian Tian heeft er hard aan gewerkt om tijdens mijn afwezigheid de boel draaiende te houden en dat is goed gelukt. Een paar dagen na mijn terugkomst nemen we een dame aan die goed Engels spreekt en gedrieen gaan we ervoor zorgen dat de kwaliteit van de keuken en de service weer op het peil komt waar het zijn moet. Met Gerard maak ik ondertussen toekomstplannen, die er vooral in bestaan dat we mogelijkheden gaan onderzoeken om zelf een aantal zaken te gaan importeren. Te beginnen met kaas.

We geven ons zelf twee maanden om de boel qua service en keuken weer op de rit te krijgen en plannen half december een her-openingsfeest. Goede manier om een hoop mensen uit te nodigen en Wang Tian Shu weer op de Jinghongse kaart te zetten als alternatief voor MeiMei Cafe en Mekong Cafe. Ter voorbereiding op dat alles mest ik alvast samen met Tian Tian en Shan Shan, onze nieuw aangenomen dame, de berging en de coldrooms uit, geven we de keuken een grote schoonmaak, kopen we wat zaken zoals tafelkleden om de boel wat op te fleuren en geef ik Nico, een van mijn voormalige partners van het hotelproject die ook weer naar Jinghong is gekomen, opdracht om een aantal reparaties en onderhoudsprojectjes aan het pand en sommige machines uit te voeren. En proberen we het personeel zover te krijgen dat ze de boel bijhouden. Dat zal wel wat hands-on management van mij gaan vragen vermoed ik. Hygiene en onderhoud hebben hier een wat andere diepgang dan wij gewend zijn.

Ik besteed verder die weken flink wat tijd aan het onderhouden van contacten en plan een reis naar Kunming en Chengdu begin november. Daarnaast heb ik geluk en vind een heel goede lerares voor mijn Chinees nadat ik de lerares doe ik eerder vond de deur heb gewezen vanwege schending van de gemaakte prijsafspraken. Drie keer twee uur in de week les en ik merk dat het in een keer erg hard de goede kant op gaat. Goed gevoel.