Hoi lezers,

Een lange post dit keer, aangezien er veel verhalen zijn ontstaan de laatste vijf weken. Weken waarin ik nauwelijks tijd heb kunnen vinden voor wat anders dan 'werken', eten en slapen. Waarbij de aanhalingstekens rondom werken staan voor het feit dat ontspanning door middel van lol maken en feesten gelukkig een groot deel van het werk uitmaakt. Geen tijd voor sporten, verhalen schrijven en/of studeren daarentegen. De TEFL-cursus waar ik in JingHong aan begonnen was is daarmee naar de haaien want ik de heb de deadline voor afronding inmiddels gemist. Gelukkig is Engelse les geven ook niet iets dat ik echt ambieer, het creeren van de mogelijkheid om dat te doen was meer een soort van verzekering om eventueel ook in China te kunnen blijven nadat mijn reisbudget op is (wat het gelukkig nog lang niet is). En die verzekering heb ik niet meer nodig door het werk in de Dali Hump en alle contacten die ik via dat werk leg.

De post bestaat uit verhalen over een aantal onderwerpen, Foto's, Wonen, Werken enLeven. Leeswijzer voor ongeduldige of haastige lezers: ik begin met het in mijn ogen minst interessante verhaal en eindig met het meest spannende

Foto's

Een maand geleden heb ik wat nieuwe foto's geupload, voor het eerst sinds juni. Verder is het dik vijf weken geleden dat ik een verhaal schreef, ik hoop dat ik het nog kan... Ik denk dat een en ander mede voortkomt uit het feit dat ik, zoals ik twee verhalen geleden ook al aangaf, misschien niet meer echt aan het reizen ben maar meer bezig ben met het leiden van een nieuw soort leven dat, naar het zich nu laat aanzien, wel even kan gaan duren.

De laatste foto's die ik heb gepost zijn genomen in de Dali Hump tijdens een van de barbecues die we hier twee keer in de week organiseren. Beetje live muziek erbij, een mobiele dependance van de bar in de courtyard en mooie kampvuren. De mobiele bar was helaas niet mijn eigen idee maar een idee van Matti, de Fins-Canadese algemeen manager van het bedrijf waarvoor ik werk en in die hoedanigheid mijn directe baas. Bleek een gouden vondst, we maakten in het begin meer omzet tijdens de barbecue dan de rest van de week opgeteld. Dit is gelukkig inmiddels al weer anders, want ondertussen heb ik samen met Matti nog wat ideeen ontwikkeld om de bar neer te zetten, ideeen die we de afgelopen weken hebben uitgevoerd (zie 'Werken').

Verder kunnen jullie op dalihump.com ook nog allerlei fotomateriaal bekijken van de evenementen die we hier hebben georganiseerd de laatste tijd. Zodra ik wat foto's heb gekregen van mensen, ik was te druk om zelf foto's te maken, zal ik er wat posten.

Wonen

Begin augustus ben ik ingetrokken in een lokaal Chinees hotel dat onder de mensen die er wonen bekend staat als het 'hotel of the damned' en ik heb aan den lijve ondervonden dat deze naam verdiend is. Zeer slechte 'vibe', mischien door verkeerde 'feng shui', zoals de Chinezen geloven. Plee continu verstopt, geen enkele service, wat op zich niet raar is wanneer je bedenkt dat ik ongeveer 45 euro in de maand (!) betaalde voor een kamer met drie bedden en een eigen badkamer. Echter de slechte vibe maakte dat ik me er al een paar weken niet gelukkig voelde en toen ik begin deze week twee dagen ziek op bed lag met alleen wat Chinese zenders op een storend TV scherm, had ik er genoeg van. Ik ben dan ook voor de duur van een week of twee terug verhuist naar een geweldige kamer in de Jade-Emu waarover ik eerder schreef, waarvan het enige nadeel is dat de kamer meer kost dan ik in de Hump verdien

Werken

Daar waar ik me in het begin vooral heb beziggehouden met het werkend krijgen van de bar door een aantal simpele systemen in te voeren, ben ik de laatste weken vooral bezig geweest en nog steeds bezig met het vol krijgen van de bar. We zijn inmiddels zo ver dat er altijd koud bier en cola voorradig is, dat we nauwelijkslekkage van drank meer hebben, dat het geld dat we binnenkrijgen gecontroleerd wordt, en dat de bar ten allen tijde schoon en presentabel is. Althans zo schoon en presentabel als mogelijk, gezien het feit dat de Chinese staff met koud water schoonmaakt... hetgeen mijn excrementele uitdagingen van het begin van mijn verblijf in China genoegzaam verklaard.

We hebben wel last van een hoge doorloopsnelheid van personeel, wat betekend dat je de hele tijd bezig bent met het uitleggen wat er in de verschillende diensten moet gebeuren maar dat is onontkombaar voor iedere ondernemer of bedrijfsleider in de Chinese horeca. Onderling kapen van getraind personeel is aan de orde van de dag (we doen er zelf lustig aan mee), mensen denken dat werken in een bar alleen maar leuk is totdat je ze verteld dat er ook afgewassen en schoongemaakt moet worden, redenen genoeg voor mensen om soms al na een week aan hun stutten te trekken. Niet erg, het houdt de boel levendig.

Door de barbecue die we twee keer in de week organiseren is op woensdag en zaterdag de baromzet eigenlijk wel gegarandeerd. De barbecues zijn inmiddels een begrip in Dali, iedereen weet ervan en de gasten komen uit alle hoeken en gaten, zeker met het ijverige flyeren dat met name Brian en ik doen. Ik vind zelf dat flyeren erg leuk werk om te doen, beetje door de stad kuieren met een biertje in de hand en Westerse toeristen aanspreken. Wat daarbij opvalt is dat vooral oudere, Europese echtparen vreselijk chagrijnig zijn, daar krijgen we vrijwel altijd de 'rot op'-behandeling van. Daarnaast levert het iedere keer gelukkig weer interessante ontmoetingen met interessante types op. De kleinste barbecue hadden we gisteren en dan hebben we nog steeds een dertig betalende gasten. De grootste was een paar weken terug en toen telden we over de honderd betalende gasten en meer kunnen we er in onze huidige locatie ook eigenlijk niet hebben. Volle bak, dus.

Naast de woensdag en zaterdag zijn we nu bezig met het ontwikkelen van de vrijdag. Door de locatie van de Dali Hump in het stadje hebben we eigenlijk geen enkele spontane aanloop dus alle gasten moeten binnenkomen door evenementen. De laatste drie vrijdagen waren wat dat betreft erg goed. De eerste van die vrijdagen hadden we Jack&Ed, een Brit en een Nieuwzeelander die op gitaar en fluit wereldmuziek maken. Posters gemaakt, veel geflyerd en gepraat in de stad en het resultaat was een volle bak en een goed resultaat voor de bar. Mijn eerste eigen initaitef dus ik was erg blij met het succes. De vrijdag erna hadden we de Darien experience, twee Schotten op gitaar. Wederom volle bak door met name de wijze waarop we de marketing aanpakken. Veel hard werk, er op uit en je bekend maken, internet goed gebruiken en dan blijken de mensen wel te komen. Leuk om te merken, de meeste bars in Dali zijn dag in, dag uit leeg en onze bar drie keer in de week vol te zien is een mooie beloning voor alle 'elbow grease'.

De derde vrijdag, 8 oktober, was een hele speciale. We organiseerden de eerste 'Dali Street Fair' samen met allerleilokale bedrijven, artiesten, musici, een paar Engelse circusartiesten en wat dies meer zij. Motto: Made in Dali. De drie grootste Chinese reis-BBS-sites (billboard sites zijn erg belangrijk in China, geen idee waarom) hebben er de nodige aandacht aan besteed, de lokale TV-zende rukte uit met een produktieploeg, kranten en tijdschriften (waaronder, door de contacten van Brian, Rollingstone magazine!) waren er. Jammer van de regen, waardoor de street fair zich binnen afspeelde. Veel geimproviseer daardoor, we hadden wel een plan voor de regen maar ja, China blijft China en je aan plannen houden... niet dus. Heb daardoor zelf de hele dag rond moeten rennen, met name als roadie voor de verschillende bands die optraden. Leuk werk, spullen aansluiten, geluid afregelen, ik heb weer een hoop geleerd. De twee mooiste optredens verdienen hier zeker de aandacht. De eerste band van de dag was de Quebec Redneck Bluegrass Project, een aantal kerels uit KunMing die Brian al lang kent en ik sinds mijn eerste verblijf in Kunming ook, die ouwe bluegrass spelen. Twee gitaren, twee banjo's en een basgitaar en teksten als 'Sniffin' gasoline', 'Gimme that ol' morfine' en uitspraken als 'Bluegrass is not only about the music, it's also about the lifestyle. It's about drinkin' beer in the morning and having sex with your daughter!' (niet aux serieus nemen uiteraard, ik zeg het er maar bij voor wie het sarcasme ontgaat). Het laatste optreden van de dag waren vijf Chinezen op drums, twee grote en middelgrote drums op het podium, drie kerels met bongo's tussen het publiek. Wilde tribal music, een Oostenrijkse vuurvreter probeerde de bar in de hens te steken door binnen zo groot mogelijke vlammen te blazen. Link, wild en het kan alleen hier... Een fantastische dag gehad, record omzet voor de bar en daarboven op een hoop lol. De bedoeling is om dat in de winter een paar keer te herhalen bij gelegenheden zoals feestdagen en om het volgende zomer maandelijks te doen.

En nu de komende vrijdagen, ik ben er hard mee bezig om de 'vibe' vast te houden. Zal niet meevallen maar een mooie uitdaging.

Leven

Tja, en dan het meest spannende verhaal. Het leven hier is hectisch. Ik breng zo'n beetje al mijn wakende uren door in de Hump, alhoewel we er soms 's avonds ook nog wel op uitgaan naar andere gelegenheden, met name voor feestjes. Ook voor het werk wel belangrijk, de relaties met andere ondernemers in Dali goed houden of weer goed krijgen, bijvoorbeeld nadat wij personeel van ze hebben gekaapt

Het eerste verhaal begint met het binnenlopen van Christina uit HongKong in de Dali Hump. Na alle ellende die ik van haar had gehad nadat ik de relatie beeindigde schrok ik daar een beetje van, zeker omdat ik inmiddels een ander vriendinnetje had opgeduikeld die ook in het hostel verblijft. Tot mijn nog grotere schrik kwam er diezelfde dag een Finse binnenwandelen waar ik in KunMing een keerhet bed mee had gedeeld... drie vrouwen op honderd vierkante meter, niet goed. De Finse bleek het gelukkig allemaal helemaal niets te kunnen schelen, Christina was er ook cool onder, totdat we naar een feestje gingen in een bar die de Tower heet. En daar begint het tweede verhaal er doorheen te lopen. In de loop van het feestje had Christina wat teveel op en onder invloed begon ze aan mij te hangen en te trekken, wat LiQiang, mijn huidige vriendin, natuurlijk niet erg leuk vond. Die verdween in het publiek en na een tijdje besloot ik Christina, die inmiddels bijna niet meer kon lopen, maar naar het hostel te brengen, normaal een wandeling van vijf minuten. Toen ik nog even naar de WC ging kwam LiQiang verhaal halen waar ik heenging. Volkomen begrijpelijk uiteraard, dus ik heb een ander escorte voor Christina geregeld, iets wat ik natuurlijk al meteen had moeten doen. Ben daarna een tijdje met LiQiang buiten gaan zitten praten, met de bedoeling om naar huis te gaan. Had ik dat maar gedaan, of misschien ook niet...

We besloten echter nog even terug naar binnen te gaan. Brian had inmiddels op verzoek van de mensen die het feestje gaven en de bar hadden afgehuurd, zijn computer gehaald en was muziek aan het draaien. Normale deal in DaLi is dat wie muziek maakt, geen drank betaald maar, binnen de perken, gratis drinkt. Toen na een tijdje de electriciteit uitviel en na een half uur niet meer opkwam, hielden we het voor gezien en gingen op weg naar buiten. Ik nog weer even de plee in en terwijl ik stond te wateren hoorde ik wat schermutselingen in de hal van de bar. Een dronken Brian stond te bekvechten met de manager van de bar en een paar personeelsleden over de twee flesjes bier die hij niet had betaald. Hun redenering: je hebt te kort gedraaid om aanspraak te kunnen maken op gratis drinken. Flauwekul, volgens Brian, hij kon er immers niets aan doen dat de electriciteit uitviel? Zonder drank in de man is er natuurlijk niks aan de hand, je regelt onderling iets, maar nu liep het uit op veel 'Fuck you' namens Brian (een Ier, andere scheldwoorden kennen ze daar niet) en veel ergernis onder de Chinezen want 'fuck' is het enige Engelse woord dat ze verstaan en dat vinden ze geen leuk woord. Ik hoorde terwijl ik stond af te knijpen Brian mijn naam roepen. Mij de de hal van de bar in haastend zag ik een van de Chinezen Brian naar de strot vliegen (letterlijk) en dat was iets teveel voor mijn in bier gedrenkte brein. Ik greep die gozer op mijn beurt bij zijn strot en toen was het bal aan. Brian en ik tegen een mannetje of vrijf van de bar. Die overigens allemaal nuchter waren...

Wat ik me ervan herinner is dat ik met twee van die gasten op straat bezig was, ik was er een aan het slaan en de ander gooide een rots ter grootte van een baksteen richting mijn hoofd. Kon het projectiel net ontwijken waarna de twee helden de kuierlatten namen. Ik draaide me om en zag Brian op straat liggen met zijn vriendin over hem heen gebogen met drie kerels eromheen. Ik schreeuwend op ze af, de drie helden achteruit waarna ik zag dat er een flink uit zijn kop bloedde, terwijl hij een gebroken fles vasthad. Een ander had een messenslijper in zijn hand (zo'n staaf waar de slager zijn mes aan slijpt voordat hij je biefstukje afsnijdt) en de derde een groot mes. Tijd om te gaan, dus... wij waren ongewapend op een hele fles na die Brian in zijn hand had. Wij renden samen met Jo een steeg in, die dood bleek te lopen. LiQiang was ondertussen aan het proberen de boel te sussen, wat niet lukte. De kerels hergroepeerden zich en kwamen de steeg in met de bedoeling om ons de nodige schade toe te brengen, waar Brian en ik er gelukkig in slaagden ze met veel gebrul en paar gebroken dakpannen die daar lagen op andere gedachten te brengen. Na een paar minuten kwam LiQiang de steeg in. Ze riep tegen mij en Brian om over de muur aan het einde ervan te klimmen en weg te wezen, zij zou proberen de boel kalm te krijgen. Zo gezegd zo gedaan, wij de muur over en verdwenen in een doolhof van steegjes achter de muur waar, ik Brian kwijtraakte. Ik liep weer ergens een doodlopend stuk in en heb mij een tijdje schuilgehouden achter een stapel afvalhout. Na een kwartier kwam Jo daar binnenlopen en samen met haar heb ik me een weg uit het doolhof gezocht. In de Hump aangekomen zat LiQiang op ons te wachten met slecht nieuws.

Wat bleek? Brian had goed gemikt en de leider van het ons vijandig gezinde gezelschap, de manager van de bar, vol voor zijn kanis geraakt met de fles bier die hij in zijn hand had toen zij hem aanvielen terwijl ik met mijn twee mannen in de weer was op straat. De manager had een grote wond op zijn voorhoofd, waar, naar later bleek, de dag erna flink wat hechtingen in moesten. Toen dat gebeurd was waren ze Brian achterna gegaan met de wapens die ik in hun hand zag. Mijn terugkomen had ze gestoord in hun plannen om Brian te vermoorden maar die plannen waren geenszins verdwenen. Ook de dag erna niet en, en dat is best wel schrikken, ook nu na twee weken nog niet. Brian bleek de dag erna heelhuids thuis gekomen te zijn en werd de volgende ochtend door de politie van zijn bed gelicht. De vijf helden van de Tower hadden aangifte gedaan tegen ons wegens geweldpleging. Toch bijzonder dat de politie hen geloofde, vijf nuchtere, gewapende kerels tegen twee dronken, ongewapende exemplaren, ook nog toen ze in het politiebureau stonden te gillen dat ze Brian gingen vermoorden. Mij waren ze gelukkig wel vergeten dus ik heb verder geen probleem meer hier, maar voor Brian ligt het heel anders.

Een paar dagen geleden kwam het verdict. Onze baas hier in de Hump heeft onderhandeld over de prijs die het redden van de 'mien zi' of 'het gezicht' (Chinees voor 'ego') van de leider van de club met de verwondingen zou vergen. Twaalfduizend kuai (vijftienhonder euro) om ervoor te zorgen dat er geen represailles tegen de Hump (waaronder ik) zouden volgen en Brian moet het gebied waar de Bai-minderheid woont, zeg maar het gebied tussen KunMing en Dali, verlaten. Het bleek dat de vijf mannen erg goede guanxi (relaties) in de buurt hebben met leger en politie, het zijn alle vijf oud militairen. En aangezien Brian en ik buitenlanders zijn is daarmee het laatste woord over rechtvaardigheid wel gezegd, die gaat er niet komen. Hoezo de verkeerde vent voor zijn kop slaan, ook al verdiende hij het... De gevolgen van dit alles zijn dat Brian en Jo voor een tijdje weggaan. De trots van de leider van de groep blijkt daar in China voor te kunnen zorgen. Niet zo heel anders dan op de Balkan maar toch voor mij wel een lesje in nederigheid: geen ruzie zoeken met of je laten uitdagen door lokale gasten, je weet nooit waar je aan toe bent.

Gelukkig zijn er ook leuke dingen gebeurd... die ik maar voor het laatst heb bewaard om jullie met een goed gevoel achter te laten. Vorig weekend stond het Snow Mountain Music Festival op het programma in ShuHe, een dorpje op twee boogscheuten van LiJiang. Ik kon er maar twee dagen tussen uit knijpen hier omdat door het uitvallen van Brian, die al eerder naar LiJiang was gegaan omdat hij zijn leven in DaLi niet zeker was, ik erg druk was met de voorbereidingen van onze eigen street fair. Snow Mountain bleek geen leuk festival en ook nog eens verregend. De Chinezen kunnen er niks van, festivals regelen. Te weinig marketing, geen plee's op het terrein, slecht gekozen volgorde van de line-up waardor de sfeer steeds werd onderbroken, het wordt hoog tijd dat wij ons met het organiseren van grotere festivals gaan bezighouden. Leukste optreden waren de Quebec-boys waarover ik eerder schreef. Wel een leuke twee dagen gehad met alle artiesten en musici die Brian en Jo kennen, 's avonds kampvuren met eten en drinken er omheen, weinig slapen, sommigen van jullie zullen het wel herkennen. Toen ik terug kwam ben ik behoorlijk gecrasht en heb ik twee dagen ziek in bed gelegen. Slechte timing rondom de street fair maar het meeste voorbereidende werk was wel gedaan. En de dag zelf was ik weer van de partij.

En dan als afsluiter nog wat plannen voor de nabije toekomst. Mike heeft met zijn versnellingsbakken meer tijd nodig in de States alvorens hij specimen naar Europa kan sturen. Had ik wel verwacht maar het had me toch leuk geleken om rondom de verjaardag van mijn nichtje Elisa en mijzelf in Europa te kunnen zijn. Ik wil echter niet naar Europa voordat de bakken er zijn, dus dat gaat helaas niet gebeuren. Dit maakt wel een nieuwe visumrun noodzakelijk omdat mijn huidige visum op 25 oktober afloopt. In plaats van naar HongKong te gaan heb ik besloten om via JingHong, waar ik in april een paar weken ben geweest, naar Laos te gaan voor een nieuw visum. Weer eens wat anders en het geeft me de kans om samen met Brian, die vandaag of morgen naar JingHong vertrekt, daar in de buurt wat locaties te scouten om er wellicht voor onszelf iets te starten. De ideeen varieren van guesthouse en bar tot spa-retreat en we willen een aantal mogelijkheden op een rijtje zetten en wat contacten leggen. Ik kom vervolgens via een paar dagen KunMing terug naar DaLi om mijn werk te hervatten en Brian en Jo gaan een maand of zes de hort op in Zuidoost-Azie om het boek af te ronden waar ze al een tijd aan werken en de gemoederen in de Bai-community over de vechtpartij te laten afkoelen. Dus alle eigen plannen staan in ieder geval op hold tot nadat zij terugkomen in China. Ik ben dan hopelijk inmiddels in Europa geweest voor het opstarten van de handel met Mike.

Wederom, we zullen zien...