Hoi lezers,

En wederom begin ik met het schrijven van een verhaal terwijl ik op een vliegveld zit te wachten. Suvarnabhumi vliegveld in Bangkok deze keer, wachtend op mijn vlucht naar Kunming. Ik moet zeggen dat ik na een kleine maand Thailand wel weer zin heb om naar China terug te gaan. Alhoewel Thailand veel comfortabeler is dan China, is het ook minder spannend. Veel ontwikkelder, veel meer op toerisme gericht, veel meer Westerlingen, althans op de plaatsen waar ik ben geweest, het gaf me af en toe wel een beetje een Costa del Sol-gevoel. Ondanks dat gevoel heb ik me uitstekend vermaakt, in Chiangmai vooral met het eten en in Bangkok vooral met het drinken. Kors had gelijk toen hij me een tijd geleden vertelde dat de eetcultuur in Thailand en China onvergelijkbaar zijn. Ik vind het eten in China prima en spannend, maar ik heb nog nooit zo'n lange tijd achter elkaar lekker, nee heerlijk gegeten en dat drie tot vier keer per dag. Wel wat vreemd spul op ook: vliegen, maden, nog levende garnaaltjes. Had nog een gefrituurde sprinkhaan willen proberen maar dat is er niet meer van gekomen. Ben natuurlijk door de combinatie van rondhangen en veel eten en drinken wel weer een beetje uitgedijd maar dat train ik er in Jinghong wel weer af.

De laatste paar dagen in Chiangmai heb ik doorgebracht met een bezoek aan een klein meertje aan de voet van Doi Suthep, de berg vlakbij Chiangmai, samen met Eddy en twee Thaise schonen die we uit het restaurant waar we veel zaten kennen. Op een scooter naar toe gereden, bij 'fall-down Eddy' achterop. Zweet in de handjes, Eddy heeft die naam namelijk eerlijk verdiend, maar het ging allemaal uitstekend. Het meertje wordt omringd door kleine, drijvende restaurantjes. De levende garnaaltjes kwamen rechtstreeks uit het meer, worden in een potje met pepers gestopt, deksel er op en op tafel. Wanneer je het deksel optilt springen ze het potje uit. De exemplaren die het redden uit het potje te springen hebben we beloond door ze terug te gooien in het meer, de rest had minder geluk. Verder uiteraard tom yam op tafel. Heerlijk, rustig, zonnig, prachtige dag.

Mijn verjaardag werd opgeluisterd met een feestje in Rama guesthouse waar Eddy verblijft. De eigenaresse had dat in elkaar gedraaid en het was aardig om te zien dat ik in twee weken verblijf in Chiangmai al weer voldoende mensen had leren kennen om een feestje vol te krijgen. Eddy, verschillende Thai, een Italiaan, Robby de Engelsman die Peppermint cafe heeft, Paul, een gepensioneerde Nederlander die ook veel in Thailand verblijft, het was weer eens een divers gezelschap. In mijn ogen is dat toch een van de leukste aspecten van dit leven, je ontmoet en gaat om met de meest verschillende types. Types waar je in Nederland nooit mee om zou gaan omdat je al snel druk genoeg bent met het omgaan met 'ons soort mensen' zoals collega's, (oude) vrienden en familie. Leuk, leuk, leuk.

De dag na het feestje moest ik rond half elf vertrekken richting vliegveld om naar Bangkok te vliegen. Ik schrok om kwart over tien wakker omdat ik kennelijk een foutje had gemaakt met het zetten van de wekker maar het ging allemaal goed. Het bleek dat Max en ik ongeveer gelijktijdig aankwamen in Bangkok zodat ik met de crewbus mee naar het hotel kon. Erg gemakkelijk. De crew moet altijd eerst even slapen na zo'n vlucht, ik ben ondertussen wat gaan sporten. Die avond gelijk de beruchtste buurten maar opgezocht: Patpong en Nana Plaza. Veel obscure clubs, aanbiedingen voor het bekijken van 'pingpongshows' (ik laat aan jullie fantasie over waarom de shows zo heten), een ongelooflijke hoop handel zoals shirts en andere kleren, horloges, sieraden en lokale arts and crafts. Geeindigd in een leuke club onder in een hotel.

De tweede dag hebben Max en ik een boottocht over de rivier gemaakt richting Khao San Road, de oude hippie-straat, nu verworden tot een grote toeristenval. De boottocht was erg leuk, dertig cent voor een tocht van een half uur met twaalf tussenstops. Eigenlijk een waterbus waar vooral de lokale bevolking gebruik van maakt om naar en van het werk te komen. De stops gaan in vliegende haast, het snel aanleggen en afvaren is een staaltje handigheid van de kapitein en zijn maatje waarbij gecommuniceerd wordt met een fluit. De boten zijn meer dan twintig meter lang, de kapitein zit voorin en het maatje staat op het achterdek, tevens op-en afstapplaats. Enerverende ervaring. Na Khao San Road naar Spicy, een club die die naam niet voor niets heeft zullen we maar zeggen. Aantal leuke collega's van Max mee zodat we met zijn allen een heel aardig feestje hebben kunnen bouwen.

De laatste avond stond in het teken van meer clubs. Supperclub en Maxi deze keer, samen met Cole en Nienke. Nienke is een ernstig leuke en gezellige collega van Max, Cole een vriend van haar uit Canada. Cole zorgde voor wat ophef door wat dronken geduw en getrek met een Engelsman maar het personeel van de club maakte daar professioneel een eind aan. Beide heren mochten blijven en het bleef verder rustig. Niet al te laat terug, Max vloog de dag erna terug naar Nederland. En ik naar China.

Alwaar aangekomen ik het erg koud kreeg. Kunming, nochthans 'Springcity' genaamd, voelde meer aan als 'Wintercity' met vijftien graden. Schrikken, wanneer je uit de dikke dertig van Thailand komt. Ik had een trui bij me maar die was ik op weg naar Thailand kwijtgeraakt, zodat ik het moest doen met mijn goretex fietsjasje en een sjaal. Ging net goed. 's Avonds met Mark, de manager van de Hump bar, bijgekletst onder het genot van wat biertjes en de avond afgesloten met een middernachtelijke hotpot met Mark, Katherine en Luna. Katherine werkt voor Mark in de bar, Luna kennen jullie nog uit een van mijn eerste verhalen. Sommige dingen veranderen niet...

De dag erna op de bus naar Dali, alwaar het nog kouder is dan in Kunming. Gelukkig heb ik daar een jas in mijn backpack zitten. Paar dagen hier om wat dingen te regelen en dan spoorslags naar Jinghong om een beetje op te warmen.