Op het vliegveld van Dali schijnt het zonnetje nog, bleek maar zeker. In de taxi van het vliegveld naar de oude stad pakken de wolken zich samen en als we uitstappen regent het. Hopen dat dit geen voorteken is. We zijn in Dali om de gesprekken met Mr. Li af te ronden. Mr. Li is de eigenaar van het pand waarin Brian, Jo en ik ons 'boutiqe style' guesthouse gaan beginnen. De plannen zijn klaar, de cijfers gekraakt, de feedback van diverse vrienden overdacht en we gaan het doen. Mr. Li zal ons moeten helpen, onze cijfers zijn gebaseerd op het beginnen met betalen van huur op 1 augustus maar we willen in de loop van mei al beginnen met verbouwen. Want verbouwd moet er worden.

Ergens begin december, ik was net in Jinghong aangekomen, spreek ik met Greg, de uitbater van Mekong Cafe, over mijn onheldere plannen om misschien, ooit eens, ergens, een guesthouse te starten. Ik heb in Dali erg veel plezier gehad tijdens het werken in de Dali Hump en wat meer van dat zou mij wel passen. Een paar dagen later neemt hij ons mee naar het pand waar een kennis van hem een restaurant in drijft. Naast het restaurant is er een theewinkel in het pand maar het grootste deel is een slecht gerund Chinees hotel waarvan er zoveel te vinden zijn overal in China. En het staat te huur. We lopen er in rond en ontdekken een prachtig balkon met uitzicht over een park en de nieuwe tempel. We lopen verder en komen op het dak uit. Adembenemende uitzichten over het stadje met al zijn ontwikkelingen en bouwprojecten. Dit zou wel eens kunnen werken. Hardop denkend zijn we al aan het verbouwen. Muren hier eruit, bar / restaurant hier, keuken daar, badkamers vervangen, thematische kamers, de lijst wordt lang. De dagen en weken erna slaan we aan het rekenen en researchen. Afspraken met aannemers voor offertes voor de verbouwing, lijsten aanleggen van inventaris die moet worden gekocht, prijzen checken op internet en in Jinghong zelf. Wat zijn de perspectieven van het stadje, we voelen allemaal de 'vibe' van ontwikkeling maar om daar nu een commitment van tien jaar op te baseren is wat dun. We spreken alle expats die hier bedrijven runnen, praten met vertegenwoordigers van de lokale overheid, schuimen het net af op zoek naar informatie. Het beeld dat daar uit opdoemt is eenvoudig: Jinghong gaat het worden.

Na de jaarwisseling komt de zaak dan ook bij elkaar. We rekenen de boel door, we boren alle negativiteit aan die in ons zit, wat kan er allemaal fout gaan. De conclusie is wederom eenvoudig, dit gaat werken. Naast het hotel in orde brengen is er een grote taak en dat is de marketing campagne opzetten. En dat is iets wat Brian en Jo al meerdere malen succesvol hebben gedaan. En met mijn inbreng aan de business kant moet dit lukken. En het gaat leuk worden, naast het guesthouse zijn er nu al allerlei andere initiatieven die een plek vinden in het business plan.

De ontmoeting met Mr. Li baart Brian en mij zorgen. Brian's ervaring in het onderhandelen met Chinezen is dat er eerst liters thee wordt gedronken, honderden sigaretten gerookt, geproost wordt met baijiu. We konden wel eens een week of langer vastzitten in Dali voor we resultaat boeken. En dat is geen pretje. De regen blijft aanhouden, het is gruwelijk koud en de huizen zijn onverwarmd en klam. Het is mij een raadsel waarom ze de huizen niet verwarmen, ik kan nergens warm worden en ik voel een verkoudheid of misschien wel griep opkomen. Daarnaast lukt het onze vertaalster niet om op tijd in Dali te zijn. Raakt onze mazzel uitgeput? De weken ervoor loopt alles op rolletjes. Ik stoei met balancesheets, income statements en cashflow overzichten, kom er niet uit zonder accountant. Ik zit achter mijn computer in Mekong Cafe als Greg naar me toekomt, een oude gozer loopt achter hem aan. 'Meet John, he's an accountancy professor in Kunming.' Hmmm, da's bijna te toevallig om toeval te zijn.

De tweede avond in Dali ontmoeten we een vriendin uit Kunming, Francesca, een Italiaanse die delicatessen uit Europa importeert. Haar Chinees is erg goed en we vragen haar om te vertalen. Ze kan niet maar weet iemand. Cecilia blijkt een droom van een vertaalster. Afgestudeerd in Engelse literatuur en met een business mind. Ze blijkt niet alleen te kunnen vertalen maar ons ook als mediator te kunnen helpen met de culturele aspecten van de onderhandelingen. Mazzel, dus. Een beetje opgebeurd door het vinden van Cecilia gaan we de volgende ochtend naar Mr. Li in zijn paleis. Hij heeft met eigen centjes een enorm complex gebouwd in de antieke stijl van de omgeving van Dali, 'Bai'. De cijfers waarover wij met hem gaan praten vallen in het niet bij wat hij hier heeft gespendeerd. Ons gevoel is dat hij vooral geinteresseerd is in een serieuze partij die wat van zijn pand kan maken. En diverse mensen hebben hem verteld dat wij dat kunnen. Dit gaat lukken.

Anderhalf uur later staan we buiten. Al onze onderhandelingspunten zijn door hem geaccepteerd in ruil voor een concessie van onze kant. Wij gaan pas huur betalen in augustus maar hij wil voor begin februari een aanbetaling van een derde van de huur voor het eerste jaar. En dat is voor ons geen enkel probleem. En begrijpelijk vanuit zijn standpunt. Geen sigaretten, twee koppen thee en beslist geen baijiu, Mr. Li blijkt een prachtig mens om zaken mee te doen.

Diego, de zakenpartner van Francesca, zegt dat hij wat olie moet bijvullen van de Suzuki Swift waarin we met zijn vieren van Dali naar Kunming gaan rijden. Hij dondert er drie liter in. Beetje veel voor een driecilinder, een liter motortje. Walmend komt het autootje dan ook na tien meter schokkend tot stilstand. We stappen uit, ik tril als een blad, koud, koud, koud. Ik heb alle kleren aan die ik bij me heb en nog ben ik door en door koud. Het tropische klimaat van Jinghong went snel... We duwen de auto een garage in en de monteurs beginnen te lachen als we uitleggen wat er mis is. Twee uur werk, zeggen ze. We gaan ergens wat eten. Gelukkig blijken de twee uur te kloppen en we zijn onderweg. Wat een rit van een uur of drie zou moeten zijn duurt al met al acht uur. In Kunming duik ik meteen mijn bed in, ook Kunming is winters koud. Spring city, my ass. Ik heb het koud, zelfs met de elektrische deken op de hoogste stand.

De volgend dag loop ik verdwaasd achter Brian aan terwijl we ons boodschappenlijstje in Kunming afwerken. Praten met die, praten met die, gitaar kopen voor Jo, wat eten, de dag schiet om. 's Avonds moet ik eten met Mike, van de versnellingsbakken. Dat wordt wat, ik voel me erg beroerd, snotter dat het een lieve lust is en zou het liefst de hele dag in bed zijn gebleven. Mike neemt ons mee naar een Koreaans restaurant in een groot hotel, we wachten ik weet niet hoe lang op een taxi. En het is nog steeds koud. Ondanks alle goede dingen van de afgelopen dagen en weken ben ik niet erg blij. Ziek, dat ben ik wel. Na het diner nog wat drinken en dan onder de elektrische deken, de volgend dag terug naar Jingong, naar de zon.

En daar ben ik dan nu weer. De warme dag van vandaag heeft me nog niet helemaal beter gemaakt maar ik heb het in ieder geval niet meer koud, zelfs grieperig zit ik in shorts en t-shirt op een terras. De komende dagen gaan we aan het plannen, projectplan maken voor de start-up van het hotel en het oprichten van het bedrijf, we gaan alles helemaal legaal en netjes doen. Naast alle werk gaan we het hele proces documenteren via een blog, artikelen op een aantal op expats gerichte websites in Kunming en Chengdu en hopelijk ook artikelen in diverse kranten en tijdschriften in Europa om zodoende meteen een 'buzz' te creeren rondom onze plannen. En wie weet, misschien komt er wel eens een boek van. Zodra de blog in de lucht is, laat ik dat uiteraard weten.