De berg papiergeld verschuift door mijn handgebaar dertig centimeter over de koffietafel in de richting van Meneer Li. Met die beweging verandert de honderduizend renminbi, ongeveer elfduizend euro, van eigenaar. 'Je begrijpt dat wanneer jullie er niet in slagen om voor 1 juni een bedrijf te starten om de definitieve overeenkomst te tekenen, je deze aanbetaling kwijt bent?' laat Meneer Li via de vertaalster weten. We snappen het. Onze voorlopige overeenkomst wordt hier bezegeld. De overeenkomst om voor tien jaar het hotel van hem te huren, de overeenkomst die we recentelijk in Dali hebben uit onderhandeld. We zitten in het hotel, het is zes verdiepingen hoog en ongeveer een half voetbalveld lang. Babyroze met blauwe strepen. Een heel grote zuurstok. Jinghong is nog steeds de prachtige plek met palmen. En het feit dat Meneer Li er niet woont maakt het veel gemakkelijker om het hotel van hem te huren. Geef je Chinese partner vooral geen ruimte om mee te sturen in je bedrijf. De meest belangrijke maar minst geleerde les in modern China.

Na het tekenen van de voorlopige overeenkomst zetten we de eerste stappen op weg naar iets van organisatie. We moeten internet in het appartement zien te krijgen. China Telecom's idee van service jegens buitenlanders is nogal eigenaardig. We worden eerst afgepoeierd door iemand die ons zegt over een half uur terug te komen. Wanneer we terug komen blijkt ze haar dienst beëindigd te hebben. Een klassieke ontwijkingstruc van Chinees baliepersoneel op het platteland wanneer ze met Westerlingen te maken krijgen. We leggen het verhaal opnieuw uit. Aan iemand die ons vervolgens anderhalf uur aan het lijntje houdt met de voor Westerlingen in China zeer bekende en vooral gehate kreet: 'Mei you!', letterlijk 'Heb niet!'. Of nog erger, 'Mei you ban fa!'. 'Heb geen oplossing!'. 'You ban fa!' voegt Brian haar toe, vrij vertaald 'Je hebt wel een oplossing!'. Met onze armen gekruist voor onze borst weigeren we weg te gaan. Vertikken het te accepteren is de enige mogelijkheid om verder te komen. Chinees baliepersoneel steekt liever anderhalf uur energie in het weigeren van dienstverlening dan in vijf minuten service. Want de service mocht eens tot gezichtsverlies leiden. Risicomijdendheid moet een Chinese vinding zijn. Ik heb in mijn tijd als manager in Nederlandse overheidsorganisaties mooie staaltjes van risicomijdendheid gezien maar nooit zo doorwrocht als hier. Na een aantal telefoontjes met Meneer Li en onze advocaat krijgen we eindelijk onze aansluiting. Dat is dan weer het vreemde, een tweetal de baliemevrouw volkomen onbekende Chinese stemmen aan het andere eind van een telefoonlijn geven haar de zekerheid dat ze niet in de problemen komt met het inwilligen van onze wens. Het hadden gewoon vrienden of bekenden van ons kunnen zijn. Het maakt ons weinig uit, we krijgen onze zin. De dagen erna staan in het teken van het kopen en naar de zesde verdieping slepen van meubels, kantoorspullen, computers, onze bagage. We richten het appartement in als woon- en werkomgeving. Een paar lelijke, eveneens zuurstokkleurige banken, bureau's, bureaustoelen waarvan er na een uur al een stuk gaat, een groot whiteboard dat we naar het hotel transporteren in de Chinese variant van een bakfiets. We moeten een creatieve en produktieve omgeving creëren, we gaan ons leven veranderen. Ik blijf voor minstens tien jaar in Jinghong. Ik ben blij.

Grote bruine ogen omlijst door prachtig, opgestoken zwart haar kijken me aan. 'Spreek je Nederlands?' vraagt ze me. 'Jazeker' antwoord ik. 'Mag ik bij jullie aanschuiven, bij mijn tafel vind ik geen stopcontact en de batterij van mijn computer is bijna leeg.' 'Natuurlijk, welkom, ik ben Nuhi, da's Kim.' Ik zit op het smaakvol ingerichte terras van een cafe in Jinghong te praten met de Duitser met een gebroken sleutelbeen waarmee we gesprekken voeren om aan boord te komen van ons guesthouse avontuur. 'Waar kom je vandaan?' vraag ik haar. 'Uit Gent.' Mijn geboortestad. De stad van I Love Techno, de enige reden waarom ik er ooit terug ben geweest. Ze straalt kracht uit en zelfstandigheid maar is tegelijkertijd op en top vrouw. Een zeldzame combinatie.

De dag voor deze ontmoeting hebben we op het eerste gezicht last van wat tegenslag in onze beslommeringen rondom het guesthouse. Charley, onze vierde investeerder in wat nu definitief 'The Balcony, Jinghong' heet, meldt dat hij misschien moeite heeft de benodigde centjes op tijd bijeen te sprokkelen. Ik spreek mogelijke scenario's door tijdens het ontbijt met Brian. Minder investeren, andere mensen benaderen voor het vierde deel, hoe dan ook hebben we in ieder geval wat werk te verzetten. Na het ontbijt gaan we verder met waar we mee bezig waren. We zijn ingetrokken in het appartement op de zesde verdieping van ons hotel en de boel moet verder op orde gebracht worden. We hebben een computernetwerk gekocht en dat wordt geinstalleerd. Hopen dat dat wel heel blijft.

Na het werk van die dag loop ik binnen bij een ander van de drie op westerlingen gerichte cafe's in Jinghong. Het heeft de oppervlakte van een grote tafel en serveert fatsoenlijke Westerse gerechten uit een keuken ter grootte van een handdoek. 'Wat is er met jou gebeurd?' vraag ik de jonge man op het terras die met zijn arm in een mitella met één hand op zijn computer zit te tikken. 'Ongelukje op de fiets, zeker?' Ik heb er ervaring mee, niet uit eerste hand maar als wielrenner herken ik de verwonding meteen. 'Inderdaad, ik ben van Duitsland naar China gefietst en twee dagen geleden gevallen. Sleutelbeenbreuk.' 'Shit, da's niet goed.' 'Nee, inderdaad. Maar ze hebben me hier in het ziekenhuis aardig opgelapt, het is alleen erg pijnlijk.' Hij gaat verzitten en zijn gezicht vertrekt, alsof hij probeert me ervan te overtuigen dat het pijnlijk is. Ik geloof hem.

'Dit zijn Peteren Eileen' zegt Sophie wanneer ze bij ons aan tafel gaat zitten in het cafe. Ze lacht naar me. Ze draagt een blauwe broek en een felgekleurde tanktop en is de dag ervoor met haar twee vrienden aangekomen uit Chengdu waar ze woont. De blikken vanEileen en Peter zijn ietwat waterig. Er is in Jinghong niet heel veel te doen op uitgaansgebied maar toch voldoende om een kater te kunnen oplopen. Blijkbaar. Pieter kijkt naar mijn computerscherm. Daar is een strokenplanning van ons project op te zien en hij vraagt ernaar. 'We openen een guesthouse, ik zit de boel te plannen.' 'Hoe ga je dat doen?' vraagt hij. Ik vertel hem dat we het zonder Chinese partner gaan doen, iets wat nog niet heel erg normaal is in dit deel van China. En dat ik wat zorgen heb over hoe een en ander juridisch te regelen. 'Sophie is advocate.' 'Nietwaar, echt?' Ik ben verbijsterd. Een paar weken geleden loopt er op een kritiek moment een accountant mijn leven in. Een heel lelijke. En nu loopt er een advocate mijn leven in. Een heel mooie. Ik vraag haar of de offerte die we hebben gekregen van een adviesbureau in Kunming om ons te helpen bij het oprichten van een bedrijf redelijk is. 'Da's wel zo'n beetje de standaard hier in West- en Zuid-China. In Beijing of Shanghai is het stukken duurder.' 'Heb je een kaartje? We moeten hier verder over praten.' 'Jazeker.'

Kimen ik praten verder na onze eerste kennismaking rondom zijn sleutelbeenbreuk. Hij vraagt me wat ik hier doe. Ik ratel mijn guesthouse verhaal af. 'Wat een fantastisch project! Ik heb een opleiding in hotelmanagement en mijn droom is om ooit ergens een hotel te openen.' Zijn enthousiasme is aanstekelijk en ik wijd verder uit over de plannen die we hebben. Naarmate hij meer hoort, wordt zijn enthousiasme groter. Vraag na vraag na vraag. Ik krijg het idee dat we hier misschien iemand hebben die mee wil doen. Iemand die naast geld ook kennis en ervaring kan inbrengen. En daarvan heb je nooit genoeg. Het universum werkt weer mee. Brian en Jo komen binnen en we wisselen met zijn vieren allerlei ideeën uit. 'Wat denk je ervan?' vraag ik Brian wanneer we naar huis lopen. 'Ik denk dat hij mee wil doen.' Brian wikt en weegt: 'Hij lijkt me een goeie gozer, creatief, en dat gekke idee van hem in Spanje, ik houd daar wel van.'Kim vertelde ons eerder hoe hij een baan vond in Spanje door met een groot bord over straat te lopen. 'Gezocht: goede baan voor iemand met twee diploma's die zes talen spreekt.' Hij haalt er het nationale nieuws mee en krijgt aanbiedingen van meer dan zestig bedrijven zonder één sollicitatiebrief te schrijven. Dat is het soort denken en de actiebereidheid die we nodig hebben. We besluiten het hem te vragen, ik heb de dag erna een ontbijt afspraak met hem. Ik stuur hem die avond nog het businessplan zodat we dat kunnen doorspreken.

Kimen ik worden steeds enthousiaster over mogelijke samenwerking terwijl we ontbijten op het terras van MeiMei Cafe. Zijn ideeën en wensen sluiten naadloos aan op onze plannen. Ook op persoonlijk vlak zit het goed. We blijken dezelfde interesses te hebben wanneer hij vraagt: 'Hoe zijn de vrouwen hier in Jinghong?' 'Kijk om je heen!' lach ik hem toe. 'Ik moet er wel bij zeggen dat ik de afgelopen twee maanden nog niet heel succesvol ben geweest hier.' Ik heb er ook niet heel erg naar gezocht maar merk ondanks dat toch verschil met andere plekken in China, met name de grotere steden. 'Ga weg, jij zult daar toch zeker geen problemen mee hebben?' zegt hij. Hij is zelf tien centimeter langer dan ik, heeft grote blonde lokken en mijn inschatting is dat hij nogal aantrekkelijk is voor vrouwen. 'Da's misschien een reden om jou niet bij ons project te willen hebben, je gaat mijn markt bederven.' zeg ik tegen hem. We lachen er om. We zijn in China. Iedere westerse man is interessant.

Die middag loop ik weer langs het terras waar ik 's ochtendsSophie leer kennen. Ze zit er nog. Te praten met de veel te mooieKim die ik een paar uur eerder met haar achterliet op hetzelfde terras. Ze zit met haar benen over de leuning van haar stoel, hij vertelt zijn verhalen. Mooie, interessante verhalen over zijn reis door Klein-Azie. Ik voel een steek van jaloezie maar onderdruk die. Ik ga bij het stel aan tafel zitten en voel me verloren, ze praten verder zonder mij op te merken. Ik kijk wat om me heen, drink mijn glaasje water en besluit om te gaan. Ik zeg ze gedag. 'Ik zie je misschien later nog?' vraagtSophie wanneer ik opsta.

Brian, Jo en ik eten 's avonds bijMekong Cafe, het laatste van de drie Westerse plekken. Het beste en slechtste Westerse eten, afhankelijk van wie er kookt. Greg, de Franse eigenaar, maakt geweldige steaks en ook speciale bestellingen zijn nooit een probleem. Wanneer zijn personeel kookt eet ik er liever niet. Ik praat de hele middag ervoor over niets anders dan mijn ontmoeting met Sophie. Als we langs MeiMei Cafe lopen op weg naar het naastgelegen Mekong Cafe zie ik haar zitten. Op dezelfde stoel als 's middags. Zonder Kim. 'Wij gaan hiernaast eten, heb je zin om mee te gaan?' vraag ik. 'Ik heb net eten besteld hier...'. 'Kom dan daarna met ons een biertje drinken.' 'Okay!' Ze is er binnen een kwartier. Wat later komen ook haar vrienden langs.

Chinees nieuwjaar. Overal gaat vuurwerk af, Jinghong lijkt op oorlogsgebied, qua geluid dan. Pistolen, machinegeweren, zware artillerie, scheepsgeschut, alle geluidscategoriën komen langs. Ik heb de avond ervoor tijdens onze biertjesSophie en haar twee vrienden aangeboden ze naar een strandje aan de Mekong te brengen. En ik heb aangeboden dat ze die nacht bij ons terecht kunnen voor onderdak. Hotels worden zes keer zo duur als normaal gedurende nieuwjaar en ze waren op zoek naar een alternatief. Ik ontwaak rond het middaguur en zie een sms van Sophie. 'Geldt je aanbod nog?' 'Natuurlijk, waar zijn jullie?' 'Net ontbijt besteld in MeiMei's. ' 'Ik ben er over een halfuur.' Ik loop langs het terras, ik moet mijn was ophalen om de hoek. Ze zit er. Ze lacht naar me. De avond ervoor hebben we gedanst. Close. Ik ben lang niet zo gelukkig geweest. Ze is zo vrouwelijk in haar dansen. Na het ontbijt nemen we een taxi naar het strandje. Het weer is mooi, de zon schijnt. Het strandje ligt op een vanaf de weg onzichtbare plek aan de rivier en naast ons zijn er dan ook alleen twee lokale vissers aan het zwemmen. De overkant van de rivier biedt zicht op een heuveltop met tropisch bos. Het is een idyllische plek die mijn romantische stemming vergroot. Ik voel Sophie's blijdschap wanneer we op het strandje liggen. Peter en Eileen zijn er ook maar ik heb slechts oog voor Sophie. We drinken 'een paar pintjes'. Haar Vlaams accent voegt nog meer kracht toe aan mijn gevoel voor haar.

Wanneer we rond zonsondergang terug willen naar Jinghong gebeurt waar ik bang voor was. Geen bussen, bijna geen verkeer. Alle Chinezen zijn met hun families verwikkeld in nieuwjaar diners. Peter wil lopen, een tocht van anderhalf uur.Sophie loopt naast hem, hun tempo is teveel voor mijn mediterrane pas.Eileen en ik lopen ons eigen tempo. Ik besluit om hulp te vragen en bel Greg van Mekong Cafe. 'Hey Greg, ik loop langs de Mekong op weg naar Jinghong. Kan je een auto sturen om ons op te pikken?' Ik schaam me er niet voor hem om hulp te vragen, we gaan die avond veel geld uitgeven in zijn restaurant. We hebben kaas, pate, foie gras en een paar flessen wijn besteld. Chinees nieuwjaar met Europese lekkernijen.Sophie en Peter stelden het voor, haar Bourgondische inslag maakt me blij. Heb die zelf ook. Het wordt een bijzondere avond met veel mooie mensen om ons heen.Sophieis gekleed in een laaggesneden zwarte jurk met bijpassende hoge hakken. Ik voel me ontoereikend gekleed in mijn spijkerbroek en slippers. Maar we dansen. En kussen. Voor het eerst. Omhelzen elkaar. De mensen om ons heen genieten van onze blijheid, ze maken om de haverklap foto's van ons. Om een uur of twee gaan we naar huis door de wolken met cordietdamp die overbleven van al het vuurwerk dat om middernacht nieuwe hoogtepunten bereikte. In ons appartement wordt flink doorgefeest door de groep die mee terug komt.Sophie en ik praten. Intiem maar met grenzen aan de intimiteit. Ik voel haar geremdheid om zich volledig te geven maar maak me daar geen zorgen over. Ze lacht wanneer ik haar vertel hoe ik me voel. 'Charmeur!'

Ik geniet van haar aanwezigheid nadat we wakker worden. En zij van de mijne. Denk ik. Ze zit op haar computer te werken wanneer ik de grote, vierkante woonkamer-annex-kantoor inloop waar nog drie mensen liggen te slapen op twee slaapbanken. Ik omhels haar van achteren terwijl ze op een bureaustoel zit. Ons is maar één dag gegund, ze moet 's avonds terug naar Chengdu. Ze is advocate en dat betekent ook in China hard werken.

We relaxen de hele dag op een terras. AlleenSophie werkt, afwisselend turend naar haar computer en haar telefoon. Wij drinken. We hebben lol, Brian vertelt zijn verhalen. Met zijn gebruikelijke flair en humor. Ik hoor iedere keer nieuwe versies van dezelfde verhalen zodat ik ze met een korreltje zout neem maar grappig zijn ze. Aan het eind van de middag wandelen we door het tempelcomplex naast ons hotel. Het licht is prachtig, de gouden versieringen van de gebouwen lichten op als het vuurwerk van de dag ervoor. Ik maak foto's van Sophie. We bestellen eten van het restaurant dat in de tuin van ons hotel ligt dat we op het dak eten. We genieten van het uitzicht. EnSophie en ik van elkaar. De laatste zoenen, de laatste omhelzingen. ‘s Avonds laat krijg ik een sms wanneer ze is geland in Chengdu om te zeggen dat ze veilig is aangekomen en waarin ze me vraagt haar op Skype te vinden.

Maar de dag er na komt de mail. Ze is meegesleept door zon, wijn en pintjes, schrijft ze. Het is te snel, te veel. Dat begrijp ik. We blijven wel skypen, verder helpt ze ons met onze juridische perikelen rondom het opstarten van het bedrijf. Die perikelen zijn door ons korte avontuur wel wat groter geworden. Doordat ikSophie tegenkom realiseer ik me dat ik met LiQiang niet verder wil en maak het uit met haar. Aangezien ze ons heel erg behulpzaam was bij allerlei contacten met de plaatselijke overheid en met het vinden van mensen om voor ons te werken wordt het allemaal wel wat lastiger. Maar ik heb van Brian en Jo drie dingen geleerd: het universum duwt je zachtjes en soms harder in de richting van ervaringen die je nodig hebt, geluk is de vaardigheid om kansen in de kiem te zien en wanneer je écht besluit om iets te doen zullen de middelen zich aan je presenteren wanneer je ze nodig hebt. Ik ben als aarts-realist altijd erg sceptisch geweest over dergelijke zaken maar ik heb de afgelopen periode zoveel voorbeelden meegemaakt dat ik geen keus meer heb dan het te geloven. En ik wil het ook geloven, het leidt tot een positieve en optimistische manier van leven. Het komt allemaal goed.