Precies een jaar geleden is het vandaag. Op de verjaardag van wijlen mijn grootmoeder en van mijn maatje Kors, die ook nog eens hier is. Aan de ene kant voelt het veel langer, aan de andere kant ook zo ongelofelijk kort. Ik heb in dat jaar meer gezien en meegemaakt dan in de vijf jaren ervoor opgeteld. Maar door die razendsnelle afwisseling van omgevingen, gewonnen en soms ook heel snel weer verloren liefdes, vriendschappen en belevenissen, gezette tatoeages, de vele vluchten met meer en minder betrouwbare Chinese luchtvaartmaatschappijen en momenteel de plannen voor het hotel in Jinghong, is mijn leven een soort snelkookleven geworden. Waardoor dat jaar tegelijkertijd ook zo kort lijkt. Waardoor mijn leven zoveel interessanter is geworden dan het daarvoor was. Niet makkelijker, wel interessanter. Ik heb het natuurlijk over mijn vertrek uit Nederland. Waarvan ik dacht het voor een paar maanden zou zijn. Waarvan nu blijkt dat het voor jaren zal worden. Raar gevoel maar ook heel bevredigend.

Ik voel me hier in Jinghong meer in balans dan ooit tevoren. Zelfs nadat mijn leven de afgelopen weken nog meer is verlevendigd door een onverklaarbaar heftigemaar door mijn eigen onbeheerste reactie daarop ook onbeantwoorde verliefdheid waarmee ik om probeer te gaan. 'Is het niet fantastisch om te weten dat je nog steeds een vlam in je hart hebt?' zei Joachim tegen me daarover. Wat zo is en waarom het nu goed is zoals het is. Ook voor deze ervaring zal de reden zich ergens de komende tijd wel aan me presenteren. Dat gevoel van balans is de belangrijkste reden om me hier te vestigen.

Het uitzicht voor het komende jaar is hard werken met een stel geweldige mensen om me heen. Waarmee ik ook de nodige spanningen ga krijgen want naast samenwerken gaan we ook samenleven. Met zijn vijven in een appartement van tachtig vierkante meter. 'Een guesthouse moet je leven' zegt Brian altijd. En dat gaan we doen. Brian en Jo komen vandaag terug van een visarun naar Laos. Nico, Joachim's broer, is vier dagen geleden aangekomen, Joachim zelf eergisteren. Zodat we vandaag voor het eerst met alle vijf de partners bij elkaar zijn. Aangezien Nico de achtste weer vertrekt, hebben we de komende dagen een berg besluiten te nemen. En wanneer dat allemaal lukt, geven we elkaar ergens die komende dagen een hand en gaan we dit doen samen.

Ik heb me altijd afgevraagd waarom ik deed wat ik deed de afgelopen vijftien jaren. Ben altijd ambivalent geweest over de door mij gekozen carriere, als je het al een carriere kan noemen. Er zaten leuke aspecten aan, vooral het omgaan met en leiding geven aan mensen. Er zaten minder leuke aspecten aan, vooral het omgaan met politiek gedoe in organisaties. Ik dacht altijd dat de centjes die ik ermee verdiende en het aanzien dat het gaf voldoende compensatie boden voor de minder leuke kanten maar ik had het bij het verkeerde eind. Het oprichten en draaiende houden van het hotel zal een aanslag worden op al mijn ervaring. Mijn juridische verleden, mijn management opdrachten, mijn kennis van ICT (hoe beperkt ook, lieve Marcel

), mijn persoonlijke ontwikkeling door die jaren heen, het voelt alsof het allemaal slechts op mijn pad is gekomen om me in staat te stellen leiding te geven aan dit groepje ernstig slimme, creatieve, krachtige en vooral ook spannende mensen. Wat betekenis verleent aan mijn in het verleden gemaakte keuzes. En dat is een prachtig gevoel.

Het gaat een mooi jaar worden.

Over het gedoe met de blog nog kort dit. Mijn gebrekkig ICT kennis had me het feit onthouden dat ik de blog achter een wachtwoord kon zetten. Gelukkig maar want nu kan ik gewoon doorgaan op de vertrouwde plek. Ik zal in de laatste twee verhalen de feiten weer terugbrengen zoals ze waren. Maar niet vandaag.