'Gebeurt niets van, ik weet niet wie je bent dus ik ga je niets sturen.' Xu Ying, onze advocate, vertelt me een tijdje terug de reactie van Meneer Li, de huisbaas, op haar verzoek de eigendomspapieren van het hotel aan haar te sturen ter controle. Hmm... Nadat ik dit aan Brian meldt belt hij Meneer Li en wordt ook afgepoeierd aan de telefoon. Hmm... We maken ons zorgen, hebben het idee dat hij misschien bij nader inzien toch wat minder zin heeft gekregen om zaken te doen met een stel 'laowai', vreemdelingen. Dat is voor hem in het begin een hoop meer gedoe dan wanneer hij het hotel verhuurt aan een Chinees. Of dat hij ons de eigendomssituatie van het hotel anders heeft voorgespiegeld dan het werkelijk is. En het toegeven daarvan betekent gezichtsverlies. En zijn gezicht verliezen gaat een Chinees zakenman niet snel doen. En tussen het moment dat we de aanbetaling op de eerste jaarhuur hebben gedaan en het moment dat ons nieuw opgerichte bedrijf de definitieve huurovereenkomst met hem tekent hebben we eigenlijk geen enkele praktisch zinvolle rechtsbescherming. En zijn we dus een hoop centjes kwijt wanneer het misgaat.

De afgelopen weken hebben we met zijn vijven bergen werk verzet. Het hele hotel nagelopen om te zoeken naar mogelijke problemen. En er de nodige gevonden. Samen met de Italiaanse consultants in Kunming een uitputtend overzicht van benodigde vergunningen gemaakt, inclusief een lijst van de overheidsorganisaties waar we ons allemaal moeten vervoegen om die vergunningen te bemachtigen. Alle design werk voor de kamers, bar en restaurant, keuken, receptie gedaan. De look and feel van onze marketing bepaald. De website content geschreven. Een nieuw marketing idee uitgewerkt waarin Brian als 'huisschrijver' een sectie op de website maakt waarin we een feuilleton gaan creeren over ons hotel. Non-fictie en fictie door elkaar heen, wijzelf er in als karakters, andere Jinghongers als karakters, gasten, al dan niet anoniem, als karakters. Foto- en videomateriaal gebruiken. Dallas online maar dan in Jinghong. Een blog maar dan drie stappen verder. En nu is het misschien allemaal voor niets.

Op de trap naar de derde verdieping waar haar bar is gevestigd loop ik haar tegen het lijf. Ze is klein, fragiel, een voormalig model. Dat bleek toen ze me een tijdje geleden een aantal foto's liet zien waarop ik haar in eerste instantie niet herkende onder alle make-up en het zeer Chinese Tony & Guy vogelnest op haar hoofd. Haar zelfgekozen Engelse naam is Cleo. Ze is de lokale 'coolgirl' die mij in het begin van mijn verblijf in Jinghong een paar weken Chinese les heeft gegeven. Voor niks, een rariteit in China. We draaien al een maand of drie om elkaar heen zonder echt verder te komen. Mijn relatie met LiQiang en daarna Sophie die mijn leven binnen- en weer buitendendert staan dat aan mijn kant in de weg. En zij is erg voorzichtig geworden na een paar vervelende ervaringen met laowai zoals ze me eens heeft toevertrouwd. We maken een kort praatje halverwege de donkere trap en opeens is daar een omhelzing en een voorzichtige zoen. Ik draai me om en loop weg, in de war doordat ik nog steeds worstel met mijn gevoelens voor Sophie. Maar Cleo is wel erg leuk. Mooi ook vooral en erg on-Chinees voor een Chinese. Maar ik ben maar voorzichtig met haar, ze is te leuk en Jinghong is een te kleine gemeenschap om problemen van deze soort te veroorzaken. 'Kalm aan met de vrouwen hier!' raadt Brian mij en Kim aan. Hij kent onze voorliefde en maakt zich zorgen over reputatieschade. Dus misschien moest ik me maar eens een beetje inhouden. En het feit dat ik me dat realiseer is misschien wel de reden voor de ontmoeting met Sophie. Wie het weet mag het zeggen.

Na overleg met Xu Ying besluiten we Meneer Li uit te nodigen in Jinghong om een hele berg moeilijke onderwerpen met hem te bespreken. Onze kijk op zijn geestesgesteldheid jegens ons maakt dat we ons ernstig zorgen maken over de mogelijke uitkomst van dat gesprek. We bereiden het zorgvuldig voor. Xu Ying komt naar Jinghong met de eerste versie van wat de definitieve huurovereenkomst moet worden. Wij stellen een lijst op met op- en aanmerkingen die we hebben over de toestand van het gebouw en van regelingen die wij in de overeenkomst willen zien. We spreken uitgebreid de strategie door. Brian heeft tot dusver steeds gesproken tijdens de ontmoetingen omdat hij Chinees spreekt maar we besluiten dat nu het moment daar is voor mij om het heft in handen te nemen. Ik moet de rol van 'laoban', baas, gaan spelen. De andere partners spreken alleen wanneer ik dat aangeef. Weer eens wat anders.

'Mei wen ti.' 'Keyi!' 'Geen probleem.' 'Dat kan!' Mooie woorden voor ons. De ontmoeting begon ontspannen, praatje over zijn project in Dali, over wat ons de afgelopen tijd zoals heeft beziggehouden en na een tijdje begon Xu Ying daar erg handig allerlei onderhandelingspunten doorheen te weven. De dame heeft grote hoeveelheden haar op de tanden wanneer het moet maar hier laat ze een hoeveelheid precontractuele soepelheid en handigheid zien waar ik erg blij van werd. De zorgen die we ons maakten over de ontmoeting bleken dus wederom ongegrond. Mezelf op de borst kloppend, ik kan kennelijk nog steeds een goed team bouwen. Onze vertaalster, vooral onze advocate en ook een klein beetje wijzelf hebben de show gered, althans dat is het mooie gevoel waarmee we achterbleven. Al onze onderhandelingspunten zijn uiteindelijk door hem geaccepteerd. Er kwam inderdaad een risico naar boven voor ons omdat hij het hotel heeft verhypothekeerd om zodoende centjes voor zijn project in Dali bij elkaar te harken. Hij zegde ons echter toe een overeenkomst met de bank te zullen maken waarin hij afspreekt dat de bank het huurcontract met ons respecteert mocht het aan zijn kant fout gaan. Ik neem dat dat flink wat 'guanxi' vraagt en ook dat is weer een goed teken, het feit dat hij dergelijke zaken in een handomdraai regelt.Hij zegde bovendien toe de hypotheek nog in 2011 te zullen aflossen. Verder wederom een hoop toespelingen op andere, vooral groteredingen waarin we in de toekomst mogelijkerwijs samen kunnen werken. En op het feit dat vele mogelijke moeilijkheden met de lokale overheid in Jinghong als sneeuw voor de zon zullen verdwijnen wanneer hij zich er mee gaat bemoeien. Handig.

Na afloop met zijn allen er kuai gegeten, een typisch Bai rijstgerecht uit Dali, waarvan Meneer Li de ingredienten in zijn aktenkoffertje had meegenomen. Goede gesprekken aan tafel over levensfilosofie, politieke en economische systemen, Meneer Li begint zich ook op andere onderwerpen kennelijk voor onze mening te interesseren. En dat is mooi want dat betekent dat de relatie weer een stapdieper gaat. Dus naderhand maar een feestje gevierd in Galaxy bar, waarvan Cleo de eigenaresse is. Zag er op mijn paasbest uit in een van Kim geleend overhemd maar ze was er niet. En dat was maar goed ook want het gaat weer eens alle kanten op met me. Gelukkig maar, ik word er blij van.