'Ni shi yi ge ren ma', 'Ben je alleen?'. Het antwoord op die vraag ontgaat me voor het grootste deel maar ik begrijp wel dat ze inderdaad alleen is. Te midden van een hoop meer Chinees hoor ik haar namelijk zeggen: 'Wo de peng you qu chi fan', 'Mijn vriendin is gaan eten.' Ze glimlacht en gebaart me met haar slanke hand met goed verzorgde nagels tegenover haar te gaan zitten aan de tafel op het terras van MeiMei Cafe. Waarop zich een korte maar leuke conversatie in een steenkolenchinees-chinglish-combinatie ontwikkelt. Steenkolenchinees aan mijn kant, chinglish aan de hare uiteraard. Ik begrijp dat ze uit Taipei komt, haar zus, bij wie ze op bezoek is, in Jinghong woont en dat ze me al een paar keer eerder heeft gezien op het terras van MeiMei. Ik haar ook, de dag ervoor zwaaien we naar elkaar wanneer ze het terras op- en even later weer afloopt. Ik nodig haar uit wat te gaan drinken samen en ze accepteert die uitnodiging half. 'Ik zal hier wel zijn, als we elkaar tegenkomen drinken we wat', meen ik te begrijpen.

De dag erna heb ik twee interviews in Mekong Cafe voor de functie van 'general assistant' die we open hebben. We hebben iemand nodig die ons kan helpen met vertalingen van onze website, het hard copy marketing materiaal, die de chinese kant van de marketing op zich neemt en verder ook wel wat manusje-van-alles-werk zal moeten doen. Ik ben druk in gesprek wanneer ik een sms krijg van Paul, een Engelsman waar ik de dagen er voor mee heb rondgehangen en met wie ik snel een goede vriendschap lijk te hebben opgebouwd. 'Miss Gorgeous has been hanging around here for quite some time now...'. Opschieten met de interviews dus. Ik rond het tweede gesprek af en loop naar de buren. Ik ga op het terras bij Paul aan tafel zitten en kijk naar binnen waar ze alleen aan een kleine tafel zit met haar computer voor zich, oordopjes in. Ik bestel een biertje en wacht af of ze me ziet. Wanneer dat niet gebeurt loop ik naar binnen om naar de wc te gaan en ik groet haar. Ze kijkt op, begint breed te lachen wanneer ze me ziet en doet haar oordopjes uit. We maken een kort praatje over de film die ze aan het kijken is. Ik nodig haar uit aan onze tafel. Ze weigert.

Ik loop terug naar Paul en ga zitten, weet niet goed wat te doen. Ik heb een beetje een rare dag achter de rug en voel me niet heel erg rustig. Brian, Jo en ik zijn naar de Botanische Tuinen in Menglun geweest voor een afspraak over de samenwerking tussen The Balcony en de Tuinen in het kader van het organiseren van schrijvers- en kunstenaars retreats. Dat gesprek verliep enigszins teleurstellend. Wij hadden een intensievere samenwerking voor ogen maar de Tuinen laten het bij korting op alle faciliteiten, inclusief toegangskaartjes. En we mogen de Tuinen in ons marketing materiaal opvoeren als affiliation. Eigenlijk helemaal geen slecht resultaat maar een hele dag spenderen aan iets dat ook per email geregeld had kunnen worden voelt niet goed. Een uur heen en een uur terug in een warme bus, veel wachten in de Tuinen en een gesprek van vijf minuten aan het eind is eigenlijk teveel voor ons geduld. 'Go with the flow' zeggen we tegen elkaar en dat doen we.

Na een kwartier en een paar keer oogcontact loop ik terug naar binnen en spreek haar weer aan. Ze zet haar mooiste, goed geoefende glimlach aan en schuift onmiddellijk de stoel naast haar naar achteren, een uitnodigend gebaar makend. Ik ga zitten en we proberen een beetje te babbelen. Helaas is mijn vermoeide brein niet in staat enig samenhangend Chinees te produceren en het gesprek stokt totdat zij haar computer opent, Google Translate tevoorschijn haalt en begint te typen. Het begin van een drie uur durende Google Translate date. Drie uur grappen en grollen, serieuzere onderwerpen, veel inuendo naast zeer directe toespelingen op van alles en nog wat, lachen en oog- en armcontact, allemaalzonder meer dan een paar woorden te spreken. We hebben er beiden een hoop plezier in. Ze heet Tian, ze blijkt getrouwd maar te denken over scheiden - de reden waarom ze alleen op reis is - en is erg onderhoudend gezelschap. En de omschrijving van Paul aangaande haar verschijning is helemaal waar, ik geniet er van naar haar te kijken wanneer ze naar de bar loopt om een biertje te bestellen en laat haar dat weten. Prada schoenen, Louis Vuitton tas en het figuur om met haar korte, strakke jeansrok de aandacht tetrekken dieze verdient. We delen een paar biertjes terwijl ze me vertelt dat ze de komende tien dagen niet in Jinghong zal zijn wanneer ik haar uitnodig de avond erna een wandeling langs de rivier te maken. Maar dat gaan we doen wanneer ze terug is, ongeveer tegelijkertijd met mij. Ik ga volgende week een paar dagen naar Shanghai om een begin te maken met de marketing campagne voor The Balcony in de expat gemeenschap van China's grote steden. Wanneer ze haar computer afsluit en wegloopt kijkt ze me recht in de ogen en loopt weg zonder afscheid te nemen. Deze mevrouw is 'high maintainance', 'hard to get' en bespeelt me als een viool. Ik laat dat graag gebeuren. En ik heb geen telefoonnummer of emailadres gevraagd. Ik heb geleerd van mijn recente ervaringen.

De volgende dag is het feest. Ik voel me opgetogen over de tijd die ik met Tian doorbracht en het uitzicht van die dag is Dai New Year in het dorp van Sam. Ik was daar vorig jaar ook. Het was de gelegenheid waarbij ik Lily leerde kennen. Die mij tegenwoordig geen blik waardig keurt wanneer ik haar in het kleine Jinghong tegen het lijf loop. 'Who ever thought that by not forgiving someone, they suffer?' Lily lijkt meer gebukt te gaan onder haar keuze mij te ontlopen dan ik. Ik vind het jammer maar zit er niet mee, er gebeuren daarvoor te veel leuke dingen.

We wringen ons met zijn achten in een mian bao che, mini busje, om naar Mengyang te rijden. Het dorp van Sam's ouders ligt op twee boogscheuten van dat kleine stadje op het platteland van Xishuangbanna. Het is echt 'the sticks'. China's platteland is de enige plek die ik ken waar je met recht kan spreken over 'peasants' zonder het denigrerend te bedoelen. Het leven speelt zich af in het tempo van duizend jaar geleden met een paar moderniteiten als tractors en mobiele telefoons daar tussendoor gehusseld. Het is tegen twaalven wanneer de eerste fles bier opengaat. Het nieuwjaar wordt gevierd met eten en drinken. Lunchen van twaalf tot vier en dan diner van vier tot acht. We proosten met kleine glaasjes bier met ijs. Een Chinese man die bij ons aan tafel zit drinkt het meest van allemaal. Wanneer Brian aan me vraagt wie dat is, kijk ik hem verbaasd aan, verbaasd dat hij de man niet herkent. 'Het is onze chauffeur!' Brian's ogen worden groot en hij barst uit in een schaterlach. 'Dat kan alleen in China's Wilde Westen!'

Wanneer we naar het huis van een vriend van Sam lopen, daar aangekomen aanschuiven aan twee tafels, een binnen en een buiten, begint het drinken serieuze vormen aan te nemen. Xiao Tian, onze vertaalster, A Ying, de manager van MeiMei Cafe en A Chun, een van de eigenaressen van MeiMei, denken slim te zijn en verlaten de tafel op het terras waar we proosten met volle glazen bier voor de tafel binnen. Wanneer ze een half uurtje later weer naar buiten komen hebben ze alledrie een aardig kleurtje gekregen. Binnen bleek namelijk geproost te worden met zelfgestookte baijiu, de lévensgevaarlijke rijstjenever. Ook voor mij is er geen ontkomen aan wanneer ik aanschuif. Iedereen wil proosten met de grote laowai. 'Yi ban, yi ban', 'De helft, de helft' maar ik besluit dat aanbod te negeren en drink de hele inhoud van het kleine glaasje op. En maak daar vrienden mee, gezien het gejuich dat opklinkt wanneer ik het glaasje met een klap op tafel zet.