Ze zegt de lunchafspraak die we hebben af. Omdat ze ziek is. Kan gebeuren. Ik ga daarop met Brian de hort op om wat dingen voor ons appartement te kopen. Voornamelijk fans, het begint goed warm en vochtig te worden in Jinghong zo vlak tegen het regenseizoen aan. Je voelt de vochtigheid over de loop van een paar dagen toenemen, waarna plotseling – en meestal 's avonds – de ontlading volgt in de vorm van een fikse regenbui. De tijd tussen twee buien in wordt de komende weken steeds korter, totdat het een bijna dagelijks fenomeen wordt en vanaf eind juli vindt het omgekeerde plaats, wordt de tijd tussen twee buien in steeds langer. Om daarna weer een maand of zes, zeven geen druppel regen te zien.

Ik loop met Brian over straat wanneer ze smst. “Waar ben je?” Ik antwoord dat ik wat spullen aan het kopen ben. Ze klaagt dat ze geen eten thuis heeft, waarop ik natuurlijk aanbiedt wat langs te komen brengen. Nadat Brian en ik de gekochte spullen thuis hebben afgeleverd koop ik een “da tou” (letterlijk: groot hoofd), een tropische vrucht die voornamelijk door vrouwen wordt gegeten en neem een taxi naar haar huis. Ze lijkt blij me te zien en omhelst me. Vraagt me binnen te komen in het grote, witte en luchtige appartement. Ze is alleen.

Ze lijkt niet zo heel ziek en ziet er huiselijk uit in haar witte joggingbroek, envenzo witte blouse en roze plastic slippers. Haar opgestoken haar doet haar gezicht recht. Wanneer ze later haar haar losgooit, iets wat ik haar nog niet eerder zag doen, doet dat haar overigens nog veel meer recht. Een computer en twee iPhones met Google Translate en Pleco, mijn electronische woordenboek, doen wederom hun werk. Maar ook mijn Chinees wordt zienderogen beter, de druk om met haar te converseren doet me wat dat betreft goed.

“Waar is je zus?” vraag ik haar omdat ik denk dat het appartement van haar zus is. “Die woont in Menglun”, zegt ze, “dit is het appartement van mijn vader en moeder.” Die ook een huis hebben in Ganlanba, dertig kilometer de Mekong af. Het beeld wordt langzaam duidelijk, haar familie zit niet verlegen om centjes. Vandaar de merkspullen en de stijl. “Mijn vader is vandaag naar Ganlanba gegaan, mijn moeder woont altijd daar, mijn vader soms hier voor zijn werk.” Vandaar dat ze alleen is. Ik klaag daar niet over en kijk haar aan. Voel aan haar voorhoofd. Dat een beetje warmer is dan het zou moeten zijn dus ze is wel degelijk koortsig. Wanneer ze op de bank gaat liggen ga ik naast haar zitten en strijk haar haar naar achteren. Ze kijkt ook mij aan. Lang. De avond ervoor bracht ze mij met een taxi thuis en durfde ik haar niet te kussen. Ik smste haar later dat ik dat wel wilde maar niet durfde. Ik kreeg een smiley terug. Dus nu durf ik het wel. En doe het.

“Ik moet gaan” zeg ik tegen haar. We hebben vanaf de eerste zoen de rest van de middag doorgebracht met babbelen en meer zoenen. “Ik heb een vergadering over onze website.” “Kom je daarna naar MeiMei's?” vraagt ze me. “Zeker.” Wanneer ik daar een paar uur later het terras op loop schiet Xiao Tian, onze tolk en lerares, me aan. “Ze zit binnen en ik moet zeggen, ze is heel erg leuk, leuker dan ik eerder dacht.” Xiao Tian en ik hebben een soort broer-zus verhouding ontwikkelt de afgelopen weken en ze helpt me met de vragen die ik heb over hoe om te gaan met Chinese vrouwen. Maar ze keurt meestal mijn smaak af, zoals het een zus betaamt. Deze keer dus niet. Ze lacht naar me wanneer ik zeg dat ik dan maar snel naar binnen loop. “Veel plezier vanavond!” zegt ze met een twinkeling in haar ogen. Tian Tian zit aan een kleine tafel met haar haar los.

Joachim, met wie ik naar MeiMei's kwam, komt naar ons toelopen met een Duitser die de afgelopen week in Jinghong was in zijn kielzog. “Kan ik je een minuutje storen, Dirko vertrekt vandaag en wij willen wat aan je voorstellen.” “'Tuurlijk.” Met frisse tegenzin volg ik hen naar een andere tafel. “Een guesthouse moet je leven”, Brian's uitdrukking schiet me door het hoofd. Ik wil maar een ding en dat is met Tian Tian babbelen maar de zaken gaan voor het meisje. Joachim en Dirko vertellen me over hun plannen. Dirko is filmmaker en wij hebben het plan om op onze website op termijn een soort feuilleton over het hotel te creeren. Artikelen van Brian's hand, foto's, film, video art, het moet allemaal een plaats krijgen. Brian gaat verhalen die we in het feuilleton willen vertellen veroorzaken door het organiseren van evenementen. Het idee is om Dirko een tijdlang bij ons te laten wonen nadat we het hotel hebben overgenomen en hem een documentaire over The Balcony te laten maken. En korte filmpjes voor onze website. Hij laat me wat van zijn werk zien en dat ziet er goed uit. Met beperkte middelen maakt hij onderhoudende, artistieke films. De deal is kost en inwoning en naast filmen ook schilderwerk doen, Dirko is schilder van professie en met een vloeroppervlakte van 2.500 vierkante meter hebben we aan schilderwerk geen gebrek. Chinezen mogen het lopende band schilderwerk doen, Dirko het meer gespecialiseerde werk. Goeie deal voor hem, goeie deal voor ons. Ik ben dus blij met Joachim's initiatief. Maar ook blij dat ik na een half uur weer terug mag naar Tian Tian.

Na een minuut of wat gebabbel vraag ik haar of ze het hotel wil zien, met name het dakterras op de zevende verdieping dat erg mooi is 's avonds. Uitzicht over prachtig verlicht Jinghong. Ze knikt. We stappen in een taxi en op de achterbank zoent ze me. Het vertonen van affectie in aanwezigheid van andere mensen is ongebruikelijk in China maar taxi chauffeurs zijn kennelijk uitzonderingen. Op het dakterras omhelzen we elkaar en genieten van het uitzicht. Draaien rondjes om elkaar heen, we dansen zonder muziek.

“Ik moet naar huis.” Het is drie uur 's nachts en na een tijdlang op het dakterras te hebben gezeten zijn we naar beneden gegaan naar mijn kamer. Terwijl we daar zijn komen Brian en Jo thuis, we horen ze in de woonkamer praten, Brian zet muziek op. “Ik kan niet slapen hier, ik moet naar huis.” Ik vraag niet waarom want dat meen ik wel te snappen en breng haar naar de grote weg waar taxi's af en aan rijden, zeker 's nachts. Ze stapt in, zwaait en glimlacht.

“Waar heb ik dit allemaal aan verdient?” vraag ik Brian de volgende ochtend, denkend aan hoe prachtig Tian Tian is en geen antwoord verwachtend. “ 's Effe kijken, je hebt het grootste deel van je volwassen leven besteedt aan je eigen ontwikkeling, persoonlijk en qua werk, ondanks alle moeilijkheden onderweg, je hebt daarna het besluit en het risico genomen om de halve wereld over te reizen naar een nieuwe toekomst waar je overduidelijk een stuk gelukkiger van wordt, je bent bezig het meest hippe bedrijf van Yunnan op te zetten en je hebt de afgelopen maanden een paar honderd uur in de sportschool doorgebracht. Lijkt me duidelijk...”. Het maakt een lach in me los. Ik ben trots op zijn antwoord.

De dag erna zien Tian Tian en ik elkaar 's avonds op het terras van Mekong. Ze moest de dag doorbrengen met haar familie en het was de bedoeling elkaar niet te zien. Wanneer ze me via sms vraagt waar ik ben besluit ze te komen. We spreken af de volgende dag een motorritje naar Menghai te maken. Na een tijdje gebabbeld te hebben met Joachim en een vriendin van hem breng ik haar met de taxi naar huis en in de taxi zoent ze me weer hevig. Op het terras van Mekong ging dat niet en ik ben blij met de uitzonderingspositie van taxi-achterbanken. Wanneer ik thuis kom komt ze online op Skype. We chatten een tijdje en zetten samen de wekker voor de volgende ochtend. Ik sluit af en val in slaap. Waarschijnlijk met een grote glimlach op mijn gezicht.

De volgende ochtend regent het. We besluiten niet te gaan. We smsen wat, babbelen even op Skype, zij besluit door te slapen, zeer Chinees, en ik moet aan de cijfers om het businessplan te updaten met de jongste informatie. Maar voordat ik dat doe eerst rennen en gewichten. Het hoofd moet leeg. Ze is getrouwd, ze is Chinees en derhalve voor mij heel moeilijk doorgrondelijk zodat ik geen idee heb wat ze van me wil, we raken snel geinteresseerd in elkaar voor meer dan spielerei alleen en ik heb vrienden maar bovenal mezelf beloofd me hier niet in te verliezen en dat ga ik dan ook niet doen. Er kan alleen wat van komen indien zij eerst haar situatie regelt. Maar me er niet in verliezen wordt wel een uitdaging. “Oeioeioei...”, denk ik bij mezelf, “...waar begeef ik me nu weer in?” En die vraag is natuurlijk een terugkerend fenomeen in mijn leven, zeker de afgelopen tijd rondom de vrouwen die mijn leven binnenwandelen. En zoals met alle terugkerende fenomenen dien je die te onderzoeken. Door mijn ontmoeting met Sophie was ik gedwongen dat te doen en ik mag het geleerde drie maanden later al in de praktijk brengen. Ik voel me gezegend. Zodat ik dit verhaal net als sommige eerdere verhalen weer afsluit met de opmerking: ik ben blij. De komende tien dagen gaan in ieder geval leuk, interessant en spannend worden. En dat het dan ook misschien weer een beetje moeilijk zal worden hoort er dan maar bij.