“Eens zien wat ze gaan doen” zegt Paul, mijn pasgemaakte kameraad uit Yu Xi die in Jinghong is voor een paar dagen. We zitten op het terras van Wang Tian Shu, het restaurant waarvan Tian Tian sinds 1 juni de manager is en waarover ik nadenk om me er in in te kopen. De vier Chinese vrouwen, grote zonnebrillen, dure handtassen en hoge hakken, kijken naar ons. Twee laowai op een verder leeg terras. We zien ze nadenken, dan draaien ze om en komen het terras oplopen. Alleen door er te zitten vergroot ik de omzet al.

Zo langzamerhand begin ik te begrijpen waarom een groot deel van de buitenlanders die in Jinghong wonen er tijdens de zomermaanden tussenuit knijpt. Zelfs voor een notoire warm-weer-en-zon-liefhebber als ik – “Hoe heter hoe beter” is mijn van Maarten Ducrot gejatte lijfspreuk – wordt het hier wel een beetje gortig. Nog net te doen voor mij maar voor klimaat-normale Westerlingen moet het wel te veel zijn. Drukkend warm, heel vochtig en gelardeerd met flinke regenbuien. Vandaar de naam regenseizoen. Vorige week kreeg ik een van die buien over me heen terwijl ik van de sportschool naar het restaurant fietste. Ik werd doornat tijdens de anderhalve seconde die ik nodig had om een schuilplaats te lokaliseren. Mijn fiets de stoep opsturend wist ik dat ik een fout maakte. De tegels waar ze hier stoepen van bouwen worden door de regen spekglad en ik ging dan ook royaal op mijn plaat. Buikschuivend kwam ik tot stilstand voor de voeten van een aantal mensen die stonden te schuilen onder het afdak waar ik ook naar toe wilde. Het plan was om dat op de fiets te doen en niet op mijn buik maar dat plan mislukte dus. Kreeg daardoor wel de lachers op mijn hand maar opstaand zag ik dat het kettingblad een aardige hap uit mijn enkel had gezaagd. Omdat ik toch al doornat was ben ik maar manmoedig weer opgestapt en naar het restaurant gefietst. Waar bleek dat het met mijn enkel wel meeviel. Twee flinke krassen die goed schoongemaakt moesten worden – vies kettingvet in een wond laten zitten is geen goed idee – maar nadat dat gedaan was was het leed wel geleden.

De afgelopen twee weken stonden verder in het teken van nieuwe ideeen en nieuwe woonruimte. Ik woon sinds een paar dagen in een prachtig ruim appartement aan de rand van Jinghong, wel twee-en-halve kilometer van het centrum. Drie slaapkamers, twee badkamers, twee ruime balkons, grote luchtige woonkamer en een fatsoenlijke keuken. Voor omgerekend 120 euro per maand. Ik heb alle meubeltjes uit onze hotel-boedel overgenomen en er nog wat bij gekocht zodat ik meteen lekker en comfortabel woon. Voelt goed, mijn eerste eigen woonruimte sinds anderhalf jaar. Aangezien het allemaal wel in China is ben ik zeker nog een week of twee onderweg voordat de badkamers en de keuken lek-vrij zijn maar dat deert niet. Blijven lachen is daar het devies.

Qua ideeen is de ontwikkeling dat ik mij heb gecommitteerd aan het restaurant, ofwel voor winstdeling in ruil voor mijn arbeid ofwel koop ik me in. Naast restaurant is het een bakkerij en delicatessengroothandel. De potentie is daar, de eerste twee jaren dat ze in bedrijf waren werd er goed omgezet en verdiend, de twee jaren erna niet meer omdat het aan management ontbrak. De locatie is niet geweldig voor een restaurant maar dat kan veranderd worden. De bakkerij- en groothandelsfunctie is wat het echt interessant maakt. De keuken is ongeveer net zo groot als het restaurant en kan desnoods honderden kilo's brood, gebak, ijs, jam en andere Europese heerlijkheden per dag produceren. Nu wordt er twee kilo per twee dagen gemaakt. En daar wordt break-even mee gescoord. Potentie genoeg dus. De belangrijkste uitdagingen zijn marketing en verkoop weer oppakken en de boel technisch draaiende houden in dit klimaat en met de matige beschikbaarheid van mensen die de apparatuur kunnen onderhouden of repareren. Leuke klus die me verder ook de tijd geeft andere dingen te doen.

“Welke andere dingen dan?” hoor ik jullie denken. Wel, de eerste twee management opdrachten zijn onderweg. Onze advocate van het hotel-project, Xu Ying, is binnen Taetea Company verantwoordelijk voor het opzetten van een internationale tak en ik ga helpen met de business planning daarvan. Althans er een pitch voor maken en dan zien wat er van komt. Taetea is de grootste Pu'Er theehandel van China. Ze hebben 1.500 retail outlets in China plus een grote wholesale afdeling en het wordt tijd voor een grote Chinese speler op de internationale theemarkt vinden ze. En onze research laat zien dat ook anderen in Europa en de USA dat vinden. Ik ga dat samen met Brian en Jo doen, zij de marketing, ik de rest. Leuke klus voor de zomer. Na de zomer ben ik in de race voor een project rondom training. Taetea werkt aan een deal met Confucius College, zeg maar The British Council of Academie Francaise van China. Confucius College biedt informatie en trainingen aan op het gebied van Chinese cultuur en Taetea wil daar thee-cultuur aan toevoegen. Goed idee, gezien alle aandacht die er tegenwoordig is voor China in het algemeen, thee in het algemeen en Pu'Er thee in het bijzonder. Daar moeten Westerlingen voor opgeleid worden die de trainingen wereldwijd kunnen verzorgen en Xu Ying draagt mij voor om dat project te leiden. Kandidaten vinden, trainingsfaciliteiten organiseren. Dus een kunstje dat ik wel zou moeten kunnen gezien mijn verleden.

Nu is het wel zo dat de zomermaanden een beetje druk lijken te gaan worden. De versnellingsbakken van Mike Suh lijken in een stroomversnelling te komen en dat gaat ook de nodige tijd vragen - catalogus en prijslijst maken, de boel gecertificeerd krijgen voor Europa, distributeurs en resellers zoeken. Verder heb ik besloten om een consultancy bedrijf te starten. Dat geeft mij een werkvergunning voor China zodat ik enerzijds van het visumgedoe af ben en anderzijds legaal centjes kan verdienen in China. Die werkvergunning moet ik wel gaan ophalen in Nederland. Daarnaast is mijn paspoort op, in die zin dat alle visapagina's gebruikt zijn dus ik moet een nieuwe gaan halen. Ofwel in Beijing, ofwel in Nederland. Allemaal goede redenen om maar weer eens naar Nederland te komen. Half juli loopt mijn huidige visum af en dan is het zover... na anderhalf jaar weer eens naar Europa. Spannend.