Een week of wat geleden las ik voor het eerst over “@migo-boras”. Ik verbaasde mij al een hele tijd over het Nederlandse “veiligheidsbeleid”, maar nu viel ik toch echt van mijn stoel. Permanente camerabewaking langs alle belangrijke grensovergangen. Gegevens van alle grenspassages worden opgeslagen. Om boetes te innen, kosten 19 miljoen euro. Ben benieuw wat de verwachte pay-back period is. De overheid is – min of meer ongeacht welke partijen aan het bewind zijn - al tijden bezig om business cases te bouwen om geld binnen te harken onder het mom van “veiligheid”. Alle onderzoeken die er naar worden gedaan komen met dezelfde conclusie: de veiligheid neemt niet toe, alleen de pakkans bij overtredingen wordt groter. En dat zijn toch echt heel verschillende grootheden. Maar toch, keer op keer wordt het controle-apparaat uitgebreid met nieuwe systemen onder het mom van “veiligheid”. Systemen, die een van de belangrijkste peilers van de rechtstaat ondermijnen: gevrijwaard te blijven van overheidscontrole en -bewaking wanneer er geen concrete aanleiding - in het individuele geval - voor bestaat. Door de media en politiek, vooral Opper Twitteraar Geert Wilders en kornuiten zijn er goed in, aangewakkerde, irrationele gevoelens van onveiligheid maken dit mogelijk. Ik maak mij ernstig zorgen over waar dat allemaal gaat eindigen.

Naast dit soort bewegingen in Nederland, heb ik natuurlijk ook het financiele gehannes in Europa om me zorgen over te maken. Nu heb ik daar in directe zin niet zoveel last van. Ik heb de meeste van mijn centjes inmiddels in Renminbi omgezet en na twee jaar niets verdient te hebben is dat toch al niet zo veel meer. Maar wanneer ik lees over de gehele top van het Griekse militaire apparaat die plotseling wordt vervangen, maak ik me geen zorgen over geld maar over veel ernstiger mogelijkheden. We leven allemaal in de veronderstelling dat Europa permanent oorlog-vrij is maar ik ben daar niet zo zeker van. Een kat in het nauw maakt rare sprongen en er zijn nogal wat katten die in het nauw zitten. De “nucleaire” optie voor Italie – gelukkig in overdrachtelijke zin bedoeld – lijkt inmiddels ook onvermijdelijk en wel-ingelichte bronnen fluisteren mij in dat dat een keten van gebeurtenissen gaat veroorzaken die de hele wereld gaat raken. Ook China.

En dan hebben we natuurlijk nog het enerzijds uiterst vermakelijke maar anderszijds ook zeer zorgelijke entertainment circus van de Amerikaanse presidentiele voorverkiezingen. Ik volg het aardig intensief en het is zoals gezegd hilarisch en zorgelijk tegelijk. Van alle Republikeinse kandidaten die de debat-podia bevolken zijn er eigenlijk maar twee die ik niet als ronduit dwaas beschouw. Ron Paul is de enige die rechtlijnig en zeer rationeel redeneert in zowel economische vraagstukken als in zaken van geo-politieke aard. Maar is precies daarom volkomen kansloos voor de nominatie. Jon Huntsman is de enige die, na er jaren als ambassadeur gewerkt te hebben, een effectieve toon richting China lijkt te vinden. Maar hij is ten eerste Mormoon en ten tweede voor alle andere onderwerpen een slap aftreksel van Mitt Romney. Wat ook hem kansloos maakt voor de nominatie. De rest is oorloghitserig en neoconservatief tuig. Volk dat het heeft over Amerikaanse hegemonie in de wereld als belangrijkste doel. Letterlijk. Dat liefst vandaag nog bommen gooit op Iran. Obama krijgt niet veel voor elkaar maar herverkozen worden in een strijd tegen een van deze idioten moet toch kunnen. Zodat ik voor nu de vermakelijkheid van de strijd maar laat prevaleren boven de zorgelijkheid ervan. Rick Perry en Herman Cain zijn toch echt de droom van iedere cabaretier en stand-up comedian, zoals Jon Stewart laatst in The Daily Show opmerkte. En hij heeft gelijk.

Wat mij er, na deze weinig opbeurende bespiegelingen, toe brengt weer eens wat belevenissen van kleinere impact met jullie te delen.

De afgelopen periode ben ik veel onderweg geweest. Na de eerste paar weken na terugkomst uit Europa vooral hier in Jinghong met het restaurant in de weer geweest te zijn, stonden de afgelopen weken – evenals de komende weken – in het teken van rondreizend verkopen. Ideeen, vooralsnog, geen concrete produkten, dat volgt hopelijk snel. Ik ben in contact gekomen met een Rotterdammer met een heel aardig contacten netwerk van bedrijven die “wat met China willen” en die op zoek was naar een serieuze Westerling die in China “dingen wil doen”. Jaja, zo specifiek was het allemaal wel in het begin. Nou ben ik aardig serieus – soms – en bovendien Westerling en in het bezit van een Chinese BV. Goede combinatie dus en we werken momenteel samen aan de import van chocolade, kaas en baby formula. Alledrie produkten die het goed doen of goed gaan doen in China.

Nu is mijn idee over kaas dat je eerst de horeca- en de expatmarkt moet zien te vinden om een behoorlijk volume bij elkaar te sprokkelen. Aangezien die markt in Jinghong misschien goed is voor twintig kilo kaas per maand en ik bij “behoorlijk volume” eerder denk aan tweeduizend kilo per maand, moest er wat gebeuren. Dus ik naar Kunming en Chengdu om mijzelf – samen met de vooralsnog virtuele kaas – in de aanbieding te doen bij Westerse restaurants en foodshops. Al rondrennend ben ik er die trip ook nog in geslaagd om mijn verjaardag twee keer te vieren. Op de avond van de achtste november in Chengdu, een dag later in Kunming. Leuk.

Na terugkomst in Jinghong ben ik met mijn twee partners in Wang Tian Shu om tafel gegaan om ze van mijn, toegegeven, ietwat megalomane plannen op de hoogte te brengen. Megalomaan? Echt wel. Ik denk “Kaas-mogul van west en zuid China” ofwel “Pimping cheese to the Chinese”. Niets meer en niets minder. Het moet groot, anders heeft het geen zin. Dat geldt voor alle handel, is mijn bescheiden mening. Na mijn partners overtuigd te hebben van de waarde van mijn voorstellen, ben ik gaan zoeken naar mogelijkheden om de handel ook daadwerkelijk China in te krijgen. Via mijn contacten in Nederland heb ik de aankoopkant wel op orde, zowel qua volume als qua prijs. Nu de import- en verkoopkant nog. En die import mogelijkheden zijn legio. Alleen wel allemaal wat onzeker, zoals alles wat met de Chinese overheid te maken heeft onzeker, in de zin van onvoorspelbaar, is. Nou heb ik niet zo'n zin om straks met een paar duizend kilo kaas achter de douane te blijven zitten, dus ik ben op dit moment nog druk bezig om alle mogelijkheden verder uit te werken.

Toen duidelijk werd dat het in ieder geval “in principe” mogelijk is om de kaas binnen te krijgen, ben ik weer terug gegaan naar Chengdu. Ik had daar de eerste keer wat contacten gelegd met mensen die aangaven zeker rond de duizend kilo per maand te kunnen verkopen aan de horeca. Omdat ze dat nu ook al doen. In een opwelling besloot ik om een zak met brood mee te nemen zoals we dat in Wang Tian Shu bakken. Na daar twee dagen mee door Chengdu te hebben rondgesleept, kwam daar een tweede idee uit. Alle mij smekend aankijkende expats - “Wanneer ga je dat brood hier bakken?” - in aanmerking nemende, is het plan om een bakkerij in Chengdu op te zetten geboren. Past in het kaas idee omdat de kaashandel een distributie centrum gaat vragen. En waarom niet aan de rand van Chengdu, waar de huren laag zijn, flink wat vierkante meters huren om die twee dingen in te gaan doen.

En dat is ongeveer waar ik nu ben. Ik heb wat enthousiastelingen om me heen verzameld die mee willen doen en ik zit midden in het maken van een business plan. Dat ik de komende dagen in Shanghai – ik blijf vliegen – onder andere met een Nederlandse investment banker ga bespreken. Dus, als er onder jullie gegadigden zijn om een bescheiden investering in een Chinese bakkerij en kaasimporteur te doen, kom op de lijn. Ik doe liever zaken met jullie dan met een investment banker. Orde groottte van de investering is tienduizenden euro's, details op aanvraag.

Verder doe ik met Mike “Gearbox” Suh nog wat dingen op het gebied van LED lampen uit Korea die ervoor zorgen dat ik de komende weken ook nog naar Guanxi en Seoul moet, wellicht gevolgd door een bliksembezoek aan Europa in januari. En ben ik nog steeds in gesprek over mogelijkheden bij Taetea en haar internationale expansie plannen.

In tegenstelling tot een jaar geleden, toen het toch vooral de dames waren die mij soms van het schrijven afhielden, is het nu meer de centjes-verdien-agenda die dat zelfde effect sorteert. Op www.nuzakelijk.nl/nuhi-bunyak/ schrijf ik wel trouw iedere twee weken mijn 500 woorden. Deadlines zijn toch wel goede dingen. Ik ben verder maar wat blij met alle plannen. Het zijn allemaal leuke plannen die stap voor stap concreter worden. En zoals dat met plannen gaat, ze kunnen er op ieder moment “doorheen vallen”, zie het hotel project eerder dit jaar, maar zonder plannen en stappen om ze te realiseren gebeurt er helemaal niks...

En oh ja, tussen de bedrijven door leer ik ook nog Chinees. En hebben we het her-openingsfeest voor Wang Tian Shu naar januari verplaatst. “Man man lai” zoals ze hier zeggen. “Kalm aan”. Ook al reden om verder te kijken dan Jinghong lang is.