Zo, daar ben ik weer... Zoals sommigen van jullie uit de eerste hand weten, ben ik in Nederland geweest recentelijk. Kijkend naar de datum van mijn laatste post ben ik bijna drie-kwart jaar uit de lucht geweest op dit blog. En daar heb ik in Nederland van verschillende mensen over op mijn donder gehad. En terecht. Mijn flauwe uitvluchten – te druk, te onregelmatig geleefd, deadlines voor nuzakelijk.nl gaan voor, je kent het wel – zijn precies dat: flauwe uitvluchten. Af en toe een uurtje achter de typemachine kan natuurlijk altijd. Ik beloof dan ook bij deze dat ik mijn leven wat deze blog betreft zal beteren.

Een overzicht van het afgelopen halfjaar kan natuurlijk niet uitblijven. Ik ga niet gedetailleerd alles opsommen wat ik heb gedaan – veel details zijn terug te lezen op nuzakelijk.nl onder de ondernemersblogs, die heb ik wel iedere twee weken van een stukje van 500 woorden voorzien omdat externe druk altijd goed werkt bij mij – maar een overzicht van wat er op verschillende fronten gebeurd is vind je hieronder. Ik sluit af met een blikje vooruit.

Mike Suh en zijn verhalen

Mike kennen jullie uit mijn verhalen over zijn versnellingsbakken en de Koreaanse produkten. Het afgelopen halfjaar heb ik, sukkel die ik ben, volledig op zijn woorden vertrouwend veel tijd en energie gestoken in het bestuderen van de produkten die zijn Koreaanse contact in de aanbieding had – LED lampen voor straatverlichting, apparaten om accu's van een tweede leven te voorzien en zonnepanelen voor gebieden met extreme temperaturen – en in het in kaart brengen van het marktpotentieel voor die handel.

Aangezien jullie mij kennen, snappen jullie waarschijnlijk wel dat ik dat met veel flair en voortvarendheid heb aangepakt. Met als resultaat dat ik nu op ingenieurs-niveau kan meepraten over LED lampen en accu's en op verkopers-niveau over zonnepanelen. Ik weet hoe de markt in elkaar zit, ben op de hoogte van prijzen en weet wie de concurrentie is. Allemaal vergeefs.

Want Mike en zijn Koreaanse vriendjes blijken notoir onbetrouwbaar. Nu weet ik na twee-en-half jaar Azie natuurlijk ook wel dat je Aziaten met een korreltje zout moet nemen. Teksten zoals “You my friend, now we partners, let's do the business together!” en uitgebreide diners met veel lokale brouwsels ten spijt, Koreanen blijk je met bergen van dat witte spul te moeten benaderen. Eigenlijk zou ik mijn neef Gerben bij Akzo hier om hulp moeten vragen, zulke hoeveelheden heb ik nodig.

De onbetrouwbaarheid zit hem niet in de produkten, oftewel de inhoud, in management jargon, maar in het proces, in datzelfde jargon. Welke afspraak je ook maakt met ze, er komt niets van terecht. Je moet alles twaalf keer uitleggen, dertien keer over de prijs onderhandelen en dan wanneer er dingen concreet worden – en hoe concreet wil je worden, ik vond een klant voor 200 lampen voor ze – blijven ze maar vragen om meer informatie en knijpen op de prijs. Wat nou, partners? Onbegrijpelijk en heel, heel erg frustrerend. Zo frustrerend, dat ik alle activiteiten via Mike op een heel laag pitje heb gezet voor nu. We zien wel of er een vervolg komt of niet.

Chengdu, here I came... and come

Naast Mike en zijn spullen was ik ook al een tijdje in de weer om de mogelijkheden voor een goede bakkerij annex delicatessenwinkel in Chengdu te onderzoeken. Ik ben de laatste zes maanden diverse keren in Chengdu geweest voor gesprekken met mogelijke samenwerkingspartners zoals ik al eerder schreef. Daar is helaas ook niet veel uitgekomen, na een voortvarende start. Wel heb ik aan die bezoeken een berg goede contacten overgehouden, die de komende maanden van pas gaan komen. De ervaringen die ik opdeed door met een zak in Jinghong gebakken brood door Chengdu te lopen hebben mijn vermoedens bevestigd: Chengdu is toe aan en goede bakkerij. En tijdens mijn laatste bezoek, een week geleden, liet ik wat foto's zien die Tian Tian van ons brood had gemaakt met hetzelfde gevolg: mensen beginnen aan mijn arm te trekken en vragen “Wanneer ga je beginnen?”

Tijdens mijn bezoek aan Nederland heb ik dus de stoute schoenen aangetrokken en ben met de pet rondgegaan. Ik heb een aantal mensen uit mijn omgeving benaderd met de vraag of ze interesse hadden om te investeren in het businessplan dat ik voor de bakkerij / winkel in combinatie met de import van goede Europese voedingswaren heb geschreven en, vooral, berekend. Dat laatste onderdeel, de import, ben ik al geruime tijd aan het voorbereiden samen met een aantal partners in Nederland. Met als gevolg dat we drie deals hebben gesloten met leveranciers van Goudse kaas, Belgische bonbons en twee nieuwe, Nederlandse alcoholhoudende dranken genaamd Smice Cocktail en Choco Secret.

In Nederland heb ik een aantal enthousiastelingen gevonden die het een leuke uitdaging vinden om mee te doen met dit plan. Ik kan er dus mee aan de slag zodat ik met een flinke uitdaging weer terug ben gekomen in China. De komende maanden staan in het teken van verder marktonderzoek en plannenmakerij, waarna we in december op basis van de uitkomsten daarvan besluiten of we er voor gaan of niet.

Jinghong, of wat er van Wangtianshu werd

Met Wangtianshu gaat het aardig. De doelstelling voor de eerste zes maanden van 2012 was om de huur te kunnen voldoen voor de volgende periode zonder kapitaal aan te vullen en dat is gelukt. Net, maar dat geeft niet. De omzet is flink toegenomen – 20-30% jaar-op-jaar – echter de kosten ook. Huur omhoog, salarissen omhoog, inkoop duurder. Met de omzetstijging houden we daardoor nog steeds niets over maar het gevoel in Wangtianshu is een stuk beter, het is drukker en het ziet er zoveel beter uit dan een jaar geleden. Op dit moment hebben we wat last van personeelsverloop, kapotte apparatuur en zomerslapte maar dat komt wel goed.

Ik breek me wel het hoofd over hoe ik wat meer lokale mensen naar Wangtianshu krijg. Daarvoor zal ik moeten adverteren op lokale websites. Hier in China wordt heel veel gebruikt gemaakt van listings-sites waarop allerlei activiteiten worden aangeboden. Iedere plaats heeft er een aantal en adverteren op die sites levert over het algemeen wel wat verkeer op de eigen website op, heb ik me laten vertellen. Moet je wel een eigen website hebben – in het Chinees, dan. Dus ik ben naarstig op zoek naar iemand die voldoende Engels en Chinees beheerst om me daarbij te kunnen helpen. En dat is niet zo makkelijk in een gat als Jinghong.

Maar, voor de activiteiten in Chengdu heb ik een frisse, ambitieuse Chinese dame in Chengdu kunnen aannemen die goed Engels spreekt. Wanneer zij tussen de bedrijven door wat tijd over heeft, zal ik haar vragen om onze Engelse website voor Wangtianshu te vertalen zodat we de advertenties kunnen uitzetten. Doordouwen en niet opgeven, heet dat. En mocht dat allemaal niet lukken, gooien we de boel om en gaan we ook in Jinghong door met alleen de bakkerij en de winkel. De cijfers zijn wat dat betreft duidelijk: tweederde van de omzet komt uit bakkerij en winkel, tweederde van de kosten uit het restaurant...

Nuhi, het leven en de vrouwen

Aangezien ik de afgelopen maanden heel erg veel onderweg ben geweest en een zeer onregelmatig leven heb geleid, ben ik wel zo'n 8 kilo dikker als vorig jaar rond deze tijd. Te onregelmatig geleefd om het ritme in het sporten te houden. En veel bier gedronken en etentjes gehad. En een eigen restaurant waar je de koopwaar regelmatig moet keuren helpt dan ook niet. En ja, ik weet het, ook op dit gebied bezig ik flauwe uitvluchten. De straf die ik hiervoor moet ondergaan: een jaar lang hard trainen om die 8 kilo er weer af te krijgen. Want eraf gaan ze, dat beloof ik.

Met TianTian is alles op zich goed, alhoewel we op moment wel wat stress hebben. Tijdens mijn afwezigheid heeft ons huis blank gestaan dus ik kwam terug in een rampgebied. Niet alleen door het blank staan, overigens. Ze heeft zelf ook wel de neiging om er een zooitje van te maken, iets waar ik niet zo goed tegen kan. En dan is het gebrek aan communicatie mogelijkheden wel vervelend. Maar met de hulp van wat vrienden en kennissen die laverend tussen de vriendschap met zowel Tian Tian als mijzelf voor vertalingen zorgen, komt dat wel in orde.

Verder heb ik, net zoals vorig jaar, ook wel weer wat last van aanpassingsproblemen. Het leven en de levenswijze zijn hier toch wel zo serieus anders dan in de VS en in Nederland, dat ik na twee maanden onderweg te zijn geweest de nodige moeite heb om te wennen aan het tempo en de houding van de mensen hier. Maar dat is onderdeel van het spel, dus ook dat komt wel goed.

En nu dan?

Zoals ik al schreef, de komende maanden voer ik de eerste fase van het businessplan voor de bakkerij / winkel / import uit. Dat betekent veel officieel geneuzel – zo moeten we de te importeren produkten laten registreren bij allerlei overheidsdiensten – maar ook veel leuk werk zoals het opzetten van een focus groep voor marktonderzoek in Chengdu, het bezoeken van diverse beurzen voor voedingswaren en het rondleiden van een van de investeerders die in september naar China komt.

Dus, spannende tijden. Aangezien ik mezelf op een salaris van RMB 4,000 heb gezet, iets minder dan 500 Euro, moet ik wel wat bezuinigen. De bodem van de schatkist komt redelijk in zicht. Ik kan nog net deelnemen aan dit avontuur en als dit op niets uitloopt is het tijd voor plan B... dat bestaat uit het mezelf zes maanden opsluiten in een taalschool om snel mijn Chinees op peil te krijgen, waarna ik op basis van mijn 'oude' werkervaring maar een baan moet gaan zoeken in Shanghai of Beijing. Maar, ik ga er alles aan doen om dat te voorkomen. D'r op of d'r onder!