Dag allen,

Zojuist een wandelingetje gemaakt langs het deel van de Lancang / Mekong oever dat in volle ontwikkeling is. Wanneer je vanuit de stad de grote brug opwandelt, of liever gezegd, wanneer je juist voordat je de brug opwandelt schuin links naar beneden loopt, kom je op het reeds ontwikkelde deel van de oever uit. Dit deel is inmiddels helemaal voorzien van een boulevard van een kilometer lang, in twee lagen boven elkaar aangelegd. Op de bovenste laag vind je een rij met identieke bouwsels waarin een reeks bars en restaurants is gevestigd. De onderste laag bestaat uit een 's avonds prachtig verlichte wandelpromenade. Wanneer je voor de brug echter rechtsaf naar beneden loopt, kom je in een bouwput terecht. Hier wordt de boulevard verlengd in de andere richting, in ieder geval voor zo ver het oog reikt. De bouwsels zijn grotendeels af en momenteel wordt er hard gewerkt aan bestrating en groenwerk. Na daar doorheen gelopen te zijn, ben ik via de bouwput van wat ongetwijfeld een groot kantoor- en of appartementencomplex moet worden, terecht gekomen op een straat waar de ijzerwerkers kantoor houden. Hekwerk, plaatstalen toonbanken, betonijzervlechtwerk, het lag allemaal op straat, er werd om 6 uur 's avonds nog volle bak gewerkt door de mannen, terwijl moeders kinderen wiegen tussen de lasvonken in. Mannen met emmers zilververf druk in de weer om het verse laswerk dicht te schilderen tegen de zompige en zonder twijfel vlot corroderende atmosfeer, vrachtwagentjes met cabine maar zonder motorkap brengen materialen af en aan.

Even verderop de straat waar meer precisie handwerk wordt verricht. Electriciens bezig met het repareren van electromotoren van van alles en nog wat, een fietsenmaker die bezig is de starre as van een klein karretje recht te hameren. Loodgieters die pijpwerk aan het voorbereiden zijn met de soldeerbout. En, in mijn ogen nogal verwonderlijk, een aantal tandartspraktijken daar tussen in. Kennelijk wordt tandartsenwerk hier in China van gelijke strekking geacht als het werk van electriciens, loodgieters en fietsenmakers. Interessante opvatting, op zijn zachtst gezegd. In Nederland associeren we tandartsen toch eerder met slagers en uitbeners.

Naast Duitsers haat ik inmiddels ook Amerikanen. Deed ik al maar nu zit hier een heel vervelend exemplaar naast me te bellen op vol volume, knauwend dat het een lieve lust is. Type aangespoelde wash-out, lekker belangrijk doen, schreeuwend de hele wereld terecht wijzen, daar zijn ze goed in. Jonge uitvoering van zichzelf er tegenover, nog even en ze verdelen de rest van de wereld onder elkaar. Naast alle prachtige mensen die ik inmiddels heb ontmoet blijken er natuurlijk ook de nodige ellendelingen tussen te lopen. Zoals altijd en overal natuurlijk. Waar ik moeite mee heb is met hetzelfde als wat ik sommige (bepaald niet alle!) familieleden van me in Zweden hoor doen. Ergens te gast zijn en vervolgens maar kankeren op hoe slecht het allemaal wel niet is. Het is nooit zo mooi als 'back home' maar wel op luide toon, voor alle aanwezigen te horen, plannen maken om een appartement te kopen. De term 'rot op' presenteert zich een aantal keren aan mijn bewustzijn. Het enige dat je hoort zijn eisen en vooral geen geluid van waardering waar dan ook voor. Alleen maar (voor-) oordelen en vastgeroeste verwachtingen, nauwelijks besef en acceptatie van het feit dat andere mensen dingen wellicht anders zien dan de onderdanen van 'God's mooiste democratie op aarde'. Bah.

Goed, genoeg geklaagd voor een dag, mijn Nederlanderschap weer eer aan gedaan. Het is prachtig weer hier, temperaturen bereiken zo langamerhand de veertig graden, het is een beetje benauwd vanwege de vochtigheid maar hee, ik ben degene die altijd zegt 'hoe heter hoe beter' dus geen gezeur nu. De vrouwen zijn mooi en bevallig, het eten heerlijk (en dus geen geklaag over the shits maar acceptatie ervan