Dag volgers,

De afgelopen twee dagen waren erg plezierig. Eergisteren heb ik de dag doorgebracht in een klein Dai dorp op twaalf boogscheuten van Jinghong, vlakbij Mengyang. De avond ervoor was ik Sam tegengekomen terwijl ik met Ari de Canadees en Torben de Deen wat zat te drinken nadat mijn Amerikaanse vrienden waarmee ik de dagen ervoor de avonden had gedeeld richting Kunming waren vertrokken. Sam is Dai. De Dai zijn een in een aantal subvolken onderverdeelde minderheid in China die hier in Xishuangbanna de boel runnen omdat ze lokaal wel de meerderheid vormen. De Chinezen hebben goed opgelet toen ze hun lessen in Romeinse en Ottomaanse historie kregen. Of misschien hebben de Romeinen en Ottomanen wel goed opgelet toen ze les kregen in Chinese overheersingstrategieen. De Chinezen doen dat kunstje nu al zo'n vijfduizend jaar dus zo langzamerhand beginnen ze het wel te snappen: laat de plaatselijke minderheid vooral zijn eigen ding doen, zo lang ze belasting betalen en de rest niet opstoken tegen het centraal gezag, is er veel dat kan. En dat deden de Romeinen en de Ottomanen net zo. Op zich niet raar want het werkt en dingen die werken worden meestal vaker dan een keer uitgevonden, dus mijn eerdere veronderstellingen zijn wellicht overbodig. Hoe dan ook, de Chinezen doen een betere job hier met de minderheden dan Milosevic met de Albanezen of, voor jullie wellicht wat dichter bij huis en concreter, dan Geert van plan is met de Marokkanen.

De Dai dus, ze houden er een eigen jaartelling op na, sterker nog, als ik goed heb opgelet viert zo'n beetje ieder dorp oud & nieuw op een andere dag. Ook een manier om veel feestjes te hebben. Het dorp van Sam was eergisteren aan de beurt en Torben en ik werden uitgenodigd de dag daar door te brengen, te beginnen in het huis van de ouders van Sam. Torben is overigens een aangespoelde Deen die hier zeven maanden per jaar woont en wiens, volgens eigen zeggen, toekomst in het verleden ligt... Prachtige uitdrukking om aan te geven dat hij oud is, een mooi leven heeft gehad en wat nog rest van zijn leven in aangename rust wenst door te brengen. En dat lukt wel met vijfhonderd miljoen op de bank. Om negen uur werden we in het busje van een oom van Sam richting dorp getransporteerd alwaar na een wandeling door de omgeving het feest begon. Dat betekende dat ik om elf uur 's ochtends aan mijn eerste biertje zat, vergezeld van hanepoten, waterbuffelhuid, allerlei varianten rauw spul zoals gekruide gehakt en vis, een en ander uitgestald op een tafel in het Dai huis, wat een soort longhouse op palen is waarin de begane grond voor de dieren is en de verdieping voor de mensen. Wel een badkamer maar geen plee, je hebt immers de begane grond. Ahum, het varken was maar wat blij met Torben en mij want we hebben hem de hele dag gevoerd met onze bierplasjes

De dag werd voortgezet met een bezoek aan allerlei huizen van familie en vrienden van Sam, de chopsticks dienen overal geopend te worden en het liefst gebruikt, veel, heel veel toasten, dus om een uur of zeven 's avonds hadden Torben en ik dusdanig ernstig hersenletsel opgelopen dat het tijd werd om te verkassen. Ik had onderstussen ook nog een schot vuurwerk met mijn achterwerk opgevangen (niks ernstigs, alleen een blauwe plek dus geen zorgen mam) dus we vonden het wel welletjes. De Dai niet, die gaan een uurtje pitten om vervolgens weer door te gaan en dat houden ze zo een dag of drie vol, pfff. Taxi genomen terug naar Jinghong, alwaar Torben en ik nog een afzakkertje namen. Ik moest namelijk nog wachten op Lily, een vriendin van Sam die de hele dag ons tempo met de biertjes had bijgehouden, wat overigens alle vrouwen deden dus ook hun ogen zwommen aan het eind van de dag in een plasje bier. Lily en ik vinden elkaar wel leuk dus het wachten was prima, ze dook op met een tweetal vriendinnen zodat Ari de Canadees, inmiddels ook gearriveerd, voor tolk kon spelen

Negen uur opstaan op de dag volgend op de dag ervoor was wel een beetje listig maar het vooruitzicht op een dagje fietsen aan de zijde van Lily was aanlokkelijk dus na enig gesputter van mijn beschadigde hersenen richting Mei Mei om te ontbijten en fietsen te huren. Het idee was om naar Galanba te fietsen, door mij foutievelijk eerst Gan La Bas en in de fotoserie Ganlanba genoemd. Na een kilometer of wat komt je dan een strandje aan de Lancang / Mekong tegen, wat ik op mijn eerste tochtje in die richting had gezien. Ik had met vooruitdenkende blik mijn zwembroek aan dus met fietsen en al afgedaald richting strandje en de plomp in. Mooi helder en fris water, op het oog ook schoon maar of het chemisch ook schoon is betwijfel ik. Het stroomt behoorlijk dus zo heel erg zal het ook wel weer niet zijn.
Na het zwemmen verder richting Galanba. Dat is een kleine dertig kilometer dus ik dacht dat we daar aangekomen een busje gingen regelen om terug te komen. Zo niet Lily. Twee turven hoog, net zoveel bier op als ik de dag ervoor maar fietsen... Dus in Galanba een alternatief verzonnen voor terugfietsen over dezelfde weg en dat was de pond nemen naar de overkant en dan via de andere oever terug. Maar dat bleek op een gegeven moment toch iets anders te lopen. Na een kilometer of tien begon de weg van de rivieroever af te buigen de heuvels in. Na tien kilometer meer omhoog dan omlaag te hebben gereden zijn we gestopt om water te regelen en daar kregen we te horen dat Jinghong via deze weg nog vijfentwintig kilometer verder was. Nou schrik ik met mijn gefiets van de afgelopen jaren niet heel erg van vijfentwintig kilometer maar op een slecht schakelende mountainbike en zonder koersbroek wordt het toch minder. Uiteindelijk zijn we, inclusief zwemmen, eten en water regelen zo'n vijf uur bezig geweest om naar schatting vijfenzeventig kilometer af te leggen. Geen gemiddelde waar de heer Bosch en de heer en mevrouw Den Boer jaloers op zijn maar we doen het er maar mee haha. 's Avonds met Lily een leuke wandeling gemaakt langs de verlichte boulevard langs de Lancang / Mekong waarover ik eerder schreef. Het tempo waarin dit nu wordt afgebouwd is schrikwekkend, je ziet 's avonds om twaalf uur nog mensen met een bijltje overdadige wegenverf van het asfalt bikken, tegeltjes voegen, alles om de boulevard af te krijgen voordat het voorjaarsfestival hier over een paar dagen losbarst.

Hetgeen mij brengt op mijn planningsproblemen. Ik had verzonnen dat ik vandaag, zaterdag, nog hier zou zijn voor het openingsfeestje van Mei Mei 2, het Cafe opent een tweede vestiging een paar deuren verder, en dan morgen naar Kunming zou vliegen. Vanaf dit weekend wordt Jinghong een gekkenhuis en in dat gekkenhuis gaan bijvoorbeeld de prijzen van kamers rustig keer vier en dat is mij een beetje te gortig. Echter, de timing waarmee ik kennis aan Lily heb gekregen maakt nu vertrekken wel een beetje zuur dus ik moet in de loop van de dag maar eens kijken hoe zich dat ontwikkelt. Ik ga haar in ieder geval zo ontmoeten voor een lunch en een zwempartijtje en vanavond hebben we een feestje dus medelijden met mij en mijn planningsproblemen is niet nodig