Dag mensen,

En dan is het nu tijd om jullie te vertellen over Steve Mackar. Steve is een permanent dronken Iers-Engelse Brit uit Coventry, 45 jaar oud maar ziet er uit als 55. Steve verdient zjn centjes als dakdekker, WC onstopper, straatartiest of heeft vaak geen centjes nodig omdat hij een bezienswaardigheid is en door sommige mensen als zodanig wordt gewaardeerd en dus van drank, eten en logies voorzien. De titel van dit verhaal geeft aan dat hij een sterke fysieke gelijkenis vertoont met diverse Britse rockers, zoals Ian Dury, Keith Richards en vooral ook Mick Jagger, wiens impressie Steve op ongeevenaarde wijze ten beste gaf na enig drankmisbruik. Steve heeft zelfgezette tatoeages van ziin favoriete punkbands op armen en benen en Steve is vanaf de begintijd van de punkrock bezig om de aarde af te schuimen op zoek naar plezier, mooie bergen, punkbands en een hoop bier. Daarnaast heb ik het gevoel dat Steve ook sinds die tijd bezig is weg te hollen van een heel vervelende, Britse jeugd met daarin veel ouderlijke werkloosheid, handtastelijke vaders, autodiefstal, drank, drugs en rock 'n roll. Maar, en dit is doorslaggevend voor mij, ook met het elf jaar lang verzorgen van zijn gehandicapte, aan MS lijdende moeder die door zijn vader in de steek werd gelaten. Tot op zekere hoogte slecht tot op bot, maar toch goed. Zoals Steve het zelf zegt, de enigen die hij met zijn slechte kanten heeft benadeeld zijn grote bedrijven, overheden, politie en allerlei andere in zijn ogen onterechte autoriteitsdragers. En dat is pas punk.

Ik liep Steve tegen het lijf op een donderdagavond in de Hump bar, het barretje onder in hetzelfde gebouw als mijn hostel, dat via de naam los-vast daaraan is verbonden maar er verder onafhankelijk van is. Het is de plek om in Kunming Westerse reizigers van allerlei slag tegen het lijf te lopen maar het slag dat de overhand heeft, is het slag dat is geinteresseerd in muziek en alle randverschijnselen daarvan. De bar wordt momenteel gemanaged door Mark. Mark is Ier, een universele muzikant, speelt alle denkbare gitaren en heeft een berg blonde krullen en een doorzichtig-roze Ierse teint. Geen zon voor Mark. Die avond was ook JP er, de Canadese muzikant over wie ik enige tijd geleden al wat schreef. Mark en JP vroegen Steve en mij de volgende avond mee te gaan naar Speakeasy, een underground club die aan haar laatste weekend bezig was omdat het gebouw in de kelder waarvan de club is gehuisvest, gesloopt gaat worden. In de Speakeasy zouden vier punkbands tekeer gaan, een Canadese en drie Chinese. En dat was natuurlijk aan de original punker Steve wel besteed. Het is op zich mijn ding niet, punkmuziek, maar ik had het gevoel dat er wel een bijzondere ervaring en een paar mooie verhalen in verscholen zouden zitten indien ik mee zou gaan.

De vrijdagavond in kwestie werd een gedenkwaardige. En derhalve de reden dat ik zaterdag mijn uitnodiging van Mike om naar Shi Lin te gaan echt niet gestand kon doen, ik lag om een uur of zeven 's ochtends in mijn bed met aardig wat bier en jagermeister op. Tijdens de avond leerde ik twee andere Britse gozers kennen, nogal groot uitgevallen male strippers / leraren engels uit Beijing die lang in Kunming hadden gewoond en speciaal voor het laatste Speakeasy weekend over waren gekomen. En zij zouden de dag erna, zaterdag, een optreden geven, strip rap. Als rappend strippen of andersom. Hoe kom je er op. Zij logeerden ook in de Hump, Steve was ergens halverwege de avond door ons in een taxi naar zijn verblijfsplaats gezet, een hostel dat verbouwd werd en waarin hij een gratis kamer had weten te regelen. De punkbands hadden op zich mijn oren redelijk uitgewoond maar het was wel mooi om de heren met wie ik was los te zien gaan. Ben zelf wat te oud om te pogo-en op de dansvloer maar heb er wel van genoten. Vooral de eerste, Canadese band was echt punk. Zanger met een enorme zwarte hanenkam, zingen, of liever gezegd schreeuwen op vol volume, en de naam was aardig onvergetelijk, 'Smegma Riot'. Wederom, hoe kom je er op? Van de andere bands heb ik weinig meegekregen, ik was te druk in de weer met een hoop volk kennis te maken en lol te hebben.

Nadat ik zaterdagmiddag rond een uur of twee uiteindelijk mijn bedje verliet, trof ik de stripfiguren aan op het dakterras van het hostel. Die hadden uiteindelijk in de DVD-room van het hostel moeten slapen omdat het verder vol was, waren daar rond negen uur 's ochtends uit gedonderd omdat er gasten... een dvd'tje wilden kijken! Dus verder slapen op een van de lounge sofa's buiten. Ik had ondertussen wel Mike al vroeg gebeld met het nieuws dat mijn gesteldheid een langdurig verblijf in de auto en een toeristenattractie niet toeliet, maar was daarna maar wel weer onder de wol gekropen, wat mijn herstel redelijk had bevorderd. Ben met de stripfiguren een rondje gaan lopen en ja hoor, terwijl we voor de deur van de Hump bar langs liepen op zoek naar voedsel, kwam Steve uit de bar gewankeld. Niet of nauwelijks geslapen, ergens een plek gevonden om door te gaan met bier drinken dus hij was al weer, of nog steeds, in de lorem. Mede waardoor hij mijn kennis en vaardigheden op het gebied van de Engelse taal behoorlijk op de proef stelde, zijn Coventry accent en gebrek aan waardering voor netheid en taalpurisme deden wat dat betreft de rest. Ben er uiteindelijk in gelsaagd hem duidelijk te maken dat wij toch echt eerst wat gingen eten alvorens ons weer aan drankmisbruik over te geven.

Na het eten gingen de stripfiguren naar het park, iets waar ik niet zo'n zin in had. Bovendien had ik Steve beloofd om terug te komen voor een biertje en sommige beloften moet je houden, ahum... niet met mijn vendor naar Shi Lin, wel met Steve een biertje drinken. Het feit dat ik terugkwam leidde er overigens wel toe dat Steve zodanig onder de indruk was van mijn goede inborst dat ik zijn hele verhaal, of in ieder geval een heel deel daarvan, te horen kreeg. Over zijn reizen, zes maanden lang in zijn uppie in de Himalaya. Jarenlang zwerven door India. Maar ook door Oost-Europa aan het begin van de jaren negentig. Over de manier waarop hij in 1977 als veertienjarig jochie zijn eerste Sex Pistols concert bijwoonde door naar binnen te klimmen door het raam van de 'crapper'. Hoe hij concerten van al zijn favoriete bands gratis bijwoonde door tussen de roadies een stapeltje kabels te pakken en er mee naar binnen te lopen. Maar ook het verhaal van vader en moeder. En broer die zelfmoord pleegde en door hem werd gevonden. Allemaal in wederom aardig onverstaanbaar Engels (denk ik), gelardeerd met heel, heel veel stopwoorden zoals, naast 'crapper', 'like', 'you know', 'wicked', 'brother'. En vele anderen. Naast de biertjes kwamen ook de Jagermeisters weer op tafel, en we spreken dan over een uur of vier 's middags... Dus jullie kunnen je wel voorstellen hoe ik er aan toe was toen we 's avonds rond een uur of tien richting Speakeasy taxiden. En hoe Steve er aan toe was na alle het bier en vooral na het vertellen van zijn verhalen. Goed voor mijn referentiekader... ben toch voor het geluk geboren als je je eigen verhaal naast zo'n verhaal legt.

We taxiden overigens richting Speakeasy samen met Julie, de Australische dame van 61 waarover ik enige tijd geleden vertelde en die voor het weekend terug was van haar werk als Engels lerares in Mila, uurtje of twee van Kunming, samen met haar 21-jarige Schotse collega Lisa. De Speakeasy stond zaterdag in het teken van DJ's en de Britse stripfiguren. Wederom een zeer gedenkwaardige avond met veel leuke ontmoetingen. Ben in de club wel het drinktempo ernstig naar beneden gaan bijstellen. Iets wat Steve niet kan, dus hij werd al vroeg in kennelijke staat door ons weer in een taxi gezet. Exit Steve, ik heb een halve afspraak met hem in Dali voor dinsdagavond maar aangezien ik vandaag een ticket naar Guilin heb gekocht ga ik die niet nakomen. Had Steve wel verteld dat het een misschientje was dus hij zal zich wel vermaken, Steve vermaakt zich overal en met iedereen. Julie en Lisa waren overigens onnavolgbaar. Julie stond op een goed moment uit volle borst het Australische volkslied te scanderen, Lisa stuurde mij uit vissen, ze had trek en en goudvis uit het aquarium leek haar wel een goed idee. Maar goed dat ik er geen te pakken kreeg

Ik ga de komende dagen in Guilin waarschijnlijk een hoop fietsen. En geen bier drinken. Van Guilin naar de rijstvelden van Pingan is 77 km allemaal omhoog. Het idee is om woensdag heen te fietsen, donderdag daar in de buurt rond te toeren en dan vrijdag terug te fietsen naar Guilin. Allemaal alleen als ik mijn grote pack en wat spullen veilig ergens achter kan laten. We zullen zien. Kan derhalve wel even duren dat ik weer schrijf want ik ga geen computer mee omhoog zeulen. Paar kleren, tandenborstel en een camera, de rest zal in Guilin moeten blijven. Daarna paar dagen Guilin Engelse lesjes doen, dan zondag waarschijnlijk bootcruise naar Yangshuo.