Dag volgers,

Zoals in het vorige verhaal aangekondigd ben ik afgelopen donderdag weer naar DaLi gebust. En het was opnieuw een vervelende rit over de oude weg. Aangezien ik de mooie uitzichten die de route over de oude weg oplevert twee weken geleden ook al had gezien, lag de focus nu helaas op hotsen, botsen, draaien, keren en stoten. Zes uur lang. Eigen schuld dikke bult, ik had in het hostel gevraagd of de trein ook een optie zou zijn, maar had daar de naar later bleek foutieve informatie gekregen dat die alleen 's nachts rijdt tussen KunMing en XiaGuan, de nieuwe stad waar DaLi vlak bij ligt. Rijdt echter ook overdag, duurt iets langer dan de bus maar is naast een stuk comfortabeler ook nog eens veel goedkoper. De geleerde les: verkregen informatie van ongemotiveerd hostelpersoneel altijd dubbelchecken. Daarmee niet bedoelende dat alle hostelpersoneel ongemotiveerd is hier, verre van dat zelfs.

Donderdagavond rustig aan gedaan in de Jade-Emu, waar het personeel evenals eigenaren Dave en Song juist bijzonder gemotiveerd zijn om het je naar de zin te maken, samen met Jim de Amerikaan die ik LiJiang voor het laatst had gezien. Verder waren Gijs en Ronnie uit het vorige verhaal ook al aangekomen, Justin zou vrijdag arriveren, allemaal met het oog op de geplande hike in het weekend. Vrijdag erg rustig aan gedaan, beetje rondgewandeld en vooral veel gelezen in het boek 'Infiltratören' van Lasse Wierup (beetje koketteren met mijn talenkennis kan geen kwaad, toch?

). Weet niet of er een Nederlandse vertaling is maar als ‘ie er is is het een aanrader. Het boek geeft een beeld van hoe de Zweedse politie aankijkt tegen het illegaal verzamelen van informatie aan de hand van een vergelijkbaar incident waaruit bij ons de IRT-affaire is ontstaan begin jaren negentig. En leest als een roman.

Vrijdag hebben we besteed aan het voorbereiden van de hike. Onze info over de duur van de tocht bleek een beetje off, lokale veelweters vertelden ons dat het prima in een dag te doen moet zijn. Vier uur naar boven, drie weer naar beneden. Wel voor donker terug, een maand of twee geleden is er een ervaren hiker doodgevallen omdat hij dacht dat hij in het donker wel kon afdalen. Niet dus. Aangezien we vrijdagavond met de hele club naar de Monkey bar (zie Lonely Planet) zijn geweest en dit mede dankzij een paar glazen Bacardi 151 redelijk wild werd, en daarbij de weersvoorspellingen voor zaterdag erg slecht waren, hebben we de tocht een dag opgeschoven. Uitgekaterd met hetzelfde boek en weer erg veel gelachen met Justin en Gijs. Justin had twee Nieuw-Zeelandse dames opgepikt in LiJiang en Tiger Leaping Gorge en de zaterdagmiddag besteedden we aan een badmintontoermooi. Ik werd gekoppeld aan de nogal chagrijng uitgevallen Caroline terwijl Justin teamde met Rachel. Netje over de weg gespannen, paar rackets gescoord in het hostel en gaan. Voor iemand die op de middelbare school voor het laatst een badmintonracket had vastgehouden ging het niet onaardig. Helaas was de zeurende Caroline niet echt een ster dus de mixdubbel ging met 3-0 verloren. Daarna wat enkeltjes gespeeld tegen Gijs en Justin en daar heb ik er nog wel wat van gewonnen. Gelukkig.

Zondag was het wederom slecht weer 's ochtends, bovendien was Justin behoorlijk ziek geworden van iets wat hij had gegeten, dus de tocht omhoog ging weer niet lukken. Ik heb daarop besloten om er nog een dag aan vast te plakken om het maandag nog een kans te kunnen geven. Ik heb de zondag besteed aan een fietstochtje van een uur of twee en sportschoolbezoek en vervolgens mijn volgende stappen gepland en geregeld: dinsdagochtend de bus naar KunMing (waarin gezeten ik dit verhaal schrijf), dinsdagmiddag overleg met Mike en dan woensdagochtend door naar Haikou op Hainan voor de fietstocht van een week.

En nog een dag blijven was een goede keuze want maandagochtend bleek het weer prachtig. Tasje gepakt met wat water, paar broodjes, Snickers repen en een voor twaalf euro gescoorde Nike Goretex regenjas (bleek nog echt te werken ook!), camera er bij in en lopen. Eerst met de stoeltjeslift omhoog naar ongeveer 2.800 meter, de uiteraard bij mij uitbrekende paniek onderdrukkend. Vanaf daar de steile, erg steile trap op naar de Higherland Inn, een hostel dat tegen de berg aangeplakt ligt en waar het pad omhoog begint. Ik verwachtte een pad waar je op kon lopen, weliswaar omhoog maar toch loopbaar. Bleek iets anders te zijn. Het uitgesleten pas was zo steil dat we meer aan het klimmen waren dan aan het lopen, bovendien had de regen van de dagen ervoor het spiegelglad gemaakt. Mijn toch als hikers te boek staande schoenen waren volkomen waardeloos op deze ondergrond zodat ik regelmatig de omringende bosjes te hulp moest roepen voor ondersteuning. Na een uurtje stevig tempo maken begonnen de bomen op te houden en bleven er alleen lagere bosjes over zodat we wat uitzicht kregen. Onze inschatting was dat we na dat uur zo'n beetje halverwege de top waren maar die inschatting bleek later verkeerd. Een Snickers en een halve fles water er in en daar gingen we weer. Aangezien ik vijftien jaar ouder was dan mijn gezelschap moest ik aardig mijn best doen om ze bij te houden en toen ik even stopte om mijn camera te pakken verloor ik ze uit het oog. Niet erg, het pad was duidelijk en veel mogelijkheden om te verdwalen waren er niet op de kam waar we inmiddels op terecht waren gekomen. Wat minder was, was dat er in rap tempo donkere wolken kwamen opzetten. Niet leuk om op een onherbergzame berg overvallen te worden door regen en misschien zelfs onweer, dus toen het een paar minuten later eerst zachtjes en vervolgens steeds harder begon te regenen, begon ik hem aardig te knijpen. Er stak een forse wind op, ik liep in mijn uppie op een open bergrug zonder beschutting waar dan ook. De weg naar de top was nog een kam verder, misschien maar een tweehonderd meter verschil in hoogte maar waarschijnlijk wel een uur gaans. Ik begon daarnaast hoofdpijn te krijgen, we waren inmiddels toch wel op een dikke 4.000 meter hoogte gekomen en dan is hoogteziekte een reëele mogelijkheid, zeker als je rookt. Wat nu?

Ik had drie keuzes, rustig doorklimmen totdat de anderen de top zouden bereiken of door de regen om zouden draaien en terug zouden komen wanneer ik erg veel achter ze zou zitten, of mijn regenjas aantrekken en op ze wachten, of rustig beginnen aan de afdaling in het vertrouwen dat mijn gezelschap zou snappen dat ik dat had gedaan. Blijven zitten wachten viel als optie snel af, in de inmiddels stromende regen en striemende wind was onderkoeling niet onwaarschijnlijk en een fikkie stoken ging mij echt niet lukken. Doorlopen was ook geen optie in verband met de opkomende hoogteziekte. Naar beneden dus. Rustig aan, mijn gezelschap de kans gevend mij achterop te lopen. Glijden, slippen, klimmen, allemaal in de regen en wind, kletsnat en koud. Concentratie erbij proberen te houden want een verkeerd aflopende uitglijder en een enkel verstuiken (of erger...) zou heel erg vervelend zijn. Op ons eerste rustpunt op de weg omhoog aangekomen bleek dat ik er naar beneden net zo lang over deed als omhoog.

Nog geen teken van mijn medeklimmers daar, ik kwam er wel een paar Chinezen tegen die met een hoop bepakking omhoog liepen, Joost mag weten waarheen en waarom. Rustig doorklauterend liepen een half uur later Justin, Caroline en Rachel mij achterop. Zij waren doorgelopen naar de top van de kam waarop ik net onder de top was omgedraaid en hadden toen gezien dat het naar de echte top vanaf daar nog een meter of honderd verschil in hoogte was maar nog minstens een half uur gaans en waren toen ook maar omgedraaid met het oog op het weer en mijn verdwijnen. Niet veel later liepen we de Higherland Inn weer binnen na een tocht van vier uur. Trappetje naar beneden, vervolgens de stoeltjeslift in die ons langzaam weer in aangename temperaturen bracht en in het hostel een warme douche, droge kleren en een copieuze maaltijd. En een mooi verhaal rijker. Het was voor mij allemaal op het randje, veel spannender hoeft het van mij niet te worden.