Hoi Mensen,

Dit wordt een lang verhaal want het bevat het verslag van de Tour de HaiNan en die was dusdanig mooi dat ik er wel enige tekst aan wil wijden. Verder heb ik een paar dagen problemen gehad met het maken van internetconnectie en gedoe met het inkopieren van tekst op Reismee.nl, maar dat is weer geregeld. Dus zet je schrap, veel plezier, er is een hoop gebeurd.

Honderddertig kilometer op de fiets op dag een van de tour de HaiNan, private style. Was een tijdje geleden dat ik dat deed, een jaar of twee schat ik. Ging moeiteloos door al het actieve geleef en gesport van de afgelopen maanden, wat mij eigenlijk desondanks flink verbaasde. Ons tempo was overigens wel zo laag dat ik regelmatig bijna omviel, Marian blijkt wel lang maar niet hard te kunnen fietsen. Haar aanwezigheid als gids en tolk maakte dat overigens meer dan goed, de tocht van de eerste dag, en ook van de overige dagen, kun je alleen maken wanneer je tenminste een beetje Chinees spreekt en de buurt grondig kent. We zijn vanuit HaiKou in zuidoostelijke richting vertrokken, na een dertig kilometer in noordoostelijke richting afgebogen om na veertig kilometer een klein veer te nemen over de baai die in de weg lag. Aan de overkant daarvan lag ongeveer zestig kilometer aan kleine baantjes door het achterland op ons te wachten. Vlaamsachtige, drie meter brede betonbaantjes, de heren en dames wielrenners onder jullie kennen ze wel. Minder Vlaams was dat er waterbuffels tot hun nek in modderige sloten lagen, sloten die rijstvelden tot aan de horizon doorkruisten, dooraderd met palmbosjes. Het met allerlei gewassen begroeide land bewerkend staarden de boeren ons aan en na. Een van de mooiste fietstochten ooit, zo anders dan wat ik gewend was. De laatste dertig kilometer gingen errug langzaam en over wat grotere wegen naar LongLou aan de noordoostkust van HaiNan.

Daar waar ik bang was voor de warmte viel dat op de fiets wel mee, bovendien was het aardig bewolkt waardoor het ook echt minder warm was dan de afgelopen dagen. Tijdens stops was het overigens wel zweten zonder de verkoelende rijwind. Soms dan, als we niet bijna omvielen. Ontbijt, lunch 1 en lunch 2 kwamen op tafel in eethuizen in kleine boerengehuchten. Noedels, rijst, varkensvlees met uien, 'sweet potatoe leaves', een soort van zoete soep van kokosmelk met allerlei granen er in, niet echt koersvoer maar wel lekker. Na aankomst in een heel oud, vervallen en vies hotel in LongLou snel onder de douche, koersbroek en shirt uitwassen en van de omgeving genieten. Prachtige plek hier die ik zonder Marian nooit had gevonden, niemand trouwens want in het hotel kon je een kanon afschieten. Na zonsondergang op het strand een half kilo gebakken garnalen en een hele gestoomde vis gegeten, weggespoeld met een fles lokaal bier. Een en ander gelardeerd met enige tientallen smsjes met Song. Ik heb de vlinders, yippiee!

Op dag twee was de score negentig kilometer. Na een prachtige zonsopgang, met zeewier oogstende mensen en de weerkaatsing van de zon in zee, zijn we van LongLou naar BoAo gefietst, eveneens aan de oostkust. BoAo is de thuishaven van het BoAo Forum for Asia, de Aziatische pendant van het World Economic Forum in Davos. Dat betekent de aanwezigheid van hotelketens zoals Sofitel en hun aanwezigheid betekent, samen met de aanwezigheid van toeristen, opgejaagde prijzen. De b&b waar ik verbleef is leuk, knus en goed verzorgd, maar veertig euro is redelijk aan de prijs voor Chinese begrippen en voor wat we er voor kregen.

De route ging vandaag weer over kleine betonbaantjes en smalle wegen, soms hagelnieuwe, die niet op de kaart staan. Het mooiste stuk uit de route was een kleine twintig kilometer over zo'n baantje. Of beter, een laantje. Palm- en banenbomen aan weerskanten, bijna geen bebouwing op wat kleine nederzettingen na. In een van die nederzettingen vond lunch 1 plaats, een koude bapao, gevuld met een pinda-kokosmengsel. Daar kun je qua energie wel weer even op verder

. Opgediend door de witste albino die ik ooit heb gezien en gadegeslagen door het halve dorp. Twee laowai op fietsen, waarvan er een heel goed chinees spreekt, trekt een hoop bekijks. Lunch 2 was gans met aubergine, het diner werd streetbarbecue in BoAo. Tussen lunch 2 en diner nog wel kans gezien om goed nat te regenen. De bui die daar voor zorgde heb ik op de weg van donkere wolken, via wind en slagregens naar afnemende bewolking een paar maal gekiekt, was een fantastisch gezicht.

Verder zorgde China Mobile voor veel liefdesverdriet. Na de hele dag heen en weer gesmst te hebben met Song hielden de smsjes ineens op. Aangezien ik ook eerst in het hotel de chatsite QQ waarop we voor vanavond hadden afgesproken vlak voordat de smsjes ophielden, niet kon bereiken, was het bij ons beiden even paniek in de tent. Eenmaal op QQ aangekomen bleken mijn smsjes wel bij Song aan te komen, maar de hare niet bij mij. En bleek mijn twee uur te late verschijnen op QQ te hebben gelegen aan de wireless connectie in het hotel. Beide lovebirds zijn weer gerustgesteld, alle onzekerheden weer toegedekt, in ieder geval voor nu. Het aantal vlinders neemt toe.

Dag drie van de tour begon met een heerlijke wandeling over het strand tussen half zeven en half acht. Geen tijd waarop ik mij normaliter al wandelend of uberhaupt ook anderszins door de wereld verplaats, maar de verloren gewaande smsjes van Song kwamen om kwart over zes piepend binnen. Allemaal. Raarr. En daar werd ik wakker van. Na de wandeling een even heerlijk ontbijt in de BoAo Inn, voorzien van het in Lonely Planet geroemde bananenbrood. Leuke plek, alleen de dynamiek tussen mijn gids/tolk/tourgenoot Marian en Elizabeth, de uitbaatster van de Inn, die elkaar al wat langer kennen, was erg vreemd. Veel ijspegels in de conversatie, sneren over en weer, brr. Gelukkig waren Elizabeth's man Richard en een aantal andere gasten wel leuk gezelschap.

Fietstechnisch werd het een makkelijk dagje, de eindstand was tachtig kilometer vandaag. Tijdens het uitrijden van BoAo pikten we twee fietsende Chinezen uit Guangzhou op. Met deze twee in ons wiel karden we een twintig kilometer over wederom achterweggetjes die op geen enkele kaart staan. Het wordt bijna saai. Niks ervan, prachtig blijft het. Onder de nieuwe bullittrein rails ging er een cola in om daarna door te fietsen richting lunch, onderweg nog twee andere fietsers oppikkend. Laatste stuk voor de lunch liep lichtjes op en ik kon het niet laten 'nervous golden retriever behaviour' ten toon te spreiden. Marian's woorden voor mijn eigen tempo omhoog rijden, boven omdraaien en dan de langzaamste ophalen. Gidsgedrag dat ik van Michel van de Sportherberg in de Vogezen heb afgekeken. Eindelijk ben ik eens de snelste van een groepje, Michel

.

Lunch werd een probleem, met dien verstande dat het half twee was eer wij er aan toe waren en lunchtijd was daarmee over. De meeste restaurants hadden alleen nog kliekjes voorgekookt spul staan dat al een uurtje of wat in de vochtige hitte stond te broeien. Slecht idee wanneer je niet in de loop van de middag om de haverklap in een sloot wilt knielen om van zo'n maaltijd af te komen. Een van de dames 'restaurateurs' was echter wel genegen een paar eitjes met lenteui te bakken, wat cakejes erbij te zoeken en ons thee met gezoete, gecondenseerde melk erin voor te zetten en klaar was de lunch. Onze vier kameraden wilden vervolgens pas over een paar uur verder rijden in verband met de hitte, die inderdaad moordend was, maar wij hadden geen zin om te wachten. Met z'n tweeen doorgefietst over een klein zandpad tot we uiteindelijk bij een haventje uitkwamen. Pontje gepakt en overgestoken, daarna nog een handvol kilometers naar WanNing, reisdoel van dag drie.

Daar gegeten in een DongBei restaurant. Ik weet niet precies waar dat voor staat, maar het werd met afstand de beste maaltijd die ik tot zo ver in China heb gegeten. Vurig rundvlees met een berg chili's en groene pepers, zoete mais gemengd met komkommer, drie verschillende soorten brood erbij, twee hartig en een zoet, en een bord met paddestoelen gemengd met groene pepers en ei. Fantastische combinatie van hartig, zoet en scherp. Een en ander hebben we afgemaakt met iets waarvan ik het gevoel heb dat wanneer je dat in Europa gaat doen je er de hele Middellandse Zeekust mee verovert. Het heet 'fried ice' en het is ter plekke gemaakt ijs. Dat gebeurd in een speciale machine, een soort kruising tussen een bakplaat voor crepes en een suikerspintrommel. Een vijf centimeter diepe, door een eronder geplaatste vriesunit gekoelde, roestvrijstalen kom waarin een schep gepureerde vruchten wordt gemikt, scheutje gezoete, gecondenseerde melk en een beetje kokosmelk erbij en roeren maar. Vandaar de naam, de bewerking heeft namelijk wel wat weg van roerbakken. Het mengsel stijft in een paar minuten door de koeling op tot een soort sorbetijs, mango en meloen in ons geval. Daar kan geen Italiaans ijs tegenop. Kost weinig, je hebt alleen zo'n unit en een karretje nodig en festivals en toeristenoorden af. Of een franchise keten met fried ice tentjes langs allerlei stranden en in vele badplaatsen. Wie durft?

Verder een kleine change of plans. De buikvlinders gebieden mij een tussenstop in KunMing te maken voordat ik naar HongKong ga. Ik ben dinsdagavond naar KunMing gevlogen om daar een paar dagen met Song door te brengen. Kijken of de vlinders blijven of dat ze verdwijnen. Is me ook al wel eens overkomen, we zullen zien, Song en ik zitten er een beetje hetzelfde in, we zien wel wat er gebeurt als we elkaar zien. Ik vlieg dan vrijdag de achttiende door naar HongKong voor een afspraak met Tjeerd en voor het halen van een nieuw visum.

Op dag vier werd het fietsen ietskes serieuzer. Ik had einde dag hondervijf kilometer op de teller staan, Marian vijfenzeventig. Reden daarvoor was dat we de hele dag vooral omhoog reden. Marians omvang en conditie in vergelijking tot de mijne zorgden ervoor dat ik twee keer zo snel omhoog reed. Op de echte klimmetjes heb ik het gidsgedrag dus maar te voorschijn gehaald, samen uit, samen thuis. Al dat geklim en gedaal en nog meer geklim brachten ons van WanNing naar QiongZhong, een ongeveer midden op het eiland gelegen bergstadje. In de lokale fietsenwinkel, waar Marian graag gedag wilde gaan zeggen omdat ze de mensen kent, bleken deze mensen ons naar een uitstekend hotel te kunnen brengen. Het QiongZhong Paradise Hotel, viersterren ontvangen van het Chinese Central Hotel Rating Committe of iets dergelijks. Die commissie bestaat echt, ik ben niet helemaal zeker van de precieze naamgeving maar het is iets in de genoemde trant. Soms is er nog wel iets communistisch te vinden aan China. Het hotel vroeg 16 euro voor een kamer en dat was gezien de kwaliteit ervan voor niks. Mooiste kamer tot nu toe deze reis.

De dag erna, we hebben het dan over dinsdag, de fietsen in de bus gedonderd en naar HaiKou terug gebust in een kleine drie uur. Later die dag zoals gezegd naar KunMing gevlogen om Song te zien. En dat was een aardig succes de eerste twee dagen, totdat zij het gisterenavond op de heupen kreeg en raar begon te doen. Na een telefoongesprek was het ineensallemaal over. En bleef ik met een buik vol dode vlinders zitten, want die waren er bij mij in ieder geval wel.Daar waar ze eerst weigerde te vertellen wat er aan de hand was, vertelt ze me net dat haar vader en moeder het niet goed vonden, een relatie met een oude laowai. Tja, en daar zit natuurlijk wel wat in. Die goedkeuring schijnt hier toch nog wel echt een ding te zijn.Wel, er is meer vis in de zee. Nu op weg naar HongKong, eten met Tjeerd. De eerste oude bekende die ik in drie maanden zien, gek idee.

En oh ja, Nederland won ook nog...