Dag mensen,

Volgens mij is het interval sinds het vorige verhaal het langste sinds het begin van dit blog. Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste, zoals jullie uit de vorige geschiedenissen met vrouwelijke interventie nog wel weten, is de aanwezigheid van bevallig gezelschap niet bevorderlijk voor mijn schrijf-produktie. Ten tweede is het ietwat hoesterig zijn in HongKong uitgegroeid tot een aantal dagen serieus ziek zijn. Ten derde heb ik door het HongKongese klimaat eigenlijk niets bijzonders gezien of gedaan daar, dat moet maar gaan gebeuren wanneer ik Christina weer ga opzoeken over een paar weken. En ten vierde heb ik na HongKong een paar dubieuze dagen doorgebracht in DongGuan, een lelijk geval van Chinees industriegebied in de buurt van Guangzhou om voor mijn broer een tweetal leveranciers van hem te gaan bezichtigen.

Met Christina gaat het goed. Na onze eerste afspraakjes besloot ik om wat langer in HongKong te blijven om elkaar iets beter te kunnen leren kennen voordat ik weer China zou intrekken. En dat was wel een goed idee, we kunnen het prima vinden samen en hebben aardig wat overeenkomsten gevonden in wat we zoal van het leven willen de komende tijd. Er is echter een groot 'maar' in aantocht. En dat is dat zij gebonden is aan HongKong. Haar vader is een tijdje terug overleden en zij zorgt sindsdien voor haar moeder. En die wil perse niet uit HongKong weg want haar familie woont daar. Ergo, als er iets serieus tussen mij en Christina gaat ontstaan, betekent dat dat ik de komende tijd in HongKong wat te doen moet gaan zoeken. HongKong is te duur om zo maar rond te blijven hangen en bovendien, als je er wat langer wilt blijven, zal ik ook wel weer wat zinnigs moeten gaan ondernemen om de almaar uitdijende luiheid het hoofd te bieden. Want lui wordt je wel van een paar maanden reizen op de manier zoals ik dat nu doe. Ondanks het feit dat ik aardig wat sport en beweeg en best een hoop zie. Aan de andere kant, via Erwin in Qatar wat zinnigs te doen zoeken is wat mij betreft nog steeds optie nummer een, naast een beetje centjes verdienen aan de versnellingsbakken. Komt tijd, komt raad, zullen we voor nu maar zeggen.

Door de continue afwisseling van moordend heet en vochtig weer buiten en op vrieskou afgestelde airconditioning binnen, in combinatie met te weinig slaap en teveel drank in het eerste weekend in HongKong, ben ik daar flink ziek geweest. Heb een dag of drie vooral slapend doorgebracht. Wat op zich goed was want ik had een mooi en comfortabel hotel en als ik dus ergens wat ziek moest worden, dan maar daar. Flink geinfecteerde luchtwegen die nog steeds niet helemaal zijn opgeklaard, een doorlopende loopneus en een week lang de shits, het was aardig raak. Norovirus, het heerste verder wel in HongKong, Christina had een aantal zieke collega's en is zelf vlak na mijn vertrek geveld met dezelfde symptomen. Mooi afscheidscadeau van mij, hmmm.

Nadat ik mij weer wat beter voelde kreeg ik op zich wel zin om met Christina wat dingen te ondernemen, echter het weer gooide wat dat betreft roet in het eten. Regen, regen, regen, loodgrijze luchten, heel erg Nederlands. Met dit verschil dat wanneer ik uit het raam keek, ik echt dat sombere, Hollandse gevoel over me heen kreeg, brrr, koud en regenachtig...alleen het was niet koud, het was heel erg heet. Raar gevoel. We hebben ons dus beperkt tot een beetje bijslapen, voetbal kijken, wat wandelen tussen buien door, goed eten en rustig aan doen. Niet heel erg, de sites ga ik zoals gezegd nog wel zien wanneer ik weer terug ben in HongKong.

Een ding heb ik wel gedaan in HongKong en dat is een nieuw visum voor China regelen. Bleek heel erg makkelijk, alle hotels bieden die dienst aan en bovendien heb je overal visumbureau's die dat voor een appel en een ei afhandelen. Ik heb gekozen voor een club die mij van verschillende kanten was aangeraden, de Foreverbright Trading Company. Schimmige naam voor een al even schimmige club ergens op de negende verdieping van een kantoor- en winkelkolos in Tsing Sha Tsui (lees: tsing sja tsoi), het zaken- en toeristengebied van Kowloon. Alleen de afhandeling was erg on-chinees efficient en effectief. Telefoongesprekken zonder misverstanden, makkelijk vindbaar, ih in totaal denk ik zeven minuten binnen gestaan, de eerste keer zes minuten om een formulier in te vullen, de tweede keer, een dag later, een om te betalen en mijn paspoort in ontvangst te nemen, voorzien van een negentig dagen visum waarmee ik in die negentig dagen China een keer mag verlaten en weer terugkomen. En die mogelijkheid ga ik gebruiken voor een bezoek aan Chirstina over een week of wat.

Afgelopen dinsdag ben ik terug gegaan naar China. Met de trein van HongKong naar GuangZhou. De twee fabrieken die mijn broer wilde zien lagen in de buurt, een in DongGuan, iets ten zuidoosten van GuangZhou en een in FoShan ten noordwesten. In plaats van in het midden te gaan zitten in GuangZhou ben ik in de buurt van het tweede bezoek gaan zitten. Dacht ik.... In GuangZhou aangekomen ben ik meteen doorgereist naar de eerste fabriek. Kennis gemaakt met een van de bazen daar,maar toen ik de produktie wilde gaan bekijken kon dat niet, dat moest vooraf geregeld worden. Geen punt, kom ik gewoon over twee dagen terug. Een chauffeur van de fabriek bracht me naar het dichtstbijzijnde metrostation, ik moest volgens hen terug met de metro naar GuangZhou East Railway Station om daar een trein naar DongGuan te nemen. Daar in een taxi gesprongenvoor een rit naar mijn hotel die anderhalf uur duurde. DongGuan blijkt een beetje groot. Toen ik de dag erna de fabriek in DongGuan wilde bezoeken, zat ik weer een uur in de taxi. Hotel bleek dus niet zo heel handig gekozen. Maar wel erg comfortabel dus er maar gebleven. De dag daarna eerst een uur in de taxi naar het station, vervolgend drie kwartier in de metro om er achter te komen dat ze de afspraak waren verrgeten. Of zoiets. Anderhalf uur wachten op een verstikkend heet metrostation, daarna weer een uur in de auto. Voor een bezoek van twee uur, daarna weer terug naar het hotel. Ik wil heeeeel lang geen metro of taxi meer zien.

Ben nu terug in KunMing voor een laatste afspraak met Mike voordat hij naar de States vertrekt voor de zomer en om het voetbal te kijken. Mijn plan was een dag of drie maar daar heeft Oranje verandering in aangebracht, ik blijf hier in ieder geval ook de halve finale kijken. Nadat het voetbal over is ga ik een week of wat naar DaLi, terug naar de Jade-Emu om de TEFL-cursus waar ik aan begonnen ben, af te maken. Als kuur tegen de luiheid en om de mogelijkheid te openen in HongKong of in China wat centjes te kunnen verdienen met lesgeven.