Dag lezers,

Luiheid. Ik ben in Nederland over het algemeen al aardig aan de luie kant, maar hier bereik ik andere niveau's, niveau's die ik in Nederland nooit bereikt heb, ondanks veelvuldig proberen. En het mooie is, het in Nederland door de aanwezigheid van veel hardwerkende mensen om me heen continu gevoedde schuldgevoel over die luiheid verdwijnt hier. Geen harde werkers te bekennen, op hier en daar wat hostelpersoneel na dan. De meeste medereizigers bereiken vergelijkbare niveau's van luiheid. Niveau's, waarop de grootste zorgen zijn om te beslissen welk cafe ons mag laven, welk restaurant ons mag voeden of welke bus of trein ons naar onze volgende bestemming mag vervoeren. Nou moet ik wel zeggen dat ik zo langzamerhand wel weer zin krijg om wat te doen. Niet gevoed door schuldgevoel of verveling maar meer gevoed vanuit de behoefte produktief te zijn, althans een beetje. Vooral niet teveel, nog niet. Ik ben daarom weer naar DaLi vertrokken, waar ik de rust en de ruimte wil vinden om wat werk te verzetten voor de versnellingsbakken en om de cursus TEFL waar ik een tijd terug aan ben begonnen weer leven in te blazen. En om te schrijven. Zoals jullie zien.

De afgelopen twee weken heb ik doorgebracht in KunMing. Was daar naar toe gevlogen voor een laatste afspraak met Mike Suh, alvorens hij voor de zomer zou afreizen richting Verenigde Staten om een aantal sample produkten te laten testen en certificeren. Ik heb een hele berg onderdelen gefotografeerd die ik nu zo langzamerhand tot een catalogus aan het samenbrengen ben. Vervelend werk maar met een uurtje per dag komt het vanzelf een keer af. Net zoals de cursus, trouwens. Twee tot drie uur per dag studeren, uurtje foto's sorteren en een uurtje of twee trainen moet de komende weken de luiheid weer tot aanvaardbare proporties terugbrengen.

In KunMing heb ik me vooral bezig gehouden met voetbal kijken, bier drinken en het bier er in de sportschool vervolgens weer aftrainen. Ik ben zo langzamerhand qua vetpercentage weer in de buurt van waar ik was in 2005 toen ik mijn eerste Marmotte reed, alleen door het frequente sportschool bezoek ben ik wel een kilo of acht zwaarder dan toen omdat de spierballetjes wat groter zijn geworden. En ik kan weer aardig makkelijk tien kilometer rennen binnen een uur. Voelt goed. Ten aanzien van het voetbal geldt dat we tot en met de 115^e minuut van de finale een hoop lol hebben gehad met de Nederlandse kolonie in KunMing. Vooral de finale was een groot feest met een dikke dertig Hollanders op de eerste rij voor het grote scherm op het dakterras van het Hump Hostel. Voor 115 minuten dan... toen werden wij wat stiller en konden de twee aanwezige Spanjaarden ingetogen juichen, luid juichen durfden ze kennelijk niet. Geheel onnodig want het ging er uiteraard erg vriendelijk aan toe. Een van de Nederlanders heeft een paar stoelen omver gekegeld maar daar bleef het qua geweld wel bij.

Wat soms hilarisch, was de beleving van de Chinezen bij het zien van de diverse wedstrijden en dan vooral de jonge dames. De nederlaag van Brazilie was in dat verband erg aardig, de door de meeste Chinese jongedames aanbeden Kaka werd met Nederlandse inbreng naar huis gestuurd en dat hebben we geweten, menig (krokodillen?-) traantje werd geplengd. Verder veel op wangen geschilderde vlaggen, soms met verkeerde kleuren uiteraard. En gejuich op verkeerde momenten omdat de spelregels soms wat onduidelijk bleken. En verder was het vooral feest voor de lokale horeca, overal grote schermen en bier- en etenarrangementen. Een vreemde gewaarwording was verder dat tijdens de wedstrijd Duitsland - Argentinie, die ik met Ian, een Duitse kameraad, in een Cafe op WenLin Jie, zeg maar de Barstreet van KunMing, keek, de kroeg aan de overkant ongeveer twintig seconden voor ons tot gejuich overging bij het eerste doelpunt. Hoe dat kan weet ik nog steeds niet maar raar was het wel. Welicht was de processor in onze beamer een beetje langzaam, wellicht keken we via verschillende kanalen maar de rest van de wedstrijd konden wij ons beperken tot kletsen en met een half oor naar de overkant luisteren om geen enkel spannend moment te missen.

Met Christina gaat het op en neer, het is wanneer je elkaar een weekje kent wel lastig om de boel bij elkaar te houden over een paar duizend kilometer. Ik weet ook niet of ik dat wel wil, daar moet een komend bezoek aan HongKong maar meer duidelijkheid over gaan brengen. Voorlopig hebben we wel lol via Skype. En het moet gezegd, er zwemt meer vis in de Zuid-Chinese zee...