Werk aan de winkel
Hoi volgers en lezers,
Daar is ‘ie weer!! Schampere opmerkingen en ongerustheid waren mijn deel de afgelopen week rondom het uitblijven van verhalen. Kennelijk hebben jullie verwachtingen van me en die heb ik de afgelopen weken weer niet waargemaakt. De schampere opmerkingen waren derhalve terecht, de ongerustheid allerminst. Een van de redenen voor uitblijvende produktie is dat ik een week of wat geleden ineens het gevoel over me kreeg dat ik niet meer echt aan het reizen was, maar meer dat mijn leven er nu uit bestaat dat ik in China rondhang en op de loer lig om hier leuke dingen te doen. En dat gevoel bevalt me eigenlijk wel. Ik heb nog geen enkele drive om naar Nederland terug te keren, iedere keer dat ik Nu.nl open ben ik weer zielsgelukkig dat ik aan de andere kant van de wereld ben. Uiteraard mis ik jullie allemaal maar de upside van weg zijn weegt voor nu nog veel en veel zwaarder dan de downside van jullie missen, kan ik je vertellen. Met dank aan Geert Wilders en alle andere idioten die Nederland tot de angstige, verkrampte plek maken die ik ervoer voor ik weg ging.
Wat mij vooral heeft beziggehouden in de afgelopen weken, was nadenken of ik een aanbod om een baan in Dali te accepteren, gestand zou doen en, eenmaal besloten hebbende'Ja' te zeggen,een begin te maken met die baan. Na in mijn vorige verhaal de hier heersende luiheid voor jullie uit de doeken te hebben gedaan ging er nog geen week overheen of ik had mijn eerste serieuze joboffer te pakken. Soms komen dingen op een rare manier bij elkaar. Na Kunming was ik zoals gezegd naar Dali vertrokken om te kijken of ik de TEFL cursus weer een beetje aan de gang kon krijgen. Nee dus... Wat wel gebeurde was dat er in de bar van het Dali Hump hostel een concert was van John Nevada, een Amerikaanse zestiger, type singer/songwriter a la Neil Young, die ik al kende uit Kunming maar nog nooit echt aan het werk had gezien. Daar dus binnen gelopen kreeg ik kennis aan Brian, een Ier die het hostel runt samen met Jo, zijn Engelse, ik mag wel zeggen zeer Engelse, vriendin. Brian is een vriend van Mark, die jullie uit vorige verhalen over Kunming kennen. Mark vertelde me al eens dat hij verwachtte dat Brian en ik het goed zouden kunnen vinden samen en oh jee, wat had Mark gelijk. Brian en ik hebben de tien dagen dat ik in Dali was de boel behoorlijk op de kop gezet. In de goede zin van het woord, feestjes bouwen in de bar van het hostel, goede muziek, goede gesprekken, zeer tevreden gasten. Ik wist al dat ze een tijdje bezig waren om een Westerling zo gek te krijgen om de bar een tijdje te runnen, Brian en Jo deden bar en hostel tegelijkertijd en dat begon zijn wissel te trekken op hun gezondheid en op hun relatie. Na een dag of twee begon Brian balletjes op te gooien over of ik dat niet een tijdje zou willen doen. Nou had ik al aangegeven zo langzamerhand wel weer eens wat produktiefs te willen doen, ik wil alleen ook weer niet te grote verplichtingen aangaan. We kwamen er op uit dat ik de komende twee tot drie maanden een woeste poging ga doen de bar verder tot leven te wekken en dat we na die periode kijken of we elkaar allemaal nog leuk vinden en dan beslissen we over een eventueel vervolg.
Mijn belangrijkste redenen om 'Ja ' te zeggen zijn dat ik nog nooit in de horeca heb gewerkt, iets wat ik altijd wel heb willen doen. Mooie kans om iets dat ik twintig jaar geleden had moeten doen, alsnog te doen. Verder is de Dali hump een inspirerende omgeving, met name vanwege de persoon van de eigenaar. Sun is een Chinees met een droom en een visie. Hij wil van de Dali hump een 'platform for dreams' maken door Chinezen en Westerlingen samen te laten werken voor een eveneens gemengde clientele, waarbij hij zich vooral richt op de artistieke gemeenschap van muzikanten, schrijvers, dansers en wat dies meer zij. Naast het hostel, de bar en het restaurant houdt hij zich ook bezig met evenementen, festivals met name. Hij is aangesloten op eigenlijk alle grotere projecten die op artistiek gebied in Yunnan, Guanxi, Guangdong en Sichuan op de rol staan of komen te staan. Goede man om te leren kennen en om een tijdje voor te werken, lijkt me. Voor het salaris moet ik het niet doen, ik verdien hier in een maand wat ik in Nederland in anderhalf uur verdiende... Maar ik ga een hoop interessante mensen ontmoeten, er gaan een hoop interessante mogelijkheden langskomen en ondertussen ga ik vooral een hoop lol hebben. De eerste ideeen om andere dingen ernaast te gaan doen ontstaan al. En, het grootste verschil met Nederland blootleggend, hier in China, met name in Yunnan, kan het ook echt, zonder gemeente, brandweer, politie, belastingdienst en ander volk dat vooral bezig is met mensen tegenhouden....
Tussen dat laatste bezoek aan Dali en nu, ik ben sinds een dag of drie terug in Dali, heb ik in Kunming en Guangzhou een hoop contacten gelegd met mensen die wellicht interessant zijn voor de bar. Een van mijn belangrijkste taken zal zijn om, naast het introduceren van managementsystemen in de bar zoals openings- en sluitingssroutines, stockcontrol, enzovoorts, evenementen te organiseren zoals liveoptredens van bands en dj's, lezingen, workshops en wat we nog meer kunnen bedenken om inspirerend volk naar hier te halen en hier te houden. En daar moet je contacten voor leggen. En dat was op zich ook de belangrijkste reden voor het feit dat ik weinig aandacht aan blog, email en andere zaken heb gegeven, ben een soort van druk geweest. Op een heel andere en vooral veel leukere manier dan ik wel eens druk was in Nederland, overigens.
In Guangzhou ben ik ook nog een dag samen geweest met Christina. Ondanks hobbels en gedoe zijn we nog steeds samen, ik hoop dat ze in september een weekje ofzo naar Dali kan komen.
Kijk maar eens op http://dalihump.com/ voor wat achtergronden van de plek waar ik nu werk. Voor 2.000 kuai per maand, ik betaal 50% voor drank en 30% voor eten in het hostel. En drie bier per dag gratis haha. En ze hebben me ondergebracht in een kamer in een Chinees hotel, netjes en schoon, voor 400 kuai per maand, da's ongeveer 45 euro... Zo lang ik er geen geld op toeleg vind ik het best voor de komende maanden, ik geef in ieder geval niet zelf geld uit. Daarnaast gaan ze me helpen bij het vinden van een goede priveleraar Chinees, dat hoop ik er ook uit te halen, een goed begin met de taal.
Over een week of twee komen Max en Kors naar Chengdu, daar kijk ik erg naar uit.
Luiheid
Dag lezers,
Luiheid. Ik ben in Nederland over het algemeen al aardig aan de luie kant, maar hier bereik ik andere niveau's, niveau's die ik in Nederland nooit bereikt heb, ondanks veelvuldig proberen. En het mooie is, het in Nederland door de aanwezigheid van veel hardwerkende mensen om me heen continu gevoedde schuldgevoel over die luiheid verdwijnt hier. Geen harde werkers te bekennen, op hier en daar wat hostelpersoneel na dan. De meeste medereizigers bereiken vergelijkbare niveau's van luiheid. Niveau's, waarop de grootste zorgen zijn om te beslissen welk cafe ons mag laven, welk restaurant ons mag voeden of welke bus of trein ons naar onze volgende bestemming mag vervoeren. Nou moet ik wel zeggen dat ik zo langzamerhand wel weer zin krijg om wat te doen. Niet gevoed door schuldgevoel of verveling maar meer gevoed vanuit de behoefte produktief te zijn, althans een beetje. Vooral niet teveel, nog niet. Ik ben daarom weer naar DaLi vertrokken, waar ik de rust en de ruimte wil vinden om wat werk te verzetten voor de versnellingsbakken en om de cursus TEFL waar ik een tijd terug aan ben begonnen weer leven in te blazen. En om te schrijven. Zoals jullie zien.
De afgelopen twee weken heb ik doorgebracht in KunMing. Was daar naar toe gevlogen voor een laatste afspraak met Mike Suh, alvorens hij voor de zomer zou afreizen richting Verenigde Staten om een aantal sample produkten te laten testen en certificeren. Ik heb een hele berg onderdelen gefotografeerd die ik nu zo langzamerhand tot een catalogus aan het samenbrengen ben. Vervelend werk maar met een uurtje per dag komt het vanzelf een keer af. Net zoals de cursus, trouwens. Twee tot drie uur per dag studeren, uurtje foto's sorteren en een uurtje of twee trainen moet de komende weken de luiheid weer tot aanvaardbare proporties terugbrengen.
In KunMing heb ik me vooral bezig gehouden met voetbal kijken, bier drinken en het bier er in de sportschool vervolgens weer aftrainen. Ik ben zo langzamerhand qua vetpercentage weer in de buurt van waar ik was in 2005 toen ik mijn eerste Marmotte reed, alleen door het frequente sportschool bezoek ben ik wel een kilo of acht zwaarder dan toen omdat de spierballetjes wat groter zijn geworden. En ik kan weer aardig makkelijk tien kilometer rennen binnen een uur. Voelt goed. Ten aanzien van het voetbal geldt dat we tot en met de 115e minuut van de finale een hoop lol hebben gehad met de Nederlandse kolonie in KunMing. Vooral de finale was een groot feest met een dikke dertig Hollanders op de eerste rij voor het grote scherm op het dakterras van het Hump Hostel. Voor 115 minuten dan... toen werden wij wat stiller en konden de twee aanwezige Spanjaarden ingetogen juichen, luid juichen durfden ze kennelijk niet. Geheel onnodig want het ging er uiteraard erg vriendelijk aan toe. Een van de Nederlanders heeft een paar stoelen omver gekegeld maar daar bleef het qua geweld wel bij.
Wat soms hilarisch, was de beleving van de Chinezen bij het zien van de diverse wedstrijden en dan vooral de jonge dames. De nederlaag van Brazilie was in dat verband erg aardig, de door de meeste Chinese jongedames aanbeden Kaka werd met Nederlandse inbreng naar huis gestuurd en dat hebben we geweten, menig (krokodillen?-) traantje werd geplengd. Verder veel op wangen geschilderde vlaggen, soms met verkeerde kleuren uiteraard. En gejuich op verkeerde momenten omdat de spelregels soms wat onduidelijk bleken. En verder was het vooral feest voor de lokale horeca, overal grote schermen en bier- en etenarrangementen. Een vreemde gewaarwording was verder dat tijdens de wedstrijd Duitsland - Argentinie, die ik met Ian, een Duitse kameraad, in een Cafe op WenLin Jie, zeg maar de Barstreet van KunMing, keek, de kroeg aan de overkant ongeveer twintig seconden voor ons tot gejuich overging bij het eerste doelpunt. Hoe dat kan weet ik nog steeds niet maar raar was het wel. Welicht was de processor in onze beamer een beetje langzaam, wellicht keken we via verschillende kanalen maar de rest van de wedstrijd konden wij ons beperken tot kletsen en met een half oor naar de overkant luisteren om geen enkel spannend moment te missen.
Met Christina gaat het op en neer, het is wanneer je elkaar een weekje kent wel lastig om de boel bij elkaar te houden over een paar duizend kilometer. Ik weet ook niet of ik dat wel wil, daar moet een komend bezoek aan HongKong maar meer duidelijkheid over gaan brengen. Voorlopig hebben we wel lol via Skype. En het moet gezegd, er zwemt meer vis in de Zuid-Chinese zee...
Ziek, warm, regen en taxi's
Dag mensen,
Volgens mij is het interval sinds het vorige verhaal het langste sinds het begin van dit blog. Daar zijn verschillende redenen voor. Ten eerste, zoals jullie uit de vorige geschiedenissen met vrouwelijke interventie nog wel weten, is de aanwezigheid van bevallig gezelschap niet bevorderlijk voor mijn schrijf-produktie. Ten tweede is het ietwat hoesterig zijn in HongKong uitgegroeid tot een aantal dagen serieus ziek zijn. Ten derde heb ik door het HongKongese klimaat eigenlijk niets bijzonders gezien of gedaan daar, dat moet maar gaan gebeuren wanneer ik Christina weer ga opzoeken over een paar weken. En ten vierde heb ik na HongKong een paar dubieuze dagen doorgebracht in DongGuan, een lelijk geval van Chinees industriegebied in de buurt van Guangzhou om voor mijn broer een tweetal leveranciers van hem te gaan bezichtigen.
Met Christina gaat het goed. Na onze eerste afspraakjes besloot ik om wat langer in HongKong te blijven om elkaar iets beter te kunnen leren kennen voordat ik weer China zou intrekken. En dat was wel een goed idee, we kunnen het prima vinden samen en hebben aardig wat overeenkomsten gevonden in wat we zoal van het leven willen de komende tijd. Er is echter een groot 'maar' in aantocht. En dat is dat zij gebonden is aan HongKong. Haar vader is een tijdje terug overleden en zij zorgt sindsdien voor haar moeder. En die wil perse niet uit HongKong weg want haar familie woont daar. Ergo, als er iets serieus tussen mij en Christina gaat ontstaan, betekent dat dat ik de komende tijd in HongKong wat te doen moet gaan zoeken. HongKong is te duur om zo maar rond te blijven hangen en bovendien, als je er wat langer wilt blijven, zal ik ook wel weer wat zinnigs moeten gaan ondernemen om de almaar uitdijende luiheid het hoofd te bieden. Want lui wordt je wel van een paar maanden reizen op de manier zoals ik dat nu doe. Ondanks het feit dat ik aardig wat sport en beweeg en best een hoop zie. Aan de andere kant, via Erwin in Qatar wat zinnigs te doen zoeken is wat mij betreft nog steeds optie nummer een, naast een beetje centjes verdienen aan de versnellingsbakken. Komt tijd, komt raad, zullen we voor nu maar zeggen.
Door de continue afwisseling van moordend heet en vochtig weer buiten en op vrieskou afgestelde airconditioning binnen, in combinatie met te weinig slaap en teveel drank in het eerste weekend in HongKong, ben ik daar flink ziek geweest. Heb een dag of drie vooral slapend doorgebracht. Wat op zich goed was want ik had een mooi en comfortabel hotel en als ik dus ergens wat ziek moest worden, dan maar daar. Flink geinfecteerde luchtwegen die nog steeds niet helemaal zijn opgeklaard, een doorlopende loopneus en een week lang de shits, het was aardig raak. Norovirus, het heerste verder wel in HongKong, Christina had een aantal zieke collega's en is zelf vlak na mijn vertrek geveld met dezelfde symptomen. Mooi afscheidscadeau van mij, hmmm.
Nadat ik mij weer wat beter voelde kreeg ik op zich wel zin om met Christina wat dingen te ondernemen, echter het weer gooide wat dat betreft roet in het eten. Regen, regen, regen, loodgrijze luchten, heel erg Nederlands. Met dit verschil dat wanneer ik uit het raam keek, ik echt dat sombere, Hollandse gevoel over me heen kreeg, brrr, koud en regenachtig...alleen het was niet koud, het was heel erg heet. Raar gevoel. We hebben ons dus beperkt tot een beetje bijslapen, voetbal kijken, wat wandelen tussen buien door, goed eten en rustig aan doen. Niet heel erg, de sites ga ik zoals gezegd nog wel zien wanneer ik weer terug ben in HongKong.
Een ding heb ik wel gedaan in HongKong en dat is een nieuw visum voor China regelen. Bleek heel erg makkelijk, alle hotels bieden die dienst aan en bovendien heb je overal visumbureau's die dat voor een appel en een ei afhandelen. Ik heb gekozen voor een club die mij van verschillende kanten was aangeraden, de Foreverbright Trading Company. Schimmige naam voor een al even schimmige club ergens op de negende verdieping van een kantoor- en winkelkolos in Tsing Sha Tsui (lees: tsing sja tsoi), het zaken- en toeristengebied van Kowloon. Alleen de afhandeling was erg on-chinees efficient en effectief. Telefoongesprekken zonder misverstanden, makkelijk vindbaar, ih in totaal denk ik zeven minuten binnen gestaan, de eerste keer zes minuten om een formulier in te vullen, de tweede keer, een dag later, een om te betalen en mijn paspoort in ontvangst te nemen, voorzien van een negentig dagen visum waarmee ik in die negentig dagen China een keer mag verlaten en weer terugkomen. En die mogelijkheid ga ik gebruiken voor een bezoek aan Chirstina over een week of wat.
Afgelopen dinsdag ben ik terug gegaan naar China. Met de trein van HongKong naar GuangZhou. De twee fabrieken die mijn broer wilde zien lagen in de buurt, een in DongGuan, iets ten zuidoosten van GuangZhou en een in FoShan ten noordwesten. In plaats van in het midden te gaan zitten in GuangZhou ben ik in de buurt van het tweede bezoek gaan zitten. Dacht ik.... In GuangZhou aangekomen ben ik meteen doorgereist naar de eerste fabriek. Kennis gemaakt met een van de bazen daar,maar toen ik de produktie wilde gaan bekijken kon dat niet, dat moest vooraf geregeld worden. Geen punt, kom ik gewoon over twee dagen terug. Een chauffeur van de fabriek bracht me naar het dichtstbijzijnde metrostation, ik moest volgens hen terug met de metro naar GuangZhou East Railway Station om daar een trein naar DongGuan te nemen. Daar in een taxi gesprongenvoor een rit naar mijn hotel die anderhalf uur duurde. DongGuan blijkt een beetje groot. Toen ik de dag erna de fabriek in DongGuan wilde bezoeken, zat ik weer een uur in de taxi. Hotel bleek dus niet zo heel handig gekozen. Maar wel erg comfortabel dus er maar gebleven. De dag daarna eerst een uur in de taxi naar het station, vervolgend drie kwartier in de metro om er achter te komen dat ze de afspraak waren verrgeten. Of zoiets. Anderhalf uur wachten op een verstikkend heet metrostation, daarna weer een uur in de auto. Voor een bezoek van twee uur, daarna weer terug naar het hotel. Ik wil heeeeel lang geen metro of taxi meer zien.
Ben nu terug in KunMing voor een laatste afspraak met Mike voordat hij naar de States vertrekt voor de zomer en om het voetbal te kijken. Mijn plan was een dag of drie maar daar heeft Oranje verandering in aangebracht, ik blijf hier in ieder geval ook de halve finale kijken. Nadat het voetbal over is ga ik een week of wat naar DaLi, terug naar de Jade-Emu om de TEFL-cursus waar ik aan begonnen ben, af te maken. Als kuur tegen de luiheid en om de mogelijkheid te openen in HongKong of in China wat centjes te kunnen verdienen met lesgeven.
Neonlicht en Christina
Hoi volgers,
HongKong! Neonlicht, veel, heel veel verkeer. Net zo warm en vochtig als HaiKou maar met een verschil: op advies van Tjeerd, die ik hier ging ontmoeten, heb ik meteen een OV-chipkaart gekocht - hier kunnen ze dat wel - en dat betekent dat je veel ondergronds loopt in airconditioned gangen en stations. Beter. Levert alleen een heel raar fenomeen op voor brildragers. Die kennen allemaal de ervaring in de winter dat wanneer je ergens binnenkomt, je glazen beslaan. Koud buiten, warm binnen. Hier is dat andersom, warm buiten en koud binnen, dus wanneer je naar buiten loopt... beslaan je brilleglazen! Verder net zoveel Chinezen als in China maar wel van een ander slag, zoveel is mij na een paar dagen al wel duidelijk. Een tijdje Engels bestuur doet toch wel wat met mensen, blijkt. En het is hier wat duurder.
De geschiedenis met Song is achter de rug. Fengzi (spreek uit: fongze) is goed Pinyin (chinees geschreven in Latijns alfabet) voor knettergek. Hele rare geschiedenis die aardig exemplarisch is voor gedoe tussen Westerse mannen en Chinese vrouwen verzekerde men mij: misverstanden alom. Vertelde me, eerlijk waar, dat ze heel erg veel van een ander hield maar dat was onmogelijk want die ging weg uit China en dus legde ze het met mij aan om te kijken of dat wel zou werken en wat zou opleveren qua gevoel. Proefkonijn dus. Weer eens wat anders en een goede les. Of toch niet want ik heb afgelopen zaterdag Christina ontmoet hier in HongKong. En, jullie kennen me, daar stort ik mij dan weer vol overtuiging in. Waarover straks meer.
Vrijdagavond en zaterdagmiddag heb ik doorgebracht met Tjeerd en Marijke, die in HongKong waren als laatste etappe van een mooie rondreis door China. Dat betekende lekker eten, biertje erbij en wederzijdse ervaringen uitwisselen. En voor mij was het voor het eerst in ongeveer drie maanden dat ik iemand zag die ik al langer dan een dag of twee kende. Ook weer eens wat anders en vooral erg leuk, ik heb er van genoten. Vrijdagavond lekker gegeten, Tjeerd en ik eten in Nederland meestal Chinees samen, nu in China kozen we dus voor Westers voer. Ik kon niet veel meer aan dan dat na een hectische reisdag en een paar korte nachten door het gedoe rondom Song. Bovendien had ik voor het eerst sinds Guilin weer eens ernstig de shits die ik dit keer wijdt aan een verkeerd barbecue stokje in KunMing. Tjeerd en Marijke waren echter zo goed mij hun laatste Imodiumpilletjes te doneren, dus dat komt wel weer goed. Zaterdagmiddag zijn we de Avenue of Stars gaan bekijken, een boulevard langs de haven met de namen van de helden van de HongKongse cinema. Vervolgens een rondje door de haven gevaren met de Star Ferry wat een heleboel mooie foto's heeft opgeleverd van de skylines van HongKong en Kowloon en de luchten erboven. Want die waren weer eens van bovenaardse schoonheid. Het lijkt er steeds meer op dat ik na mijn korte voetenfetish in JingHong nu een wolkenfetish aan het ontwikkelen ben. Na een bijzonder goede lunch heb ik afscheid genomen van Tjeerd en Marijke die die avond terug zijn gevlogen naar Nederland.
Terug in het hotel was mijn plan een uurtje te sporten en vervolgens de wedstrijd Nederland - Japan ergens in uitgaangswijk SoHo te gaan bekijken. Mijn moeder, die mij vlak voordat ik de deur uit wilde lopen om naar de gym te gaan via Skype belde, hielp mij echter uit die droom, ik had me in de aanvangstijd vergist. Ben derhalve de wedstrijd maar in de gym van het hotel gaan bekijken, waarna ik een beetje twijfelde over wat verder te doen. In mijn kamer blijven sippen over de gebeurtenissen met Song of de hort op en.... Dat dus. Uiteraard. In mijn oranje shirt natuurlijk. Dat had tot gevolg dat ik in de metro door een Duitser, nee, de beste Duitser ooit, werd aangesproken. Een Duitser die mij feliciteerde met de overwinning van Nederland. Een blije Duitser met humor ook nog, de derde van deze reis, na Paul en Oliver, van twee verschillende bezoeken aan KunMing.
Deze Duitser bleek Torsten te heten en werd vergezeld door Karen, een naar later bleek Chengduse die al een tijd in HongKong woont. Zij vroeg me waar ik heen ging en op mijn reactie 'Ergens waar ze bier schenken.' zei ze 'Hang on!'. Ondertussen had ik Max gesmst met de vraag 'Waar moet ik in HongKong heen?'. Max vliegt voor KLM en die weet op aardig wat plekken in deze wereld waar je voor een natje en droogje heenmoet, vooral voor dat eerste, trouwens. Antwoord van Max was 'Lan kwai fun' en toen dat binnenkwam liep ik met Torsten en Karen in... Lan kwai fun. Altijd mooi wanneer adviseurs van twee kanten onafhankelijk van elkaar met hetzelfde op de proppen komen. Tussen de dronken Nederlanders door laverend kwamen we via een kleine omweg in een barretje terecht waar een vriendin van Karen werkt, Christina. Ja, inderdaad, die Christina. Waar ik nu de afgelopen drie dagen behoorlijk wat tijd mee heb doorgebracht. En waarom ik nog een weekje langer in HongKong blijf. Alleen HongKong is zoals gezegd wel een beetje duur, dus dat wordt na terugkomst in China bezuinigen.
Christina werkt normaliter overdag dus gedurende de dag zou ik op mijzelf aangewezen moeten zijn, maar vandaag kwam ze rond het middaguur aanwandelen, ze had een middag vrijgenomen. Ik ben van plan de dagen stuk te slaan met toeristengedoe en Christina heeft me daar vandaag bij geholpen. Vanmiddag zijn we naar Mong Kok geweest, naar de markt op Womanstreet en naar een electronica warenhuis. Mijn telefoon was de geest aan het geven, ik ontving mijn smsjes alleen nog maar wanneer ik de telefoon een keer uit en weer aan zette. De niet ontvangen smsjes van Song van een dikke week terug lagen dus niet aan China Mobile maar aan mijn Nokia. Inderdaad, het is een Nokia, je weet wel van die hele slechte telefoons die standaard na twee jaar de geest geven zodat je een nieuwe gaat kopen - ff kijken of de marketeers van Nokia op zitten te letten over wat er over hun 'brand' op internet wordt gezegd - en deze was aan de beurt. Nieuwe software er op en hij kan weer even mee verzekerde de man in de shop me. Tja, inderdaad, de telefoon doet het weer, alleen mijn contacten en agenda waren niet meegenomen in de backup dus die ben ik nu gelukkig allemaal kwijt. Nokia is de enige softwareleverancier die wegkomt met het leveren van minder functionaliteit in opvolgende versies, in de vorige werkte de backupfunctie als een zonnetje. Ik kan ze wel weer terugvinden maar dan moet ik mijn hele sms-historie door. Mooie taak voor morgenochtend, morgenmiddag ga ik met Christina naar Victoria peak. Gisterenavond gegeten in SoHO, vanavond zijn we naar de markt op Temple street geweest, daar wat gegeten en vroeg weer naar huis, zij naar het hare en ik naar het hotel. Maag nog overstuur en ook wat hoesterig door de continue afwisseling van moordend heet en vochtig weer buiten en airconditioning die op vriezen staat binnen. En daarna zien we wel weer verder. Gek gevoel, in een week twee keer de vlinders krijgen, als dat maar goed gaat...
Tour de HaiNan, verslag (eindelijk...)
Hoi Mensen,
Dit wordt een lang verhaal want het bevat het verslag van de Tour de HaiNan en die was dusdanig mooi dat ik er wel enige tekst aan wil wijden. Verder heb ik een paar dagen problemen gehad met het maken van internetconnectie en gedoe met het inkopieren van tekst op Reismee.nl, maar dat is weer geregeld. Dus zet je schrap, veel plezier, er is een hoop gebeurd.
Honderddertig kilometer op de fiets op dag een van de tour de HaiNan, private style. Was een tijdje geleden dat ik dat deed, een jaar of twee schat ik. Ging moeiteloos door al het actieve geleef en gesport van de afgelopen maanden, wat mij eigenlijk desondanks flink verbaasde. Ons tempo was overigens wel zo laag dat ik regelmatig bijna omviel, Marian blijkt wel lang maar niet hard te kunnen fietsen. Haar aanwezigheid als gids en tolk maakte dat overigens meer dan goed, de tocht van de eerste dag, en ook van de overige dagen, kun je alleen maken wanneer je tenminste een beetje Chinees spreekt en de buurt grondig kent. We zijn vanuit HaiKou in zuidoostelijke richting vertrokken, na een dertig kilometer in noordoostelijke richting afgebogen om na veertig kilometer een klein veer te nemen over de baai die in de weg lag. Aan de overkant daarvan lag ongeveer zestig kilometer aan kleine baantjes door het achterland op ons te wachten. Vlaamsachtige, drie meter brede betonbaantjes, de heren en dames wielrenners onder jullie kennen ze wel. Minder Vlaams was dat er waterbuffels tot hun nek in modderige sloten lagen, sloten die rijstvelden tot aan de horizon doorkruisten, dooraderd met palmbosjes. Het met allerlei gewassen begroeide land bewerkend staarden de boeren ons aan en na. Een van de mooiste fietstochten ooit, zo anders dan wat ik gewend was. De laatste dertig kilometer gingen errug langzaam en over wat grotere wegen naar LongLou aan de noordoostkust van HaiNan.
Daar waar ik bang was voor de warmte viel dat op de fiets wel mee, bovendien was het aardig bewolkt waardoor het ook echt minder warm was dan de afgelopen dagen. Tijdens stops was het overigens wel zweten zonder de verkoelende rijwind. Soms dan, als we niet bijna omvielen. Ontbijt, lunch 1 en lunch 2 kwamen op tafel in eethuizen in kleine boerengehuchten. Noedels, rijst, varkensvlees met uien, 'sweet potatoe leaves', een soort van zoete soep van kokosmelk met allerlei granen er in, niet echt koersvoer maar wel lekker. Na aankomst in een heel oud, vervallen en vies hotel in LongLou snel onder de douche, koersbroek en shirt uitwassen en van de omgeving genieten. Prachtige plek hier die ik zonder Marian nooit had gevonden, niemand trouwens want in het hotel kon je een kanon afschieten. Na zonsondergang op het strand een half kilo gebakken garnalen en een hele gestoomde vis gegeten, weggespoeld met een fles lokaal bier. Een en ander gelardeerd met enige tientallen smsjes met Song. Ik heb de vlinders, yippiee!
Op dag twee was de score negentig kilometer. Na een prachtige zonsopgang, met zeewier oogstende mensen en de weerkaatsing van de zon in zee, zijn we van LongLou naar BoAo gefietst, eveneens aan de oostkust. BoAo is de thuishaven van het BoAo Forum for Asia, de Aziatische pendant van het World Economic Forum in Davos. Dat betekent de aanwezigheid van hotelketens zoals Sofitel en hun aanwezigheid betekent, samen met de aanwezigheid van toeristen, opgejaagde prijzen. De b&b waar ik verbleef is leuk, knus en goed verzorgd, maar veertig euro is redelijk aan de prijs voor Chinese begrippen en voor wat we er voor kregen.
De route ging vandaag weer over kleine betonbaantjes en smalle wegen, soms hagelnieuwe, die niet op de kaart staan. Het mooiste stuk uit de route was een kleine twintig kilometer over zo'n baantje. Of beter, een laantje. Palm- en banenbomen aan weerskanten, bijna geen bebouwing op wat kleine nederzettingen na. In een van die nederzettingen vond lunch 1 plaats, een koude bapao, gevuld met een pinda-kokosmengsel. Daar kun je qua energie wel weer even op verder
Verder zorgde China Mobile voor veel liefdesverdriet. Na de hele dag heen en weer gesmst te hebben met Song hielden de smsjes ineens op. Aangezien ik ook eerst in het hotel de chatsite QQ waarop we voor vanavond hadden afgesproken vlak voordat de smsjes ophielden, niet kon bereiken, was het bij ons beiden even paniek in de tent. Eenmaal op QQ aangekomen bleken mijn smsjes wel bij Song aan te komen, maar de hare niet bij mij. En bleek mijn twee uur te late verschijnen op QQ te hebben gelegen aan de wireless connectie in het hotel. Beide lovebirds zijn weer gerustgesteld, alle onzekerheden weer toegedekt, in ieder geval voor nu. Het aantal vlinders neemt toe.
Dag drie van de tour begon met een heerlijke wandeling over het strand tussen half zeven en half acht. Geen tijd waarop ik mij normaliter al wandelend of uberhaupt ook anderszins door de wereld verplaats, maar de verloren gewaande smsjes van Song kwamen om kwart over zes piepend binnen. Allemaal. Raarr. En daar werd ik wakker van. Na de wandeling een even heerlijk ontbijt in de BoAo Inn, voorzien van het in Lonely Planet geroemde bananenbrood. Leuke plek, alleen de dynamiek tussen mijn gids/tolk/tourgenoot Marian en Elizabeth, de uitbaatster van de Inn, die elkaar al wat langer kennen, was erg vreemd. Veel ijspegels in de conversatie, sneren over en weer, brr. Gelukkig waren Elizabeth's man Richard en een aantal andere gasten wel leuk gezelschap.
Fietstechnisch werd het een makkelijk dagje, de eindstand was tachtig kilometer vandaag. Tijdens het uitrijden van BoAo pikten we twee fietsende Chinezen uit Guangzhou op. Met deze twee in ons wiel karden we een twintig kilometer over wederom achterweggetjes die op geen enkele kaart staan. Het wordt bijna saai. Niks ervan, prachtig blijft het. Onder de nieuwe bullittrein rails ging er een cola in om daarna door te fietsen richting lunch, onderweg nog twee andere fietsers oppikkend. Laatste stuk voor de lunch liep lichtjes op en ik kon het niet laten 'nervous golden retriever behaviour' ten toon te spreiden. Marian's woorden voor mijn eigen tempo omhoog rijden, boven omdraaien en dan de langzaamste ophalen. Gidsgedrag dat ik van Michel van de Sportherberg in de Vogezen heb afgekeken. Eindelijk ben ik eens de snelste van een groepje, Michel
Lunch werd een probleem, met dien verstande dat het half twee was eer wij er aan toe waren en lunchtijd was daarmee over. De meeste restaurants hadden alleen nog kliekjes voorgekookt spul staan dat al een uurtje of wat in de vochtige hitte stond te broeien. Slecht idee wanneer je niet in de loop van de middag om de haverklap in een sloot wilt knielen om van zo'n maaltijd af te komen. Een van de dames 'restaurateurs' was echter wel genegen een paar eitjes met lenteui te bakken, wat cakejes erbij te zoeken en ons thee met gezoete, gecondenseerde melk erin voor te zetten en klaar was de lunch. Onze vier kameraden wilden vervolgens pas over een paar uur verder rijden in verband met de hitte, die inderdaad moordend was, maar wij hadden geen zin om te wachten. Met z'n tweeen doorgefietst over een klein zandpad tot we uiteindelijk bij een haventje uitkwamen. Pontje gepakt en overgestoken, daarna nog een handvol kilometers naar WanNing, reisdoel van dag drie.
Daar gegeten in een DongBei restaurant. Ik weet niet precies waar dat voor staat, maar het werd met afstand de beste maaltijd die ik tot zo ver in China heb gegeten. Vurig rundvlees met een berg chili's en groene pepers, zoete mais gemengd met komkommer, drie verschillende soorten brood erbij, twee hartig en een zoet, en een bord met paddestoelen gemengd met groene pepers en ei. Fantastische combinatie van hartig, zoet en scherp. Een en ander hebben we afgemaakt met iets waarvan ik het gevoel heb dat wanneer je dat in Europa gaat doen je er de hele Middellandse Zeekust mee verovert. Het heet 'fried ice' en het is ter plekke gemaakt ijs. Dat gebeurd in een speciale machine, een soort kruising tussen een bakplaat voor crepes en een suikerspintrommel. Een vijf centimeter diepe, door een eronder geplaatste vriesunit gekoelde, roestvrijstalen kom waarin een schep gepureerde vruchten wordt gemikt, scheutje gezoete, gecondenseerde melk en een beetje kokosmelk erbij en roeren maar. Vandaar de naam, de bewerking heeft namelijk wel wat weg van roerbakken. Het mengsel stijft in een paar minuten door de koeling op tot een soort sorbetijs, mango en meloen in ons geval. Daar kan geen Italiaans ijs tegenop. Kost weinig, je hebt alleen zo'n unit en een karretje nodig en festivals en toeristenoorden af. Of een franchise keten met fried ice tentjes langs allerlei stranden en in vele badplaatsen. Wie durft?
Verder een kleine change of plans. De buikvlinders gebieden mij een tussenstop in KunMing te maken voordat ik naar HongKong ga. Ik ben dinsdagavond naar KunMing gevlogen om daar een paar dagen met Song door te brengen. Kijken of de vlinders blijven of dat ze verdwijnen. Is me ook al wel eens overkomen, we zullen zien, Song en ik zitten er een beetje hetzelfde in, we zien wel wat er gebeurt als we elkaar zien. Ik vlieg dan vrijdag de achttiende door naar HongKong voor een afspraak met Tjeerd en voor het halen van een nieuw visum.
Op dag vier werd het fietsen ietskes serieuzer. Ik had einde dag hondervijf kilometer op de teller staan, Marian vijfenzeventig. Reden daarvoor was dat we de hele dag vooral omhoog reden. Marians omvang en conditie in vergelijking tot de mijne zorgden ervoor dat ik twee keer zo snel omhoog reed. Op de echte klimmetjes heb ik het gidsgedrag dus maar te voorschijn gehaald, samen uit, samen thuis. Al dat geklim en gedaal en nog meer geklim brachten ons van WanNing naar QiongZhong, een ongeveer midden op het eiland gelegen bergstadje. In de lokale fietsenwinkel, waar Marian graag gedag wilde gaan zeggen omdat ze de mensen kent, bleken deze mensen ons naar een uitstekend hotel te kunnen brengen. Het QiongZhong Paradise Hotel, viersterren ontvangen van het Chinese Central Hotel Rating Committe of iets dergelijks. Die commissie bestaat echt, ik ben niet helemaal zeker van de precieze naamgeving maar het is iets in de genoemde trant. Soms is er nog wel iets communistisch te vinden aan China. Het hotel vroeg 16 euro voor een kamer en dat was gezien de kwaliteit ervan voor niks. Mooiste kamer tot nu toe deze reis.
De dag erna, we hebben het dan over dinsdag, de fietsen in de bus gedonderd en naar HaiKou terug gebust in een kleine drie uur. Later die dag zoals gezegd naar KunMing gevlogen om Song te zien. En dat was een aardig succes de eerste twee dagen, totdat zij het gisterenavond op de heupen kreeg en raar begon te doen. Na een telefoongesprek was het ineensallemaal over. En bleef ik met een buik vol dode vlinders zitten, want die waren er bij mij in ieder geval wel.Daar waar ze eerst weigerde te vertellen wat er aan de hand was, vertelt ze me net dat haar vader en moeder het niet goed vonden, een relatie met een oude laowai. Tja, en daar zit natuurlijk wel wat in. Die goedkeuring schijnt hier toch nog wel echt een ding te zijn.Wel, er is meer vis in de zee. Nu op weg naar HongKong, eten met Tjeerd. De eerste oude bekende die ik in drie maanden zien, gek idee.
En oh ja, Nederland won ook nog...
Tour de Hainan
Hoi volgers,
Eergisterenochtend ben ik van KunMing naar HaiKou gevlogen. Was afzien want ik lag 's ochtends om vijf uur op bed na het doen van studentikoze drinkgelag spelletjes met een Noor, een Schot, een
Israeli en twee Chinese dames in de Hump bar. En moest om acht uur op om mijn vlucht van half elf te halen. Met vlinders in den buik kun je wel stellen. En behoorlijk ook, ik heb het flink te
pakken van Song, een van de vermelde dames. Tijdens het verblijf ervoor in KunMing bleken de vlinders rondom Lily verdwenen en dat haar duidelijk maken was gezien alle taalbarrieres een forse
missie waarvan ik nog steeds niet zeker ben of dat is gelukt. Ik lijkt wel een Belg, daar kunnen Walen en Vlamingen elkaar ook niet uitleggen dat de liefde over is
Voor het fietsplan had ik contact gezocht met de Hainan Bike Association en die hadden mijn mailtje doorgestuurd naar ene mevrouw Marian uit de U.S.A. die al ruim zeven jaar in China woont waarvan
bijna vijf in HaiKou. En die vloeiend Chinees spreekt. En die van fietsen houdt. Moet wel want ze is twee jaar geleden van HaiKou naar BeiJing gefietst via een flinke omweg, totaal vijfduizend
kilometer. En op die fiets ga ik de komende dagen rijden. Een stalen Panasonic toerfets in twee delen, want dat is handig wanneer je er mee wilt reizen. Met brommerbanden (lees: mountainbikevelgen
en -banden) want dat is handig op onverharde wegen. En het is de enige fiets op Hainan die mij past, alle huurfietsen zijn te klein en voor vijf dagen aaneen is een goede maat wel van belang. Ik
mocht de fiets huren op voorwaarde dat zij mee mocht. Vreselijk, fietsen op HaiNan met een gids en tolk die alle mooie plekken weet en alle wegen kent die naar die plekken toe lopen
De grootste uitdaging vormt waarschijnlijk het weer. Marian weegt een kilo of negentig, dat weeg ik al lang niet meer dus qua tempo zal ik het wel bij kunnen houden, zeker bergop. Ook de afstanden zijn te doen maar of het weer ook te doen is, ik weet het niet. Gisteren en vandaag heb ik wat verdwaasd van de klamme hitte rondgelopen, vandaag zoals gezegd in mijn van airco voorziene kamertje zitten chatten, gisteren met een andere gast in het hostel zitten kletsen maar erg actief kon ik niet zijn. Het is hier heel heet en heel vochtig. Iedere dag een uur tot twee uur regen tussen pak hem beet vier en zeven in de middag en avond. Da's op zich wel mooi dat het zo voorspelbaar is want daar kun je je plannen op aanpassen. Al met al wordt het een mooie test of mijn van Maarten Ducrot gejatte lijfspreuk 'Hoe heter hoe beter' echt geldt.
HaiKou is verder niet zo veel aan voor zo ver ik het tot nu toe heb kunnen nagaan. Wel twee keer lekker gegeten, weer heel andere kost dan in Yunnan. Gisterenmiddag heb ik een uurtje rondgelopen maar toen moest ik echt weer naar binnen, in dat uur had ik anderhalve liter water gedronken, de stilte voor het naderende onweer bracht een loodzware en vochtig-warme lucht mee waarin ik niet kon blijven rondlopen. Hoop dat ik er een beetje aan ga wennen. HongKong zal overigens niet veel anders zijn.
De klim naar Cangshan
Dag volgers,
Zoals in het vorige verhaal aangekondigd ben ik afgelopen donderdag weer naar DaLi gebust. En het was opnieuw een vervelende rit over de oude weg. Aangezien ik de mooie uitzichten die de route over de oude weg oplevert twee weken geleden ook al had gezien, lag de focus nu helaas op hotsen, botsen, draaien, keren en stoten. Zes uur lang. Eigen schuld dikke bult, ik had in het hostel gevraagd of de trein ook een optie zou zijn, maar had daar de naar later bleek foutieve informatie gekregen dat die alleen 's nachts rijdt tussen KunMing en XiaGuan, de nieuwe stad waar DaLi vlak bij ligt. Rijdt echter ook overdag, duurt iets langer dan de bus maar is naast een stuk comfortabeler ook nog eens veel goedkoper. De geleerde les: verkregen informatie van ongemotiveerd hostelpersoneel altijd dubbelchecken. Daarmee niet bedoelende dat alle hostelpersoneel ongemotiveerd is hier, verre van dat zelfs.
Donderdagavond rustig aan gedaan in de Jade-Emu, waar het personeel evenals eigenaren Dave en Song juist bijzonder gemotiveerd zijn om het je naar de zin te maken, samen met Jim de Amerikaan die ik
LiJiang voor het laatst had gezien. Verder waren Gijs en Ronnie uit het vorige verhaal ook al aangekomen, Justin zou vrijdag arriveren, allemaal met het oog op de geplande hike in het weekend.
Vrijdag erg rustig aan gedaan, beetje rondgewandeld en vooral veel gelezen in het boek 'Infiltratören' van Lasse Wierup (beetje koketteren met mijn talenkennis kan geen kwaad, toch?
Vrijdag hebben we besteed aan het voorbereiden van de hike. Onze info over de duur van de tocht bleek een beetje off, lokale veelweters vertelden ons dat het prima in een dag te doen moet zijn. Vier uur naar boven, drie weer naar beneden. Wel voor donker terug, een maand of twee geleden is er een ervaren hiker doodgevallen omdat hij dacht dat hij in het donker wel kon afdalen. Niet dus. Aangezien we vrijdagavond met de hele club naar de Monkey bar (zie Lonely Planet) zijn geweest en dit mede dankzij een paar glazen Bacardi 151 redelijk wild werd, en daarbij de weersvoorspellingen voor zaterdag erg slecht waren, hebben we de tocht een dag opgeschoven. Uitgekaterd met hetzelfde boek en weer erg veel gelachen met Justin en Gijs. Justin had twee Nieuw-Zeelandse dames opgepikt in LiJiang en Tiger Leaping Gorge en de zaterdagmiddag besteedden we aan een badmintontoermooi. Ik werd gekoppeld aan de nogal chagrijng uitgevallen Caroline terwijl Justin teamde met Rachel. Netje over de weg gespannen, paar rackets gescoord in het hostel en gaan. Voor iemand die op de middelbare school voor het laatst een badmintonracket had vastgehouden ging het niet onaardig. Helaas was de zeurende Caroline niet echt een ster dus de mixdubbel ging met 3-0 verloren. Daarna wat enkeltjes gespeeld tegen Gijs en Justin en daar heb ik er nog wel wat van gewonnen. Gelukkig.
Zondag was het wederom slecht weer 's ochtends, bovendien was Justin behoorlijk ziek geworden van iets wat hij had gegeten, dus de tocht omhoog ging weer niet lukken. Ik heb daarop besloten om er nog een dag aan vast te plakken om het maandag nog een kans te kunnen geven. Ik heb de zondag besteed aan een fietstochtje van een uur of twee en sportschoolbezoek en vervolgens mijn volgende stappen gepland en geregeld: dinsdagochtend de bus naar KunMing (waarin gezeten ik dit verhaal schrijf), dinsdagmiddag overleg met Mike en dan woensdagochtend door naar Haikou op Hainan voor de fietstocht van een week.
En nog een dag blijven was een goede keuze want maandagochtend bleek het weer prachtig. Tasje gepakt met wat water, paar broodjes, Snickers repen en een voor twaalf euro gescoorde Nike Goretex regenjas (bleek nog echt te werken ook!), camera er bij in en lopen. Eerst met de stoeltjeslift omhoog naar ongeveer 2.800 meter, de uiteraard bij mij uitbrekende paniek onderdrukkend. Vanaf daar de steile, erg steile trap op naar de Higherland Inn, een hostel dat tegen de berg aangeplakt ligt en waar het pad omhoog begint. Ik verwachtte een pad waar je op kon lopen, weliswaar omhoog maar toch loopbaar. Bleek iets anders te zijn. Het uitgesleten pas was zo steil dat we meer aan het klimmen waren dan aan het lopen, bovendien had de regen van de dagen ervoor het spiegelglad gemaakt. Mijn toch als hikers te boek staande schoenen waren volkomen waardeloos op deze ondergrond zodat ik regelmatig de omringende bosjes te hulp moest roepen voor ondersteuning. Na een uurtje stevig tempo maken begonnen de bomen op te houden en bleven er alleen lagere bosjes over zodat we wat uitzicht kregen. Onze inschatting was dat we na dat uur zo'n beetje halverwege de top waren maar die inschatting bleek later verkeerd. Een Snickers en een halve fles water er in en daar gingen we weer. Aangezien ik vijftien jaar ouder was dan mijn gezelschap moest ik aardig mijn best doen om ze bij te houden en toen ik even stopte om mijn camera te pakken verloor ik ze uit het oog. Niet erg, het pad was duidelijk en veel mogelijkheden om te verdwalen waren er niet op de kam waar we inmiddels op terecht waren gekomen. Wat minder was, was dat er in rap tempo donkere wolken kwamen opzetten. Niet leuk om op een onherbergzame berg overvallen te worden door regen en misschien zelfs onweer, dus toen het een paar minuten later eerst zachtjes en vervolgens steeds harder begon te regenen, begon ik hem aardig te knijpen. Er stak een forse wind op, ik liep in mijn uppie op een open bergrug zonder beschutting waar dan ook. De weg naar de top was nog een kam verder, misschien maar een tweehonderd meter verschil in hoogte maar waarschijnlijk wel een uur gaans. Ik begon daarnaast hoofdpijn te krijgen, we waren inmiddels toch wel op een dikke 4.000 meter hoogte gekomen en dan is hoogteziekte een reëele mogelijkheid, zeker als je rookt. Wat nu?
Ik had drie keuzes, rustig doorklimmen totdat de anderen de top zouden bereiken of door de regen om zouden draaien en terug zouden komen wanneer ik erg veel achter ze zou zitten, of mijn regenjas aantrekken en op ze wachten, of rustig beginnen aan de afdaling in het vertrouwen dat mijn gezelschap zou snappen dat ik dat had gedaan. Blijven zitten wachten viel als optie snel af, in de inmiddels stromende regen en striemende wind was onderkoeling niet onwaarschijnlijk en een fikkie stoken ging mij echt niet lukken. Doorlopen was ook geen optie in verband met de opkomende hoogteziekte. Naar beneden dus. Rustig aan, mijn gezelschap de kans gevend mij achterop te lopen. Glijden, slippen, klimmen, allemaal in de regen en wind, kletsnat en koud. Concentratie erbij proberen te houden want een verkeerd aflopende uitglijder en een enkel verstuiken (of erger...) zou heel erg vervelend zijn. Op ons eerste rustpunt op de weg omhoog aangekomen bleek dat ik er naar beneden net zo lang over deed als omhoog.
Nog geen teken van mijn medeklimmers daar, ik kwam er wel een paar Chinezen tegen die met een hoop bepakking omhoog liepen, Joost mag weten waarheen en waarom. Rustig doorklauterend liepen een half uur later Justin, Caroline en Rachel mij achterop. Zij waren doorgelopen naar de top van de kam waarop ik net onder de top was omgedraaid en hadden toen gezien dat het naar de echte top vanaf daar nog een meter of honderd verschil in hoogte was maar nog minstens een half uur gaans en waren toen ook maar omgedraaid met het oog op het weer en mijn verdwijnen. Niet veel later liepen we de Higherland Inn weer binnen na een tocht van vier uur. Trappetje naar beneden, vervolgens de stoeltjeslift in die ons langzaam weer in aangename temperaturen bracht en in het hostel een warme douche, droge kleren en een copieuze maaltijd. En een mooi verhaal rijker. Het was voor mij allemaal op het randje, veel spannender hoeft het van mij niet te worden.
How 'bout... KunMing?
Hoi volgers,
Uit het gebrek aan produktiviteit kunnen jullie afleiden dat ik weer in Kunming ben en dat Lily hier ook weer is. Ben afgelopen vrijdag van LiJiang naar KunMing gevlogen voor een handvol euro's. Die hand moet wel steeds groter worden gezien de koers, ik stel voor dat jullie allemaal iets harder gaan werken om mijn reis goedkoper te maken? Geen goed plan? Vooruit dan maar, moet ik zelf maar iets harder werken. Hetgeen ik zaterdag heb gedaan want toen was het tijd voor versnellingsbakkenassemblageles (scrabblelaars...). In Haikou, veertig kilometer ten zuidwesten van Kunming staat de Feilong machinefabriek die jullie nog kennen uit het verhaal 'Meneer Yu'. Ik was natuurlijk weer eens te laat, dus ik moest eigen vervoer regelen (13 euro, klein busje), om daar aangekomen Mike samen met zijn twee Koreaanse kompanen, een in omvang voortdurend veranderende delegatie Feilongers, en zijn vrouw en medewerkster, te zien sleutelen aan een T5-versnellingsbak. Alle onderdelen lagen op een rijtje en de missie was deze onderdelen bijeen te brengen tot een werkende transmissie. In het produktieproces mag zoiets 35 minuten duren, nu duurde het iets langer... Toen ik rond een uur of zes terug ging richting KunMing was de eigenlijke gearbox geassembleerd maar moesten de omringende delen nog gebeuren. Om half drie 's nachts waren ze daar mee klaar vertelde Mike me maandag. Redelijk normaal patroon, overigens, volgens hem. Kleine aanpassingen doen aan onderdelen en speciaal gemaakt assemblagegereedschap vreten tijd en het is de bedoeling om de meest handige wijze van assembleren uit te vinden en dat is een improvisatieproces. Drie stappen vooruit, twee achteruit en opnieuw proberen. Wel leerzaam voor een technisch gehandicapte zoals ik ben. Eindresultaat: een type bak (van de vijf) ging zonder problemen in elkaar, de T5 vraagt wat designaanpassingen door niet goed doordachte aanpassingen in de prototype fase. Allemaal oplosbaar, volgens Mike. We zullen zien, ik geef het nog nsteeds een 50-50 dat Igor en ik hier op termijn wat centjes mee gaan verdienen. Voordeel van de vertraging is wel dat Igor en ik nog niet heel veel kunnen doen. We hebben van de produkten goede specimen nodig om geinteresseerde distributeurs mee te gaan bezoeken en dat lijkt nu zeker na de zomer te worden voordat dat kan gebeuren. Zodat ik rustig door kan gaan met van China te genieten. Want dat doe ik nog steeds.
De laatste dag in LiJiang heb ik doorgebracht met Jim en zijn toetsenbordvriendin, we hebben wat sites bezocht in de stad, alvorens ik naar het vliegveld moest. In KunMing was het natuurlijk
vrijdag en zaterdag weer feest. Ik kwam een Engelse gozer tegen die ik hier al eerder had ontmoet, erg leuke gozer die voor Damien Hirst werkte voor hij ging reizen. Werkmethode van de heer Hirst:
hij bedenkt iets en anderen maken het. Jon was belast met het uitwerken van realistische doeken. Op de top werkten er op die manier honderd mensen voor Hirst. Niet zo gek dat hij zo produktief is,
nietwaar? Verder ontmoette ik Justin, een half-Nederlandse Australier waarmee ik vreselijk heb gelachen omdat ons gevoel voor humor nogal compatibel bleek, Jan, een Duitser die hier woont en werkt
en die ik ook al eerder had ontmoet, Gijs de Nederlander die erg jaloers was op mijn veel-te-dure-want-originele Nike-Oranjeshirt. (ik ben klaar voor het WK...ahum) en Ronnie uit Israel. Met deze
club mensen afgesproken om komende zaterdag en zondag een mooie hike te gaan doen in... DaLi. Dus ik ga morgen weer terug naar DaLi voor een dag of vier alvorens naar Hainan te vliegen om te gaan
fietsen. Het is de bedoeling om Cangshan mountain helemaal op te hiken. Negen uur heen, zes uur terug dus dat wordt overnachten op 4.500 meter. Moet nog wel even een fleece regelen, denk
ik
Gisterenavond speelde Mark de muzikale Ier in de Hump bar, die hij managed, met zijn blue grass band. Blue grass? Wat is dat? De film 'O, brother where art thou' met George Clooney zit er vol mee.
Is trouwens een absolute aanrader mocht je die nog niet gezien hebben. De Soggy Bottom boys (kijk maar op Youtube) is een mooi voorbeeld van blue grass muziek. Erg leuk in een kleine bar vol met
expats en Chinezen, bijzonder leuke avond gehad. Op naar de volgende
P.S.
Mam, gefeliciteerd!!!!