Eten

Dag allemaal,

Goed dan, eten. Het weer is vandaag te slecht om mijn plan om te gaan fietsen en hiken uit te voeren, ik blijf daarom een dag langer hangen in Xingping want die hike van een uur of vijf zes wil ik zeker doen voordat ik vertrek. En dan is voor vandaag het schrijven van een eerste stuk 'in opdracht'

Een van de dingen die opvallen wanneer je in China met een aantal mensen plaatsneemt aan een tafel in een restaurant, is het feit dat er vaak maar een menu op tafel komt. Wij Westerlingen denken dan al snel 'raar, ze snappen er ook niks van', maar er zit wel degelijk een rationale achter, wij Westerlingen snappen er dus niks van. Deze rationale heeft te maken met hetzelfde fenomeen als te proberen om, wanneer je met een Chinees hebt gegeten, de rekening te pakken te krijgen om die geheel of deels te voldoen. Lukt niet. Lukt alleen als je dat vooraf hebt geregeld, buiten het zicht van de andere disgenoten, of door regelrecht bedrog. Zo hebben Stefan, Lisa en ik Lily in Jinghong een keer richting toilet gewuifd, Lisa troonde haar die kant op, zodat Stefan en ik de rekening konden betalen. Het is normaal gesproken hier namelijk diegene die het menu krijgt, die ook de rekening betaalt. En die uit dat ene menu kiest voor de hele tafel. En vooral dat laatste is natuurlijk serieus anders dan de gebruikelijke situatie bij ons. Er is eigenlijk best wat voor te zeggen, degene met het menu treedt op als gastheer of -vrouw en stelt het diner ter plekke samen. Wel zo gemakkelijk en comfortabel voor zijn of haar gasten, nietwaar? Dat diner, van meestal overvloedige hoeveelheden, wordt vervolgens communaal genuttigd, alle gerechten zijn voor iedereen, ze komen af en aan omdat er regelmatig wordt bijbesteld wanneer een van de schalen leeg dreigt te raken, met de chopsticks gaan er plukjes van het een en plukjes van het ander in je eigen kommetje, hapje rijst erbij, en naar binnen. Naast het kommetje staat een schoteltje, maar als ik goed heb opgelet wordt dat niet als bord gebruikt maar als afvalbak, botjes die te groot zijn om door te slikken, velletjes, pepertjes die te heet zijn, de pitten van een vrucht, je spuugt ze uit op het bordje. Verder komen er een theekom, een glas en uiteraard een paar chopsticks voor je te liggen. Het staat, allemaal in en op elkaar gestapeld, verpakt in plastic op tafel. In het uitgepakte glas gaat over het algemeen regelmatig een nieuwe hoeveelheid bier, naast de voortdurend bijgeschonken thee is dat de spoeling van de maatijd.

Goed, met de logistiek op de bril kunnen we nu de inhoud in, in goed managersjargon, en het over het eten zelf hebben. Eerst maar eens het voor ons vreemde voedsel: ik heb al eens gewag gemaakt van het eten van ingelegde waterbuffelhuid, inclusief haren. Verder heb ik zelf al een hanepoot gegeten, heb ik Lily een over de lengte gehalveerde eendekop, inclusief snavel, zien afkluiven, heb ik zelf een eendekop zonder snavel afgekloven en ook de eendenlever-op-een-stokje van het begin mag in deze opsomming niet ontbreken. Net zo min als de gefrituurde varkenshuid, eveneens inclusief haren. Niet uit eigen ervaring maar wel vanaf diverse menu's hier in de buurt hebben we dan nog: varkenshersensoep, gebraden gans (inclusief kop, ongetwijfeld) en hier in Xingping toch ook echt gebraden hond, je kunt ze op de lokale markt gevild zien worden als je een beetje om je heen kijkt. Men zegt hier in goed Chinglish 'We eat anything with legs, but not the table, we eat anything that is in the water, but not ships and we eat anything that flies, but not airplanes.' En dat klopt wel. En dan meestal 'all inclusive', zullen we maar zeggen, koppen, graten, kleine botjes, ogen, alles is eetbaar. Het Chinese dieet heeft een tekort aan eiwitten en dat wordt goegemaakt met het eten van graten en botten.

Naast het vreemde voedsel is er natuurlijlk nog het ongelooflijk hete. Tijdens mijn laatste verblijf in Kunming heb ik in een, weliswaar Thais, restaurant een echt angstaanjagende kop Thom Yam gegeten. Meer peper dan wat anders. Verder in de eerste week daar met Kors, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen wederom in een Thais restaurant, ook al een evenzeer beangstigende Beef salad gegeten. Daarnaast is het 'avondvoedsel', wij zouden het borrelhappen noemen, over het algemeen flink 'la' of heet. In Guilin at ik hete eendennek bij een biertje 's avonds laat. Wel dusdanig heet dat het Albanese gezegde 'Een hete peper is erger dan een schotwond want een schotwond voel je maar een keer' opgeld deed, de stoelgang wordt er soms wel een gevoelige geschiedenis van. Wat anders is dan bij bijvoorbeeld hete Indiase curries, is dat het, bij mij in ieder geval, niet leidt tot de hele nacht gerommel in de buik, hoe heet het ook is.

Waar is dan het 'Chinese' eten dat wij kennen van de Chinees in Stolwijk, Groenekan of Beckum, vragen jullie je misschien af. Wel, dat is in Nederland. Ik heb een paar dagen geleden weliswaar mijn eerste lokale 'babi pangang' op: het menu vermeldde 'sweet and sour porc with pineapple', maar dat lijkt in de verste verte niet op dat wat in Nederland dan op tafel komt. Ten eerste is het eten in een Nederlands 'Chinees' restaurant voor het grootste deel niet Chinees maar Indonesisch. Ten tweede, wanneer je in Nederland met onze eetgewoonten en smaak het eten van hier op tafel zou zetten, zeker de gekruidere varianten, heeft het restaurant waarschijnlijk in no time de politie op de stoep staan nadat een van de gasten aangifte heeft gedaan van doodslag. Zou niet werken, dus de gerechten zijn qua smaak flink 'vernederlandst'. Zelfs de Chinees in pakweg Zweden smaakt al weer heel anders dan in Nederland omdat daar de Indonesische invloeden ontbreken.

Dan rest nog de algehele kwaliteit. De smaak van het eten van het lokale voedsel wordt beter naarmate je minder van de keuken weet. Chinezen hebben een ander gevoel voor hygiene dan wij en dat vormt natuurlijk deels de verklaring voor mijn regelmatig terugkerende excrementele uitdagingen. Handen wassen na toiletbezoek is bijvoorbeeld niet gebruikelijk en als je dat voegt bij de toestand van de toiletruimtes, is het niet raar dat je hier regelmatig travellers disease oploopt. Met name de kleine noodlerestaurants verschillen wat dat betreft nogal van elkaar. Niet in de keuken kijken, ook al kan het, is het devies hier. Noodles gaan overigens meestal wel goed omdat ze zo gloeiendheet worden opgediend dat zelfs thermofylen er in doodgaan, het zijn de voorgekookte en op een laag vuur doorpruttelende gerechten die er niet gezonder op worden naarmate de dag vordert. Evenals de overal aanwezige sausjes die in au bain marie bakjes worden warmgehouden, graadje of 35, ideale darmbeestjes vermeerderende omstandigheden. Qua smaak vind ik het eten hier overigens erg goed. Het Thaise eten blijft wat dat betreft het best, het Chinese is wat vlakker van smaak maar over het algemeen eet ik hier erg lekker. En als het even tegen staat is er in de grotere steden altijd nog PizzaHut, MacDonalds en KFC. Daarnaast is er een Chinese keten waar het fastfood stukken beter is dan bij de grote Amerikaanse drie en dat is Dico's. De Shrimpburger and fries aldaar zijn uitstekend.

Ter afsluiting nog wat opmerkingen over het lokale bier. Ik heb in een eerder verhaal al eens opgemerkt dat het Chinese bier helemaal zo slecht nog niet is en daar blijf ik bij. Normaal gesproken zie je in de bierkaart een driedeling qua prijs: heel goedkoop, lokaal gebrouwen bier, iets duurdere Chinese en Zuid-Oost Aziatische merken die in heel China verkrijgbaar zijn zoals Tsingtao, Harbin en Beerlao en dan de erg dure importmerken zoals Carlsberg, Heineken en Budweiser. Het lokale biermerk in en rondom Guilin is Liq of Lijiang, rondom Kunming heb je Dali, in Jinghong was er Lancangjiang. Kost tussen de vijf en tien kuai per (grote!) fles, halve euro tot een euro, en smaakt over het algemeen net zo goed als Amstel: prima slurpbiertjes. De grotere merken zijn over het algemeen twee tot drie keer zo duur, import drie tot vijf keer. Ik drink dus meestal lokaal. De enige catch is dat je niet goed weet hoe het met additieven zit, er gaan geruchten dat bijvoorbeeld Dali in Japan is verboden omdat er te grote hoeveelheden formaldehyde in zou zitten als conserveringsmiddel. Hmm... Verder zou het gistingsproces kunstmatig worden aangejaagd met glucosesiroop omdat de gebruikte granen van dusdanig slechte kwaliteit zijn dat er te weinig zetmeel in zit om het gistingsproces te starten. En dat zou dan weer tot ernstige katers moeten leiden. Datzelfde verhaal gaat overigens over Corona en ik moet zeggen dat ik dat een keer zelf heb bevestigd maar dat is met lokaal bier hier nog niet het geval. Dus, voorlopig maar het voordeel van de twijfel.

Jagers en gejaagden

Dag allen,

Tja, dit wordt dan toch wel weer een heel verhaal. Ik heb de laatste paar dagen niet heel veel zin gehad in schrijven, had eerst een aantal dagen leuke (en ook minder leuke) mensen om me heen waar ik veel tijd mee heb doorgebracht en daarna voelde ik me niet zo lekker na wat vermoedelijk een slecht eitje is geweest bij het ontbijt. Ik begin nu langzamerhand weer wat op te krabbelen. In het vorige verhaal heb ik beloofd dat dit verhaal weer wat meer reisverslag zou worden en die belofte doe ik gestand.

Ik ben de 27e naar Guilin gevlogen vanuit Kunming. Ik had weliswaar een halve afspraak met punker Steve in Dali, maar omdat zowel Stefan en Lisa als Kate, allemaal bekenden uit Jinghong, naar Guilin kwamen, besloot ik daar ook heen te gaan. Tijdens mijn eerste twee dagen hier ontmoette ik daarnaast nog Mike uit de USA en Chinny uit Nederland. Mike bleek later een in mijn ogen nogal fout heerschap, op zoek naar voor hem veel te jonge meisjes hier in China. Ik vrees dat hij een voorloper is van wat hier meer gaat gebeuren en wat gaat lijken op gebeurtenissen op andere plaatsen in Zuid-Oost Azie. De Chinese overheid zal hiertegen hopelijk straffer op gaan treden dan bijvoorbeeld de Thaise, maar in Guilin vond ik het aantal dikbuikige, kaalhoofdige, oudere en alleenstaande 'heren' wat aan de hoge kant. Mike nodigde me uit naar de English corner te komen. Dat zijn wekelijkse bijeenkomsten van Westerlingen en Chinezen die in het teken staan van spreekvaardigheid in de Engelse taal. Onschuldig genoeg, een gemeleerd gezelschap van mannen, vrouwen, jongens en meisjes van allerlei leeftijden kwam opdagen om met een half dozijn Westerlingen over allerlei dingen te confereren in het Engels, maar van de wijze waarop Mike en een tweetal andere rakkers naar de jongere meisjes keken en ze iets te veel aanraakten liepen mij de rillingen over de rug. De jongens, mannen en oudere meisjes en vrouwen moesten het doen met mij, Chinny en Steve. Chinny, die ik via Mike had leren kennen, is een aangespoelde Nederlander van gemengd Moluks en Chinees bloed, alleraardigst en een beetje te naief in de richting van Mike en misschien wel in het algemeen. Steve is een Australier, grappig, uitgesproken en getrouwd met een Chinese. Ik heb twee uur lang zitten babbelen in soms erg kabouter-Engels en ben toen Kate gaan opzoeken. Mede met het idee om verder het wat griezelige en groezelige gezelschap van Mike niet meer te hoeven dulden. De avonden ervoor had ik met Stefan en Lisa gedeeld die jullie nog van de foto's uit Jinghong kennen. Zij waren via Dali, Lijiang, Tiger Leaping Gorge en Chengdu naar Guilin gekomen, zeg maar mijn oorspronkelijke routeplanning

Verder is Guilin een lelijke stad. Op het eerste gezicht misschien niet heel anders dan welke middelgrote stad in China of waar dan ook, ik vond echter wel de gebouwen ouder en minder goed onderhouden dan in bijvoorbeeld Kunming. Zeker de bovenverdiepingen van de winkelpromenade kwamen nogal vervallen over, veel leegstand ook. Wat het echter nog erger maakt zijn de mensen die haar bevolken. Guilin is een trekpleister, misschien zelfs wel dé trekpleister, voor Chinese en Westerse toeristen die geld willen opmaken. En daar helpt de gemiddelde Guiliner graag bij, gewenst of ongewenst. Je wordt dan ook voortdurend lastig gevallen door meer of minder opdringerige hustlers of toeistenjagers zoals ik ze pleeg te noemen. Massages, met en zonder happy ending schijnbaar, afgaand op de teksten van de toeristenjagers, kunstgalerijen zonder kunst maar met machinaal gefabriceerde schilderijen van tijgers en watervallen, theehuizen, restaurants, rondvaartrederijen, toeristeninformatiebureau's, allemaal maken ze gebruik van de diensten van 'runners' zoals de toeristenjagers in goed marketingjargon heten. En ik kan het weten want ik ben er een geweest. Tijdens mijn studententijd heb ik 'gerund' als walkapitein voor Meyer Rondvaarten. Dat is rondvaarttaal voor diegene die de mensen voorhoudt dat de boot over vijf minuten vertrekt en dan steeds de klok een stukje vooruitzet. Een en ander bezorgde mij voor het eerst in China het gevoel een lopende geldautomaat te zijn voor de lokale bevolking, iets wat naar verluidt op andere plaatsen in Zuid-Oost Azie redelijk gewoon is. En dat is voor mij reden genoeg om die plaatsen als het even kan te mijden. Verder is service een niet-bestaand ding in Guilin. Daar waar ik in Kunming en Jinghong steeds het gevoel had dat men wel heel hard maar alleen soms wat onhandig probeerde het de gasten naar de zin te maken, zodat dat soms niet helemaal lukte, hier maakte het met name de bedieners in restaurants echt niet uit wie wanneer wat kreeg. Dingen dienden ofwel in een keer geregeld te zijn, of je kon er naar fluiten. En kom niet terug op een eerder genomen besluit ('Ach, laat die cola maar zitten, doe maar een biertje.'), ze staan gegarandeerd allebei op de rekening. Die je niet kunt lezen en die je dus toch gaat betalen haha.

'Wat doe je daar dan?' lijkt een terechte vraag na al die kritiek en die zal ik beantwoorden. Normaal is er een ding mooi aan Guilin, nu waren dat er twee. Om met het tweede te beginnen, het is misschien ietwat tacky, zeker na mijn gemopper over Mike, maar de voorbereidingen voor de 1 mei parade en de parade zelf zorgden voor een heel erg groot aandeel mooie vrouwen op straat

. Verder, en dat is toch echt de hoofdmoot, is de omgeving van Guilin werkelijk adembenemend. Ik schrijf dit stuk in een hostel in Xingping, ongeveer halverwege Guilin en Yangshuo aan de rivier de Li. Het uitzicht uit mijn raam en vanaf het dakterras is van een buitenaardse schoonheid dat in ieder geval bij mij zijn gelijke niet kent. De plek waar ik nu zit staat achter op het bankbiljet van 20 Yuen en met reden. Je hebt, zeker bij bepaalde licht- en luchtomstandigheden, het gevoel in een George Lucas produktie tercht te zijn gekomen. Maar dan echt. Onbeschrijfelijk. Ik ga wat futiele pogingen tot fotografische vastlegging daarvan uploaden maar dat is bij voorbaat kansloos. Kom hierheen een geef geld uit, zou ik zeggen. Ik heb het gebied vaak op TV gezien en altijd het gevoel gehad er nog eens heen te moeten en ik ben dan ook bijzonder in mijn nopjes dat ik hier nu ben, een gevoel wat zeker de anderhalf uur op het 'bamboe'vlot steeds zeer sterk aanwezig was. Ik had een paar dagen geleden vanuit Guilin al een keer een fietstocht tussen de Karst bergen door gemaakt die de moeite waard was (60 km in 3,5 uur, mijn gemiddelde gaat vooruit....pfff) maar de omgeving hier doet mij die tocht weer snel vergeten. Verder ben ik hier in een dorp terecht gekomen dat 1760 jaar oud is. En daar kan ik fototechnisch wat meer mee

. Ben blij dat ik niet in Yangshuo ben gaan hostellen maar hier. Ik ga Yangshuo de komende dagen wel bezoeken, misschien een nachtje daar blijven voor wat barbezoek maar ik blijf eerst drie dagen hier. Bergen beklimmen, rondfietsen en vooral heel erg rustig aan doen verder.

Daarnaast vroeg Joyce zich in een reactie op een van de verhalen af of er verzoekjes ingediend kunnen worden voor schrijfonderwerpen, zij gaf 'eten' als voorbeeld. En mijn schrijversambities zijn natuurlijk niks waard als ik niet in opdracht kan schrijven dus die handschoen pak ik graag op. 'Eten' staat dus nu op 1 op de verzoeklijst, als er meer mensen zijn die bepaalde onderwerpen besproken willen hebben, let me know, ik ga er dan wat van proberen te maken.

Luna en bubbels

Hoi mensen,

Een wat meer bespiegelend verhaal deze keer, weinig reisinfo, dat komt de komende dagen wel weer. Ik zal proberen mijn bespiegelingen over China en de mensen die ik ontmoet een beetje te scheiden van de meer reisverslagachtige verhalen. Op die manier kan ik de verhalen iets korter houden en zijn jullie in beter staat om te besluiten wat je wilt lezen en wat niet.

Ze is prachtig om te zien, maar er straalt ook verdriet van haar af. Ze is klein, want Chinees, of misschien deels Thai, heeft prachtig gebeeldhouwde trekken, mooie amandelvormige ogen, haar haar is iedere dag anders maar altijd mooi, meestal opgestoken. Maar er is iets vreemds aan haar verschijning. Ik ken haar verhaal niet en betwijfel of ik dat ooit zal kennen, maar de wijze waarop ik haar nu een paar avonden achter elkaar stevig drinkend tegenkom, doet mij vermoeden dat Luna niet erg gelukkig is. Ze hangt avond aan avond in de Hump bar of boven in het hostel rond, bier en tussendoor shots van het een of ander drinkend, ondertussen stevig rokend. Natuurlijk altijd een hoop mannen om haar heen. Ik ben maar een voorbijganger maar het lijkt haar vaste patroon te zijn. Steevast volgt dan in de loop van de avond het eten, Chinezen eten continu, overal en altijd. Liefst onverdraaglijk hete vis, zo wat later op de avond. Ze heeft een Amerikaanse 'boyfriend', maar daarvan heb ik het idee dat dat meer sociaal noodzakelijke pose dan wat anders is. Hij is er in ieder geval nooit en de wijze waarop ik haar met andere mannen in de weer zie, drinkend, pool spelend, doet mij dat verder vermoeden. De meer feitelijk informatie over haar heb ik van Lars gekregen, een Noor die regelmatig in Kunming opduikt en hier een appartement heeft. Sommige mensen zeggen dat hij de schrik van vele meisjes is en dan niet omdat hij onoirbare dingen met ze doet. Hij zou wel willen, maar het is een aartslelijke maar ondertussen heel lieve en vriendelijke gozer en die doen het niet zo goed bij de dames hier. Als hij nou een berg centjes had zou dat wellicht helpen, overigens. Om Luna heen hangen een aantal andere vrouwen. Joe, de mede-eigenaresse van een Thais restaurant tegenover Hump hostel en - bar. De relatie tussen Joe en Luna is mij volkomen onduidelijk maar het is wel intrigerend. Avond aan avond samen aan de bar of op de lounge sofa's in het hostel. Wellicht werken ze samen, wellicht zijn het gewoon drinkebroers. Maar intrigerend is het wel. Daarnaast een aantal meisjes of vrouwen wier namen ik niet ken. Allemaal op zoek naar een Westerse man, of ten minste weg proberen te blijven van een huwelijk met een traditionele Han Chinees. Aardig leeghoofdige types, dat wel. En veel drankgebruik. Afijn, het is wel weer een voorbeeld van hoeveel interessante of tenminste intrigerende mensen er op de aarde rondlopen als je er een beetje oog voor hebt. Iedereen heeft een verhaal.

Ik heb verder wat foto's geplaatst van Chenggong. De FT schreef een op zich genuanceerd stuk ('China: No one home', By Geoff Dyer, Published: February 21, 2010 19:39, Last updated: February 21 2010 19:39) over vragen rondom het investeringsniveau in de Chinese economie waar Kors mij op wees. De vraag is of er in met name de onroerend goedsector sprake is van een bubble of niet. Er zijn in onze 'Westerse modellen' goede argumenten te vinden om dit te denken. Er zijn echter ook goede argumenten te vinden, met name ook niet direct economische maar meer sociaal-politieke, om anders te denken. Voor zo ver ik er een mening over heb is die in sterke mate conceptueel, ik weet te weinig van de materie om er echt een gefundeerde mening over te kunnen hebben. Volgens mij is het 'Chinese model' van autocratisch bestuur, gereguleerde pers en vrije markt beter in staat om langere termijn beslissingen te nemen dan ons model van regelmatig gekozen politici, vrije pers en vrije markt. Bij ons leidt de combinatie van verkiezingen met vrije pers tot een ongelofelijk hectische en incidentgedreven politieke besluitvorming op de korte termijn, terwijl lange termijn doelen niet binnen handbereik komen omdat er altijd als urgent te behandelen incidenten zullen zijn. De vrije pers en vrije markt leidt tot 'beursgedrag' bij ondernemingen, alleen het komende kwartaal is interessant, anders moet de CEO in de FT uitleggen waarom het ietsjes minder is. Natuurlijk sterk overdreven, maar de bedoelde mechanismen zijn wel degelijk aanwezig en focusseren besluitvorming op de korte termijn. Het FT artikel zegt dat juist het Chinese model hier aan leidt omdat met name lokale bestuurders korte termijn beslissingen nemen omdat ze over een paar jaar toch ergens anders werken. Maar dan blijft de vraag: 'Cui bono?'. Mensen nemen over het algemeen toch echt besluiten die voor hen 'werken', die iets opleveren. Wat dat is wanneer je dergelijke, negatief gedreven besluiten neemt omdat je toch de nadelige gevolgen ervan niet meemaakt, blijft de vraag waarom nu juist dát besluit wordt genomen, bijvoorbeeld om een lege stad als Chenggong te bouwen. Ik kan alleen corruptie als drijvende kracht daarachter bedenken, projectontwikkelaars en bouwbedrijven willen bouwen, lokale bestuurders hebben budgetten en er gaat geld heen en weer. Dat zal wel degelijk meespelen maar ik betwijfel of dat op echt grote schaal gebeurd. Falen als lokale bestuurder heeft hier wat ernstiger gevolgen dan in het Westen, zeker als er sprake is van corruptie. Ergo, ik weet het niet maar ik blijf het wel volgen de komende tijd. Interessante materie.

Ian, Mick en Keith verenigd

Dag mensen,

En dan is het nu tijd om jullie te vertellen over Steve Mackar. Steve is een permanent dronken Iers-Engelse Brit uit Coventry, 45 jaar oud maar ziet er uit als 55. Steve verdient zjn centjes als dakdekker, WC onstopper, straatartiest of heeft vaak geen centjes nodig omdat hij een bezienswaardigheid is en door sommige mensen als zodanig wordt gewaardeerd en dus van drank, eten en logies voorzien. De titel van dit verhaal geeft aan dat hij een sterke fysieke gelijkenis vertoont met diverse Britse rockers, zoals Ian Dury, Keith Richards en vooral ook Mick Jagger, wiens impressie Steve op ongeevenaarde wijze ten beste gaf na enig drankmisbruik. Steve heeft zelfgezette tatoeages van ziin favoriete punkbands op armen en benen en Steve is vanaf de begintijd van de punkrock bezig om de aarde af te schuimen op zoek naar plezier, mooie bergen, punkbands en een hoop bier. Daarnaast heb ik het gevoel dat Steve ook sinds die tijd bezig is weg te hollen van een heel vervelende, Britse jeugd met daarin veel ouderlijke werkloosheid, handtastelijke vaders, autodiefstal, drank, drugs en rock 'n roll. Maar, en dit is doorslaggevend voor mij, ook met het elf jaar lang verzorgen van zijn gehandicapte, aan MS lijdende moeder die door zijn vader in de steek werd gelaten. Tot op zekere hoogte slecht tot op bot, maar toch goed. Zoals Steve het zelf zegt, de enigen die hij met zijn slechte kanten heeft benadeeld zijn grote bedrijven, overheden, politie en allerlei andere in zijn ogen onterechte autoriteitsdragers. En dat is pas punk.

Ik liep Steve tegen het lijf op een donderdagavond in de Hump bar, het barretje onder in hetzelfde gebouw als mijn hostel, dat via de naam los-vast daaraan is verbonden maar er verder onafhankelijk van is. Het is de plek om in Kunming Westerse reizigers van allerlei slag tegen het lijf te lopen maar het slag dat de overhand heeft, is het slag dat is geinteresseerd in muziek en alle randverschijnselen daarvan. De bar wordt momenteel gemanaged door Mark. Mark is Ier, een universele muzikant, speelt alle denkbare gitaren en heeft een berg blonde krullen en een doorzichtig-roze Ierse teint. Geen zon voor Mark. Die avond was ook JP er, de Canadese muzikant over wie ik enige tijd geleden al wat schreef. Mark en JP vroegen Steve en mij de volgende avond mee te gaan naar Speakeasy, een underground club die aan haar laatste weekend bezig was omdat het gebouw in de kelder waarvan de club is gehuisvest, gesloopt gaat worden. In de Speakeasy zouden vier punkbands tekeer gaan, een Canadese en drie Chinese. En dat was natuurlijk aan de original punker Steve wel besteed. Het is op zich mijn ding niet, punkmuziek, maar ik had het gevoel dat er wel een bijzondere ervaring en een paar mooie verhalen in verscholen zouden zitten indien ik mee zou gaan.

De vrijdagavond in kwestie werd een gedenkwaardige. En derhalve de reden dat ik zaterdag mijn uitnodiging van Mike om naar Shi Lin te gaan echt niet gestand kon doen, ik lag om een uur of zeven 's ochtends in mijn bed met aardig wat bier en jagermeister op. Tijdens de avond leerde ik twee andere Britse gozers kennen, nogal groot uitgevallen male strippers / leraren engels uit Beijing die lang in Kunming hadden gewoond en speciaal voor het laatste Speakeasy weekend over waren gekomen. En zij zouden de dag erna, zaterdag, een optreden geven, strip rap. Als rappend strippen of andersom. Hoe kom je er op. Zij logeerden ook in de Hump, Steve was ergens halverwege de avond door ons in een taxi naar zijn verblijfsplaats gezet, een hostel dat verbouwd werd en waarin hij een gratis kamer had weten te regelen. De punkbands hadden op zich mijn oren redelijk uitgewoond maar het was wel mooi om de heren met wie ik was los te zien gaan. Ben zelf wat te oud om te pogo-en op de dansvloer maar heb er wel van genoten. Vooral de eerste, Canadese band was echt punk. Zanger met een enorme zwarte hanenkam, zingen, of liever gezegd schreeuwen op vol volume, en de naam was aardig onvergetelijk, 'Smegma Riot'. Wederom, hoe kom je er op? Van de andere bands heb ik weinig meegekregen, ik was te druk in de weer met een hoop volk kennis te maken en lol te hebben.

Nadat ik zaterdagmiddag rond een uur of twee uiteindelijk mijn bedje verliet, trof ik de stripfiguren aan op het dakterras van het hostel. Die hadden uiteindelijk in de DVD-room van het hostel moeten slapen omdat het verder vol was, waren daar rond negen uur 's ochtends uit gedonderd omdat er gasten... een dvd'tje wilden kijken! Dus verder slapen op een van de lounge sofa's buiten. Ik had ondertussen wel Mike al vroeg gebeld met het nieuws dat mijn gesteldheid een langdurig verblijf in de auto en een toeristenattractie niet toeliet, maar was daarna maar wel weer onder de wol gekropen, wat mijn herstel redelijk had bevorderd. Ben met de stripfiguren een rondje gaan lopen en ja hoor, terwijl we voor de deur van de Hump bar langs liepen op zoek naar voedsel, kwam Steve uit de bar gewankeld. Niet of nauwelijks geslapen, ergens een plek gevonden om door te gaan met bier drinken dus hij was al weer, of nog steeds, in de lorem. Mede waardoor hij mijn kennis en vaardigheden op het gebied van de Engelse taal behoorlijk op de proef stelde, zijn Coventry accent en gebrek aan waardering voor netheid en taalpurisme deden wat dat betreft de rest. Ben er uiteindelijk in gelsaagd hem duidelijk te maken dat wij toch echt eerst wat gingen eten alvorens ons weer aan drankmisbruik over te geven.

Na het eten gingen de stripfiguren naar het park, iets waar ik niet zo'n zin in had. Bovendien had ik Steve beloofd om terug te komen voor een biertje en sommige beloften moet je houden, ahum... niet met mijn vendor naar Shi Lin, wel met Steve een biertje drinken. Het feit dat ik terugkwam leidde er overigens wel toe dat Steve zodanig onder de indruk was van mijn goede inborst dat ik zijn hele verhaal, of in ieder geval een heel deel daarvan, te horen kreeg. Over zijn reizen, zes maanden lang in zijn uppie in de Himalaya. Jarenlang zwerven door India. Maar ook door Oost-Europa aan het begin van de jaren negentig. Over de manier waarop hij in 1977 als veertienjarig jochie zijn eerste Sex Pistols concert bijwoonde door naar binnen te klimmen door het raam van de 'crapper'. Hoe hij concerten van al zijn favoriete bands gratis bijwoonde door tussen de roadies een stapeltje kabels te pakken en er mee naar binnen te lopen. Maar ook het verhaal van vader en moeder. En broer die zelfmoord pleegde en door hem werd gevonden. Allemaal in wederom aardig onverstaanbaar Engels (denk ik), gelardeerd met heel, heel veel stopwoorden zoals, naast 'crapper', 'like', 'you know', 'wicked', 'brother'. En vele anderen. Naast de biertjes kwamen ook de Jagermeisters weer op tafel, en we spreken dan over een uur of vier 's middags... Dus jullie kunnen je wel voorstellen hoe ik er aan toe was toen we 's avonds rond een uur of tien richting Speakeasy taxiden. En hoe Steve er aan toe was na alle het bier en vooral na het vertellen van zijn verhalen. Goed voor mijn referentiekader... ben toch voor het geluk geboren als je je eigen verhaal naast zo'n verhaal legt.

We taxiden overigens richting Speakeasy samen met Julie, de Australische dame van 61 waarover ik enige tijd geleden vertelde en die voor het weekend terug was van haar werk als Engels lerares in Mila, uurtje of twee van Kunming, samen met haar 21-jarige Schotse collega Lisa. De Speakeasy stond zaterdag in het teken van DJ's en de Britse stripfiguren. Wederom een zeer gedenkwaardige avond met veel leuke ontmoetingen. Ben in de club wel het drinktempo ernstig naar beneden gaan bijstellen. Iets wat Steve niet kan, dus hij werd al vroeg in kennelijke staat door ons weer in een taxi gezet. Exit Steve, ik heb een halve afspraak met hem in Dali voor dinsdagavond maar aangezien ik vandaag een ticket naar Guilin heb gekocht ga ik die niet nakomen. Had Steve wel verteld dat het een misschientje was dus hij zal zich wel vermaken, Steve vermaakt zich overal en met iedereen. Julie en Lisa waren overigens onnavolgbaar. Julie stond op een goed moment uit volle borst het Australische volkslied te scanderen, Lisa stuurde mij uit vissen, ze had trek en en goudvis uit het aquarium leek haar wel een goed idee. Maar goed dat ik er geen te pakken kreeg

Ik ga de komende dagen in Guilin waarschijnlijk een hoop fietsen. En geen bier drinken. Van Guilin naar de rijstvelden van Pingan is 77 km allemaal omhoog. Het idee is om woensdag heen te fietsen, donderdag daar in de buurt rond te toeren en dan vrijdag terug te fietsen naar Guilin. Allemaal alleen als ik mijn grote pack en wat spullen veilig ergens achter kan laten. We zullen zien. Kan derhalve wel even duren dat ik weer schrijf want ik ga geen computer mee omhoog zeulen. Paar kleren, tandenborstel en een camera, de rest zal in Guilin moeten blijven. Daarna paar dagen Guilin Engelse lesjes doen, dan zondag waarschijnlijk bootcruise naar Yangshuo.

Daar gaat ze...

Hoi volgers,

Tja, en toen was ze weer weg... Heb de afgelopen dagen mijn tijd besteed aan Mike's versnellingsbakken, maar vooral ook aan Lily. Dus even niet aan mijn geschrijf en daarmee aan jullie. We zijn maandag naar het Hump hostel verhuist na het weekend in het Jin Shen hotel te hebben gelogeerd. Overheidshotel dat vooral gebruikt wordt voor partijdoeleinden, heb ik me laten influisteren. En dat was goed te merken. Alles keurig op orde, schoon en netjes, maar totaal wezenloos personeel. Kreeg bij het uitchecken gedoe over een flesje water van omgerekend 20 cent, moest betaald worden want het stond op een of andere lijst dus was het waar dat wij het flesje hadden leeggedronken. Lily begon daar een discussie over op dezelfde toonhoogte als een tijdje terug met de taxichauffeur in Jinghong

maar dat hielp allemaal niets. Na een paar minuten naar het heen en weer gebek te hebben geluisterd heb ik maar ingegrepen en beide discussianten op strenge toon verboden door te gaan. Heel ongewoon hier, hard discussieren mag wel maar streng zijn mag alleen in noodgevallen volgens mij. Heb het flesje betaald en ben voor het laatst in dat hotel geweest. Uiteraard. Niet dat het personeel daar wakker van ligt, kloppende lijstjes zijn natuurlijk belangrijker

.

Vrijdagavond zijn we met Matthijs, een Nederlander die hier Chinees studeert en die ik via Kors had leren kennen tijdens mijn eerste week hier, uit geweest. Hij en een vriendin van hem hadden erg veel lol bij het zien van de interactie tussen mij en Lily. Is natuurlijk ook om te schateren, iedere keer wanneer ik haar wat in het Engels probeerde duidelijk te maken moest ze het opschrijven in haar 'luchtschrift' - als variant op de 'airgitaar'. Want lezen en schrijven gaat wel maar verstaan en spreken niet. Schijnt wel normaal te zijn hier, Engelse les is op de middenschool vooral een schriftelijk gebeuren. Door het luchtschrijven heen hier en daar mijn eerste Chinees ertussen en verder vooral veel handen- en voetenwerk. Matthijs vroeg me of het niet een beetje lastig was, de gebrekkige communicatiekwaliteit, waarop ik toen nog antwoordde dat niet heel genuanceerd kunnen communiceren ook zo zijn voordelen kan hebben. Geen lastige vragen zoals 'Hoe moet dat nu verder met ons?', bijvoorbeeld. Kom ik straks nog op terug.

Maandag mijn pas ingeleverd bij het PSB, oftewel het Public Security Bureau. Afdeling Visa extensions. Klein kantoortje met twee heren erin, beide in het bezit van een uitgestreken douanegezicht. En inderdaad, het gaat een week duren, zoals ik al verwachtte. Geen probleem overigens, Kunming blijft leuk en mooi en bovendien had ik na mijn eerste gesprekken met Mike eind vorige week toch al het plan opgevat om deze week bij hem op kantoor te gaan zitten om zoveel mogelijk van hem te leren over zijn transmissie en over de markt. Ben derhalve deze week na een maand of drie zowaar weer aan het werken geweest! Wat niet zo voelde, overigens. Het totaal afwezig zijn van druk en haast maakt het tot een heel aangename bezigheid. Ik vind nieuwe dingen doen altijd leuk, ik krijg er erg veel energie van, zoals mijn arme, druk met andere dingen in de weer zijnde broer helaas moet merken aan het aantal emails en daarin opgenomen vragen van mijn kant

Het werk dat ik wilde doen deze week had wel tot gevolg dat Lily terug ging naar Jinghong, zij had geen zin om in de weg te lopen of de hele dag alleen te zitten. Begrijpelijk en voor mij ook prima, de afleiding die zij bood had al mijn andere bezigheden al tot een minimum teruggebracht. Engelse les, de bakken, schrijven, er gebeurde weinig de laatste twee weken. Dus zij regelen dat ze terug kon. Ze zou dinsdagavond meeliften met de man van een vriendin van haar zus die buschauffer is

De laatste avond dat Lily hier was, eergisteren hebben we het dan over, had ik overigens, terwijl ik op haar bericht zat te wachten of ze mee kon met de bus of niet, in het hostel kennis gemaakt met een mede-Tukker, uit Hengelo nog wel. Het blijft me soms verbazen hoe klein de wereld eigenlijk is. Remco heet hij en Remco verblijdde het gezelschap met een zak met chocolade paaseitjes. De smaak van thuis, want aan 'koekoeloe' (of iets in die trant) doen ze hier niet. In het gezelschap bevond zich overigens een wel heel vreemde figuur: een Duitser met humor! (sorry Hans, Guido

Als afsluiter dan nog wat plannemakerij. Ik ga morgen op uitnodiging van en met Mike en een vriend van hem uit Korea, professor in de autotransmissietechnologie (scrabblelaars, opgelet) naar Shi Lin, het Stone Forest. Een van de bekendere toeristendingen hier in de buurt. Erg toeristisch, dus relatief erg duur maar uitgenodigd dus prima haha. Verder ben ik nog aan het overwegen wat te doen nadat ik mijn pas terug heb: Hainan, of toch maar eerst naar Guilin. Ben er nog niet uit, jullie horen het wel. Ga wel maandag of dinsdag verder, dan is Kunming wel weer even genoeg. Ik verwacht hier overigens nog wel terug te kome deze reis, met het oog op de handel.

Terug in Kunming

Dag allen,

Nou, in de herhaling dan maar: ik heb een hekel aan Amerikanen en ik snap beter en beter waarom een groot deel van de wereldbevolking die opinie deelt en zelfs overtreft door er steeds bommen op te willen gooien. Twee incidenten hebben de ietwat gedempte gevoelens van een paar weken terug weer doen oplaaien.

Het eerste incident was met een jong maar niet zo heel erg jong backpacksetje. Zo ben ik de rondreizende stelletjes gaan noemen waarvan het overgrote deel volstrekt onderling uitwisselbaar is. In ieder geval voor mij maar waarschijnlijk ook voor elkaar, ik betwijfel of ze het zouden merken indien ze in het donker op de verkeerde hostelslaapzaal terecht zouden komen. Alleen maar bezig met 'bijzonder zijn', stapels reisgidsen op tafel ernaast, de 'reis' moet gepland. Twee dagen Jinghong, we willen alles zien en de wereld moet het weten. Geen enkele diepgang, alleen met elkaar bezig en met niet-hier zijn door electronisch contact met iedereen te houden. Ik weet het, aan dat laatste maak ik ook schuldig maar er zijn verschillende manieren om het te doen zeg ik dan maar. Dit setje, die ik al drie dagen lang op verschillende plaatsen was tegengekomen en nog nooit met anderen dan met elkaar had zien praten, besloot op luide toon politiek correct te gaan doen door op een chinees terras de hele chinese overheid voor rotte vis uit te maken en te beweren dat geen enkel totalitair regime iets goeds kan voortbrengen, geen discussie over mogelijk, het is allemaal even slecht, alleen Amerikaanse democratie kan het leven van iedereen mooi maken. Aangezien het tegendeel van deze bewering hier werkelijk overal om je heen te zien is, vraag ik me af hoe gehersenspoeld je moet zijn door de heren Bush en Cheney en hun neocon trawanten om dit te geloven. Het is je reinste ideologie en wel gebracht op de toon van een alwetende. Zoals altijd met overtuigde ideologen het geval is. Alle ruimte voor nuance verdwijnt, tegenspraak en kritiek worden beschouwd als vijandigheid en als bewijs van het verstandelijk onvermogen van de uitter ervan. Begrijp me goed, er gebeurt hier een hoop wat echt niet door de beugel kan en ik had tegenover mijn voormalige schoonvader, een gewezen Albanese communist, ook altijd een hele mening over het systeem waarvan hij zei dat er wel degelijk goede dingen in gebeurden, maar de Chinese oveheid slaagt er wel in om de levensstandaard van 1,3 miljard mensen in hoog tempo van ijzertijdniveau naar tweede wereld niveau te brengen. En dat vraagt kennelijk offers. Offers, die in ons, volgens het setje nagenoeg perfecte, systeem zijn gebracht door al die miljoenen mensen die gedurende de tweehonderd jaar die lagen tussen het begin van de industriele revolutie en de emancipatiegolf van begin vorige eeuw zestien uur per dag in een donkere fabriek zaten. Bovendien is de schaalgrootte waarop de Chinese overheid moet denken van een dusdanig andere orde dan waar wij aan gewend zijn, dat oordelen over goed en slecht ten aanzien van wat zij doen in mijn ogen vrijwel onmogelijk is. De hele Nederlandse, in vier lagen opgedeelde overheid heeft te maken met dezelfde complexiteit, beoordeeld in termen van aantallen inwoners, als een stevige Chinese stad. Waarvan er vele zijn. En dan laten we het platteland nog even buiten beschouwing. Waar de meeste Chinezen wonen. Natuurlijk, we kunnen best bepaalde aspecten van het lokale beleid tegen het licht houden en daar inhoudelijk gefundeerde kritiek op hebben, maar dat is wat anders dan alles wat hier gebeurd naar de vullisbak te verwijzen. Veel te makkelijk.

Het tweede incident speelt zich een paar dagen later af, wederom een Amerikaan die zo hard praat dat ze hem drie terrassen verder kunnen verstaan. Verklaart het Amerikaanse contractrecht tot het beste ter wereld en het chinese bier tot het slechtste. Beide niet waar. En bovendien, daarna verkondigt hij luidkeels hoe goed zijn Chinees wel niet is en dat hij hier al tien jaar woont. Kennelijk met frisse tegenzin, te oordelen naar de negatieve toon die hij er op nahoudt over werkelijk alles dat Chinees is. Helaas moet ik dan ook concluderen dat het grootste deel van de Amerikanen die ik hier tegenkom bijzonder onhebbelijke en ongenuanceerde mensen zijn. Dat kan natuurlijk liggen aan het feit dat zij, de groep die ik hier tegenkom, het resultaat zijn van een 'filterproces', daarmee bedoelend dat zij geen representatieve afspiegeling van de totale groep Amerikanen vormen. Maar dan nog, zij zijn wel degenen die de Amerikanen een slechte naam bezorgen en volgens mij terecht.

Dan, als terzijde

Verkeer(d)

Dag allemaal,

De produktiviteit is weer flink gedaald. Ook de sportschool heeft weinig aan me verdiend de laatste dagen. Vrouwen ;-). Veel tijd met Lily doorgebracht, erg veel plezier aan beleefd. We hebben de 12e een motor gehuurd, zoals gezegd kon dat hier zonder motorrijbewijs. Volgens mij komt dat voor een deel omdat ze motoren tot en met 125cc hier als brommers beschouwen, niet als motoren. En voor de rest omdat het ze echt niet interesseert. Met die motor hebben we ons in het verkeer gewaagd. Behoorlijk riskante onderneming op zich om twee redenen. De eerste reden is dat ik in het verleden eens een keer drie dagen op een bromscooter op Korfu heb rondgetuft en verder een keer een uur introductieles op een schakelmotor heb gehad en dan heb je mijn totale ervaring aan gemotoriseerd tweewielen wel gehad. En dan meteen het meest onoverzichtelijke verkeer in dat ik ooit heb meegemaakt. Ik vind China prachtig, de Chinezen een al hulpvaardigheid, maar er is een catch. Je moet wel eerst contact maken, dat wil zeggen niet alleen oogcontact maar echt, menselijk contact, voordat ze aardig worden. Een wederzijds ondubbelzinnige blik van verstandhouding is daarbij het minimale niveau van contact dat je dient te bereiken voordat ze aardig worden. Tot dat punt is bereikt zijn ze bijzonder onattent, behoorlijk ongemanierd, erg onwelvoegelijk en meestal ronduit asociaal. Naar onze normen en waarden beoordeeld, dan. En dat komt omdat Chinezen niet gewend raken aan kritiek en tegenspraak. Ik weet niet of dat een erfenis is van de Culturele Revolutie, de een-kind-politiek of dat het al een ouder fenomeen in deze samenleving is, feit blijft dat men elkaar hier niet of nauwelijks aanspreekt op onwenselijk gedrag, zeker de kinderen niet. En wanneer mensen geen tegenspraak krijgen, ontsporen ze in sociaal opzicht, dat wist Machiavelli al en wij weten dat omdat we het Clarence Seedorf-effect overal om ons heen zien. Veelal te jong, te rijk geworden sportlieden, acteurs en ondernemers die heel, heel erg rare dingen gaan doen omdat ze alleen nog maar ja-knikkers om zich heen hebben.

Hier uit zich dat in verschillende, zeer opvallende opzichten. Het bekende voordringen is er daar een van. Overal waar rijen ontstaan wordt aangedrongen en voorgedrongen. Ik ben zelf al bijna ondersteboven gelopen door een groepje dames van middelbare leeftijd die perse voor mij de bus uit moesten. Alle zes. Bij een geldautomaat schuift er rustig iemand zijn pasje in de sleuf terwijl jij je pasje er al voorhoud. En ik, westerse barbaar die ik ben en ook in onze termen al behept met enige directheid en aanleg voor het zoeken van de confrontatie, houd natuurlijk mijn broodmolen niet dicht en zeg er wat van. En dan is er contact! Eerst heftige schrik in de ogen van je opponent, die geen idee heeft wat hem of haar nu weer overkomt, daarna volgen schuldbewuste blikken en schouderophalend plaats maken. Het oprochelen en overal heenschieten van het behangplaksel in de keel is ook zoiets. In Nederland doen alleen wielrenners dat, een wel zeer ongemanierde groep Nederlanders in de ogen van alle anderen. Hier doen ook lieftallig ogende meisjes en verder onschuldig lijkende grootmoeders het. En dan is er natuurlijk het verkeer. Het ultieme contactloze samenzijn. Verstopt achter zonnebrillen, voorruiten, helmen (heel soms, dan, hier) en beschermd door metalen omhulsels gaan ook bij ons in het Westen alle overigens aanwezige manieren overboord. Dus hier is het helemaal ongelofelijk. Een week geleden zie ik een taxichauffeur opzettelijk bijna een kind raken, ik stond er vlak naast en er is absoluut geen sprake van dat hij dat kind niet zag. Kindje van een jaar of acht, schat ik. Moeder gillen en ik op weg om hem uit zijn auto te trekken, luidkeels scheldend in een paar talen. Hij had geluk, vond een gaatje in het verkeer en was weg maar ik trok een hoop verbaasde blikken. En niet van goedkeuring, leek mij. Het recht van de sterkste komt in volle omvang op je over als je hier het verkeer in gaat. Lily raakte in een forse scheldpartij verwikkelt met een taxichauffeur die zijn prijs verdubbelde toen er een paar buitenlanders instapten. Ook zoiets, de heftigheid waarmee zo'n woordenwisseling wordt uitgevoerd is ergens prachtig om te zien maar ik word er wel een beetje zenuwachtig van, als het bij ons die toonhoogte bereikt vallen er meestal klappen.

Maar er zijn wel regels voor veilige verkeersdeelname, gelukkig maar. En die zijn omgekeerd aan die in Europa. Ik steek overal in Europa op willekeurige plaatsen de meest drukke straten over door mensen recht in de ogen te kijken, door de voorruit heen uiteraard. Oogcontact volstaat en is bij ons voldoende menselijk contact om elkaar vervolgens niet meer dood te rijden. Hier heeft oogcontact de omgekeerde betekenis: 'Hij heeft me gezien dus hij zal wel stoppen want de mijne is groter / sterker / harder / sneller.' Dus de ander rijdt door. Dus als je oogcontact vermijdt... rijden ze om je heen. Want daar is dan wel weer alle tijd voor, het verkeer hier is wel erg langzaam qua tempo. Kan ook niet anders, gezien de omgangsvormen. En die factor was precies de reden waarom ik wel met de motor het verkeer in durfde. De ongemanierdheid neemt, uitzonderingen daargelaten, geen vormen aan waarbij men elkaar echt schade berokkent, maar het is wel wennen. Het zou ook kunnen komen omdat er zoveel mensen zijn, als je rekening gaat houden met iedereen om je heen kom je ook echt nergens. Enfin, wederom een goed onderwerp voor een -loog.

Het tochtje op de motor bracht ons overigens naar Menghai, een slaperig plaatsje een kilometer of vijftig van Jinghong. Over de oude weg er naar toe gereden over een heel mooie bergpas. Ik zal weer wat foto's oploaden. Terzijde, ik begin ook weer foto's te verwijderen want ik heb het gratis maximum bereikt en ik ga niet betalen voor het uploaden ervan. Na het tochtje samen met Lily de avond doorgebracht met Stefan en Lisa, een Zweeds / Engels stel dat de dag ervoor uit Laos was aangekomen en waarmee we het goed konden vinden. Afgesproken om de dag erna de eerste dag van het Voorjaarsfestival in Jinghong te bekijken. Was erg leuk, naar een aziatische bootrace gekeken terwijl we tot onze knieen in het water van de Lancang / Mekong stonden, vervolgens barbecue gegeten op het strand. Deze barbecue had 's avonds overigens wel weer het inmiddels bekende effect en ik zal jullie de verdere details besparen maar een wasje draaien hoorde er wel bij

Gisteren met Lily door Manting Park gelopen, ik zal een met de Nokia gemaakte video uploaden. Tropische omgeving, veel mensen, veel barbecue, door mij niet genuttigd deze keer. Verder kalm aan gedaan want een behoorlijke kater. Afscheid genomen van Stefan en Lisa die door gingen naar Dali. En tickets geregeld voor Kunming. Want beloofd is beloofd, ik vertrek vanavond uit Jinghong. Lily komt mee naar Kunming voor het weekend, ik heb morgenmiddag een belafspraak met de heer Suh en een Engels bedrijf die ik in zijn versnellingsbakken heb weten te interesseren, rest van het weekend leuke dingen doen aldaar waar ik de eerste week niet aan toe was gekomen. Lily rijdt dan maandag met haar zus terug naar Jinghong, ik ga door naar Hainan. Lijiang en Chengdu zijn nog steeds te koud dus ik gooi de reis om. Van Kunming naar Hainan, weekje aan het strand liggen en een paar lessen afronden voor het engelse certificaat (les 1 en 2 met goed gevolg afgelegd!), daarna Guangzhou en Hongkong, dan Guilin, Dali, Lijian, Chengdu, Beijing. En dan zijn de drie maanden wel om. Maar, zoals steeds, het kan ook heel anders lopen :-).

Behangplaksel

Hoi koulijders (sorry

Goed dan, de planningsproblemen van gisteren zijn inmiddels opgelost. Toen ik 's avonds in het hostel terugkwam waar ik sinds een dag of tien verbleef, kreeg ik, op mijn navraag naar het mogelijk verlengen van mijn verblijf, te horen dat ik nog een nachtje extra mocht blijven en dan op moest krassen want de boel was helemaal verhuurd voor het dubbele van wat ik betaalde. Mocht wel voor dezelfde prijs (10 euro) naar de slaapzaal verhuizen, overigens. Die normaal 2,5 euro kost. Tja, sla de Lonely Planet er maar op na, overal waarschuwingen in chocoladeletters dat Jinghong tijdens het Water Splashing oftewel Voorjaars Festival niet te betalen is en de prijzen soms wel keer vier gaan. Gelukkig had ik, groots planner die ik ben

Het dagje zwemmen gisteren werd een klein beetje ontsiert door de belevenissen op de weg terug vanaf het strandje. Tussen de stad en het strandje ligt een groot grondverzetterrein, ze zijn hier gek op zand afgraven en vervolgens transporteren. Nou is dat allemaal op zich nog niet zo'n ramp, maar vele maanden geen regen maken het zand nogal zanderig en stuivig. En als door dat droge, losse zand dan hele colonnes vrachtauto's heen en weer gaan rijden omdat de weg helemaal zoek is door al het overgewaaide zand, wordt het toch echt een flinke stofwolk. Door die stofwolk heenfietsen zonder gasmasker zorgt er dan voor dat daarna het slijm in je keel de consistentie van behangplaksel krijgt. Waardoor ik nu weet waarom de Chinezen zo veel en luidruchtig rochelen: ook behangplaksel in de keel. De enige manier om het eruit te krijgen is echt helemaal diep doorhalen en ophoesten (wederom is een excuses aan de eters onder jullie op zijn plaats, geloof ik). Overigens wordt dit nog verergerd door de uitbraaksels van het vele verkeer, maar daarover in een volgend verhaal meer. Geen tijd meer namelijk, ik ga pitten want morgen al vroeg op om met Lily op de brommert naar een plaatsje in de buurt te gaan dat Menghai heet en waar ook het nodige te doen zou zijn. Lang leve China, het enige land ter wereld waar je als buitenlander officieel geen motorrijtuig mag besturen maar wel rustig zonder daartoe gemachtigd rijbewijs een motor kunt huren...dat wordt lachen. En mam, wederom geen zorgen, ze rijden hier allemaal weliswaar idioot maar ook heel rustig dus het enige risico is omvallen door gebrek aan snelheid