Oud & Nieuw Dai style

Dag volgers,

De afgelopen twee dagen waren erg plezierig. Eergisteren heb ik de dag doorgebracht in een klein Dai dorp op twaalf boogscheuten van Jinghong, vlakbij Mengyang. De avond ervoor was ik Sam tegengekomen terwijl ik met Ari de Canadees en Torben de Deen wat zat te drinken nadat mijn Amerikaanse vrienden waarmee ik de dagen ervoor de avonden had gedeeld richting Kunming waren vertrokken. Sam is Dai. De Dai zijn een in een aantal subvolken onderverdeelde minderheid in China die hier in Xishuangbanna de boel runnen omdat ze lokaal wel de meerderheid vormen. De Chinezen hebben goed opgelet toen ze hun lessen in Romeinse en Ottomaanse historie kregen. Of misschien hebben de Romeinen en Ottomanen wel goed opgelet toen ze les kregen in Chinese overheersingstrategieen. De Chinezen doen dat kunstje nu al zo'n vijfduizend jaar dus zo langzamerhand beginnen ze het wel te snappen: laat de plaatselijke minderheid vooral zijn eigen ding doen, zo lang ze belasting betalen en de rest niet opstoken tegen het centraal gezag, is er veel dat kan. En dat deden de Romeinen en de Ottomanen net zo. Op zich niet raar want het werkt en dingen die werken worden meestal vaker dan een keer uitgevonden, dus mijn eerdere veronderstellingen zijn wellicht overbodig. Hoe dan ook, de Chinezen doen een betere job hier met de minderheden dan Milosevic met de Albanezen of, voor jullie wellicht wat dichter bij huis en concreter, dan Geert van plan is met de Marokkanen.

De Dai dus, ze houden er een eigen jaartelling op na, sterker nog, als ik goed heb opgelet viert zo'n beetje ieder dorp oud & nieuw op een andere dag. Ook een manier om veel feestjes te hebben. Het dorp van Sam was eergisteren aan de beurt en Torben en ik werden uitgenodigd de dag daar door te brengen, te beginnen in het huis van de ouders van Sam. Torben is overigens een aangespoelde Deen die hier zeven maanden per jaar woont en wiens, volgens eigen zeggen, toekomst in het verleden ligt... Prachtige uitdrukking om aan te geven dat hij oud is, een mooi leven heeft gehad en wat nog rest van zijn leven in aangename rust wenst door te brengen. En dat lukt wel met vijfhonderd miljoen op de bank. Om negen uur werden we in het busje van een oom van Sam richting dorp getransporteerd alwaar na een wandeling door de omgeving het feest begon. Dat betekende dat ik om elf uur 's ochtends aan mijn eerste biertje zat, vergezeld van hanepoten, waterbuffelhuid, allerlei varianten rauw spul zoals gekruide gehakt en vis, een en ander uitgestald op een tafel in het Dai huis, wat een soort longhouse op palen is waarin de begane grond voor de dieren is en de verdieping voor de mensen. Wel een badkamer maar geen plee, je hebt immers de begane grond. Ahum, het varken was maar wat blij met Torben en mij want we hebben hem de hele dag gevoerd met onze bierplasjes

De dag werd voortgezet met een bezoek aan allerlei huizen van familie en vrienden van Sam, de chopsticks dienen overal geopend te worden en het liefst gebruikt, veel, heel veel toasten, dus om een uur of zeven 's avonds hadden Torben en ik dusdanig ernstig hersenletsel opgelopen dat het tijd werd om te verkassen. Ik had onderstussen ook nog een schot vuurwerk met mijn achterwerk opgevangen (niks ernstigs, alleen een blauwe plek dus geen zorgen mam) dus we vonden het wel welletjes. De Dai niet, die gaan een uurtje pitten om vervolgens weer door te gaan en dat houden ze zo een dag of drie vol, pfff. Taxi genomen terug naar Jinghong, alwaar Torben en ik nog een afzakkertje namen. Ik moest namelijk nog wachten op Lily, een vriendin van Sam die de hele dag ons tempo met de biertjes had bijgehouden, wat overigens alle vrouwen deden dus ook hun ogen zwommen aan het eind van de dag in een plasje bier. Lily en ik vinden elkaar wel leuk dus het wachten was prima, ze dook op met een tweetal vriendinnen zodat Ari de Canadees, inmiddels ook gearriveerd, voor tolk kon spelen

Negen uur opstaan op de dag volgend op de dag ervoor was wel een beetje listig maar het vooruitzicht op een dagje fietsen aan de zijde van Lily was aanlokkelijk dus na enig gesputter van mijn beschadigde hersenen richting Mei Mei om te ontbijten en fietsen te huren. Het idee was om naar Galanba te fietsen, door mij foutievelijk eerst Gan La Bas en in de fotoserie Ganlanba genoemd. Na een kilometer of wat komt je dan een strandje aan de Lancang / Mekong tegen, wat ik op mijn eerste tochtje in die richting had gezien. Ik had met vooruitdenkende blik mijn zwembroek aan dus met fietsen en al afgedaald richting strandje en de plomp in. Mooi helder en fris water, op het oog ook schoon maar of het chemisch ook schoon is betwijfel ik. Het stroomt behoorlijk dus zo heel erg zal het ook wel weer niet zijn.
Na het zwemmen verder richting Galanba. Dat is een kleine dertig kilometer dus ik dacht dat we daar aangekomen een busje gingen regelen om terug te komen. Zo niet Lily. Twee turven hoog, net zoveel bier op als ik de dag ervoor maar fietsen... Dus in Galanba een alternatief verzonnen voor terugfietsen over dezelfde weg en dat was de pond nemen naar de overkant en dan via de andere oever terug. Maar dat bleek op een gegeven moment toch iets anders te lopen. Na een kilometer of tien begon de weg van de rivieroever af te buigen de heuvels in. Na tien kilometer meer omhoog dan omlaag te hebben gereden zijn we gestopt om water te regelen en daar kregen we te horen dat Jinghong via deze weg nog vijfentwintig kilometer verder was. Nou schrik ik met mijn gefiets van de afgelopen jaren niet heel erg van vijfentwintig kilometer maar op een slecht schakelende mountainbike en zonder koersbroek wordt het toch minder. Uiteindelijk zijn we, inclusief zwemmen, eten en water regelen zo'n vijf uur bezig geweest om naar schatting vijfenzeventig kilometer af te leggen. Geen gemiddelde waar de heer Bosch en de heer en mevrouw Den Boer jaloers op zijn maar we doen het er maar mee haha. 's Avonds met Lily een leuke wandeling gemaakt langs de verlichte boulevard langs de Lancang / Mekong waarover ik eerder schreef. Het tempo waarin dit nu wordt afgebouwd is schrikwekkend, je ziet 's avonds om twaalf uur nog mensen met een bijltje overdadige wegenverf van het asfalt bikken, tegeltjes voegen, alles om de boulevard af te krijgen voordat het voorjaarsfestival hier over een paar dagen losbarst.

Hetgeen mij brengt op mijn planningsproblemen. Ik had verzonnen dat ik vandaag, zaterdag, nog hier zou zijn voor het openingsfeestje van Mei Mei 2, het Cafe opent een tweede vestiging een paar deuren verder, en dan morgen naar Kunming zou vliegen. Vanaf dit weekend wordt Jinghong een gekkenhuis en in dat gekkenhuis gaan bijvoorbeeld de prijzen van kamers rustig keer vier en dat is mij een beetje te gortig. Echter, de timing waarmee ik kennis aan Lily heb gekregen maakt nu vertrekken wel een beetje zuur dus ik moet in de loop van de dag maar eens kijken hoe zich dat ontwikkelt. Ik ga haar in ieder geval zo ontmoeten voor een lunch en een zwempartijtje en vanavond hebben we een feestje dus medelijden met mij en mijn planningsproblemen is niet nodig

Bier en fietsen

Dag allemaal,

Reizen heeft een vervelend element met soms onverwacht grappige uitkomsten: de hele tijd het gevoel van op je hoede te moeten zijn of in ieder geval alert. Op je hoede voor verlies of diefstal van paspoort, centjes, camera en andere belangrijk te achten spullen. Alert op mogelijk leuke mensen, plaatsen, dingen, gebeurtenissen, etcetera. Daar waar deze alertheid je soms moe maakt, heeft ze in mijn geval de afgelopen dagen geleid tot de volgende observatie. Volgens mij wordt de bevalligheid van Aziatische dames voor een belangrijk deel bepaald door hun voeten. Niet dat ik een voor voeten overgevoelige fetishist ben, althans het is mij niet bekend, maar ik zie opvallend veel welgevormde voeten om me heen. Er zijn verschillende invalshoeken voor mogelijke verklaringen van dit fenomeen. Bijna iedereen loopt hier bijna blootsvoets. Dat wil zeggen op slippers, sandalen of, ingeval van dames, op andere niemendallerige touwtjes- of hoge hak-exemplaren met voldoende ventilatie. Uiteraard is dit in hoge mate ingegeven door klimatologische omstandigheden. Bontlaarzen verwacht je niet bij 40 graden en 90% luchtvochtigheid. Deze omstandigheden kunnen veroorzaken dat ik eenvoudigweg meer voeten zie dan in Nederland, dus ook meer mooie (de statistische benadering) en / of dat de mooie me meer bijblijven dan de minder mooie (de psychologische benadering). Het kan andersom geredeneerd ook betekenen dat het minder stringent inpakken van de voeten een weldadig effect heeft op de bevalligheid ervan. Of beter gezegd, het Europese insnoeren in Italiaanse mode of in warme, alles strak omhullende creaties, leidt tot hamertenen, eeltknobbels, ingegroeide nagels en andere misvormende fenomenen (de fysiologische benadering). Volgens mij drie goed wetenschappelijk testbare hypotheses, dus als iemand nog een socioloog, anthropoloog of andere -loog weet die om een onderwerp verlegen zit, ga je gang.

Naast in de weer te zijn geweest met beschouwingen over voeten, hetgeen ongeveer aangeeft hoe druk ik ben want als je daar tijd voor hebt heb je geen gevulde agenda, dat beloof ik jullie

Terug naar bier en fietsen. Gisterenavond met een Amerikaan zitten praten die, in tegenstelling tot zijn landgenoten van de dag ervoor, wel aangenaam gezelschap was. Gelukkig. Phil is zijn naam, op reis met zijn in Beijing woonachtige zoon Josh. Vietnam-veteraan, gescheiden, woont en werkt in Florida en is een van de bijzondere en schaarse Amerikanen die wel tegenover niet-Amerikanen, en bovendien genuanceerd, kritisch durft te zijn op gedrag van zijn landgenoten en overheid. En dat leverde aangename conversatie op over koetjes en kalfjes maar ook over zaken als oorlog en vrede. Vanochtend de kater enigszins van me afgeschud, wat overigens wel meeviel want ik heb gisteren Harbin bier ontdekt, 3,6% alcohol en smaakt een beetje als maisbier, niet slecht. Overigens heb ik hier vorige week een item op televisie voorbij zien komen waarin Ruud Gullit voor een groot bord met Harbin Beer stond te oreren. Geen idee waar het over ging want het geluid stond uit en karakters lezen gaat mij nog niet zo goed af haha. Wie kan mij vertellen wat Ruud in China doet?

Zojuist weer een fietstochtje gemaakt. De foto's in de serie 'Ghasa en omstreken' spreken voor zich. Het landschap ten zuidwesten van Jinghong was deze keer het reisdoel. Uiteindelijk kwam ik uit op een heuvel met een rubberplantage. Ben het betonnen pad dat omhoog slingerde achter de rubberbomen langs naar boven gevolgd en werd beloond met een schitterend uitzicht. Was wel vermoeiend, op een te kleine fiets een te steile helling op karren. Maar goed tegen de buik en voor de conditie.

Naschrift: het goede antwoord op mijn vraag over Ruud Gullit is te vinden op http://english.cctv.com/program/sportsscene/20100326/101746.shtml

Met dank aan Kors!

Aandacht

Hoi volgers,

ik ben wel produktief deze dagen!

De plannen zijn inmiddels weer gewijzigd. Ik had met de Lonely Planet op schoot besloten om woensdagavond de sleeperbus naar Yuanyang te nemen om daar de wereldberoemde rijstvelden te gaan bezoeken, maar Ari de Canadees die ik net tegen het lijf liep fluisterde me in dat vanuit Guilin ook heel mooie rijstvelden te zien zijn. En dan hoef ik niet 14 uur in de sleeper naar Yuanyang en vanaf daar 7 uur in de bus naar Kunming. En Guilin stond toch al op het verlanglijstje (dat is een betere term voor mijn ideen over de reis dan 'planning') omdat vanuit daar de beroemde Karst Mountains en Yangshuo goed te bezoeken zijn. Dus blijf ik nog een paar dagen langer hier rondhangen, beetje sporten, beetje fietstochtjes maken en dan vrijdag voor het weekend terug naar Kunming. Want daar wacht een afspraakje. En dan na het weekend naar Dali. Eindelijk haha. We zullen zien...

Tijdens de komende dagen zal ik naast fietsen en sporten verder een woeste poging doen een paar modules van de cursus waarvoor ik me heb ingeschreven af te ronden. Jaja, U hoort het goed, Nuhi doet een cursus... Teaching English as a Foreign Language heet het certificaat waarop ik mijn zinnen heb gezet. Dit certificaat is wereldwijd geschikt om Engelse les te geven in niet-Engelstalige landen en kan volledig online worden behaald. In bepaalde landen moet je er ook nog een universitaire graad bij hebben maar dat geldt niet voor China, daar is het certificaat voldoende. Je kunt ook goed Engels geven zonder, maar als het meer officieel moet omdat je bijvoorbeeld een werkvisum nodig hebt, wordt het certificaat wel belangrijk. De cursus bestaat uit twintig modules van voor een gemiddelde student vijf uur inspanning. Dat zal het mij als niet-native speaker ook wel kosten denk ik. Gisteren de eerste module gedaan in ongeveer vier uur maar daarvan zeiden ze al dat die wat makkelijker en korter dan de rest zou zijn om er een beetje makkelijk in te komen. En wellicht kom ik via deze cursus weer een beetje in de 'learning mood'. Door de karakteristieken van het werk dat ik de afgelopen jaren heb gedaan vind ik het moeilijk me lang op een onderwerp te concentreren. Managementwerk leidt bij mij tot iets wat ik 'versplinterde aandacht' noem: vijftig emails per dag, tien telefoontjes, vijf afspraken, een stapel stukken lezen voor een vergadering, deze en gene die even binnen lopen, je aandacht wordt continue afgeleid en onderbroken. En daar wen je aan. Maar leren vraagt het tegenovergestelde: uren aaneen over hetzelfde onderwerp gebogen zitten. En daar zal ik nu weer aan moeten wennen. Mocht ik, zoals het plan voorafgaand aan de reis al was, nog weer eens een taal willen leren, ongeacht of dat nou Albanees, Turks of Chinees mocht worden, zal ik in ieder geval de 'learning mood' wel weer moeten ontdekken. Dit mes snijdt hopelijk aan twee kanten, dus.

Straat- en andere belevenissen

Dag allen,

Zojuist een wandelingetje gemaakt langs het deel van de Lancang / Mekong oever dat in volle ontwikkeling is. Wanneer je vanuit de stad de grote brug opwandelt, of liever gezegd, wanneer je juist voordat je de brug opwandelt schuin links naar beneden loopt, kom je op het reeds ontwikkelde deel van de oever uit. Dit deel is inmiddels helemaal voorzien van een boulevard van een kilometer lang, in twee lagen boven elkaar aangelegd. Op de bovenste laag vind je een rij met identieke bouwsels waarin een reeks bars en restaurants is gevestigd. De onderste laag bestaat uit een 's avonds prachtig verlichte wandelpromenade. Wanneer je voor de brug echter rechtsaf naar beneden loopt, kom je in een bouwput terecht. Hier wordt de boulevard verlengd in de andere richting, in ieder geval voor zo ver het oog reikt. De bouwsels zijn grotendeels af en momenteel wordt er hard gewerkt aan bestrating en groenwerk. Na daar doorheen gelopen te zijn, ben ik via de bouwput van wat ongetwijfeld een groot kantoor- en of appartementencomplex moet worden, terecht gekomen op een straat waar de ijzerwerkers kantoor houden. Hekwerk, plaatstalen toonbanken, betonijzervlechtwerk, het lag allemaal op straat, er werd om 6 uur 's avonds nog volle bak gewerkt door de mannen, terwijl moeders kinderen wiegen tussen de lasvonken in. Mannen met emmers zilververf druk in de weer om het verse laswerk dicht te schilderen tegen de zompige en zonder twijfel vlot corroderende atmosfeer, vrachtwagentjes met cabine maar zonder motorkap brengen materialen af en aan.

Even verderop de straat waar meer precisie handwerk wordt verricht. Electriciens bezig met het repareren van electromotoren van van alles en nog wat, een fietsenmaker die bezig is de starre as van een klein karretje recht te hameren. Loodgieters die pijpwerk aan het voorbereiden zijn met de soldeerbout. En, in mijn ogen nogal verwonderlijk, een aantal tandartspraktijken daar tussen in. Kennelijk wordt tandartsenwerk hier in China van gelijke strekking geacht als het werk van electriciens, loodgieters en fietsenmakers. Interessante opvatting, op zijn zachtst gezegd. In Nederland associeren we tandartsen toch eerder met slagers en uitbeners.

Naast Duitsers haat ik inmiddels ook Amerikanen. Deed ik al maar nu zit hier een heel vervelend exemplaar naast me te bellen op vol volume, knauwend dat het een lieve lust is. Type aangespoelde wash-out, lekker belangrijk doen, schreeuwend de hele wereld terecht wijzen, daar zijn ze goed in. Jonge uitvoering van zichzelf er tegenover, nog even en ze verdelen de rest van de wereld onder elkaar. Naast alle prachtige mensen die ik inmiddels heb ontmoet blijken er natuurlijk ook de nodige ellendelingen tussen te lopen. Zoals altijd en overal natuurlijk. Waar ik moeite mee heb is met hetzelfde als wat ik sommige (bepaald niet alle!) familieleden van me in Zweden hoor doen. Ergens te gast zijn en vervolgens maar kankeren op hoe slecht het allemaal wel niet is. Het is nooit zo mooi als 'back home' maar wel op luide toon, voor alle aanwezigen te horen, plannen maken om een appartement te kopen. De term 'rot op' presenteert zich een aantal keren aan mijn bewustzijn. Het enige dat je hoort zijn eisen en vooral geen geluid van waardering waar dan ook voor. Alleen maar (voor-) oordelen en vastgeroeste verwachtingen, nauwelijks besef en acceptatie van het feit dat andere mensen dingen wellicht anders zien dan de onderdanen van 'God's mooiste democratie op aarde'. Bah.

Goed, genoeg geklaagd voor een dag, mijn Nederlanderschap weer eer aan gedaan. Het is prachtig weer hier, temperaturen bereiken zo langamerhand de veertig graden, het is een beetje benauwd vanwege de vochtigheid maar hee, ik ben degene die altijd zegt 'hoe heter hoe beter' dus geen gezeur nu. De vrouwen zijn mooi en bevallig, het eten heerlijk (en dus geen geklaag over the shits maar acceptatie ervan

Ming Yue

Hoi mensen,

Nou, de fiets huren is de eerste volle dag hier niet doorgegaan. Had weer ernstig de shits, de Imodium liet het zelfs afweten en dan is een fietstochtje teveel van het goede vrees ik. Rustig aan gedaan, beetje door Jinghong gelopen (nooit te ver uit de buurt van een toilet), wat prima kan want ondanks het feit dat hier dik 800 duizend mensen wonen is het centrum van het stadje, ja inderdaad, het stadje, net een uit de kluiten gegroeid dorp. Prima te lopen allemaal. Wel weer een bui regen op mijn dak gehad, kennelijk trek ik regen aan want in Kunming had het acht maanden niet geregend alvorens ik daar twee avonden achter elkaar nat werd, hier had het een half jaar niet geregend voordat ik opdook

. 's Avonds met Arie de Canadees een wandeling langs de rivier gemaakt en geluisterd naar wat hij in vier jaar Jinghong over de plaats, de plannen met de plaats en China in het algemeen heeft geleerd. Een boeiende ervaring moet ik zeggen. Jinghong gaat volgens hem zo ongeveer de Costa del Sol van China worden. De hele oever van de Lancang / Mekong wordt volgebouwd met boulevards, bars, restaurants, hotels, appartementen en wat dies meer zij. En dat proces is in volle gang, zo veel is wel duidelijk. En het is ook wel logisch, het is mooi weer, er is een rivier waarin je kunt zwemmen, er is veel verschillende cultuur, dus voor Chinezen die wel geld hebben om op vakantie te gaan maar die er niet genoeg van hebben om naar het buitenland te gaan is het een ideale bestemming. En als hier zoiets wordt gepland, dan gebeurt het ook. Geen gezeur, just do it. Nike heeft de rechten op die uitspraak maar de Chinezen brengen hem in de praktijk. Ik denk dat Jinghong over vijf jaar onherkenbaar is veranderd. Welicht niet ten goede, maar wel anders. En er is wellicht nog wat aan te verdienen

.

De dag erna met mijn 61-jarige, rokende Duitse hostel-kameraad Luitpold (echt waar, schijnt een oud-Beierse naam te zijn) een tochtje gemaakt richting Mengyang, de foto's hebben jullie al kunnen zien. Ben kennelijk in slechte fysiek, want ik kon Lui zoals hij zichzelf noemt, nauwelijks bijhouden. Daarom gisteren meteen de sportschool in, een uur hardgelopen en aan de gewichtjes getrokken want de buik moet eraf en de conditie dient te verbeteren. Wanneer ik de buik een beetje kwijt ben gaan de sigaretjes weer de deur uit. Na de fietstocht wederom in Mei Mei Cafe belandt. Jaja, ik ontwikkel nu eenmaal snel gewoontes, ik weet het

Zoals gezegd gisteren sportschool, uurtje gerend enzo, daarna met Ming Yue, zie foto's, een van de dames van het hostel, een wandeling gemaakt langs de Lancang / Mekong. Erg gelachen, de hoeveelheid misverstanden door culturele en taalkundige barrieres was aanzienlijk. Kors moet me toch maar eens uitleggen hoe de dynamica van omgang met Chinese vrouwen is, ik snap er nog niks van

Vandaag ben ik weer gaan fietsen (de barbecue consequenties traden pas na terugkomst op), ook al heb ik behoorlijk last van geirriteerde luchtwegen. Ik weet niet of ik een virusje of bacterie heb opgelopen of dat het de stoffige en dieselige atmosfeer is die me parten speelt. Even aankijken maar, gelukkig bevindt zich in mijn rugzak-apotheek ook Ibuprofen, daar heb ik er maar twee van losgelaten op mijn keel. Ben de Lancang / Mekong over dertig kilometer afgefietst naar Gan La Ba, een dorp met daarin een soort van tot attractiepark omgebouwd Dai-dorp. De Dai is de plaatselijke minderheid die het voor het zeggen heeft in Xishuangbanna. Ben het park niet ingegaan want ik had geen zin om me legaal te laten beroven (16 euro entree). Heb een beetje staan geinen met de medewerksters die bij de ingang kaartjes verkochten maar iets regelen qua entree was er niet bij, er stonden steeds teveel Han Chinezen, wier geld uit de zak diende te worden getrokken, om ons heen. Op de terugweg lek gereden en gered door een minibusje, dat me afzette in Jinghong. En net weer met Ming Yue een wandelingetje gemaakt.

En dan is het na al dit feitelijke kroniekenwerk tijd om eens een serieus Chinees onderwerp met jullie te bespreken. En dan bedoel ik een echt Chinees kenmerk. Ik ga er van uit dat de ervaren China reizigers onder jullie dat wel herkennen, indien niet dan hoor ik dat graag want dan is er iets ernstig mis met mijn observatievermogens. Ik heb zoals gezegd een paar avonden geleden met Ari de Canadees doorgebracht en tijdens dat gesprek bedacht ik mij dat er voor China maar een goede ondertitel te bedenken is. Met 'ondertitel' bedoel ik wat je onder 'China' zou zetten wanneer je het op een billboard of iets dergelijks in een kernachtige uitspraak zou willen kenmerken. En die ondertitel is 'Under construction'. Geen twijfel over mogelijk. Er wordt fysiek gebouwd en bebouwd, er wordt aan de samenleving gebouwd, er wordt aan de economie gebouwd, bouwen, bouwen, bouwen. En al dat fysieke gebouw leidt, samen met het feit dat er 1,3 miljard Chinezen zijn die allemaal gehoord willen worden, tot lawaai. Vreselijk veel lawaai, van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, China is by far het meest luidruchtige land waar ik ooit ben geweest. Kunming en Jinghong staan makkelijk op plaats 1 en 2 van mijn rijtje met meest lawaaiige steden. En aangezien daar ook steden als Istanbul, Tirana en Skopje op staan kun je je misschien enigszins een voorstelling maken van wat ik bedoel. De claxon is het onderdeel van de auto dat echt niet stuk mag zijn en deze dient derhalve voortdurend en intensief op correct functioneren te worden gecontroleerd. Daarnaast alle bouwputten met gehamer, gedrilboor, af en aan rijdende vrachtwagens en knetterende laspistolen. Verder schreeuwende, roepende, lallende, in mijn oren elkaar steeds verwensende Chinezen, heel veel daarvan ook. Muziek uit alle winkels, rochelende winkelmeisjes die de opbrengst van het gerochel op luide toon in de vuilnisbak of daarbuiten deponeren. Wat een hoop herrie. En toch is het nog steeds leuk., je gaat de herrie ook wel als een soort van charmant zien, het hoort erbij en is hier dus ook op een bepaalde manier wel normaal. Je kunt je er makkelijk aan ergeren, mijn Duitse kameraad Luitpold deed dat nogal, die is hem inmiddels al gesmeerd richting rustiger streken, maar dan houd je het niet lang vol in China. En dan is het lawaai nog minder dan een paar jaar terug, want inmiddels zijn de brommers voor het grootste deel elektrisch...

Groet uit een lawaaiig en inmiddels ernstig heet Jinghong.

Mei Mei

Hoi mensen,

Nou Joyce, daar gaan we dan, het verhaal over de sleeperbusreis van Kunming naar Xishuangbanna

. Kreeg eerst een beetje schrik toen ik in de taxi zat van downtown Kunming naar het Long Distance Busstation South. Taxirit bleef maar duren en het is iedere keer weer spannend of de taxichauffeur je goed heeft begrepen. Na uiteindelijk drie kwartier taxien kwam ik aan op het station, alwaar hordes behulpzame Chinezen na bestudering van mijn ticket me in de goede richting hielpen. Kwam dus bij de goede bus uit, dat was me zonder hulp nooit maar dan ook nooit gelukt. De tweede schrik die ik kreeg en die tijdens de eerste busstop nogmaals over me heen kwam, was toen ik een klein plasje moest doen. Had met mijn domme hoofd het op eerste overdenking slim lijkende plan opgevat een paar biertjes te drinken zodat ik goed zou kunnen slapen, maar had natuurlijk over het hoofd gezien dat die biertjes er ook weer uit komen. Nou, dat heb ik geweten. Ik had indertijd in Albanie al het nodige meegemaakt op het gebied van toiletten (poep een halve meter hoog aan de muur in Hotel Zazani in Vlora bijvoorbeeld) maar de openbare toiletten op Chinese busstations slaan echt alles. Schijtgoten, dat is de enige enigszins toepasselijke naam ervoor. Denk je een gemetselde goot van twintig centimeter breed, tien meter lang en dertig centimeter hoog. Aan weerszijden een betegeld muurtje. Op onderlinge afstanden van een meter een half meter hoog muurtje als tussenschotje er dwars op, op de zijmuurtjes dan, de schotjes lopen niet door tot in de goot. Want de goot heeft aan het uiteinde één gat er in en spoelen ho maar. Af en toe een toiletmeneer of -mevrouw die met een soort bezem of zwabber of iets dergelijks de in hurkhouding door diverse meneren daarin gedeponeerde ellende richting gat duwt en er een emmer water overheen kiepert. Jesses!! Blij dat ik mijn buiktyfus shot had gehaald, mijn adem inhouden ging niet lang genoeg, bierplasje bleek te groot

.

Het is een aardige poep en plas aflevering aan het worden, excuses aan hen die dit lezen met een bordje yoghurt of andere etenswaren op schoot. Aangekomen in Banna het dichtstbijzijnde hostel gepakt en een kamertje geboekt. Ik had in de bus dankzij de laatste slaappil die ik nog bij me had aardig kunnen slapen nadat tijdens de eerste stop het laatste bier mijn lichaam had verlaten maar was toch aardig afgedraaid na aankomst. Het Banna College Hotel, rechtstreeks uit de Lonely Planet, was dicht bij het busstation waar ik aankwam. Blijkt op de campus van het plaatselijke college te liggen. Op zich aardig, maar vond de kamer niet heel schoon en de buren erg lawaaiig toen ik nog even plat ging voor een paar uurtjes. Verder geen plek om te zitten dus medereizigers ontmoeten is dan lastig. Maar ja, 6 euro... Ben net omgehuisd naar een iets aardiger hostel meer in de stad voor 10 euro. Poepoe... Met plek om te zitten, een heel aardig Engels sprekende mejuffrouw achter de balie en een schone kamer met westers toilet. Prima. Na mijn schoonheidsslaapje op de ochtend van aankomst wat gaan rondlopen, eigenlijk al op zoek naar een ander hostel. Vond alleen maar gelijke kwaliteit en dan ook nog met hurkplee dus had geen zin om te switchen. Er moest ook gegeten worden dus via de plattegrond in de Lonely Planet op zoek gegaan naar het meest bekende cafe van Banna, Mei Mei Cafe. Zag ergens een westerling op een terrasje zitten, meteen aangeschoten voor hulp, bleek een aangespoelde Canadees. Geeft Engelse les op het College en wees me de weg naar Mei Mei. Alwaar hij na een kwartiertje ook opdook. Beetje zitten kletsen en 's avonds later nog een biertje mee gedronken. Tussendoor in de sportschool wat getraind en, erg leuk, op de campus een beetje gebasketbald met de plaatselijke jeugd. Alwaar opa uit Nederland natuurlijk op zijn slippers met harige benen een aardig opstootje veroorzaakte onder de volleyballende meisjes op het veldje ernaast. Daarna douchen en weer richting Mei Mei. Onderweg struikelde ik over een soort van parade van plaatselijke politieafdelingen. Een van de dingen die ze deden was showen hoe goed ze met hun Segway overweg konden

Tijdens het biertje met Ari de Canadees nog een aangespoelde Deen genaamd Torben ontmoet en een Duitse mede-reiziger die me naar zijn hostel doorverwees, alwaar ik nu zit te typen terwijl ik op mijn wasje wacht dat in de machine zit. Want die dingen moeten ook gebeuren. En waar ik de musli met yoghurt van vanochtend zit te processen, dus de Imodium komt straks ook wel weer te voorschijn helaas. Hoop dat mijn lichaam er toch een keer aan gaat wennen, aan die plaatselijke kleine darmbeestjes. Einde van gisterenavond was erg leuk, en tijdje zitten praten met de eigenerasse van het Cafe, Mei Mei zelve. Getrouwd met een Belg, erg goed Engels, en een leuke vrouw bovendien. Zij en haar zus behoren tot het Bai volk, een van de 50 culturele minderheden in de provincie Yunnan. Gesprek gevoerd over taal, politiek, de cafebusiness in Banna en het leven van een Thais lijkende mevrouw in Belgie. Zeer onderhoudend.

Ga zo meteen, nadat de Imodium in werking treedt, een fiets huren en een tochtje maken. De foto's daarvan komen samen met de andere beelden dus of later vandaag of morgen tot jullie. O ja, Joyce, de busreis viel al met al niet tegen! De bedjes waren net lang genoeg, of ik net kort genoeg, vriendelijke mensen, niet al te veel gesnurk en geen kokende pannen met soep of iets dergelijks. Kan me dus wel voorstellen nog eens zo'n trip te maken.

Bye for now!

Kunming, voor het laatst?

Dag volgers,

Vandaag gaat het gebeuren, de eerste echte reis binnen China. Acht tot tien uur in de nachtbus, ik ben heel benieuwd wat me daarin allemaal gaat overkomen. Joyce heeft daar zo al haar ideeen over, aan haar reactie te zien

The shits zijn goeddeels over, nog niet helemaal. Ik ga dus wel preventief nog twee imodiums slikken voordat ik op de bus stap. Ze waren over maar ik heb gisterenavond 'spicy-eendenlever-op-een-stokje' gegeten in de Humpbar, de bar onder het hostel, daar waar ik tegen Kors had gezegd 'Dat ga ik niet eten, die stokjes!'. Je vindt ze overal op straat en in kleine zaakjes, veelal moslim minderheden die gegrild vlees op stokjes verkopen. Er was maar een lieftallig Chinees barmeisje voor nodig om me over te halen. En een paar biertjes daaraan voorafgaand natuurlijk.

De dag ervoor ontmoette ik een erg aardige Australische dame van 61 jaar die na haar vervroegd pensioen een maand lang naar het park en het museum was gegaan, daarna haar huis had geschilderd en vervolgens dacht 'Dit is het ook niet, ik ga de wereld rond.', en dat dus al een klein jaar volhoudt. Inspirerend, moet ik zeggen. Na het eten ben ik in de Humpbar terecht gekomen op aanraden van een Schots stel en in gezelschap van een Duits/Zwitsers stel waar ik daarvoor mee zat te praten in het hostel. Er zou een band optreden. Kom binnen lopen en loop een Nederlands studiegenootje van Kors tegen het lijf die ik vrijdagavond met Kors had ontmoet en die verteld dat ik de band net heb gemist. Jammer maar het bleek goed te komen want even later klom er een aangespoelde (die term gaan jullie nog vaker horen

Gisteren na wat gesport te hebben een beetje gaan rondlopen om de pagode te fotograferen die ik de avond ervoor op weg naar het restaurant met Julie, de Australische dame, had gezien. Na de foto's gemaakt te hebben op zoek gegaan naar een kapper, was in Doha nog geweest maar in Xishuangbanna is het warm en vochtig dus eraf met die handel. Klein zaakje op straat gevonden, tondeuse, wassen en hoofdmassage voor 10 yuan (1 euro). John, gelukkig is offshoring naar China er niet bij voor de kappershandel anders had je een probleem

‘s Avonds nog even de bar in gelopen, het was immers mijn laatste avond in Kunming, om daar Aj Ting te ontmoeten. Of iets dergelijks, Chinese namen beklijven moeilijk bij me, moet ik zeggen. Zij runt zo'n beetje de bar daar, spreekt schattig engels, zoals de meeste meisjes en vrouwen die wat engels spreken trouwens, en was verwikkeld in een soort van drinkwedstrijd met een Beijinger die daar met een fles whiskey voor zich zat en haar steeds mee wilde laten drinken. We hebben samengespannen om ervoor te zorgen dat hij wel dronk en zij niet teveel. Verder zaten er: een Fransman genaamd Pierre, een Noor genaamd Lars, dus weer wat Zweeds kunnen babbelen, en een klein gezelschap voor mij anoniem gebleven Italianen. Ik was 's middags op straat al een Nederlander tegengekomen die in de bloememhandel zat (Erwin, bloemen hebben water nodig

Ik moet wel zeggen dat ik er verder nu wel aan toe ben om te verkassen. Ik zou hier op zich nog wel een tijdje kunnen blijven maar dan wordt het een stedentrip met veel barbezoek en dat wil ik niet. Gaan dus. Ben ook de dekens-om-zich-heen-slaande, palmboom-vormige-staart-dragende backpackers in het hostel wel een beetje zat. Zal die ook in Banna en overal elders wel tegenkomen maar de exemplaren van hier ben ik beu. Net iets te aanwezig met hun eigen muziek in de algemene ruimtes, net iets teveel politieke correctheid, waarop zij natuurlijk patent hebben. Het is natuurlijk onervarenheid en vooral hun ding dus ik neem ze niets kwalijk maar ik hoef het ook niet leuk te vinden.

Allright dan, genoeg getyped voor nu, ik ga pakken, douchen en uitchecken. Denk vanmiddag en vanavond (jullie tijd) aan me, ik zit dan te horten en stoten in de bus. Tot later, groeten uit KMG.

Meneer Yu

Dag allemaal,

En ja hoor, de eerste chinees-veroorzaakte diarree is een feit. En ik verwacht dat het niet de laatste zal zijn. Ik wist het eigenlijk al toen ik gisterenavond de lauwe dumplings at na met Kors op zijn laatste echte avond, hij vliegt morgenochtend vroeg terug, uit te zijn geweest. Dom, dom, dom. Twee imodiums moeten nu doen waar ze voor betaald zijn. Probleem is wel dat ik eigenlijk morgen naar Xishuangbanna wil reizen, tien uur met de nachtbus zuidelijk van Kunming. En da's geen goed idee met the shits. Maar het kaartje voor de bus moet ik vandaag kopen. Afijn, hier komt dan weer het mooie van reizen: ik stel het vertrek naar Banna zoals het ook wordt genoemd gewoon voor tenminste een dag uit. Belangrijkste reden om van het oorspronkelijk plan om van Kunming via Dali naar Lijiang te reizen af te wijken overigens: de weersverwachtingen in beide plaatsen. De 14-daagse vooruitzichten zeggen bewolkt, kans op regen meer dan 50/50 sommige dagen en, belangrijk, minder dan twintig graden celsius. En dat is onder de maat. Banna geeft mooi weer en dertig graden, dus een week Banna en daarna als het weer oppikt in Dali Lijiang maar die kant op.

Verder was gisteren een bijzondere dag. Ik heb via en met Mike Suh en zijn vrouw een bezoek gebracht aan een fabriek in de buurt van Kunming, de Yunnan FLL Machinery Corporation om precies te zijn. Toeleverancier van de lokale straaljagerindustrie nog wel. Dus de grote baas had een grote gouden speld met de grote baas van vroeger er op. Partijman. Maar wel een karakter, ontzettend gelachen, meneer Yu heet hij. Fabriek is eigenlijk niet het goede woord voor de operatie, het is meer een conglomeraat van fabrieken, fabriekjes en assemblage faciliteiten, totaal ongeveer 8.000 medewerkers. Was in Nederland niet alle dagen dat ik met de baas van zo'n grote club zat te eten. Het productiedeel mocht ik bekijken, het assemblagedeel niet in verband met geheim legergedoe. Het productiedeel dat ik heb gezien bestond uit allerhande draai- en freesbanken en andere zware en precisiemachines voor metaalbewerking. Daarnaast doen ze ook allerlei optisch precisiewerk maar, geheim. De fabriek zag er fantastisch uit, heel anders dan ik verwachtte. Oliedichte vloeren, de nieuwste machines uit Duitsland, overigens temidden van oude Japanse machines uit WOII tijd. Die er wel weer heel mooi opgeknapt uitzagen. Mooie ervaring. Dus, al mijn zakelijke volgers, als je voor jezelf of voor iemand anders een productiefaciliteit zoekt voor metaalgieten, metaalfrezen en -draaien, voor optisch precisiewerk, of assemblage van optisch-electronisch spul, mail me

Ik werd samen met Mike en zijn vrouw opgehaald in Kunming, de fabriek staat in Haikou, ongeveer 40 minuten rijden zuidwestelijk van Kunming. Met een grote, zwarte partij auto

. Na het fabrieksbezoek was het tijd voor het vestigen van de relatie. Door middel van een met veel bier weggespoelde lunch. De korte autotocht door het stadje Haikou was al een belevenis, het Chinese stads-platteland ten top. Tussen de kippen, de ganzen en de groente door, brommers en fietsers ontwijkend. Mooi was het. De maaltijd bestond uit lokale specialiteiten zoals chilli beef (heet!! en warm ook), koude, ingelegde koeietong, gefrituurde koeiehuid (soort kroepoek werd dat), een soort ingelegde koeiehuid (met haren!) die een soort van geleiachtig en doorzichtig was geworden door de bewerking. Weinig smaak er aan maar wel apart. En verder een hotpot met wederom beef en veel groenten en een soort papachtige plakjes deeg gemaakt van rijstmeel die in de hotpot werden gekookt. Een en ander weggespoeld met grote hoeveelheden bier. Ik moest eerst drie keer toosten met de baas (1e voor gezondheid, 2e voor de samenwerking en 3e voor geluk en gezondheid van wederzijdse familie). Een toost betekent een glas bier 'kempei', oftwel 'achterover'...en dat diende ik uiteraard met alle heren managers te herhalen. Als je de foto die ik van het gezelschap heb geupload bekijkt kun je zelf uittellen hoeveel glaasjes dat waren

. Gelukkig waren de glazen in dezelfde verhoudingen als de mensen, dus wat kleiner dan bij ons.

Je kunt zeggen wat je wilt, maar ik maak wel dingen mee. En ik ben er pas vijf dagen haha.