Terug in JingHong
Hoi lezers,
Inmiddels ben ik weer neergestreken in JingHong, Dai Autonomous Prefecture Xishuangbanna, Yunnan, China. Het is een hele mondvol maar ik wilde jullie de volledige locatie niet onthouden. Het is in Chinese ogen een 'backwater' maar voor mij is het op dit moment de perfecte omgeving om een tijdje zoek te brengen. Het weer is fantastisch, een graadje of dertig overdag en 's ochtends en 's avonds lekker koel, relaxte mensen, zeker voor Chinese begrippen, de sfeer lijkt op die van de zuidelijke Balkan en daar voel ik mij erg in thuis. Ik denk er dan ook hard over om hier wat langer te blijven. Brian kwam met een geweldig idee voor een guesthouse en ik ben gisteren begonnen met het scouten van locaties daarvoor. Naast de versnellingsbakken is dat een leuke tweede lijn voor bezigheden. En ook de windmolens van Erwin beginnen hier aandacht te trekken. Goede ontwikkelingen.
LiQiang en ik hebben van DaLi de bus genomen naar KunMing. In KunMing zijn we met de kabelbaan en stoeltjeslift naar het uitzichtpunt in de West Mountains gegaan. Mooie uitzichten over heel KunMing en omgeving. Na alle weken die ik gedurende de afgelopen maanden in KunMing ben geweest was dit eigenlijk het eerste echte toeristische uitje dat ik daar ondernam. Wel de moeite waard, ik vind hoge punten met uitzicht op steden fantastisch en dit was na het uitzicht op Cape Town vanaf Table Mountain of Signal Hill het mooiste stadsgezicht dat ik ooitheb gezien.
Nadat we van KunMing naar JingHongwaren gevlogen, hebben LiQiang enik een aantal toeristische uitjes ondernomen. Zij was nog nooit hier in de buurt geweest en ik heb haar een aantal plekken laten zien die ik dit voorjaar had ontdekt toen ik hier was. Een motorritje over de oude weg over de pas, vol kuilen en gaten, naar MengYang, fietsen langs de Mekong naar GanLaBa, een bezoek aan Manting Park samen met Toby, een Engelse fotograaf en zijn Chinese vriendin Annina. En ook weer gezwommen in de Mekong, een uitje met Toby, Annina en Tony, een donkere, veelal jazzmuziek neuriende, Amerikaan.
Daarna heb ik met LiQiang de Wild Elephant Valley bezocht, de laatste plek in China waar nog olifanten in het wild voorkomen. Tijdens het motorritje een paar dagen voordat we het park bezochten kwamen we ook in de vallei uit en toen hadden we de mazzel een paar olifanten te zien. Maar goed ook, want tijdens het bezoek aan het park dat in de vallei ligt hebben we alleen bij de ingang van het park twee geketende olifanten gezien. Het park was weer eens een traditionele Chinese toeristenval. Redelijk smaakvol gedaan maar toch, de Chinese toergroepen die achter de vlag van hun gids aanlopen zijn vervelend gezelschap. Het leukste eraan was een ritje in een stoeltjeslift over de vallei heen. De dag erna heb ik afscheid genomen van LiQiang die terug moest naar BeiJing voor het volgen van een aantal cursussen. Ze komt misschien met een week of twee een paar dagen hierheen met een vriendin van haar die voor CCTV, de Chinese staatstelevisie, een project doet op het gebied van culturele minderheden in Yunnan. Dit kon er wel eens toe gaan leiden dat ik via via wat contacten in de lokale overheid kan gaan leggen. Zou mooi zijn voor de ondersteuning van het guesthouse idee, zonder 'guanxi', zeg maar netwerk, gebeurt er hier weinig.
Nadat LiQiang vertrok heb ik met Toby en Annina de Mandian waterfall bezocht. Een hike van een uur of twee door de jungle om bij een wat 'underwhelming' waterval uit te komen. De hike en met name de weg terug door het rivierbed, klimmend en glibberend over enorme, door het water spekgladde rotsblokken waren zo leuk en fascinerend dat ik het kleine watervalletje maar voor lief heb genomen. Het was voor mij de eerste keer dat ik een kijkje in de jungle nam en dat was zeker de moeite waard. Het is de vraag hoe lang dat stukje jungle nog bestaat, de ontwikkelingen hier in de buurt in ogenschouw nemend. Ontbossing en herbebossing met commercieel plantgoed en bomen, de uitbreiding van het toerisme, het zal wel niet lang meer duren voordat dit laatste stukje jungle eraan gaat. Jammer maar onvermijdelijk.
Ben verder begonnen met het bestuderen van de Chinese taal. Heb het lang uitgesteld om daar wat structuur aan te geven maar nu ik heb besloten een tijdje in JingHong te blijven heb ik hier een tutor gezocht en gevonden. Leuke meid, eigenaresse van een bar. We hebben de deal gemaakt dat zij mij helpt met Chinees leren, in ruil help ik haar met het genereren en uitvoeren van ideeen om haar bar voller te krijgen. Eerste les gehad en ik heb gisteren twee uur woorden zitten leren. Best moeilijk om me daarop te concentreren en weer in een soort van studieritme te komen maar het zal wel lukken. Gisterenavond in haar bar de eerste les in de praktijk gebracht en dat was erg leuk. Het bleek dat ik inmiddels wel in staat ben een eenvoudig praatje te maken. Ik heb aardig wat woorden opgepikt de afgelopen tijd en begin die nu zo langzamerhand tot zinnetjes te maken. Spannend vooruitzicht, Chinees spreken. Ik spreek al een taal of wat en versta er nog een paar meer maar Chinees toevoegen aan dat rijtje is voor mij toch echt het ultimum.
Bangkok en weer naar China
Hoi lezers,
En wederom begin ik met het schrijven van een verhaal terwijl ik op een vliegveld zit te wachten. Suvarnabhumi vliegveld in Bangkok deze keer, wachtend op mijn vlucht naar Kunming. Ik moet zeggen dat ik na een kleine maand Thailand wel weer zin heb om naar China terug te gaan. Alhoewel Thailand veel comfortabeler is dan China, is het ook minder spannend. Veel ontwikkelder, veel meer op toerisme gericht, veel meer Westerlingen, althans op de plaatsen waar ik ben geweest, het gaf me af en toe wel een beetje een Costa del Sol-gevoel. Ondanks dat gevoel heb ik me uitstekend vermaakt, in Chiangmai vooral met het eten en in Bangkok vooral met het drinken. Kors had gelijk toen hij me een tijd geleden vertelde dat de eetcultuur in Thailand en China onvergelijkbaar zijn. Ik vind het eten in China prima en spannend, maar ik heb nog nooit zo'n lange tijd achter elkaar lekker, nee heerlijk gegeten en dat drie tot vier keer per dag. Wel wat vreemd spul op ook: vliegen, maden, nog levende garnaaltjes. Had nog een gefrituurde sprinkhaan willen proberen maar dat is er niet meer van gekomen. Ben natuurlijk door de combinatie van rondhangen en veel eten en drinken wel weer een beetje uitgedijd maar dat train ik er in Jinghong wel weer af.
De laatste paar dagen in Chiangmai heb ik doorgebracht met een bezoek aan een klein meertje aan de voet van Doi Suthep, de berg vlakbij Chiangmai, samen met Eddy en twee Thaise schonen die we uit het restaurant waar we veel zaten kennen. Op een scooter naar toe gereden, bij 'fall-down Eddy' achterop. Zweet in de handjes, Eddy heeft die naam namelijk eerlijk verdiend, maar het ging allemaal uitstekend. Het meertje wordt omringd door kleine, drijvende restaurantjes. De levende garnaaltjes kwamen rechtstreeks uit het meer, worden in een potje met pepers gestopt, deksel er op en op tafel. Wanneer je het deksel optilt springen ze het potje uit. De exemplaren die het redden uit het potje te springen hebben we beloond door ze terug te gooien in het meer, de rest had minder geluk. Verder uiteraard tom yam op tafel. Heerlijk, rustig, zonnig, prachtige dag.
Mijn verjaardag werd opgeluisterd met een feestje in Rama guesthouse waar Eddy verblijft. De eigenaresse had dat in elkaar gedraaid en het was aardig om te zien dat ik in twee weken verblijf in Chiangmai al weer voldoende mensen had leren kennen om een feestje vol te krijgen. Eddy, verschillende Thai, een Italiaan, Robby de Engelsman die Peppermint cafe heeft, Paul, een gepensioneerde Nederlander die ook veel in Thailand verblijft, het was weer eens een divers gezelschap. In mijn ogen is dat toch een van de leukste aspecten van dit leven, je ontmoet en gaat om met de meest verschillende types. Types waar je in Nederland nooit mee om zou gaan omdat je al snel druk genoeg bent met het omgaan met 'ons soort mensen' zoals collega's, (oude) vrienden en familie. Leuk, leuk, leuk.
De dag na het feestje moest ik rond half elf vertrekken richting vliegveld om naar Bangkok te vliegen. Ik schrok om kwart over tien wakker omdat ik kennelijk een foutje had gemaakt met het zetten van de wekker maar het ging allemaal goed. Het bleek dat Max en ik ongeveer gelijktijdig aankwamen in Bangkok zodat ik met de crewbus mee naar het hotel kon. Erg gemakkelijk. De crew moet altijd eerst even slapen na zo'n vlucht, ik ben ondertussen wat gaan sporten. Die avond gelijk de beruchtste buurten maar opgezocht: Patpong en Nana Plaza. Veel obscure clubs, aanbiedingen voor het bekijken van 'pingpongshows' (ik laat aan jullie fantasie over waarom de shows zo heten), een ongelooflijke hoop handel zoals shirts en andere kleren, horloges, sieraden en lokale arts and crafts. Geeindigd in een leuke club onder in een hotel.
De tweede dag hebben Max en ik een boottocht over de rivier gemaakt richting Khao San Road, de oude hippie-straat, nu verworden tot een grote toeristenval. De boottocht was erg leuk, dertig cent voor een tocht van een half uur met twaalf tussenstops. Eigenlijk een waterbus waar vooral de lokale bevolking gebruik van maakt om naar en van het werk te komen. De stops gaan in vliegende haast, het snel aanleggen en afvaren is een staaltje handigheid van de kapitein en zijn maatje waarbij gecommuniceerd wordt met een fluit. De boten zijn meer dan twintig meter lang, de kapitein zit voorin en het maatje staat op het achterdek, tevens op-en afstapplaats. Enerverende ervaring. Na Khao San Road naar Spicy, een club die die naam niet voor niets heeft zullen we maar zeggen. Aantal leuke collega's van Max mee zodat we met zijn allen een heel aardig feestje hebben kunnen bouwen.
De laatste avond stond in het teken van meer clubs. Supperclub en Maxi deze keer, samen met Cole en Nienke. Nienke is een ernstig leuke en gezellige collega van Max, Cole een vriend van haar uit Canada. Cole zorgde voor wat ophef door wat dronken geduw en getrek met een Engelsman maar het personeel van de club maakte daar professioneel een eind aan. Beide heren mochten blijven en het bleef verder rustig. Niet al te laat terug, Max vloog de dag erna terug naar Nederland. En ik naar China.
Alwaar aangekomen ik het erg koud kreeg. Kunming, nochthans 'Springcity' genaamd, voelde meer aan als 'Wintercity' met vijftien graden. Schrikken, wanneer je uit de dikke dertig van Thailand komt. Ik had een trui bij me maar die was ik op weg naar Thailand kwijtgeraakt, zodat ik het moest doen met mijn goretex fietsjasje en een sjaal. Ging net goed. 's Avonds met Mark, de manager van de Hump bar, bijgekletst onder het genot van wat biertjes en de avond afgesloten met een middernachtelijke hotpot met Mark, Katherine en Luna. Katherine werkt voor Mark in de bar, Luna kennen jullie nog uit een van mijn eerste verhalen. Sommige dingen veranderen niet...
De dag erna op de bus naar Dali, alwaar het nog kouder is dan in Kunming. Gelukkig heb ik daar een jas in mijn backpack zitten. Paar dagen hier om wat dingen te regelen en dan spoorslags naar Jinghong om een beetje op te warmen.
Een eerste keer voor alles...
Hoi mensen,
Nou daar zijn we dan weer mooi mee. Obama onderuit in de Verenigde Staten, de regering van Kosova gevallen, Nederland in de houdgreep van De Grote Blonde Dood in de persoon van Wilders en zijn angst- en haatzaaiers, files, vorst en regen, het lijstje wordt langer en langer. En dan zijn er een hoop mensen die aan me vragen 'Wanneer kom je terug?'. Ehh...Het is hier dertig graden met een aangenaam briesje, mooie vrouwen zo ver het oog reikt, de lokale politiek gaat volledig aan me voorbij. De balans lijkt wat over te hellen naar hier blijven...
Heb me de laatste dagen verdiept in een fenomeen dat indertijd volledig langs me heen is gegaan. Op zich niet zo vreemd dat dat gebeurde, het fenomeen deed zich voor begin jaren negentig in de Verenigde Staten. Gedurende die periode was ik vooral bezig met geld (bij-)verdienen terwijl ik aan de universiteit stond ingeschreven. Om dat geld vervolgens in bier om te zetten. Niet mijn meest oplettende tijd. Het fenomeen heet Bill Hicks. Amerikaans stand up comedian die, ik druk me voorzichtig uit, geen blad voor de mond nam. En ietwat afwijkende standpunten had ten opzichte van mainstream ideeen over roken, drugs, overheden, vrijheid, religie en andere zaken waarvan we met zijn allen denken dat we er grip op hebben. En daar behoorlijk de spijker mee op zijn kop sloeg wat mij betreft. Sloeg, want de beste man is al een tijdje dood. Net zoals zijn helden, waaronder Jimi Hendrix. Nu, bijna twintig jaar later, is alles wat hij deed nog steeds actueel en wellicht nog meer to the point dan toen. Iedereen met een klein beetje vermogen tot maatschappij kritiek: zoek hem op op youtube!
Verder heb ik mijn arme moeder die al zoveel van me te verduren heeft en desondanks zoveel voor me doet moeten vertellen dat ik op mijn eenenveerstigste mijn eerste tattoeage heb laten zetten. Ja, u hoort het goed. En voordat jullie nou allemaal denken dat ik ofwel gek geworden ben ofwel last heb van onbedwingbare opwellingen, ofwel beide, ik denk hier al twintig jaar over na maar had nog nooit een mooi ontwerp gevonden of kunnen maken en kreeg in Dali ineens de goede inspiratie. En gek geworden, tja, dat wel een beetje
De dagen hier in Chiangmai verlopen verder nog steeds heerlijk rustig. Beetje sporten, aan het zwembad liggen, wat zinnige dingen doen in de vorm van contactlenzen kopen. En de avonden vullen zich met goede gesprekken en koud bier. Houd het nog wel een weekje vol totdat Max komt.
Hoge toppen
Hoi lezers,
Eergisteren mijn eerste toeristenval hier in Chiang Mai binnengelopen. 'Flight of the Gibbon' heet het. Een serie platforms hoog in de bomen van het oerwoud, onderlinge verbonden door ziplines. In een harnas gehesen zeil je van platform naar platform via de ziplines, soms tot 50 meter boven de grond. Lastig, voor iemand met hoogtevrees maar je moet jezelf af en toe met je angsten confronteren, nietwaar? Was op zich een leuke ervaring, aardig groepje mensen met wie ik het deed, de begeleiding was goed en professioneel. Alleen, zoals dat gaat met toeristenvallen, beetje weinig diepgang. Figuurlijk dan, letterlijke diepgang was er wel
Gisteren had een aardige verrassing in petto voor me. Aangezien ik het plan had opgevat om wat langer uit DaLi weg te blijven had ik mijn baas, de Fins-Canadese Matti, geschreven met de vraag of dat in orde was wat de DaLi Hump betrof. Het bleek in orde. Sterker nog, het antwoord dat ik ontving was een éénregelig mailtje in de trant van 'Ehh, Sun Hai Bo (de eigenaar van de DaLi Hump) heeft wat veranderingen doorgevoerd in de strategie en organisatie en, ehhhh, heeft je in de nieuwe situatie niet meer nodig. Succes verder!'. Weer werkloos, joepiee! Mijn eerste gevoel was uiteraard iets anders, ben wel vaker uit opdrachten gegooid om diverse redenen en het is de eerste uren altijd even slikken. Aan de andere kant, en die kant neemt tegenwoordig het roer al snel over van mijn in eerste instantie gebutste ego, het levert weer een hoop ruimte op voor nieuwe dingen. En ik heb in ieder geval geen haast meer om naar DaLi terug te komen. En de truien waarvan ik aan mijn moeder had gevraagd om ze aan Max mee te geven naar Bangkok tegen de koude winteravonden van DaLi zijn ook niet meer nodig
Plan is nu om na Bangkok naar DaLi te gaan om de spullen die ik daar had achtergelaten en mijn laatste salaris op te halen om vervolgens Brian op te gaan zoeken in JingHong. LiQiang komt daar ook heen. Wellicht dat ik wat langer in JingHong blijf hangen, misschien ga ik ook wel richting HaiNan om weer eens wat te fietsen, we zullen wel zien. Missie is in ieder geval om weer aan mijn eerste oorspronkelijke reisdoel te voldoen, niet boven de 20 graden isotherm van overdag te komen.
Chiang Mai
Hoi lezers,
Dan voor het eerst sinds vier maanden China uit... mijn in HongKong verkregen visum van drie maanden heb ik een keer voor een maand in China kunnen verlengen maar liep nu af. Het plan om via JingHong naar Laos te gaan bleek om twee redenen niet te houden. In de eerste plaats geeft China op dit moment in aangrenzende landen alleen maar 30 dagen toeristen visa uit. In de tweede plaats is Brian nog niet in JingHong. Zijn vriendin Jo brak de dag voor ze DaLi zouden verlaten haar pols, waarop ze met stoom en kokend water naar KunMing zijn gereist om daar in het ziekenhuis de boel te laten herstellen. Zij blijven in KunMing totdat Jo naar de bruiloft van haar broer in Zuid-Afrika gaat. Brian vertrekt daarna pas naar JingHong. Hetgeen er toe leidt dat ik, terwijl ik het eerste deel van dit verhaal schrijf, op het internationale deel van KunMing airport zit te wachten op mijn vlucht naar Chiang Mai, Thailand. Daar kan ik wel een 90 dagen visum krijgen en het is bovendien weer eens wat anders, nietwaar? Weekje Chiang Mai schijnt geen straf te zijn.
Wat wel een straf leek was onze ontmoeting met Toni. Toni is een zelfverklaard homofiele, bipolaire Servische zigeuner die we in DaLi tegen het lijf liepen terwijl we van de muziek van twee flamenco gitaristen aan het genieten waren. Een Kazachstani en een Oeigoer... het blijft interessant hier. Toni leek op het eerste gezicht een van de vele maffe maar ongevaarlijke gevallen van onaangepastheid die Zuid-Oost Azie en Zuid-China bevolken, maar na aankomst in KunMing ontwikkelde de situatie rondom hem zich snel tot een van spanning en sensatie. Nadat hij een Amerikaan had mishandeld tot het punt dat de stakker zijn arm in het gips zag gedaan, werd hij het hostel uitgegooid en kregen we zolangzamerhand allemaal wel door dat dit een flink gestoord geval was waar we ondanks zijn verwijdering uit het hostel moeilijk af gaan komen. Alle mannen in zijn omgeving valt ‘ie lastig met homoseksuele avances, de meest waanzinige leugens komen zijn mond uit, heel, heel, heel raar. De meest surrealistische ontmoeting van mijn leven tot nu toe. Ik hoor ook nu nog dat er in KunMing rondom hem nog van alles te beleven valt maar ik kies er voor om hem uit de weg te gaan. Zolang hij in KunMing is, ga ik er niet meer heen. Brrr...
De orde van de dag hier in Chiang Mai echter is er een van rust. Het Chinese consulaat was de eerste dag van mijn verblijf gesloten in verband met een Thaise feestdag zodat mij niet anders restte dan me te vermaken. Het weer is een graadje of dertig, niet al te vochtig dus zeer aangenaam, de in het zwembad aangelegde 'waterval' in mijn hotel maakt een lekker ontspannen kabbelend watergeluidje, mijn maatje Eddie kwam in de loop van de tweede dag aan in Chiang Mai, het leven is mooi... Mijn eerste wandeling door de stad leverde een zeer hete squidsalad en een koud biertje op. Verder leverde het ook het aangezicht van teveel Westerse toeristen op, meest 'backpacksetjes' van het type waarover ik een aantal maanden geleden in JingHong ook al schreef. Allebei een rugzakje met angst op de rug, je mocht je camera, computer, scheerapparaat en andere zogenaamde belangrijke zaken eens kwijtraken, tempo erin en lopen, fietsen, brommen maar. Alles zien en niks beleven. Het verschil met een weekje Costa del Sol is echt niet zo groot als je denkt wanneer je Azie op die manier beleeft. Wat me hier in Chiang Mai verder voor het eerst echt opvalt, het sluit wel aan bij gevoelens die ik eerder had maar ik had het nog nooit expliciet gemaakt voor mezelf, is het feit dat negen van de tien jonge, Westerse vrouwen minstens tien kilo te zwaar is. Toegegeven, ook sommige mannen kunnen hun lid niet meer zien omdat het onder een afdakje hangt, maar het zijn toch de vrouwen die hier de gouden medaille winnen. Waarom is dat? En het rare is, zelfs de mannen die zelf (nog?) niet te dik zijn, lijken er geen moeite mee te hebben dat hun vriendinnen, laten we het netjes houden voor nu, ietwat zwaarlijvig zijn. Ik snap er echter niks van. Ik weet het, toen ik tussen de twintig en vijfendertig was, was ik ook veel te zwaar... mijn standaarden en meningen zijn kennelijk verandert, gelukkig maar.
Na een aantal zeer, zeer rustige dagen aan het zwembad en in de gym van mijn hotel, afgewisseld met onrustige nachten, meestal samen met Eddy doorgebracht in de vele restaurants en barretjes in Chiang Mai, heb ik eindelijk mijn visum voor China geregeld. Twee keer drie maanden met een verplicht uitstapje buiten China na de eerste drie. 'Eddy?', hoor ik jullie denken. Eddy. Amsterdammer, een hele echte, concludeerde ik nadat ik hem de Amsterdammer-test had afgenomen (je laat iemand 'zak patat' zeggen en je weet het), jaartje werken, jaartje reizen, mijn leeftijd plus een aantal jaren, was een maand of drie bij ons in DaLi blijven plakken. Zijn eerste vertrekpoging na een kleine maand strandde omdat hij zijn enkel verstuikte. Na een paar biertjes. Zijn tweede vertrekpoging een week of twee later, strandde omdat hij van een barkruk viel en zes hechtingen in zijn hoofd kreeg. Na een paar biertjes. Een paar dagen na de hechtingen zag ik hem in een put langs de weg vallen, swoesj, weg was 'falldown Eddy' zoals we hem gingen noemen. Na een paar... Toen heeft hij de moed maar opgegeven om te vertrekken voor zijn drie maanden geldige visum afliep. Wat gelijk met mij was, dus zitten we nu samen in Chiang Mai, dat hij goed kent omdat hij hier aan het begin van dit jaar ook een aantal maanden heeft doorgebracht. We brengen het begin van de avonden door in het restaurant van Robby, een aangespoelde Engelsman die hier al een jaar of twaalf woont. Mooi figuur, lekker droge Engelse humor en, omdat hij in zijn restaurant een heel aangename vibe creert, er komen een hoop interessante figuren voorbij tijdens die avondjes. En oh ja, het eten is er ook goed te doen.
De komende dagen ga ik wat meer de hort op, wat sightseeing in de buurt doen, beetje fotograferen waarvan ik jullie het resultaat wel laat zien. Verder denk ik er hard over na om in Thailand te blijven omdat Max deze kant op komt over een week of twee. Ik weet het nog niet helemaal zeker omdat ik eigenlijk in DaLi mijn verjaardag had willen vieren met een feest in de bar en dat moet ik dan cancelen. Keuzes, keuzes...
Vijf weken wonen, werken en leven in DaLi
Hoi lezers,
Een lange post dit keer, aangezien er veel verhalen zijn ontstaan de laatste vijf weken. Weken waarin ik nauwelijks tijd heb kunnen vinden voor wat anders dan 'werken', eten en slapen. Waarbij de aanhalingstekens rondom werken staan voor het feit dat ontspanning door middel van lol maken en feesten gelukkig een groot deel van het werk uitmaakt. Geen tijd voor sporten, verhalen schrijven en/of studeren daarentegen. De TEFL-cursus waar ik in JingHong aan begonnen was is daarmee naar de haaien want ik de heb de deadline voor afronding inmiddels gemist. Gelukkig is Engelse les geven ook niet iets dat ik echt ambieer, het creeren van de mogelijkheid om dat te doen was meer een soort van verzekering om eventueel ook in China te kunnen blijven nadat mijn reisbudget op is (wat het gelukkig nog lang niet is). En die verzekering heb ik niet meer nodig door het werk in de Dali Hump en alle contacten die ik via dat werk leg.
De post bestaat uit verhalen over een aantal onderwerpen, Foto's, Wonen, Werken enLeven. Leeswijzer voor ongeduldige of haastige lezers: ik begin met het in mijn ogen minst interessante verhaal en eindig met het meest spannende
Foto's
Een maand geleden heb ik wat nieuwe foto's geupload, voor het eerst sinds juni. Verder is het dik vijf weken geleden dat ik een verhaal schreef, ik hoop dat ik het nog kan... Ik denk dat een en ander mede voortkomt uit het feit dat ik, zoals ik twee verhalen geleden ook al aangaf, misschien niet meer echt aan het reizen ben maar meer bezig ben met het leiden van een nieuw soort leven dat, naar het zich nu laat aanzien, wel even kan gaan duren.
De laatste foto's die ik heb gepost zijn genomen in de Dali Hump tijdens een van de barbecues die we hier twee keer in de week organiseren. Beetje live muziek erbij, een mobiele dependance van de bar in de courtyard en mooie kampvuren. De mobiele bar was helaas niet mijn eigen idee maar een idee van Matti, de Fins-Canadese algemeen manager van het bedrijf waarvoor ik werk en in die hoedanigheid mijn directe baas. Bleek een gouden vondst, we maakten in het begin meer omzet tijdens de barbecue dan de rest van de week opgeteld. Dit is gelukkig inmiddels al weer anders, want ondertussen heb ik samen met Matti nog wat ideeen ontwikkeld om de bar neer te zetten, ideeen die we de afgelopen weken hebben uitgevoerd (zie 'Werken').
Verder kunnen jullie op dalihump.com ook nog allerlei fotomateriaal bekijken van de evenementen die we hier hebben georganiseerd de laatste tijd. Zodra ik wat foto's heb gekregen van mensen, ik was te druk om zelf foto's te maken, zal ik er wat posten.
Wonen
Begin augustus ben ik ingetrokken in een lokaal Chinees hotel dat onder de mensen die er wonen bekend staat als het 'hotel of the damned' en ik heb aan den lijve ondervonden dat deze naam verdiend is. Zeer slechte 'vibe', mischien door verkeerde 'feng shui', zoals de Chinezen geloven. Plee continu verstopt, geen enkele service, wat op zich niet raar is wanneer je bedenkt dat ik ongeveer 45 euro in de maand (!) betaalde voor een kamer met drie bedden en een eigen badkamer. Echter de slechte vibe maakte dat ik me er al een paar weken niet gelukkig voelde en toen ik begin deze week twee dagen ziek op bed lag met alleen wat Chinese zenders op een storend TV scherm, had ik er genoeg van. Ik ben dan ook voor de duur van een week of twee terug verhuist naar een geweldige kamer in de Jade-Emu waarover ik eerder schreef, waarvan het enige nadeel is dat de kamer meer kost dan ik in de Hump verdien
Werken
Daar waar ik me in het begin vooral heb beziggehouden met het werkend krijgen van de bar door een aantal simpele systemen in te voeren, ben ik de laatste weken vooral bezig geweest en nog steeds bezig met het vol krijgen van de bar. We zijn inmiddels zo ver dat er altijd koud bier en cola voorradig is, dat we nauwelijkslekkage van drank meer hebben, dat het geld dat we binnenkrijgen gecontroleerd wordt, en dat de bar ten allen tijde schoon en presentabel is. Althans zo schoon en presentabel als mogelijk, gezien het feit dat de Chinese staff met koud water schoonmaakt... hetgeen mijn excrementele uitdagingen van het begin van mijn verblijf in China genoegzaam verklaard.
We hebben wel last van een hoge doorloopsnelheid van personeel, wat betekend dat je de hele tijd bezig bent met het uitleggen wat er in de verschillende diensten moet gebeuren maar dat is onontkombaar voor iedere ondernemer of bedrijfsleider in de Chinese horeca. Onderling kapen van getraind personeel is aan de orde van de dag (we doen er zelf lustig aan mee), mensen denken dat werken in een bar alleen maar leuk is totdat je ze verteld dat er ook afgewassen en schoongemaakt moet worden, redenen genoeg voor mensen om soms al na een week aan hun stutten te trekken. Niet erg, het houdt de boel levendig.
Door de barbecue die we twee keer in de week organiseren is op woensdag en zaterdag de baromzet eigenlijk wel gegarandeerd. De barbecues zijn inmiddels een begrip in Dali, iedereen weet ervan en de gasten komen uit alle hoeken en gaten, zeker met het ijverige flyeren dat met name Brian en ik doen. Ik vind zelf dat flyeren erg leuk werk om te doen, beetje door de stad kuieren met een biertje in de hand en Westerse toeristen aanspreken. Wat daarbij opvalt is dat vooral oudere, Europese echtparen vreselijk chagrijnig zijn, daar krijgen we vrijwel altijd de 'rot op'-behandeling van. Daarnaast levert het iedere keer gelukkig weer interessante ontmoetingen met interessante types op. De kleinste barbecue hadden we gisteren en dan hebben we nog steeds een dertig betalende gasten. De grootste was een paar weken terug en toen telden we over de honderd betalende gasten en meer kunnen we er in onze huidige locatie ook eigenlijk niet hebben. Volle bak, dus.
Naast de woensdag en zaterdag zijn we nu bezig met het ontwikkelen van de vrijdag. Door de locatie van de Dali Hump in het stadje hebben we eigenlijk geen enkele spontane aanloop dus alle gasten moeten binnenkomen door evenementen. De laatste drie vrijdagen waren wat dat betreft erg goed. De eerste van die vrijdagen hadden we Jack&Ed, een Brit en een Nieuwzeelander die op gitaar en fluit wereldmuziek maken. Posters gemaakt, veel geflyerd en gepraat in de stad en het resultaat was een volle bak en een goed resultaat voor de bar. Mijn eerste eigen initaitef dus ik was erg blij met het succes. De vrijdag erna hadden we de Darien experience, twee Schotten op gitaar. Wederom volle bak door met name de wijze waarop we de marketing aanpakken. Veel hard werk, er op uit en je bekend maken, internet goed gebruiken en dan blijken de mensen wel te komen. Leuk om te merken, de meeste bars in Dali zijn dag in, dag uit leeg en onze bar drie keer in de week vol te zien is een mooie beloning voor alle 'elbow grease'.
De derde vrijdag, 8 oktober, was een hele speciale. We organiseerden de eerste 'Dali Street Fair' samen met allerleilokale bedrijven, artiesten, musici, een paar Engelse circusartiesten en wat dies meer zij. Motto: Made in Dali. De drie grootste Chinese reis-BBS-sites (billboard sites zijn erg belangrijk in China, geen idee waarom) hebben er de nodige aandacht aan besteed, de lokale TV-zende rukte uit met een produktieploeg, kranten en tijdschriften (waaronder, door de contacten van Brian, Rollingstone magazine!) waren er. Jammer van de regen, waardoor de street fair zich binnen afspeelde. Veel geimproviseer daardoor, we hadden wel een plan voor de regen maar ja, China blijft China en je aan plannen houden... niet dus. Heb daardoor zelf de hele dag rond moeten rennen, met name als roadie voor de verschillende bands die optraden. Leuk werk, spullen aansluiten, geluid afregelen, ik heb weer een hoop geleerd. De twee mooiste optredens verdienen hier zeker de aandacht. De eerste band van de dag was de Quebec Redneck Bluegrass Project, een aantal kerels uit KunMing die Brian al lang kent en ik sinds mijn eerste verblijf in Kunming ook, die ouwe bluegrass spelen. Twee gitaren, twee banjo's en een basgitaar en teksten als 'Sniffin' gasoline', 'Gimme that ol' morfine' en uitspraken als 'Bluegrass is not only about the music, it's also about the lifestyle. It's about drinkin' beer in the morning and having sex with your daughter!' (niet aux serieus nemen uiteraard, ik zeg het er maar bij voor wie het sarcasme ontgaat). Het laatste optreden van de dag waren vijf Chinezen op drums, twee grote en middelgrote drums op het podium, drie kerels met bongo's tussen het publiek. Wilde tribal music, een Oostenrijkse vuurvreter probeerde de bar in de hens te steken door binnen zo groot mogelijke vlammen te blazen. Link, wild en het kan alleen hier... Een fantastische dag gehad, record omzet voor de bar en daarboven op een hoop lol. De bedoeling is om dat in de winter een paar keer te herhalen bij gelegenheden zoals feestdagen en om het volgende zomer maandelijks te doen.
En nu de komende vrijdagen, ik ben er hard mee bezig om de 'vibe' vast te houden. Zal niet meevallen maar een mooie uitdaging.
Leven
Tja, en dan het meest spannende verhaal. Het leven hier is hectisch. Ik breng zo'n beetje al mijn wakende uren door in de Hump, alhoewel we er soms 's avonds ook nog wel op uitgaan naar andere gelegenheden, met name voor feestjes. Ook voor het werk wel belangrijk, de relaties met andere ondernemers in Dali goed houden of weer goed krijgen, bijvoorbeeld nadat wij personeel van ze hebben gekaapt
Het eerste verhaal begint met het binnenlopen van Christina uit HongKong in de Dali Hump. Na alle ellende die ik van haar had gehad nadat ik de relatie beeindigde schrok ik daar een beetje van, zeker omdat ik inmiddels een ander vriendinnetje had opgeduikeld die ook in het hostel verblijft. Tot mijn nog grotere schrik kwam er diezelfde dag een Finse binnenwandelen waar ik in KunMing een keerhet bed mee had gedeeld... drie vrouwen op honderd vierkante meter, niet goed. De Finse bleek het gelukkig allemaal helemaal niets te kunnen schelen, Christina was er ook cool onder, totdat we naar een feestje gingen in een bar die de Tower heet. En daar begint het tweede verhaal er doorheen te lopen. In de loop van het feestje had Christina wat teveel op en onder invloed begon ze aan mij te hangen en te trekken, wat LiQiang, mijn huidige vriendin, natuurlijk niet erg leuk vond. Die verdween in het publiek en na een tijdje besloot ik Christina, die inmiddels bijna niet meer kon lopen, maar naar het hostel te brengen, normaal een wandeling van vijf minuten. Toen ik nog even naar de WC ging kwam LiQiang verhaal halen waar ik heenging. Volkomen begrijpelijk uiteraard, dus ik heb een ander escorte voor Christina geregeld, iets wat ik natuurlijk al meteen had moeten doen. Ben daarna een tijdje met LiQiang buiten gaan zitten praten, met de bedoeling om naar huis te gaan. Had ik dat maar gedaan, of misschien ook niet...
We besloten echter nog even terug naar binnen te gaan. Brian had inmiddels op verzoek van de mensen die het feestje gaven en de bar hadden afgehuurd, zijn computer gehaald en was muziek aan het draaien. Normale deal in DaLi is dat wie muziek maakt, geen drank betaald maar, binnen de perken, gratis drinkt. Toen na een tijdje de electriciteit uitviel en na een half uur niet meer opkwam, hielden we het voor gezien en gingen op weg naar buiten. Ik nog weer even de plee in en terwijl ik stond te wateren hoorde ik wat schermutselingen in de hal van de bar. Een dronken Brian stond te bekvechten met de manager van de bar en een paar personeelsleden over de twee flesjes bier die hij niet had betaald. Hun redenering: je hebt te kort gedraaid om aanspraak te kunnen maken op gratis drinken. Flauwekul, volgens Brian, hij kon er immers niets aan doen dat de electriciteit uitviel? Zonder drank in de man is er natuurlijk niks aan de hand, je regelt onderling iets, maar nu liep het uit op veel 'Fuck you' namens Brian (een Ier, andere scheldwoorden kennen ze daar niet) en veel ergernis onder de Chinezen want 'fuck' is het enige Engelse woord dat ze verstaan en dat vinden ze geen leuk woord. Ik hoorde terwijl ik stond af te knijpen Brian mijn naam roepen. Mij de de hal van de bar in haastend zag ik een van de Chinezen Brian naar de strot vliegen (letterlijk) en dat was iets teveel voor mijn in bier gedrenkte brein. Ik greep die gozer op mijn beurt bij zijn strot en toen was het bal aan. Brian en ik tegen een mannetje of vrijf van de bar. Die overigens allemaal nuchter waren...
Wat ik me ervan herinner is dat ik met twee van die gasten op straat bezig was, ik was er een aan het slaan en de ander gooide een rots ter grootte van een baksteen richting mijn hoofd. Kon het projectiel net ontwijken waarna de twee helden de kuierlatten namen. Ik draaide me om en zag Brian op straat liggen met zijn vriendin over hem heen gebogen met drie kerels eromheen. Ik schreeuwend op ze af, de drie helden achteruit waarna ik zag dat er een flink uit zijn kop bloedde, terwijl hij een gebroken fles vasthad. Een ander had een messenslijper in zijn hand (zo'n staaf waar de slager zijn mes aan slijpt voordat hij je biefstukje afsnijdt) en de derde een groot mes. Tijd om te gaan, dus... wij waren ongewapend op een hele fles na die Brian in zijn hand had. Wij renden samen met Jo een steeg in, die dood bleek te lopen. LiQiang was ondertussen aan het proberen de boel te sussen, wat niet lukte. De kerels hergroepeerden zich en kwamen de steeg in met de bedoeling om ons de nodige schade toe te brengen, waar Brian en ik er gelukkig in slaagden ze met veel gebrul en paar gebroken dakpannen die daar lagen op andere gedachten te brengen. Na een paar minuten kwam LiQiang de steeg in. Ze riep tegen mij en Brian om over de muur aan het einde ervan te klimmen en weg te wezen, zij zou proberen de boel kalm te krijgen. Zo gezegd zo gedaan, wij de muur over en verdwenen in een doolhof van steegjes achter de muur waar, ik Brian kwijtraakte. Ik liep weer ergens een doodlopend stuk in en heb mij een tijdje schuilgehouden achter een stapel afvalhout. Na een kwartier kwam Jo daar binnenlopen en samen met haar heb ik me een weg uit het doolhof gezocht. In de Hump aangekomen zat LiQiang op ons te wachten met slecht nieuws.
Wat bleek? Brian had goed gemikt en de leider van het ons vijandig gezinde gezelschap, de manager van de bar, vol voor zijn kanis geraakt met de fles bier die hij in zijn hand had toen zij hem aanvielen terwijl ik met mijn twee mannen in de weer was op straat. De manager had een grote wond op zijn voorhoofd, waar, naar later bleek, de dag erna flink wat hechtingen in moesten. Toen dat gebeurd was waren ze Brian achterna gegaan met de wapens die ik in hun hand zag. Mijn terugkomen had ze gestoord in hun plannen om Brian te vermoorden maar die plannen waren geenszins verdwenen. Ook de dag erna niet en, en dat is best wel schrikken, ook nu na twee weken nog niet. Brian bleek de dag erna heelhuids thuis gekomen te zijn en werd de volgende ochtend door de politie van zijn bed gelicht. De vijf helden van de Tower hadden aangifte gedaan tegen ons wegens geweldpleging. Toch bijzonder dat de politie hen geloofde, vijf nuchtere, gewapende kerels tegen twee dronken, ongewapende exemplaren, ook nog toen ze in het politiebureau stonden te gillen dat ze Brian gingen vermoorden. Mij waren ze gelukkig wel vergeten dus ik heb verder geen probleem meer hier, maar voor Brian ligt het heel anders.
Een paar dagen geleden kwam het verdict. Onze baas hier in de Hump heeft onderhandeld over de prijs die het redden van de 'mien zi' of 'het gezicht' (Chinees voor 'ego') van de leider van de club met de verwondingen zou vergen. Twaalfduizend kuai (vijftienhonder euro) om ervoor te zorgen dat er geen represailles tegen de Hump (waaronder ik) zouden volgen en Brian moet het gebied waar de Bai-minderheid woont, zeg maar het gebied tussen KunMing en Dali, verlaten. Het bleek dat de vijf mannen erg goede guanxi (relaties) in de buurt hebben met leger en politie, het zijn alle vijf oud militairen. En aangezien Brian en ik buitenlanders zijn is daarmee het laatste woord over rechtvaardigheid wel gezegd, die gaat er niet komen. Hoezo de verkeerde vent voor zijn kop slaan, ook al verdiende hij het... De gevolgen van dit alles zijn dat Brian en Jo voor een tijdje weggaan. De trots van de leider van de groep blijkt daar in China voor te kunnen zorgen. Niet zo heel anders dan op de Balkan maar toch voor mij wel een lesje in nederigheid: geen ruzie zoeken met of je laten uitdagen door lokale gasten, je weet nooit waar je aan toe bent.
Gelukkig zijn er ook leuke dingen gebeurd... die ik maar voor het laatst heb bewaard om jullie met een goed gevoel achter te laten. Vorig weekend stond het Snow Mountain Music Festival op het programma in ShuHe, een dorpje op twee boogscheuten van LiJiang. Ik kon er maar twee dagen tussen uit knijpen hier omdat door het uitvallen van Brian, die al eerder naar LiJiang was gegaan omdat hij zijn leven in DaLi niet zeker was, ik erg druk was met de voorbereidingen van onze eigen street fair. Snow Mountain bleek geen leuk festival en ook nog eens verregend. De Chinezen kunnen er niks van, festivals regelen. Te weinig marketing, geen plee's op het terrein, slecht gekozen volgorde van de line-up waardor de sfeer steeds werd onderbroken, het wordt hoog tijd dat wij ons met het organiseren van grotere festivals gaan bezighouden. Leukste optreden waren de Quebec-boys waarover ik eerder schreef. Wel een leuke twee dagen gehad met alle artiesten en musici die Brian en Jo kennen, 's avonds kampvuren met eten en drinken er omheen, weinig slapen, sommigen van jullie zullen het wel herkennen. Toen ik terug kwam ben ik behoorlijk gecrasht en heb ik twee dagen ziek in bed gelegen. Slechte timing rondom de street fair maar het meeste voorbereidende werk was wel gedaan. En de dag zelf was ik weer van de partij.
En dan als afsluiter nog wat plannen voor de nabije toekomst. Mike heeft met zijn versnellingsbakken meer tijd nodig in de States alvorens hij specimen naar Europa kan sturen. Had ik wel verwacht maar het had me toch leuk geleken om rondom de verjaardag van mijn nichtje Elisa en mijzelf in Europa te kunnen zijn. Ik wil echter niet naar Europa voordat de bakken er zijn, dus dat gaat helaas niet gebeuren. Dit maakt wel een nieuwe visumrun noodzakelijk omdat mijn huidige visum op 25 oktober afloopt. In plaats van naar HongKong te gaan heb ik besloten om via JingHong, waar ik in april een paar weken ben geweest, naar Laos te gaan voor een nieuw visum. Weer eens wat anders en het geeft me de kans om samen met Brian, die vandaag of morgen naar JingHong vertrekt, daar in de buurt wat locaties te scouten om er wellicht voor onszelf iets te starten. De ideeen varieren van guesthouse en bar tot spa-retreat en we willen een aantal mogelijkheden op een rijtje zetten en wat contacten leggen. Ik kom vervolgens via een paar dagen KunMing terug naar DaLi om mijn werk te hervatten en Brian en Jo gaan een maand of zes de hort op in Zuidoost-Azie om het boek af te ronden waar ze al een tijd aan werken en de gemoederen in de Bai-community over de vechtpartij te laten afkoelen. Dus alle eigen plannen staan in ieder geval op hold tot nadat zij terugkomen in China. Ik ben dan hopelijk inmiddels in Europa geweest voor het opstarten van de handel met Mike.
Wederom, we zullen zien...
Het Geheim van Chengdu
Hoi lezers,
Tja en dat was het alweer, het bezoek aan Chengdu samen met Max en Kors. Vier dagen onderweg voor drie dagen daar. Je moet hier geen haast hebben wanneer je ergens heen wilt of moet. Het reizen had technisch gesproken ook op één dag gekund, maar dan was ik echt van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat onderweg geweest. Voor een afstand van netto ongeveer vierhonderd kilometer schat ik. Bruto moest ik eerst met de bus van Dali naar Kunming, vier tot zes uur onderweg, en vervolgens vliegend naar Chengdu. Dat laatste is op zich een vlucht van iets meer dan een uur maar met alle vliegveldgezeik erbij opgeteld ook een onderneming die vier uur duurt. En in omgekeerde volgorde weer terug uiteraard.
Maar goed, het was het wel waard. De eerste avond heb ik doorgebracht met Anne, een leuke Francaise die ik eerder in Kunming en Dali had ontmoet. Ik ben die avond echter al vroeg afgehaakt uit de Chinese club waar we waren, ik moest immers nog een paar dagen met de heren. En na mijn bezoek van twee jaar geleden aan Shanghai met Max wist ik wel ongeveer wat er komen ging... De heren kwamen maandagmorgen bijtijds aan en het was inderdaad erg leuk om na Tjeerd in Hongkong een tijdje terug nu ook Kors en Max weer te zien. Het kleine vleugje heimwee dat het weerzien met hen opwekte werd gelukkig snel de das omgedaan door de crewgenoten van Max bij de avondmaaltijd. Op zich leuke mensen maar wat veel spruitjeslucht naar mijn, ik erken het ruiterlijk, ietwat afwijkende smaak. Samen met het bekijken van Nu.nl een probaat middel tegen heimwee. Wij hebben hen dan ook rustig hun ding laten doen qua eten terwijl wij naar het dichtstbijzijnde lokale restaurant zijn gegaan. Om, in tegenstelling tot de verwachting van een van de crewleden, in ieder geval geen foeyonghai te eten.
Na het eten uiteraard de clubs in. Erg leuke avond tussen de hossende en geld-als-water-uitgevende chinezen. Aan poen geen gebrek in Chengdu, aan poenerigheid nog minder. De bedoeling in de clubs hier is dat je een tafetlje bestelt en daar dan ofwel een fles drank zoals whiskey of vodka op laat zetten of een doos bier met twaalf stuks. Wij hebben gekozen voor een fles whiskey. De crew dacht zeker dat dit een vermogen kostte, wat niet waar was, vijftig euro voor een fles en dan krijg je de cola er gratis bij, zij kochten losse biertjes voor vier europer stuk. Een en ander betekent natuurlijk wel dat we met zijn drieen een fles whiskey soldaat hebben gemaakt, wat tot de gewenste, tijdelijke hersenbeschadiging bij alle drie leidde. Alhoewel, bij een wat meer dan bij de andere twee. De details daarvan blijven het Geheim van Chengdu
De tweede avond begon met een hotpot. Ook daar zijn Chengdu en Sichuan in het algemeen natuurlijk bekend om, heet eten en dan niet qua temperatuur. Er komt een schaal met in olie drijvende pepers aan de ene kant en een soort van groentesoep aan de andere kant op de tafel met een gaspit, de vlam eronder en fonduen maar. Je bestelt een hoop losse ingredienten, vlees, groente en vooral ook paddestoelen om zelf te koken in de olie en de soep. Erg lekker alleen ik weet inmiddels uit ervaring dat het wel invloed heeft op de stoelgang... Vervolgens naar de barstrip gegaan waar wede avond ervoor ook waren en daar weer een tweetal clubs bezocht. Wederom erg veel poen, erg veel mooie jonge, vrouwen en een hoop herrie. Aangezien Max de volgende ochtend al vroeg weg moest, werd het niet vreselijk laat enook van de deze avond blijven de details een Tweede Geheim van Chengdu
De dag erna ben ik met Kors nog naar de panda's gaan kijken op de Panda Base, hetgeen ik ietwat 'underwhelming' vond, een dierentuin met één soort en gespecialiseerd in voortplantingsgeneeskunde van die soortis het toch niet helemaal. Wij hadden allebei onze vluchten rond vijf uur dus na de panda's naar het vliegveld en over was het... Max weer in Nederland, Kors naar Beijing en ik naar Kunming. Ben inmiddels weer in Dali aan het werk, joepiee!
Opdrachtomschrijving
Hoi lezers,
En zoals dat gaat, de ene keer is het excuus luiheid, de volgende keer drukte
Op mijn eerste werkdag ruim twee weken geleden was ik natuurlijk wel enigszins nerveus, de verwachtingen waren hoog, de opdracht iets wat ik nog nooit eerder had gedaan. Tot zover geen verschillen met andere opdrachten. Hoe ga je dan te werk? Welnu, er is dan eigenlijk maar een keuze en dat is behoorlijk 'common sensical' zoals de Engelsen zouden kunnen zeggen. Rondkijken, praten met collega-managers in de organisatie, vooral ook praten met de opdrachtgever, in dit geval de ondernemer wiens geld ik ga uitgeven. Kijken in de organisatie die je gaat leiden, praten met de medewerkers en het zittende management. In dit geval allemaal heel beperkt qua aantallen, de complexiteit zit hem hier natuurlijk in de taal- en cultuurverschillen, waar we heet eerste, echteverschil met eerdere opdrachten in ontdekken.
Chinezen hebben, zoals Aziaten in het algemeen heb ik me laten vertellen, een meer holistische kijk op dingen, daar waar wij Westerlingen een meer analytische benadering hebben. Confucius versus Aristoteles. Beide heren wierpen hun schaduw ver, ver vooruit, constateren we nu. De holistische benadering betekent dat mijn opdrachtgever meer een algemeen beeld schetst van de situatie die hij graag bewerkstelligd zou zien, daar waar de directeur ITS-CBS en de directeur Nuon Monitoring meer precieze aanwijzingen geven over de dingen die geregeld moeten worden. Algemeen beeld versus lijstjes, het is een op deze plaats ietwat aangedikt verschil maar het verschil is er. Dit verschil betekent dat het me wat meer moeite kost om een voor mij werkbare opdrachtomschrijving te vinden, iets waar ik tot op heden zelfs nog niet helemaal uit ben.
Terwijl je aan de langere termijn werkt door te communiceren met al je 'stakeholders', helaas onontkoombaar managementjargon in dit verband, dien je natuurlijk wel de meest urgente problemen op te lossen. En dat doe je nu eenmaal het beste door lijstjes af te werken, daar kan de holistische benadering zelfs problematisch zijn. Nadat ik dus een paar dagen om me heen had gekeken, zag ik wel ongeveer waar de grootste en, vooral, meest urgente problemen zaten. En die kon ik makkelijk opschrijven in de vorm van een plannetje. En daar werd mijn opdrachtgever heel erg blij van, hij had overduidelijk nog nooit eerder te maken gehad met een redelijk gepokte en gemazelde manager, Western style. Zorgen dat de bar goed gaat lopen qua operatie (paar procedures opstellen, medewerkers trainen, routines aanbrengen in hun dagelijkse werk, heel erg basaal allemaal), zorgen dat we de bar positioneren daar we willen (wordt het een 'late night watering hole' of wordt het een rustig, zaterdagnamiddag-cafe of iets daar tussen in) en zorgen dat er een plan komt om de nieuwe positie uit te venten. Allemaal dingen die in een paar weken te doen zijn. Wederom, geen grote verschillen met opdrachten die ik in Nederland deed. Management blijkt wel een vak dat tot op zekere hoogte losstaat van datgene dat je managed maar geen raketwetenschap.
En op dit moment ben ik dus bezig met het uitvoeren van dat eerste plannetje, dat ik aan het managementoverleg heb gepresenteerd om het commitment van al mijn collega-managers te verkrijgen, iets wat al mijn voorgangers hadden verzuimd, onvergevelijk. Drie pagina's dik, en onderwijl ben ik dus in gesprek met alle belangrijke mensen in de organisatie om te kijken waar we lange-termijn naar toe willen. Iedereen blij tot nu toe, niet in het minst ikzelf. Al een hoop geleerd over toerisme en de toeristische industrie in China, veel vertrouwen gekregen in mijn eigen vakbekwaamheid in internationaal verband en in een totaal nieuwe omgeving, en als klap op de vuurpijl kwamen gisteren de eerste aanvullende vragen vanuit mijn opdrachtgever al. Hij wil ten eerste dat ik al mijn collega-managers ga leren om korte termijn plannetjes te maken en dat ik hen ga helpen bij het inregelen van routines en procedures in hun afdelingen, ten tweede wil hij een plan voor het ontwikkelen van een behoorlijk uitgebreide website die alle aspecten van toerisme in zuidwest-China moet dekken. Dé portal voor toeristen die naar Yunnan en Sichuan komen moet dat worden. Spannend. En ik had nooit kunnen voorspellen dat ik mijn diensten ging aanbieden voor 200 euro in de maand, want dat is wat ik nu verdien. Het kan verkeren. Tot slot, het grootste verschil dat ik heb ontdekt met de opdrachten die ik in Nederland uitvoerde, is dat er veel minder stress op staat. Er is wel degelijk druk om op korte termijn tot resultaten te komen maar dat gaat allemaal toch op een wat meer laidback-achtige manier, ook al omdat 'guanxi' zo belangrijk is, het goedhouden van de relaties met je omgeving. En daar kunnen de Chinezen mij nog weer van alles over leren.
Tot slot nog wat losse opmerkingen over mijn bezigheden met de Chinese dames. Sommigen van jullie hebben wellicht al gezien dat Christina het nodig vind om onder het pseudoniem 'Gemuse' de blog te belasten met allerlei in mijn ogen idiote uitingen. Ik zal proberen deze uitingen tijdig te verwijderen zodat jullie er niet al teveel last van hebben maar dat zal niet altijd lukken. Ik heb de relatie eerder deze week beeindigd en zij blijkt dat wat lastig te verteren. Getuige de ongeveer vijftig telefoontjes en veertig smsjes die ik sindsdien per dag krijg. Ik heb daar best een vervelend gevoel over, ik wil niet in de positie zitten waar ik iemand beschadig maar kennelijk is dat al te laat. Ik heb geprobeerd er communicatief over te zijn, maar iedere vorm van communicatie wordt uit zijn verband getrokken en dat heeft dus geen zin meer. Ik probeer er niet meer op te reageren en vraag jullie op deze plaats om dat ook niet te doen. Ik hoop en vermoed dat het dan vanzelf wel een keer ophoudt.