Lost

Hoi mensen,

Wat had ik een hekel aan Li Jiang de eerste avond... regen, een hostel geboekt waarvan de eigenaren Engels spreken maar die waren in geen velden of wegen te bekennen, het oude hart van de stad is een verwarrend doolhof van slingerende paadjes, steegjes en kanaaltjes waarin je continu verdwaald raakt en deze paadjes en steegjes zijn dan ook nog eens gevuld met een massa brullende en schreeuwende Chinese toeristen. Maar zoals mij al vaker is gebeurd hier in China was de eerste indruk weliswaar correct in feitelijke zin, maar was de er door mij aan gegeven lading van onvrede niet meer op zijn plaats na een goede nachtrust en het verhuizen naar een prachtig hotel. Beetje duur maar iedere cent dubbel en dwars waard.

Eergisteren in de middag ben ik met Jim de Amerikaan in een 'deluxe bus' van Da Li naar Li Jiang gereden. Het prijsverschil met een gewone bus is drieenhalve euro en voor die drieenhalve euro krijg je airco en een touringcar met businessclass stoelen, twee links en een rechts van het gangpad, in plaats van een minibusje met campingstoelen. Bovendien doet ‘ie er een half uur korter over, dus goed besteed geld. In Li Jiang was het schrikken toen ik in het geboekte hostel aankwam. In plaats van het Engels sprekende eigenaarsstel trof ik alleen de schoonmaakster aan en verder geen gasten. Nadat duidelijk werd dat de eigenaren niet even een korte boodschap aan het doen waren ben ik het oude stadje maar ingelopen voor een verkenningstocht. Jim was naar een ander hotel vertrokken en het plan was om elkaar ergens te ontmoeten om wat te eten. Moet je elkaar alleen wel kunnen vinden. Zowel Jim en ik vinden van onszelf dat we een redelijk richtingsgevoel hebben en aardig kaart kunnen lezen, maar nadat ik eerst zijn hotel niet kon vinden, kon hij de brug waar ik op hem stond te wachten niet vinden dus dat samen eten liep in het honderd. De kaart die ik bij me had, een van de vele vergelijkbaar ontoereikende kaarten van Li Jiang, was op geen enkele manier aan de werkelijkheid te relateren. Ben maar ergens binnengewandeld voor een hap en een slok en toen terug naar het hostel. Moet je het wel terug kunnen vinden... Ik weet niet hoe, maar na een half uurtje dwalen en dolen zag ik iets dat ik herkende en kon ik het hostel lokaliseren. Alwaar de eigenaren er nog niet waren. Zodat ik om een uur of tien behoorlijk lost en verveeld maar ben gaan slapen.

De volgende ochtend werd ik om zeven uur wakker. Niet zo gek als je er al om tien uur in ligt. Nou had ik begrepen dat 's ochtends vroeg verdwaald raken in Li Jiang bepaald aangenaam is omdat je dan de straten min of meer voor jezelf hebt, maar gezien het feit dat het pijpenstelen regende was het minder aangenaam dan het bij stralend weer zou zijn geweest. Maar desondanks, Li Jiang is op een vroege en regenachtige morgen wel vreselijk pitoresk. Een heerlijk ontbijtje en en paar stevige koppen koffie later belde Jim mij en heb ik bij daglicht nog een poging gewaagd om zijn hotel te vinden. Net toen ik op het punt stond om het op te geven zag ik een herkenningspunt dat hij me had gegeven dus kon ik binnenwandelen in het Zen Garden hotel. De Lonely Planet zegt geen woord teveel, het is te schilderachtig om waar te zijn. Verder is het ook geen hostel maar een echt hotel met iedere dag verse handdoeken en een douche die niet de hele badkamer natspettert. Deal gemaakt met de eigenaresse en toen de dubbele uitdaging aangegaan om mijn hostel terug te vinden om uit te checken en mijn bagage te halen en vervolgens een route naar het nieuwe verblijf te vinden. Opmerkelijk genoeg blijkt het stadje na er een paar keer in verdwaald te zijn toch enige logica te bevatten dus, weliswaar via twee verschillende routes op de heen- en terugweg, beide keren in een keer goed gelopen. Door de regen had het verder weinig zin om iets te ondernemen, dus na een lunch met Jim wat rondgehangen met een plaatselijke schone die Jim via internet kende en daar 's avonds, samen met wat vrienden van haar, wat mee gegeten. En weer op tijd naar bed, Li Jiang is gezond voor me

De vele regen van de afgelopen dagen heeft er wel voor gezorgd dat ik de trek in Tiger Leaping Gorge vandaag niet kon gaan doen. Dacht ik. Teveel gevaar voor aardverschuivingen en slippartijen op gladde rotsen met een val van een kilometer als risico. Niet doen. Vanochtend bleek het weer echter aanmerkelijk opgeklaard en Jim kwam met het idee om op zijn minst met eeen taxi naar de Gorge te rijden om er een beetje rond te kijken bij een van de toeristische uitkijkpunten. Op zijn kosten ook nog. Bleek een goed idee, want hoe dichter we bij de Gorge kwamen hoe meer de zon te voorschijn kwam. Ik weet niet of de trek op het hoge pad vandaag had gekund in verband met het weer van de afgelopen dagen, maar het weer van vandaag was beslist geen belemmering geweest. Eind van het liedje: een leuke dag gehad met Jim en Wu, zijn toetsenbordvriendin, waar ik vanavond ook nog mee ben gaan eten. Aardig beeld van de Gorge gekregen, genoeg om het plan te hebben na Kunming, waar ik zaterdag terug moet zijn, Hainan en Hongkong weer deze kant op te komen. Had ook al het gevoel te snel uit Da Li te zijn vertrokken, dus eind juni waarschijnlijk nog maar eens Da Li, Li Jiang en dan een paar dagen de Kloof in. Om daarna hopelijk Max in Chengdu te gaan opzoeken.

Fietsen, fietsen, fietsen!!

Hoi mensen,

Het meer is gerond. De eerste dag drie uur en de tweede dag vier uur op de fiets gezeten voor de in totaal ongeveer honderdentwintig kilometer met cultuurstops

Tijdens de eerste etappe van Da Li naar Shuang Lang ben ik twee keer gestopt. De eerste stop was in Xi Zhou, een klein vissersdorpje aan de oever van het Er Hai meer. Beetje door het dorpje gedwaald op de fiets, ik kwam uiteindelijk terecht in een haventje waar een hoop kleine vissersbootjes lagen met getrainde aalscholvers er op. De vissers op het meer gebruiken de aalscholvers als hengels, de nek van de vogel wordt afgebonden zodat de vogel de gevangen vis niet kan doorslikken. Waarom de vogels dit als voordelig ervaren is mij een raadsel en voer voor evolutionair biologen gespecialiseerd in symbiotische relaties tussen soorten, dunkt me. Het levert wel mooie verhalen en plaatjes op. De tweede stop was in Tao Yuang, vanwaar er boten met Chinese toergroepen vertrekken naar de overkant van het meer. Minder spectaculair maar nog steeds wel interessant om de dynamiek van die groepen te aanschouwen. Hectisch is het goede woord er voor.

Shuang Lang zelf is een klein en niet-toeristisch dorpje, ik was er doorheen gefietst voor ik er erg in had. Het hostel waar ik naar toe wilde vinden was nog een hele opgaaf, kostte me zeker een half uur in een dorpje ter grootte van een zakdoek. Wat aangeeft hoe de steegjes kronkelen en slingeren langs de baaivormige kust van het meer daar ter plaatse. De Sky & Sea Lodge boodt precies dat, sky en sea. Gelegen aan de oever, mijn, ietwat vermoeide, beentjes bungelden boven het water na het eten om de zonsondergang te bekijken. Prachtige luchten leverde dat op. De nacht die er op volgde was echter minder plezierig. Ik had een kamer op de begane grond en boven mij was een groep Chinezen gevestigd. Aangezien het gebouw van hout was, mijn plafond was de planken vloer van de bovengelegen verdieping, en Chinezen ook hier luidruchtig zijn, kon ik niet slapen, zelfs niet met oordoppen in. Heb rond één uur een paar keer flink door het plafond heen gevloekt en toen werd het wat rustiger. Volgens mij heeft mijn gevloek er wel voor gezorgd dat de volgende ochtend mijn achterband leeg was. Niet lek, leeg, want nadat ik de band had opgepompt heb ik er weer vier uur op gefietst zonder merkbaar drukverlies... raarrr.

De tweede etappe begon na een flink ontbijt in Shuang Lang en direct na het uitrijden van het dorp begon de ellende. Twee uur over een bijna onbegaanbare weg met een hoop stof. Ik ben een paar keer gestopt om de verstopte keel te spoelen en een paar foto's te maken. Na die twee uur reed ik een Chinees stel achterop die mij aanhielden en vroegen hoe lang ik er over had gedaan vanuit Shuang Lang. Toen ik zei 'Twee uur' werd er wat hysterisch gegiegeld, zij waren al vijf uur onderweg. Vanaf het punt waar de weg naar het vliegveld van Xia Guang bij de weg rond het meer komt was de weg weer goed maar ook de uitzichten minder, je rijdt dan weer door stedelijk gebied. Nog steeds heel aardig om te doen, overigens. Verder over de boulevard door de stad weer afgebogen richting Da Li Old Town. Waar ik na een biertje en een douche redelijk op tijd in bed lag. Maar, het moet gezegd, het fietsen smaakt naar meer dus ik ben momenteel plannen aan het smeden om na de week Kunming van volgende week naar Hainan te vliegen om daar een dag of tien op de fiets het eiland te doorkruisen. Lonely Planet zegt dat de faciliteiten daarvoor uitstekend zijn, goede wegen, mooie landschappen en je kunt er fatsoenlijke fietsen huren. Ik moet waarschijnlijk wel een iets grotere kleine rugzak kopen, mijn grote is te groot om op de fiets mee te zeulen, de kleine is te klein om de voor tien dagen noodzakelijke spullen in kwijt te kunnen, ik wil bijvoorbeeld dan wel mijn goede camera meenemen.

Gisteren een heel rustige dag gehad, wat beeldmateriaal georganiseerd, uurtje naar de gym geweest en een heel leuke avond gehad met Jim, een vierenvijftigjarige Amerikaan uit New York State. Heerlijk gegeten op kosten van de New Yorkse belastingbetaler zoals Jim het uitdrukte en een goed gesprek gehad over van alles en nog wat. Ik vertrek vandaag samen met Jim naar Lijiang, een beetje gezelschap onderweg is nooit weg.

Boswachters

Dag mensen,

Vanwege bureaucratische oorzaken, ik moest twee dagen wachten alvorens ik mijn paspoort met het nieuwe visum er in kon ophalen, zijn de fietsplannen een dag uitgesteld. Ik ga zo dadelijk een fiets regelen, mijn grote rugzak inpakken om hier in de Jade Emu achter te laten voor een dag en dan een kleine rugzak uitrusten met wat kleren en een tandenborstel, om vervolgens op de fiets te springen en rond het meer te gaan fietsen. De overkant van het meer is bepaald niet toeristisch en dat maakt het vooruitzicht daar morgen een beetje rond te toeren wel interessant. Ik overnacht vanacht waarschijnlijk in Shuang Lang, een klein dorpje op een soort schiereiland met een wat groter eiland er voor de kust in het meer.

De afgelopen dagen heb ik in een zeer rustig tempo doorgebracht, voor een groot deel binnen de muren van de Jade Emu. Joyce, dank voor de tip, het is absoluut de meest ontspannen plek waar ik tot nu toe in China ben geweest. Rustige nachten zonder lawaai, rustige dagen met wat sporten, poolbiljart, tafeltennis, lezen in de zon en rondkuieren door het stadje en rustige avonden met wat poolbiljart, rondkuieren door het stadje, schaak en een biertje. Een heel erg prettige tempowisseling ten opzichte van de nogal hectische week in Kunming.

Tijdens de bureaucratische wachtdag heb ik een wandeling gemaakt op Cangshan, de berg of liever gezegd de rij pieken die langs deze kant van het meer loopt. Dali ligt op 1.900 meter hoogte en om de wandeling van twaalf kilometer te beginnen moet je eerst op ongeveer 2.500 meter zien te komen met de kabellift, om aan het eind ervan weer naar 1.900 meter af te dalen met een stoeltjeslift. Als ik ergens een grotere hekel aan heb dan aan kabelliften is het aan stoeltjesliften, maar gelukkig had ik samen met Frans al eens mijn angsten overwonnen in schommelende liften in Barcelona dus nadat ik de aanvankelijk in mijn hoofd uitbrekende paniek had onderdrukt was ik wel aardig in staat om van de tochtjes in de liften te genieten. Ik heb de wandeling gemaakt samen met twee andere gasten van het hostel, een Israelische gozer, net uit het leger daar maar desondanks zeer genietbaar gezelschap (de meeste Israeli die hier ronddwalen en die net uit het leger komen zijn dat namelijk beslist niet), slimme kerel en bijzonder ontwikkeld voor zijn tweeentwintig jaar, en een Australische vrouw van eenendertig met Chinese roots. Ook genietbaar maar zij moest af en toe toch afhaken in de gesprekken. Niet erg, er was genoeg te zien om ons heen, zie de foto's die ik zal plaatsen. Fantastische vergezichten over het meer op een heel erg mooie dag daarvoor, de gedeeltelijke bewolking zorgde voor prachtige schaduwen op de akkers in de vallei tussen de berg en het meer.

Halverwege de wandeling moest er gegeten worden en Dave, de eigenaar van het hostel, vertelde ons voor vertrek dat er boven op de berg genoeg te krijgen was. Helaas, de tentjes bij de Seven Maiden Dragon's Rockpools (wat dat dan ook moge zijn) waren gesloten omdat de Rockpools (wat dat dan ook moge zijn) waren gesloten voor onderhoud. Honger lijden dus, en dorst, dachten we. Achter de volgende bocht lag echter een tent / schuurtje / wachtstation met een aantal politieagenten en boswachters er in die halverwege de wandeling waren belast met het tellen van de passanten. En die toezicht moesten houden op het rookverbod op de berg, ik had bij de toegang mijn aansteker moeten achterlaten. En die wel handel zagen in een paar hongerige passanten. Dus er werd voor 2 euro pp een lunch voor ons gekookt op het door hun gestookte houtvuur. Dit houtvuur zorgde er na het eten samen met hun eigen voortdurende gerook voor dat ik naast het vuur een sigaretje mocht roken van de heren, erg schappelijk van ze. Rijst met geroerbakte radijs en aardappel, erg lekker en geen shits achteraf, prima!

Bonus

Hoi mensen,

Inderdaad, de Jade Emu is het geworden in Dali, of liever gezegd vlak daarbuiten, een werkelijk prachtig hostel. Ik zit te typen op een schilderachtige binnenplaats (kijk maar op http://www.jade-emu.com/) en heb vanacht na een week lawaaiig Kunming erg lekker en rustig geslapen.

De busreis van Kunming naar Dali gisteren was minder. Ik verwachtte een reis van drie uur maar dat werden er zes. Vanwege wegwerkzaamheden aan de nieuwe weg moesten we een groot deel van de 377 kilometer over de oude weg rijden. En dat betekende draaien, keren, hotsen, botsen, horten en stoten. En uiteraard wederom een zelfverklaarde Michael Schumacher, of moet ik zeggen Mark Webber

Lily is weer terug naar Jinghong gereist maar ik zie haar waarschijnlijk over twee weken weer wanneer ik terug ben in Kunming voor les in de assemblage van versnellingsbakken, jawel. Ik heb nog wat fotomateriaal geplaatst van ons laatste dagje samen met Mike Suh en zijn aanhang, we zijn naar het meer van Cheng Jiang gereden, uurtje rijden vanaf Kunming. Net de Griekse kust, heel apart. Brandschoon water want het is hevig onder overheidscontrole wat daar gebeurd, ze schijnen er onderzeeers te testen. En dat kan natuurlijk niet in vies water... Er mag in ieder geval niets gemotoriseerds het water op, vandaar dat we alleen maar waterfietsen in allerlei varianten zagen varen. Wel een mooie plek, ook om nog eens terug te gaan. Een van de dingen die ik hier mis is juist een mooie plek om aan het water te liggen en dat kan daar goed. Verder in Cheng Jiang ook weer eens wat raars gegeten: 'century eggs'. Eendeneieren die ze in een pot stoppen, begraven en na een hele tijd weer opgraven. Wat een soort van gegeleerde, doorzichtige eieren oplevert, beetje ziltig van smaak, erg apart maar wel lekker. Verder kleine gefrituurde visjes erbij, erg lekker aardappelgerecht en een hete vissoep van vis die 's ochtends nog in het meer zwom. Poepoe...

Winst

Hoi volgers,

De winst is binnen! Een 'made-in-China' 8-bit spelcomputer (voor de mindergewijden onder jullie, dat is echt heel erg oude troep), een fles gin en een pakje Avril Levigne condooms... je moet er maar opkomen. Ik heb het over het prijzenpakket voor de muziekquiz in de Humpbar eergisteren. Manager Mark en een maat van hem, Ben, hadden een erg leuke quiz in vier delen in elkaar gedraaid. Eerst twee vragenrondes, vervolgens een luisterronde met als thema 'Acteurs en actrices die denken dat ze kunnen zingen' (voorbeelden: William Shatner, Eddie Murphy, David Hasselhoff) en als laatste een aantal uitsnedes van foto's met de vraag 'Wie is dit?'. Erg vermakelijk allemaal, zeker met een biertje op tafel en, belangrijk, Lily en ik toegevoegd aan het team van een tweetal wandelende encyclopedien. Dus we wonnen, haha. De condooms gingen trouwens naar een ander team, dat was de prijs voor het juryonderdeel 'Bedenk de meest originele naam voor een band', ik zal jullie de unaniem onwelvoegelijke namen die zijn bedacht besparen. Maar ons team had uiteindelijk 32 punten uit 40, nummer twee bleef steken op 25 dus je kan rustig van een landslide spreken. Ik heb er denk ik 3 aangeleverd, Lily geen dus wij hebben vrijwillig afstand gedaan van de prijzen. Wel een glaasje gin gedronken, trouwens, die fles hebben we met alle verliezers gedeeld. Letterlijk, want er waren niet genoeg glazen. En als klap op de vuurpijl zijn Craig, Matt en ik nu verantwoordelijk voor de volgende uitvoering van de quiz. Dat wordt lachen.

Verder niet heel produktief geweest deze week in Kunming, behalve dan op sportief gebied, veel getraind. Verder veel en lekker gegeten en gedronken, rondgewandeld met Lily, rondgehangen op het dakterras van het hostel met een goed boek en een paar keer een paar uur bij Mike gezeten voor versnellingsbakkenles. En geprobeerd om online te communiceren met mijn broer maar dat ging door netwerkproblemen in het hostel erg slecht.

Ik ga zondag door naar Dali. Ga zeer waarschijnlijk de raad van Joyce opvolgen en boeken bij Jade Emu, ziet er geweldig uit, uitstekende reviews en schijnbaar heel goede internetverbinding ook in de kamers dus ik hoop daar wat betrouwbaarder te kunnen bellen, onder andere naar mogelijke distributeurs voor de transmissies. En voor het online in elkaar draaien van een muziekquiz. Met ongetwijfeld een paar voor niet-Nederlanders lastige vragen over Doe Maar, Herman Brood, Normaal en/of Golden Earring.

Terug in Kunming, reprise

Hoi mensen,

Uit mijn gebrekkige produktiviteit is inmiddels weer af te lezen dat ik in Kunming ben en dat Lily daar ook naar toe is gekomen

Zondag hebben we geprobeerd om de vermoeidheid van de avond ervoor kwijt te raken door in het Green Lake park in de zon te gaan zitten. Aardig gelukt want 's avonds stonden we in de Hump bar weer een biertje te drinken. Ondertussen waren Kate, Andy en Emma op de trein naar Chengdu gesprongen, althans Kate en Emma, Andy was de avond ervoor in beschonken toestand zijn kaartje kwijt geraakt. Heb de afloop nog niet gehoord maar het zal op enige manier wel goed gekomen zijn.

Maandag goeddeels in bed doorgebracht want het werd zondag een beetje laat. Op de valreep eind van de middag Mike en Igor nog lastig gevallen met wat correctiewerk voor de versnellingsbakken, daar was ik voor naar Kunming gekomen uiteindelijk. Zal de rest van deze week wel weer een paar uur per dag bij Mike aanschuiven voor versnellingsbakkenles.

Gisterenavond waren Lily en ik uitgenodigd door een vriendin van haar om mee te eten in het Chinese restaurant op de verdieping onder the Hump. Ik had daar al regelmatig halve blikken naar binnen geworpen, je komt er langs als je omhoog loopt naar het hostel, maar was nog nooit binnen geweest. Erg groot, veel tafels in verschillende opmaak voor verschillende doeleinden. Wij eindigden aan een hotpottafel. De hotpot was gevuld met pepers en en paar garnalen, later kwam daar nog het een en ander aan vlees en groente bij. Af en toe een beetje water bijschenken en koken maar. Erg lekker, alhoewel erg heet. En op zich ook wel weer een belevenis met alleen maar Chinese tafelgenoten.

Zal deze week verder denk ik weinig produktief zijn qua schrijven, andere besognes

Verkeer(d), reprise

Hoi lieve mensen,

Dan nog maar weer eens een onderwerp in de herhaling: het verkeer. De vorige keer heb ik het vooral gehad over het verkeer vanuit het perspectief van een voetganger, deze keer wat meer aandacht voor het autoverkeer. Ik heb een reisdag per bus achter de rug, of liever gezegd per bussen. Honderdveertig kilometer afgelegd, uurtje of zeven over gedaan, vijf keer overstappen. Had ook in drie keer overstappen gekund maar door een ongelukje in Guilin moest ik daar een keer extra overstappen en door taalgebrek ben ik in Longshen, zo'n tachtig kilometer ten noorden van Guilin, op een bus gesprongen die mij uiteindelijk weliswaar in reisdoel Ping'An bracht, maar niet rechtstreeks. Moest bij de ingang van het Longji Nationale park daarom nog een keer dertig kuai extra betalen om met een bus vol Koreanen naar Ping'An gereden te worden.

Wat mij al een tijdje opviel was het grote aantal auto's dat je ziet rondrijden zonder kentekenplaten. Dat aantal is volgens mij zelfs nog groter dan midden jaren negentig in Albanie. Een goed voorbeeld van hoe weinig de verre, Beijingese politiek en daarmee het openbaar gezag van invloed is op het dagelijkse leven van de meeste Chinezen, veiligheid ten aanzien van geweldsmisdrijven uitgezonderd, die heb je hier met het vigerende strafregime nauwelijks. Wetteloos verkeer is echter wel een gevolg. De eerste bus, die van Xingping naar Yangshuo, was een belevenis. Eersteklas Michael Schumacher achter het stuur, onoverzichtelijke bochten in volle vaart nemend met luid getoeter als waarschuwing voor tegemoetkomend verkeer dat de euvele moed zou hebben om ook de weg te gebruiken. In Yangshuo overgestapt op de expressbus naar Guilin. Het expressgehalte moet je overigens wel met een korreltje zout nemen. Het betekent op zich dat er niet gestopt wordt in andere plaatsen tussen Yangshuo en Guilin in maar de bussen worden gereden door man-vrouw-firma's. Man is chauffeur, vrouw is conductrice en de handel gaat voor de haast dus iedereen die langs de kant de bus aanhoudt mag mee. Sterker nog, de bus rijdt stapvoets door Yangshuo en mevrouw de conductrice spoort mensen aan toch vooral hun bus te nemen. Interessante gewaarwording moet ik zeggen. Als de bus dan voldoende handel bevat gaat ‘ie rijden, heel erg hard rijden. In ons geval probleemloos tot in Guilin maar eenmaal in Guilin aangekomen was het raak. Even snel om een voor ons langs afslaande vrachtwagen heensteken, helaas, de vrachtwagen moest stoppen voor een voetganger en klets, er boven op met de bus. Rechter voorkant naar de uien, voorruit gebarsten, de glazen deur gebarsten. Ik zat rechts voorin en was dus erg blij dat we niet meer heel hard reden anders was het waarschijnlijk abrupt afgelopen geweest met dit blog. Heb nog steeds de NOS-beelden van allerlei vervelende busongelukken in Europa op het netvlies en meestal zijn de passagiers voorin de klos. Goede les, ik zit in het vervolg achterin de bus. Ik was bijzonder verbaasd om te zien hoe snel we weer op weg waren, het hele gebeuren heeft misschien tien minuten gekost, toen zat ik in een andere bus. Deze, nummer drie, zette me af bij een ander station dan de bedoeling was, dus ik moest naar bus nummer vier nog een stuk lopen. Nummer vier bracht me in twee uur van Guilin naar Longshen, alwaar ik net de aansluitende bus naar Ping'An miste. Niet getreurd, even later stopte er een andere, nummer vijf, waarvan de conductrice me beslist mee wilde hebben. Drie keer zo duidelijk als ik het er maar uit kon krijgen 'Ping'An ma' gebruld ('ma' erachter maakt het daaraan voorafgaande vragend), drie keer instemmend geknik dus er maar op gesprongen. Ik werd er uit gegooid bij de ingang van het park waar Ping'An midden in ligt, moest daar vijftig kuai entree betalen en dus nog eens dertig voor een toeristenbus, nummer zes, omhoog naar het dorp. Had ik in een keer de goede bus gehad, was dat laatste niet nodig geweest.

Ping'An is alle moeite weer eens waard, zie de foto's. Ik trof niet het beste weer maar desondanks was het een prachtige ervaring. Eerst de wonderen van de Grote Baas in Xingping, nu de wonderen van ons kleine baasjes in Ping'An. 1.000 jaar hebben ze er over gedaan om de bergen om te toveren in terrassen. De terrassen gaan op het diepste punt 1.000 meter de diepte in. Tamelijk onwerkelijk gevoel om daar tussendoor te lopen. Ik ben om even voor zes opgestaan om tijdens het ochtendlicht rond te wandelen en dat was een goed idee. Het was aardig helder terwijl ik liep en daarna is het weer dichtgetrokken. De bedoeling was om 's middags nog een ander pad te lopen maar dat had weinig zin gezien de weersomstandigheden. Verder is dit ook niet het beste jaargetijde om rijstterrassen te bekijken, in de herfst zijn ze op hun mooist. Maar eens zien of ik ergens in de herfst een tripje naar Yuanyang kan maken, minder toeristisch en nog mooier, schijnt. Daarom maar op de bus gestapt richting Longshen en vanaf daar terug naar Guilin. Onderweg weer een 'mishap', een aardverschuiving had een deel van de weg geblokkeerd. Ook daar hadden ze de boel opmerkelijk snel weer op gang, oefening zal wel kunst maken denk ik want busongelukken en aardverschuivingen zijn hier regelmatig optredende fenomenen, lijkt me zo.

Ik vlieg morgen terug naar Kunming voor een week. Toen ik dat aan Lily meldde via sms, smste ze terug dat ze naar Kunming wil komen om me te zien, of ik dat goed vond. Wat heet, graag zelfs! Dus morgenavond een afspraakje met Lily. Ik wilde (nog?) niet naar Jinghong gaan om haar op te zoeken omdat dat teveel verwachtingen wekt denk ik en dat wil ik (nog?) niet. Zal ook na het weekje Kunming wel weer in mijn eentje op pad gaan maar eens maar weer een beetje lol maken daar.

Vast verzet

Dag allemaal,

Het is niet moeilijk om hier je geduld te verliezen jegens de toeristenjagers. Ik houd mezelf steeds voor dat ze in moeilijke omstandigheden proberen een min of meer eerlijke boterham te verdienen, verder heeft je ergeren aan wat dan ook alleen maar tot gevolg dat je het nog minder naar je zin krijgt dus ik probeer dat tegenwoordig te voorkomen, maar vanmorgen schoot ik desondanks uit mijn slof. Ten eerste wekken ze me iedere ochtend voor dag en dauw met hun geschreeuw op straat, op zich niet zo erg want een beetje vroeg uit de veren is wel goed, erger is dat wanneer je dan het hostel uitloopt om een ontbijtje te gaan scoren, ze gelijk in je nek springen, 'Bamboo?', 'Bus Yangshuo?', 'Bus Guilin?' zijn de meest gehoorde verkoopargumenten daarbij. Maar ook dat is op zich nog wel te doorstaan, sterker nog, als je vervoer zoekt is het zelfs wel handig, maar wanneer je alleen ontbijt wilt en ze geen 'Nee' begrijpen, ook al voeg je ze dat in diverse talen en nonverbaal toe, wordt het langzaam minder verdraaglijk. Als ze dan vervolgens het halve dorp door een halve meter achter je blijven lopen met zijn drieen, druk gesticulerend en pratend, en, als je op het terras waar je rustig een kop koffie en een beetje voedsel tot je wilt nemen bent aangekomen, ook nog naast je tafel blijven staan dralen, je mocht eens terug komen op je eerder genomen besluit, wordt het mij wat teveel. Regel 1 uit het Handboek omgang met Chinezen is weer eens actief: 'Wen er aan dat Chinezen zich pas wat van iemand aantrekken wanneer er sprake is van intermenselijk contact, waarbij dit contact wederzijds bevestigd dient te zijn.'. Jullie kennen deze regel nog wel uit mijn verhaal over het verkeer en bij de toeristenjagers is zelfs een luid en duidelijk 'Bujao!!' ('Ik wil niet!!') kennelijk nog geen voorbeeld van intermenselijk contact, want het wordt niet bevestigd, je bent nog steeds een vreemde. Tijd voor het toepassen van Regel 2: 'Zodra je ze op directe wijze confronteert met de onwenselijkheid van hun gedrag, wordt dit bevestigd, is er contact en gaan ze zich wat van je aantrekken.' En ja, het werkte ook deze keer weer. Ik ben opgestaan, heb me naar ze toegewend, ze nogmaals duidelijk 'Bujao!!' toevoegend, om ze vervolgens in het Nederlands de huid vol te schelden en ze te vragen op te donderen, ze daarbij recht in de ogen aankijkend. Beschaamd geprevel van het een of ander, wellicht onwelvoegelijke voornaamwoorden maar dat maakt niet uit want ik versta ze toch niet, en ze dropen af. Kennelijk hebben toeristenjagers hier hetzelfde bord voor hun kop als in Europa, alleen zijn alle borden hier wat dikker.

Gisteren heb ik Yangshuo bezocht. Het plan was om na Guilin een paar dagen in Yangshuo te gaan verblijven maar waarschuwingen van Ari de Canadees uit Jinghong, met wie ik nog regelmatig via email en sms contact heb, dat de toeristenjagers daar nog meer aanwezg zijn dan in Guilin deden mij besluiten in Xingping achter te blijven. En ik ben blij met die waarschuwing want in Yangshuo was ik mijn geduld al veel eerder verloren. Het is een prachtig stadje, ingeklemd tussen een aantal Karstbergen die 's avonds prachtig worden verlicht om de show van Zhang Yimou (zo heet ‘ie, Joyce